Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Co do kijków. Jeszcze rok temu w ogóle do nich nie byłam przekonana. Przed naszą prawie 900-km wędrówką w Hiszpanii kupiłam - bez przekonania. Poszłam na spacerek na Magurkę koło naszego BB i o mało co zębów przez nie nie straciłam. Stwierdziłam, że tylko mi przeszkadzają

Do Hiszpanii zabrałam je tylko dlatego, że miałyśmy super lekki namiot - 1 kg. Przy czym do jego rozbicia potrzeba dwóch kijków. Wiola miała swoje, ale lepiej mieć dwie pary - na wszelki wypadek (Kamil - zapasowe ). I... po pierwszym dniu, kiedy przeszłyśmy ok. 30 km w 40-stopniowym upale i myślałam, że to ostatni dzień mojego życia i na drugi dzień juz spróbowałam z kijkami.
Bardzo mi odciążały i kolana, i uda, ale najbardziej czułam, że pomagają ramionkom w dźwiganiu plecaka Wprawdzie był lekki (miał ważyć 10 procent wagi ciała, ale co ja bym tam zabrała... - no więc ważył ok. 10 kg. A przy chodzeniu po 30-40 km dziennie, każdy kg to jak tona

Po tygodniu nawet po płaskim chodniku chciałam chodzić z kijkami
A po przejściu 700 km, kiedy spotykałyśmy ludzi, którym kolana kompletnie wysiadały, już wiedziałam jaki jest pożytek z kijków

PS. Można w wątku górskim o kijkach, prawda?
Uściski!

Lidia K napisał(a):Ale kiedy Ty na tak świetne wkręty i znaleziska znajdujesz czas?

Jak się ma w Was przewodnika - problem szukania w google znika

Lidka, fajnie że kłopot z kolanem się skończył, oby już nigdy nie wrócił
Miałem parę kontuzji kolan, raz naderwane boczne wiązadło od wspinaczki (2 tyg. w gipsie), parę razy od piłki, ale zawsze jakoś szybko przechodziło.

Na Triglava wchodziliśmy od północy, no raczej nie samą ścianą tylko granią Plemenice od jej prawej strony, a zeszliśmy przez schronisko na Kredaricy z powrotem do Aljazev domu. Formy wtedy oboje za bardzo nie mieliśmy, mi zostały zakwachy na tydzień. Ag wcześniej w Grecji wlazła na Mitikas od Prionii i z powrotem w 1 dzień - też 1800 metrów - i bez żadnego przygotowania tak wyrwała do przodu że idący z nami starzy tatrzańscy wyjadacze nie dawali rady. Tak że była ze mną parę razy w górach i skałkach, sprawność fizyczną ma znakomitą ale jakoś po prostu nie czuje tego, zdecydowanie woli wodę. Dobrze że ja też lubię wodę

Shtriga, ja pierwszy raz użyłem kijków pożyczonych od Azry na zejściu z Popluksa, no ale wtedy to walczyłem z Klątwą... Nie powiem, pomogły mi w dowleczeniu się z powrotem.

shtriga napisał(a):Co do kijków.
Po tygodniu nawet po płaskim chodniku chciałam chodzić z kijkami
A po przejściu 700 km, kiedy spotykałyśmy ludzi, którym kolana kompletnie wysiadały, już wiedziałam jaki jest pożytek z kijków

PS. Można w wątku górskim o kijkach, prawda?
Uściski!

Jasne.
Dodam, że po płaskim zawsze oddaje Kulce. Niech mu trochę pomagają mnie ciągnąć. Oddaję mu do potrzymania gdy trzeba 4x4 lub potrzymać się skały.

Faktycznie przypominam sobie ten pierwszy wyjazd z kijami, tak się przyzwyczaiłam do trzymania czegoś w dłoniach, że głupio było z pustymi, to trzymałam choćby mały patyczek albo trawkę. No i tak ręce jakoś podskakiwały puste.
Przypominam też sobie, że jeden łokieć jakiś czas mnie bolał, chyba się na tych kijach zbyt uwieszałam.
Bez nich nawet do Słowackiego Raju już bym się nie wybrała.
Tylko z kijami w góry.

