Małe i duże bałkańskie podróże :-)

18 września, środa

Pierwszy poranek na Paros, świt właściwie jeszcze – cichy, ciepły, bezwietrzny... prawie zapomnieliśmy już co to takiego meltemi







Okolice plaży Parsporos porastają dorodne tamaryszki





Uznaliśmy, że jednak lepiej będzie, gdy pozbieramy się szybko i odjedziemy stąd... mimo wszystko to jednak bardzo zabudowane miejsce, lepiej nie narażać się na ewentualne zainteresowanie. A poza tym, auto zostało wręcz zalane poranną, kapiącą z drzew lepką rosą .

Przenieśliśmy się o jedną zatoczkę dalej, Agia Irini, dojazd również szutrem . Tu w lepszym już otoczeniu mogliśmy zjeść śniadanie i doprowadzić auto do przyzwoitego wyglądu.







Plaża – także bardzo przeciętna

Paros nie jest wielką wyspą. Pod względem powierzchni to mniej więcej połowa Naxos, można ją porównać także do np Milos. Także jest tu raczej wszędzie dość blisko. A już całkiem blisko mieliśmy do monastyru Christou Dassous. Jest to żeński, XVIII wieczny kompleks klasztorny do którego wejść mogą wszyscy, ale, podobno, do kościoła wpuszczane są tylko kobiety. Jak jest naprawdę tego nie sprawdziliśmy bo o tej mocno porannej porze brama była zamknięta. Tylko przez nią zaglądnęliśmy.







Widok na okolice paroskiej stolicy.





Nieco powyżej monastyru stoi wielki, całkiem nowy kościół Agios Arsenios.

Bardzo blisko monastyru leży miejsce zwane Petaloudes, albo Doliną Motyli. W rezerwacie żyje pewien gatunek ćmy z rodziny niedźwiedziówek (występującej licznie także w Polsce), ten sam co w podobnym miejscu na Rodos. Ponieważ na Rodos nas nie było a jeszcze nigdy czegoś takiego nie widzieliśmy, nie byliśmy, intrygowało nas to, chociaż nie spodziewaliśmy się za wiele. Podobno, tak podawał przewodnik ćmy można obserwować jedynie wczesnym latem, w czerwcu. Ale chcieliśmy przynajmniej zobaczyć jak wygląda sama dolina.

Wstęp kosztuje 2 euro, przy wejściu można kupić sobie jakieś pamiątki i coś do jedzenia i picia. Okazało się że po pierwsze słowo „dolina” na określenie tego co zastaliśmy jest zdecydowanie na wyrost , bo to zaledwie taki nieduży, zielony, wilgotny zakątek ocieniony kilkoma ogromnymi drzewami.



Ale poza tym ku naszemu wielkiemu zaskoczeniu, zobaczyliśmy tam całą masę wspomnianych ciem . Nie mam pewności ale dość podobnie wygląda gatunek Krasopani hera.







Prawdziwe bomby



W pierwszych chwilach nie bardzo wiedzieliśmy czego my tu się mamy spodziewać, czego w ogóle szukamy... może uda się zobaczyć jakąś jedną ćmę, może kilka.... Ale szybko się okazało, że wystarczy się trochę lepiej wpatrzyć tu i ówdzie.

No i się zaczęło...

O, tu lepiej widać jakie to są ilości... a ciekawe co rzeczywiście dzieje się w czerwcu



Po rezerwacie chodzi się takimi alejkami, z tym, że naprawdę nie można się tu za bardzo nachodzić. Zwłaszcza że ćmy w największych ilościach skupione są (przynajmniej były) na przestrzeni może kilkudziesięciu m. kw.



W miarę upływu czasu słońce wznosiło się coraz wyżej i pod gęstwiną gałęzi robiło się nieco jaśniej, pstrykanie stało się ciut łatwiejsze

A to co? . Konkurencja







Ćmy były bardzo fajne, najciekawsze było to, że było ich tak wiele na tak małej przestrzeni.









Niektóre ćmy kończą swój żywot w taki sposób



Innym udało się ujść z życiem z jakiegoś boju

Tak czy inaczej – wszędzie ich pełno

































Po tej z górą godzinie miałem już dość



Bardzo, naprawdę bardzo spodobała nam się Dolina Motyli, paroskie Petaloudes. Może to nic aż takiego wielkiego, ale była to dla nas kolejna ciekawostka którą mieliśmy okazję zobaczyć na kolejnej greckiej wyspie, dowód na to, że na każdej chyba można odnaleźć coś, dla czego warto było na nią przypłynąć .

c.d.n.

same ochy i achy się nasuwają

kulka53 napisał(a):miejsce zwane Petaloudes, albo Doliną Motyli

wspaniałe miejsce, jest co podziwiać

kulka53 napisał(a):Pierwszy poranek na Paros, świt właściwie jeszcze – cichy, ciepły, bezwietrzny...

w taki poranek jest zawsze konflikt interesów, ciężko się zdecydować: albo piękne widoki, albo smaczne spanie

kulka53 napisał(a):

Wygląda jak...nieźle zaadoptowany kontener.


Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):

Jeszcze w epoce analogowej zrobiłem serię zdjęć takiej (albo b. podobnej).

Kosiłem trawę na działce i w trawie trochę ogłuszoną wypatrzyłem.
Przygodę przeżyła, po jakimś czasie odleciała.

Fajna naturalna ćmiarnia.

pzdr

CIEM-ność widzę, CIEM-ność!

B. ładne makra Wam powychodziły.

te kiero napisał(a):

kulka53 napisał(a):Pierwszy poranek na Paros, świt właściwie jeszcze – cichy, ciepły, bezwietrzny...

w taki poranek jest zawsze konflikt interesów, ciężko się zdecydować: albo piękne widoki, albo smaczne spanie

Z reguły nie mamy takich dylematów
Wrześniowe greckie dni są bardzo krótkie, ciemno robi się już grubo przed 20 czasu miejscowego. Zasypiamy wcześnie, to i nietrudno wstać skoro świt

Vjetar napisał(a):Wygląda jak...nieźle zaadoptowany kontener.

He he, mogłem sprawdzić
U nas złomiarze szybko by zagospodarowali a tam... na kolejną kapliczkę jak znalazł

longtom napisał(a):w trawie trochę ogłuszoną wypatrzyłem.

Ciężkie przebudzenie miała... a w dodatku sesja zdjęciowa tak zaraz po
Myślę, że dałeś chwilę na ogarnięcie

DarCro napisał(a):B. ładne makra Wam powychodziły.

Dzięki, ale ja zadowolony nie jestem za bardzo.
Ciemno było dość, czasy długie a fotki z ręki
Chociaż faktycznie Fuji do takich celów to jeszcze najlepiej się nadaje... głównie po to go wozimy.
A obiekty nieruchawe raczej były

18 września, środa c.d.

Widoczki ze wzgórz na których leży Dolina Motyli na zachód – na Antiparos i archipelag niewielkich wysepek obok. W oddali Serifos.





A to najwyższy szczyt Paros o niezwykle oryginalnej nazwie Profitis Ilias (770 m.)



Przejechaliśmy sobie powolutku boczną, nadmorską dróżką wzdłuż południowo-zachodniego wybrzeża wyspy. Jest tam płasko, wszędzie pełno domków... trochę jak na Mykonos. Żadnych ciekawych plaż, żadnych wartych uwagi miejsc. I tak dojechaliśmy do Aliki.

Auto zostało na darmowym parkingu pod palmami a my poszliśmy pooglądać jedną z większych paroskich osad.









Aliki troszeczkę przypomniało nam Pollonię na Milos... ale to chyba głównie dzięki wielu kołyszącym się na wodzie płytkiej zatoki łódkom



Piaszczyste plaże są na Paros raczej normą



Ale żeby tak przy samej ulicy.... .

Po drugiej stronie zatoczki ulokowało się kilka malowniczych tawern i przystań dla łódek















I tak naprawdę nie bardzo jest tu co ponad to oglądać. Podjechaliśmy jeszcze kawałek na drugą plażę o nazwie Piso Aliki. Ta okazała się kamienista , ale całkiem pusto nie było.





Może dlatego, że całkiem tu ładnie?



Na pewno byłoby to też niezłe miejsce na spędzenie nocy . Ale jedziemy dalej. Południowe wybrzeże Paros jest trochę wyższe, skaliste i mniej dostępne. Ale za to można tu zobaczyć rozmaite okazy kaktusów .

Po przekroczeniu „przełęczy” na wschodnim wybrzeżu znów robi się bardziej płasko. Zjechaliśmy do plaży Lolantonis.



Kawałek dalej, w Aspro Chorio przydrożny kościół z kapliczką.







Mechanizmy studniowe podobne jak na Naxos.



Skręcamy do Drios. Plaża pod rządkiem domów to nie to czego by można było oczekiwać .







Ale i ładne obrazki też są

A to już jedna z wizytówek Paros. Chrissi Akti, Golden Beach, Złote Piaski – nazwa co najmniej zachęcająca . Na zapleczu, zresztą jak prawie wszędzie, mnogość przeróżnych zabudowań, działających, zamkniętych, zrujnowanych. Są pensjonaty, są tawerny, jest szkoła windsurfingu.























Golden Beach jako plaża bardzo się nam spodobała. Trochę mniej ciekawie wyglądały nadciągające z południowego zachodu chmury , ale nad nami i nad całą wyspą wciąż jeszcze świeciło słońce. A co jeszcze można zobaczyć na Paros, o tym w c.d.