Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Środa, 12 sierpnia

Ale beznadziejna pogoda . W nocy oczywiście padało, całe szczęście, że nie wpadliśmy na pomysł by jednak nocować w namiocie. Jest szaro, buro i ponuro, czarne chmury niemalże dotykają naszego samochodu. A zimno jest tak, że nawet krótki wypad ze śpiwora na załatwienie oczywistych potrzeb kończy się przemarznięciem. Czy to naprawdę środek lata w ciepłym kraju? . O nie, dłużej tu już nie zostaniemy, jak już wczoraj prawie zdecydowaliśmy uciekać stąd do kraju jeszcze cieplejszego, tak dziś słowo "prawie" znika...... Jedziemy do Grecji .





Nie ma sensu nawet jeść tu śniadania, wszędzie jest mokro, tylko szybkie pakowanie i wcześnie rano opuszczamy naszą łąkę. Kilka kilometrów stromego i krętego zjazdu i mijamy pogrążone jeszcze chyba we śnie miasteczko Dospat. Wielkiego zaporowego jeziora o tej samej nazwie, nad którym leży, nawet nie udało się nam zobaczyć. A pomyśleć, że planowałem odpoczynek i może nawet kąpiel w jego wodach . Nie najgorsza droga wiedzie ciągle przez lasy, raz w górę, raz w dół, zakręt za zakrętem. Pusto tu, niespecjalnie zaludnione są te tereny.
W końcu, około 8, niedługo przed Goce Dełczewem zatrzymujemy się na śniadanie. Jak spod ziemi wyrasta przy nas wygłodniały pies, widok jakże często spotykany w Rumunii i też tu, w Bułgarii. Miękkie serce Lidii nie pozwala pozostawić zwierzaka bez żadnego posiłku

Wcześniej już wiedziałem, że kilkanaście kilometrów za Goce Dełczewem jest przejście graniczne z Grecją. Podobno zostało otwarte wraz z przyjęciem Bułgarii do Unii Europejskiej, ale mogę się mylić. W każdym razie po minięciu wioski Koprivlen prowadzi tam nowa droga, samo przejście też jest nowe i puste. Krótka, standardowa odprawa z otwarciem bagażnika i......... witaj Grecjo .

To druga, po 3 latach, nasza wizyta w tym kraju. Chyba mało kto może się pochwalić, że był w Grecji.....jeden dzień . A my wtedy byliśmy właśnie jeden, i to w terenach, gdzie chyba mało kto dociera. Spędzaliśmy wtedy wrzesień w Macedonii i postanowiliśmy pojechać sobie zobaczyć jak to w tej Grecji jest .Przekroczyliśmy granicę Medzidlija/Niki, minęliśmy miasto Florina, podjechaliśmy nad jezioro Prespa.....

i dojechaliśmy do Kastorii, pięknie położonej nad jeziorem o tej samej nazwie.

Kilka zdjęć z Kastorii i okolic, wrzesień 2006

Jezioro Prespa







Kastoria





























c.d.n.

Zamieściliście zdjęcia z 2006 roku - czy to znaczy, że nic nowego ładnego nie wpadło Wam w oko?
Zazwyczaj drugi /kolejny pobyt w tym samym miejscu owocuje ciekawymi odkryciami.

Pzdr

Jacku,
Te dwa wyjazdy do Grecji w 2006 roku i w 2009 roku mają ze sobą tylko tyle wspólnego, że są do Grecji. Tamten był wyskokiem z Macedonii, ten z Bułgarii. Dzieli je ponad 300 km.

A ja z tekstu zrozumiałem, że jesteście drugi raz w tej samej miejscowości stąd moje pytanie.

plavac napisał(a):Warto też zapamiętać kilka wskazówek w sprawach żołądkowo-jelitowych.

U nas pierwszy krok to Smecta małymi łyczkami
ostatni raz w zeszłym roku
szczęśliwie

kulka53 napisał(a):?

a bo tam takie ładne kamienie były . Zawsze z jakichś znaczących miejsc, z górskich szczytów przynosimy sobie w kieszeniach ładne kamyki, odłamki skał. Tam akurat były takie w prążki .
[/quote]

W prezencie dla Was kamień w "zygzaczki"



fluoryt spod Kletna

Smekta ? Dobry pomysł. Ja jednak mam nadzieję, że w tym roku nie damy się tak załatwić.

