Małe i duże bałkańskie podróże :-)

No i stolica...























Widać, że lekko nie będzie





Co prawda trochę pasażerów wysiadło...



ale tych, którzy chcieli opuścić wyspę było kilkadziesiąt razy więcej





A z Naxos miał tego dnia odpłynąć jeszcze przynajmniej jeden prom do Pireusu – to naprawdę bardzo, bardzo popularna wyspa, czemu wcale się nie dziwimy wiedząc jak jest atrakcyjna i jak wiele oferuje .

Zrobiło się bardzo ciasno, zaczęło brakować wolnych krzeseł, niektórzy krążyli w ich poszukiwaniu, inni zasiedli po prostu na podłodze. Taki to urok promów i strajków w Grecji .







A już za chwilę przybijemy do równie popularnej, choć w naszym przekonaniu mniej atrakcyjnej przynajmniej pod względem krajobrazowym – Paros.







W takich warunkach jeszcze nigdy nie płynęliśmy. Czuliśmy się trochę jak w tramwaju w godzinach szczytu , na szczęście przycupnięci w kąciku uniknęliśmy potrącania i poszturchiwania przez przewalające się ludzkie masy. A chwilę po opuszczeniu paroskiego portu przyszła burza, zaczęło wiać i lunęło, najpierw raz, potem drugi... i ci, dla których zabrakło miejsca pod dachem musieli jednak się pod nim zmieścić . Działo się

Trochę trwała ta podróż...przez zaokrętowanie ludzkich mas prom miał opóźnienie, a nam nie było to na rękę bo mieliśmy jeszcze trochę planów na to popołudnie i wieczór. Sporo czasu nam też zajęło przebicie się do centrum Aten, kto próbował to zrobić autem popołudniową porą wie, że nie jest to banalne , w każdym razie się udało. A jak minęła nam reszta tego dnia – w następnym odcinku .

c.d.n.

22 września, czwartek c.d.

No to jesteśmy... w Atenach . Po raz któryś, choć właściwie zwykle ograniczaliśmy się do portu w Pireusie. Po pierwszym nieco bardziej szczegółowym zetknięciu z grecką stolicą we wrześniu 2013, w czasie którego zwiedziliśmy Akropol i okolice, Anafiotikę oraz zaliczyliśmy Parlament i wzgórze Lykavitos czuliśmy sporo niedosytu i wiedzieliśmy że będziemy jeszcze kiedyś musieli tu wrócić. Wrócić, gdy tak jak wtedy, nadarzy się okazja – i dzięki strajkowi promowych linii ta okazja się właśnie teraz nadarzyła

Plan był prosty – poszwędać się tam, na co zabrakło czasu wtedy. A więc po nieco dalszych okolicach Akropolu, a także po śladach Heinricha Schliemanna, ekscentrycznego pasjonata kultury helleńskiej, odkrywcy Troi i skarbu mykeńskiego. Książkę o jego życiu, a także o życiu jego greckiej żony czytaliśmy już jakiś czas temu i przynajmniej 2 miejsca tam opisane chcieliśmy zobaczyć.

Najpierw należało jednak zaparkować gdzieś auto . Miejsce mieliśmy wybrane już dawno, skorzystał z niego i przedstawił w opowieści ze swoich wakacji jeden z forumowiczów cro.pl (ajdadi – dzięki ) - pozostało tylko trafić na ulicę Rovertou Galli, na sam jej koniec z placykiem u podnóży Akropolu. Początkowo szło dobrze, potem utknęliśmy nieco w korkach i w gąszczu jednokierunkowych, wąskich uliczek, ale z pewną pomocą nawigacji trafiliśmy gdzie trzeba, i … znaleźliśmy wolne do zaparkowania miejsce . Jak się miało okazać jeszcze tego wieczoru, miejsce pechowe i szczęśliwe zarazem , którego wybór miał pewne skutki... o czym później . Sam placyk nie jest zbyt duży, do tego wykorzystywany jako postój taksówek i miejsce nawracania turystycznych autokarów, zatem jest to gwarne i ruchliwe miejsce, trudno zatem oczekiwać że zawsze znajdzie się tu miejsce do zaparkowania – nam się jednak udało.