A swoją drogą te kilometry ile to było częstochowskich pielgrzymek Pozdravki

zawodowiec napisał(a):Na Triglava wchodziliśmy od północy, no raczej nie samą ścianą tylko granią Plemenice od jej prawej strony, a zeszliśmy przez schronisko na Kredaricy z powrotem do Aljazev domu. Formy wtedy oboje za bardzo nie mieliśmy, mi zostały zakwachy na tydzień. Ag wcześniej w Grecji wlazła na Mitikas od Prionii i z powrotem w 1 dzień - też 1800 metrów - i bez żadnego przygotowania tak wyrwała do przodu że idący z nami starzy tatrzańscy wyjadacze nie dawali rady. Tak że była ze mną parę razy w górach i skałkach, sprawność fizyczną ma znakomitą ale jakoś po prostu nie czuje tego, zdecydowanie woli wodę. Dobrze że ja też lubię wodę

Znalazłam to. Wynika z tego, że na przełęcz Luknię wspólnym szlakiem szliśmy w dolinie.
To co przez Plemenice trzeba przejść to jest już wspinaczka po prostopadłych skałach i wiszenie na nich. Jeszcze raz PODZIWIAM.

Ja przed zdobyciem Giewontu, Kopy Kondratowej i Małołączniaka też myślałam, że lubię tylko polskie morze.

To jeszcze w kwestii kijków. Mają nas zbliżyć do utraconego ideału naszego kręgosłupa, czyli chodzenia na czterech łapach. Kilkanaście tysięcy lat temu się wyprostowaliśmy, ale kręgosłup przez ten czas zaadaptował się do tego faktu bardzo słabo. Dzięki kijkom znowu chodzimy na czterech łapach, bedąc cały czas homo erectus
Pomagamy stawom, pomagamy kręgosłupowi i , co ważne - całej obręczy barkowej . Głowa się mniej kiwa
A jak przechodzimy w tryb 4x4, to tylko skracamy długość przednich łap - a zasada podparcia pozostaje. Tylko wtedy nieco mniej jesteśmy erectus

Lidia K napisał(a):
Ja kocham wszystkie Góry i zawsze czuję to samo . Gdziekolwiek wejdę, nawet jeśli nie jest to szczyt a tylko przełączka, jestem bardzo szczęśliwa .

Lidio - pięknie to napisane. Nadaje się na motto każdego górskiego włóczęgi.
Pozdrawiam !

Dzień trzeci (niedziela) - 12.08 - Prutas 2393 m n.p.m.

,

No i wreszcie powracamy do właściwego tematu relacji czyli wakacji 2007 spędzonych w Czarnogórze. To będzie ciąg dalszy tego, jak późnym wieczorem zasnęliśmy w naszym samochodziku z pięknym widokiem na oświetloną przez blask księżyca Sedleną Gredę

..........................................................................................................

Rano budzi nas przenikliwy chłód panujący w aucie i mimo, że nawet głowy poprzykrywaliśmy polarami to za ciepło nam nie jest. Powoli zaczyna świtać. Termometr pokazuje 3 stopnie C a uczucie zimna na dworze potęguje wiejący dość silny wiatr. Brrrrrrrr, tak naprawdę to strasznie zimno nam jest. Ubieram na siebie wszystko co się da i najpierw idę wymienić wreszcie tę przepaloną żarówkę światła mijania Przegryzamy potem jakieś resztki kanapek i po ponownym przepakowaniu rzeczy wracamy te parę km w kierunku Todorov Do. Jest bardzo wcześnie, akurat do pracy w katunie przyjeżdżają jacyś ludzie, witamy się z nimi i po krótkich przygotowaniach ubrań i plecaków wyruszamy w górę. Od razu oczywiście odnajdujemy szlak który ostro pnie się zakosami po trawie i kamieniach w górę. Możemy obserwować jak pasterze w dole za pomocą głośno ujadających psów wypędzają z zagród owce i krowy i stadami prowadzą wśród skał aby pożywiały się niezbyt obficie porastającymi okolice zeschniętymi trawami.

Todorov Do jest na wysokości około 1820 m m.p.m., tak więc na Prutas mierzący 2393 m mamy do pokonania tylko 580 m. Szlak cały czas jest bardzo stromy ale oczywiście bezproblemowy. Jest nadal chłodno, chociaż nam idącym pod górę pot i tak spływa po plecach. Odsłaniają się nam coraz szersze widoki na przepiękny płaskowyż Durmitoru i wijącą się po nim drogę z Trsy. Sporo samochodów jeździ tą drogą (stąd widoczne są jak malutkie przesuwające się punkciki......... ), to chyba jednak efekt ukończonego już prawie jej asfaltowania.


