Małe i duże bałkańskie podróże :-)

longtom napisał(a):Dość długo Cię nie było. Ile hektarów grodziłeś

W sumie 12 dni mi to zajęło, z czego połowa tylko popołudniami.
To było około 40 m ogrodzenia ale lata lecą i siły już nie te
C.d. w bliżej nieokreślonej przyszłości

longtom napisał(a):Szarańczynem mi zaimponowałeś

To dzięki nieocenionej M, która niedawno odgrzebała gdzieś książkę "Roślinność śródziemnomorska"

longtom napisał(a):A klifiki za Monolithos fajne.

mysza73 napisał(a):Fajne te klifki .

Jest ich trochę na Santorini, ale w tym miejscu chyba były najfajniejsze

9 maja, piątek c.d.

A więc jesteśmy w Oii. Dość skomplikowana jest ta nazwa, zwłaszcza że jak zwykle w Grecji występuje w różnych odmianach. Oia czy Ia... my nazywaliśmy ją trzyliterowo, uznając że zaledwie dwie litery nazwy to lekka przesada . Nie wiem jak to odmieniać... mniejsza z tym, ważne, że tu jesteśmy

Zaparkowanie auta, przynajmniej w maju nie sprawia większych trudności. Nieco poniżej najważniejszej części Oii są puste place na których bezpłatnie można je zostawić. Przy wąskiej uliczce ciągnącej się jak kręgosłup wzdłuż całej miejscowości przeważnie parkować nie wolno, ale i tam jak się okazało potem, też można się gdzieś upchnąć. Jest też kilka zjazdów z tej uliczki na prywatne placyki gdzie parkowanie kosztuje – pewnie niezbyt wiele, ale zawsze.

Auto stoi (w słońcu) a my wędrujemy... i już po kilku krokach Oia zwyczajnie nas oczarowuje, zachwyca

Zagłębiliśmy się w tę plątaninę wąziutkich uliczek, właściwie brukowanych ścieżek wiodących to w górę, to w dół, bardzo stromo albo mniej stromo. Nie zwracaliśmy uwagi na ludzi, których wcale nie było dużo, nieważne było to, że spora część zabudowy to hotele i restauracje. Oia jest po prostu zwyczajnie piękna , podobnie jak widoki które stąd się roztaczają.

Dlatego zrobiliśmy tam ogromną ilość zdjęć, pokażemy wiele z nich...















To główny (chyba – bo największy) plac miasteczka, i największy tu kościół w którym nie wolno było robić zdjęć. Tym razem nie łamaliśmy zakazu bo też powodu nie było... wnętrze dość nowoczesne i takie sobie.

Skupiliśmy się na łażeniu po przeróżnych zakamarkach i wynajdowaniu coraz to nowych ujęć



Od prawej – Fira, Firostefani, Imerovigli







Błękitne kopułki... jest ich w Oii bardzo dużo.

Z dołu do góóóóóry....



z góry naaaaaa dół



Ten kościółek też był całkiem spory.



A ten malutki, niestety wszystkie były pozamykane.







Trochę tu stromo... architekci i budowlańcy musieli się trochę natrudzić .



Poleżeć może i fajnie, z tym że trzeba lubić gdy patrzą na ciebie tysiące gapiów



W wielu miejscach widzieliśmy napisy by nie wchodzić na dachy, ale jak widać niektórzy nie mieli z tym problemu , w czym przodowali Japończycy





W ogóle turystów dalekowschodnich, chyba głównie z Japonii ale może i z Korei czy Chin był bardzo, bardzo dużo. Gdyby podzielić tak mniej więcej procentowo, to stanowili około 1/3 wszystkich majowych przybyszów, drugą 1/3 stanowili Francuzi i Anglicy, a trzecią – inne nacje. Rzadko słychać było mowę niemiecką włoską czy hiszpańską, ale zdarzali się i Rosjanie, nawet Czesi. Polaków spotkaliśmy raz, ale nie w Oii a w stolicy.

Ale wracajmy do Oii, jeszcze trochę jest tu do zobaczenia .





Widok z góry na ruiny weneckiej twierdzy, podobno teraz jest to własność prywatna, ale dostępna bez ograniczeń. Ciekawe czy tak byłoby też np. w Austrii czy Szwajcarii





Tu pewnie można wynająć apartament



















No proszę, też i tutaj jest zwyczaj wwożenia swoich za przeproszeniem tyłków z portu do miasta...



Szczerze to bardzo nie podobał się nam ten „proceder” , podobnie jak krew szybciej płynęła mi w żyłach gdy przed laty wędrowaliśmy te 11 chyba kilometrów do Morskiego Oka mijani przez słynne furmanki wypchane kilkudziesięcioma „wygodnymi” .