Od samego placyku odbija boczna uliczka, pod samym wzgórzem Filopapposa. To Garivaldi, dalej nosząca nazwę Mouson. Właśnie tu, przy Mouson, przez wiele lat stał dom w którym mieszkało małżeństwo Schliemannów i chcieliśmy się przejść tamtędy by zobaczyć, czy jakiś ślad w tym temacie się zachował. Nic z tego, same nowe, powojenne kamienice.

Wspinamy się więc stromo pod górę wśród piniowych drzewek zaniedbanymi alejkami wzgórza Filopapposa.



Pusto, trochę nieswojo się czuliśmy... ale trafiliśmy dobrze, na sam szczyt z pomnikiem rzymskiego konsula i senatora.

Trudno było nazwać tę pogodę sprzyjającą zwiedzaniu, było parno, wilgotno, choć zdarzały się przebłyski słońca to raczej pochmurno, spodziewaliśmy się nawet deszczu. Ale mimo to widoki ze wzgórza wynagrodziły nam tę wędrówkę .

Akropol, choć nadal obstawiony rusztowaniami, sprawia, że serce zaczyna bić szybciej...









Ateny są niezwykłym miastem, jedynym w swoim rodzaju, niepowtarzalnym...a ta zachmurzona aura sprawiła że mogliśmy je podziwiać z innej perspektywy niż wówczas pod bezchmurnym niebem z Lykavitos.

Nad morze? No tak, cały czas prosto

Powoli schodziliśmy wśród gęstych zarośli oliwnych w „dolinkę” pomiędzy wzgórzem Filopapposa a wzgórzem Pnyks.















Zeszliśmy prosto na oryginalny kościółek Agios Dimitrios Loumbardiaris, niestety zamknięty. Jest to zabytek z XVI wieku, z czasów osmańskich.















Podszedłem jeszcze kawałek dalej...tu wszędzie coś jest... a raczej było





Ale mieliśmy zamiar skierować się w stronę Akropolu, po drodze natknęliśmy się na więzienie Sokratesa .

Na Akropolu tłumy. Podeszliśmy pod główne wejście, do kas, słyszeliśmy już wcześniej, że bilety znacznie podrożały. Nam się udało pozwiedzać jeszcze za 12 euro, teraz sam Akropol to wydatek euro 20, a w pakiecie z sześcioma innymi starożytnymi zabytkami - 30. To faktycznie dość sporo , ale trzeba przyznać, że 12 euro to było śmiesznie jednak mało w porównaniu z cenami w krajach zachodnich, gdzie np. we Włoszech tyle kosztuje wstęp do jaskini. A tu mówimy o najważniejszych zabytkach europejskiej historii i kultury... sądzę, że nie wahalibyśmy się wydać tej kwoty gdybyśmy byli tu po raz pierwszy. Na szczęście nie musimy .

Zajrzałem do autka – stało tak jak je pozostawiliśmy. A potem powędrowaliśmy znów tam, gdzie jeszcze nas nie było, czyli u północnych podnóży Akropolu, całkiem przyjemnym deptakiem Dionisiou Aeropagitou......





rzucając okiem na Akropol...





Odeon Herodota Attyka...











i nowoczesną budowlę Muzeum Akropolu.



c.d.n.

Rzeczywiście bardzo malownicze zdjęcia Aten przy takiej pogodzie .
pzdr.

tiwa napisał(a):Rzeczywiście bardzo malownicze zdjęcia Aten przy takiej pogodzie .

Burzowo-frontowa pogoda ma swoje plusy
Ciekawe jaką zastaniemy za 3 tygodnie
Choć na Ateny pewnie czasu nie będzie....

kulka53 napisał(a):

Znajome miejsca

Ja bardzo miło wspominam Ateny ,
choć jechałam tam bardzo sceptycznie nastawiona, bo opinie jakie czytałam o tym mieście były bardzo różne
W sierpniu mam w planach pokazać mojej rodzince kilka fajnych miejsc

Zdjęcia Aten w otoczeniu groźnych chmur- cudne baaardzo malownicze

Czekam w napięciu co wydarzy się na tym parkingu i z przyjemnością zwiedzam Ateny wirtualnie
Dodam tylko, że jesteście mocno opaleni (chyba już zmiana karnacji skóry nastapiła )

mysza73 napisał(a):Znajome miejsca

Pamiętam, że tam byłyście.... Jak zobaczyłem te nasze zdjęcia stwierdziłem, że teraz już wiem, że do morza to na pewno prosto

mysza73 napisał(a):Ja bardzo miło wspominam Ateny ,
choć jechałam tam bardzo sceptycznie nastawiona, bo opinie jakie czytałam o tym mieście były bardzo różne