Kamyczek - piękny. Dzięki za fotograficzny prezent.

Kto się zna na kamyczkach na Dolnym Śląsku odkryje kamyczkowy raj. Ciekawe ile okazów masz w swoich zbiorach?

Środa, 12 sierpnia cd

A zatem właśnie dziś, po prawie 3 latach, dotarliśmy do Grecji po raz drugi . Plany przedwyjazdowe były znacznie bogatsze, jak już pisałem wcześniej obejmowały zaglądnięcie na Chalkidiki, do Salonik, Meteory i okolice Olimpu. Po żołądkowych rumuńskich kłopotach mieliśmy już wcale do Grecji nie zawitać, w końcu teraz miało być tak, że spędzimy tu, w jakimś miłym miejscu, pierwszą noc pod gorącym greckim niebem .

W każdym razie, około 10 rano przemierzaliśmy już pierwsze kilometry na greckiej ziemi. Pierwszą miejscowością za granicą było gwarne i pełne głośnych, kłębiących się na wąskich uliczkach, gestykulujących ludzi, Kato Nevrokopi. Budownictwo od razu inne, takie greckie, otaczające każdy budynek wokół charakterystyczne wielkie balkony. Przez moment, na skrzyżowaniu zawahałem się gdzie mam jechać, błyskawicznie byliśmy otoczeni małym tłumkiem chcącym akurat przejść przez ulicę , zaglądającym nam do środka auta .

Potem droga wspina się by przekroczyć pasemko gór Falakro, tu, w niewielkiej zatoczce zatrzymujemy się na trochę by przebrać się w lżejsze rzeczy (temperatura znacznie wzrosła) i doprowadzić nasz wygląd do porządku . Nie mogło zabraknąć stojących co kawałek przy drodze charakterystycznych greckich kapliczek. Potem był długi i stromy zjazd, większe miasto Drama leży już na nadmorskiej równinie. Oczywiście musieliśmy postać sobie w nim w korku , ale nawet nie przeszkadzało nam to tak bardzo, zafascynowani obserwacjami całkiem nowych terenów i wszystkiego co dzieje się naokoło, nie zwracaliśmy na to uwagi. Niestety, pogoda nadal nie była najlepsza, niebo wciąż zakrywały chmury, nawet pokropił deszcz. Ale temperatura wreszcie zaczęła przypominać letnią i oscylowała wokół 25 stopni.

Tu, na głównej już drodze między Dramą a Kavalą mieliśmy okazję się przekonać jak potrafią prowadzić swoje pojazdy greccy kierowcy . Ograniczenia prędkości mają za nic, jak również wszelakie poziome oznakowanie na jezdni..... Być może słyszeli o pojęciu linii ciągłej, ale nie sprawiają takiego wrażenia . Po kilku kilometrach jazdy, gdy przynajmniej próbowałem stosować się do przepisów, miałem dość, nie pozostało mi nic innego jak przyjąć obowiązujący tu styl jazdy .

W każdym razie, nieco szybciej niż mogłem się spodziewać, dojechaliśmy do Kavali


Śmieci są i tutaj




Ładnie widać akwedukt......

Kavala. To 60-cio tysięczne miasto znane jest głównie z tego, że odpływają stąd promy na pobliską wyspę Thassos. To bardzo stary ośrodek założony w VII w. p.n.e. , posiada przeszłość antyczną, bizantyjską, osmańską i w końcu grecką, a najciekawsze jest wzgórze z ruinami Cytadeli i dzielnicą Panagia. My postanowiliśmy je chwilkę pozwiedzać, choć nie powiem, wyspa jak to wyspa, kusiła , wystarczyło przecież tylko wjechać na prom by nasz grecki epizod wypadł okazalej.... No ale do Grecji to my jeszcze przyjedziemy, mam nadzieję, że nie tylko jeden raz, więc i może na Thassos przyjdzie pora .

Miasto jak miasto, pięknie położone na zboczach schodzących do morza gór, ale składające się z krętych, trudnych w orientacji, obstawionych samochodami, prawie jednakowych ulic wiodących to w górę to w dół. Przedostać się na drugą stronę, tam, gdzie leży najciekawsza część nie było prosto, oczywiście wzdłuż nadmorskiej promenady ciągnął się sznur samochodów.