Prutas - 2393 m n.p.m. z chmurną czapą


Skoda na Todorov Do - stąd zaczyna się nakrótszy szlak na Prutas


Todorov Do - pasterskie zagrody


Todorov Do - pasterskie zagrody


Obła skałka


Skałka Leżący Pies


Grzbiet Krecmani




Dolina Todorov Do i wijąca się droga do Trsy

Po około 2 godzinach docieramy na grzbiet i przełęcz Ilin Do (2230 m). Nadal jest stromo (czasem pomagamy sobie rękami ), ale zmieniliśmy kierunek z wschodniego na bardziej południowy. Po kolejnych 40 min. docieramy na kolejną przełączkę skąd już niedaleko do trawiastego szczytu.


4x4 i przełęcz Ilin Do


Ostatnie podejście na szczyt Prutasa, z tyłu Gruda 2302 m n.p.m.


Wąwóz Susicy, rzeka zaczyna się wodospadem, potem płynie do jeziora Susicko

Po krótkim czasie podejścia lekko nachylonym trawiastym zboczem dochodzimy do szczytu. I w końcu po dwóch latach jest, przed nami ON, Durmitor w całej swej okazałości Widok jest imponujący, wspaniała ściana Devojka - Bobotov - Bezimeni Vrh przechodząca w pasmo z kulminacją Planinicy. Widzimy też piękne 'pasy' góry Stit, wizytówkę Durmitoru, teraz widzimy je z innej niż dwa lata temu strony a wyglądają bardzo podobnie. Pstrykamy sobie zdjęcia, a ponieważ przestało tak silnie wiać można swobodnie rozstawić statyw. Niestety, im dłużej jesteśmy na szczycie, tym bardziej okolice zasnuwają się chmurami Wpisuję nas do książki wejść, jest trochę polskich wpisów, m.in. odnajdujemy 'ślad' typa i jego załogi sprzed roku Na szczycie pojawia się czteroosobowa grupa Czechów, a my zaczynamy powoli schodzić. Po drodze mijamy parę Chorwatów w średnim wieku, zamieniamy kilka słów.


Na szczycie Prutasa - metalowa puszka, kamień wskazujący szlak powrotny


Ślad Typa i jego załogi


Masyw Planinicy z jej szczytem 2330 m


Najwyższa ściana Durmitoru - Bezimeni vrh (2487 m), Bobotov Kuk (2523 m), Devojka (2440 m)


Przełęcz Samar, Sareni pasovi i Stit (2236m), w tle wyróżniająca się Sedlena Greda (2227m)




Sareni Pasovi - niestety wzrastające zachmurzenie odebrało nam szansę na zrobienie dobrego sensownego zdjęcia


Żleb do doliny Skrka


Na szczycie Prutasa na tle Bobotova i jego sąsiadów


Na szczycie Prutasa na tle Sedlenej gredy


Zejście po skałach 4x4


Prutas już bez chmurnej czapy

Powrotna droga do Todorov Do zajmuje nam już znacznie mniej czasu niż wejście. W końcu około 13 dochodzimy do samochodu. Przebieramy się, odpoczywamy, posilamy nieco i powoli ruszamy w dalszą drogę. Czeka nas dziś jeszcze ponad 100 km jazdy po krętych czarnogórskich drogach...........................

cdn..........

Piękne ...

Kulki,

Miałem to już napisać po ostatnim odcinku, ale jakoś tak nie wyszło ... bardzo mi się podobają te wasze piesze wycieczki ... szkoda, że pogoda nie zawsze dopisywała ...

Mnie chodzi po głowie plan te ten rok, aby wejść z Sedla na Sedlaną Gredę, a przynajmniej na tyle wysoko na ile się da z Jaśkiem w nosidle i Lenką tuptającą ... wedle waszych informacji / obserwacji da radę czy nie ...

Mam nadzieję, że nie wyprzedzam waszej relacji ...

Pozdrawiam,

PAP

plavac napisał(a):Piękne ...

Dokładnie to samo miałam napisać.
Piękne pod każdym względem.


Pozdrav
Jola

Kulka,
Pięknie napisane z fantastyczną ilustracją fotograficzną. Gratuluję
Pozdrawiam

CUDO CUDO CUDO po wielokroć C U D O

Jestem urzeczona tymi "pionowymi" górami przekładańca ciastowego na fotkach

Nigdy tam nie będę -
ale z Lidią i Kulką dzięki ich relacji (a wcześniej innych) już tam byłem