Oia...















W końcu i my zawędrowaliśmy na te ruinki twierdzy, skąd widoki były oszałamiające... może dlatego że nie pod słońce





W tę stronę też niczego sobie

W dole jeden z dwu portów Oii, ten nosi nazwę Armeni, a tego, do którego można zjechać autem,Amoudi, stąd nie widać.











Na takim tle – prawie jak selfie







Jak dla nas te widoki były wręcz oszałamiające...













Ale można podziwiać je i tak



Nieoczekiwana zmiana miejsc



Takie niezagospodarowane, popadające w ruinę budynki zdarzają się tu bardzo rzadko – ale są.

Jeszcze trochę kopułek











Tego typu sesje, ślubne ale może i nie tylko, są tu bardzo popularne – głównie wśród Japończyków.

Pospacerowaliśmy po Oii dobre dwie godziny. Oczywiście było tam sporo sklepików z pamiątkami, mniej lub bardziej wyszukanymi, ale nie w takich ilościach by przytłoczyły swoją obecnością piękno tego miejsca, właściwie spacerując po bocznych uliczkach można ich prawie wcale nie zauważyć. Wróciliśmy do auta z zamiarem powrotu na nasze miejsce noclegowe, skoro nie znaleźliśmy innego. Po drodze spotkaliśmy stadko osiołków, czy raczej małych koników, wracających po pracy do swej zagrody.







Przejechaliśmy kawałek wzdłuż ciągnącej się przecież na dość znacznym odcinku Oii i stwierdziliśmy, że może jednak zatrzymamy się jeszcze raz? . Szkoda nam było odjeżdżać...





Słońce było już coraz niżej, niektóre części Oii pogrążyły się już w cieniu.





To była część głównie hotelowa, ale nie tylko. Hotele, a nawet apartamenty z własnymi basenami nie są tu rzadkością.

Placyk z tym kościołem to można powiedzieć początek starej Oii.











Biur turystycznych nie brakuje



Piękny pomysł na dach...



Śmialiśmy się, że kamienie chyba importowali z Chorwacji

Romantyczna kolacja we dwoje



Albo mniej romantyczna, w grupie



W licznej grupie



Jak widać nie wszystkie budynki są tak wypielęgnowane... czasem widać oryginalne kamienne mury które nie zostały zniszczone przez ostatnie trzęsienie ziemi kiedy to w Oii runęło około 50% zabudowy.





A niektóre nawet popadły w zupełną ruinę.





Może dzięki temu ONE czują się tu swobodniej?

Słońce wciąż jeszcze świeci...





Ta kolacja będzie wyjątkowo romantyczna



Wracamy, choć oświetlenie jest fantastyczne...



Zrobiło się naprawdę chłodno, samochodowy termometr pokazał 16 stopni , no i dość późno, będziemy dziś gotować w zupełnych ciemnościach. Ale to bez znaczenia, spędziliśmy naprawdę wspaniałe popołudnie we wspaniałym miejscu.

Już jak wracaliśmy do auta mijało nas sporo ludzi, nadjeżdżały kolejne dziesiątki pojazdów, zrobił się prawie korek... od razu domyśliliśmy się, że to ten opisywany w przewodnikach wspaniały, najsłynniejszy zachód słońca zwabił tu tych wszystkich ludzi . Nie bardzo wiedzieliśmy na czym ma polegać jego wspaniałość, czym on ma się różnić od każdego innego, gdziekolwiek indziej... ja sądziłem że może chodzi o to, że słońce zachodząc rozświetla w jakiś szczególny sposób kolorowe klify kaldery . Dziś okazja była dobra by to sprawdzić, ale jakoś wcześniej nie pomyśleliśmy o tym, a teraz byliśmy już naprawdę porządnie zmęczeni po całym intensywnie spędzonym dniu, no i trochę też głodni... stwierdziliśmy, że przecież jeszcze kiedyś tu przyjedziemy

Odjechaliśmy, ale potem, niedługo, gdy słońce niknęło już za horyzontem, zatrzymałem się jeszcze raz by popatrzeć na oświetlone przez nie Firostefani.







To był piękny wieczór...



A na zakończenie jeszcze mapka dzisiejszego dnia, naszego drugiego na Santorini.



A – miejsce noclegowe
B – Emporio
C – Pirgos
D – Panagia Episkopi
E – Kamari
F – Monolithos
G – plaża Vourvoulos
H – plaża Katharos
I – Oia

c.d.n.