W końcu, gdy byliśmy już u celu, zajechałem w jakąś boczną, stromą uliczkę i tam, w cieniu kamienicy pozostawiliśmy nasz pojazd.

A oto fotograficzny efekt czasu spędzonego w Kavali

Wstąpiliśmy też na teren położonej na szczycie nadmorskiego wzgórza Cytadeli, zupełnie przypadkiem trafiając na wejście do niej. Wstęp to wydatek 2 euro, cena niewygórowana bo też i do zwiedzania nic nam szczególnego nie było , ale widoki, jak dla nas, piękne. Może dlatego, że nowe....... Towarzyszyło nam trochę osób, dominujące języki to niemiecki i ... rosyjski .

Potem zeszliśmy na sam dół, u stóp wzgórza, na skałach postanowiliśmy nieco odpocząć, posilić się i nacieszyć się faktem, że po raz pierwszy w życiu jesteśmy nad Greckim Morzem .







































c.d.n.

Ta mewa to sroka (jakaś straszna śmieciara).

Akwedukt niczego sobie - dobrze zachowany. Czy wiadomo ile miał długości (kiedyś i teraz/skąd i dokąd)?

Ale przygazowaliscie Z czego bardzo się cieszę

Kulka napisał(a): sądzisz że to była konsekwencja

Według mnie tak, bo gdybym ja była w Waszej sytuacji, to już w trakcie pierwszego deszczowego dnia "lobbowałabym" za szukaniem noclegu w czym murowanym

Kulka napisał(a):Miasto jak miasto

Co do Kavali to mieliśmy bardzo podobne odczucia - czyli nijakie (przynajmniej zrozumiałam, że Wy takie mieliście ), a to wszystko w opozycji do informacji przewodnikowych, że Kavala to "greckie Monte Carlo". A tu faktycznie się okazuje, że jakie tam MonteKarlo - to po prostu miasto jak miasto


pozdrawiam
Magda

Lidia K napisał(a):Ciekawe ile okazów masz w swoich zbiorach?

Na kilogramy trochę tego jest, ale w domu na wierzchu ok 20 najładniejszych okazów. Wszystkie samodzielnie wygrzebane.

Tego agata spod Nowego Kościoła pokazywałem już w dolnośląskich wspomnieniach Dangoli, ale może go nie widziałaś.

[img]http://lh6.ggpht.com/_05EqU_LywRo/S63xxndaO5I/AAAAAAAAAtA/w-x2VUNQHrE/s800/IMG_8858.JPG"[/img]

pzdr

JacYamaha napisał(a):Akwedukt niczego sobie - dobrze zachowany. Czy wiadomo ile miał długości (kiedyś i teraz/skąd i dokąd)?

Akwedukt powstał w pierwszej połowie XVI w. w czasach Imperium Otomańskiego, za panowania Sulejmana Wspaniałego. Zbudowano go na linii dawnych murów obronnych. Liczy sobie 60 arkad i osiąga wysokość 52 m. Prowadzi ze zboczy gór Simvolo na które obecnie rozbudowało się miasto na teren położonej na półwyspie Cytadeli. Nie udało mi się znaleźć danych o jego długości, oceniam że liczy sobie może kilometr długości

Tymona napisał(a):gdybym ja była w Waszej sytuacji, to już w trakcie pierwszego deszczowego dnia "lobbowałabym" za szukaniem noclegu w czym murowanym

Ale nam naprawdę nie działa się krzywda..... . W aucie w śpiworach ciepło, na głowę nie pada..... czegóż chcieć więcej? czego więcej nam potrzeba? oprócz siebie nawzajem i pięknej przyrody naokoło?

Nam Kavala podobała się. Tzn nie jako miasto do zwiedzania, pełne zabytków, bo takich tam oczywiście nie ma. Ale strasznie spodobał się nam widok gdy nagle ukazało się nam gdy się do niego zbliżaliśmy, i też z Cytadeli, morze jednakowych, białych domów otoczonych balkonami amfiteatralnie wspinających się na wzgórza. Z bliska.... miasto jak miasto

longtom napisał(a):Tego agata spod Nowego Kościoła pokazywałem już w dolnośląskich wspomnieniach Dangoli, ale może go nie widziałaś

Jasne że widziałam bo z racji miejsca zamieszkania wątek Danusi jest nam bliski

Pozdrawiam