My po pierwszym kontakcie nastawieni byliśmy powiedzmy neutralnie, teraz, po drugim, może nie entuzjastycznie ale na pewno bardzo pozytywnie . Opinii żadnych nie czytaliśmy
Na pewno miasto ma różne twarze, ale myślę, że trzeba tam się kiedyś znaleźć...

mysza73 napisał(a):W sierpniu mam w planach pokazać mojej rodzince kilka fajnych miejsc

Fajnie mają... wysłać matkę na rekonesans a potem niech za przewodnika robi
Czyli sierpień, z tego co kojarzę będzie Peloponez?
Noclegi pewnie już zaklepane, będą w jednym czy w dwóch miejscach?
Bo Mykonos to wiem, jesienią

trinity napisał(a):Zdjęcia Aten w otoczeniu groźnych chmur- cudne baaardzo malownicze

, fajnie że się spodobało

trinity napisał(a):Czekam w napięciu co wydarzy się na tym parkingu i z przyjemnością zwiedzam Ateny wirtualnie

Kolejny odcinek jeszcze dziś, także się wyjaśni
A co do zwiedzania, to można to z pewnością robić a potem opisać bardziej systematycznie i z większą znajomością tematu, ale my w miastach nie jesteśmy zbyt dobrzy

trinity napisał(a):Dodam tylko, że jesteście mocno opaleni (chyba już zmiana karnacji skóry nastapiła )

A to akurat wychodzi nam nieźle
Opalamy się łatwo i w zasadzie nie żałujemy sobie słońca, choć oczywiście korzystamy z rozsądkiem.
Ale niestety... trwała zmiana koloru nie następuje, co roku trzeba zaczynać brązowienie od nowa

Pozdrawiam

22 września, czwartek c.d.

Doszliśmy do głównej arterii przy Łuku Hadriana, zakorkowanie miasta sięgnęło chyba właśnie apogeum







Łuk Hadriana wzniesiono na rozkaz ówczesnego cesarza rzymskiego w II wieku n.e. na granicy starej i nowej dzielnicy miasta.







Żeby zrobić takie zdjęcie, musiały wystarczyć mikrosekundy



O, tam też coś antycznego widać



Dziura w akropolskiej skale.

Naszą uwagę skupiliśmy przez chwilę na jednym z zabytków na który nie wystarczyło nam czasu przed 3 laty – świątyni Zeusa Olimpijskiego, tzw. Olimpejonie. Zbudowana została również za czasów cesarza Hadriana, jednak na znacznie wcześniejszych fundamentach budowli której nigdy nie ukończono. Była największą świątynią w starożytnej Grecji.

Jest jednym z zabytków objętych biletem zbiorczym na starożytne zabytki Aten, my biletu nie mamy, więc popatrzymy sobie na stojące jeszcze, i te przewrócone kolumny zza płotu





















Stylowy pomnik przy skrzyżowaniu





Przespacerowaliśmy się przy XIX wiecznym budynku Zappeionu, akurat odbywały się tam targi książki.

Dawne ogrody królewskie ciągną się aż do Parlamentu, jak na Ateny to bardzo przyjemne i zadbane miejsce w którym spędziliśmy ostatnio trochę czasu odpoczywając od upalnego dnia. Dziś upału nie ma a i my aż tak zmęczeni jeszcze nie jesteśmy, także tylko przechodzimy do znanego wyjścia przy którym rosną rzędy ogromnych palm.









A potem – oczywiście Parlament .



Tym razem nie trafiliśmy na pokazową zmianę warty







ale za to mieliśmy całkiem fajny pokaz pogodowy







Nie odgadliśmy co to takiego



Za to tu wiemy kto to taki – Elefterios Venizelos, wielokrotny premier Grecji w pierwszej połowie XX wieku.



Czasem dobrze jest poruszać się na własnych nogach



W tej reprezentacyjnej części Ateny mogą się podobać