Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Różnica w rodzaju sklepików przy deptaku w porównaniu z innymi centrami stolic bardziej turystycznych wysp jest widoczna już na pierwszy rzut oka... nie ma tu drogich butików z ciuchami czy butami, nie ma biżuterii, nie ma pseudoartystycznych obrazków czy pamiątek. Za to są zwykłe sklepy z np AGD, z różnymi śrubkami , czy zakłady szewskie, krawieckie. Oczywiście sklepiki pamiątkarskie też były.... zapałaliśmy przemożną chęcią nabycia limnoskich koszulek w kolorze najlepiej błękitnym , ale musieliśmy obejść się smakiem, bo albo nie było takich jak byśmy chcieli, albo nie było już (po sezonie ) odpowiednich rozmiarów. Za to zakupiliśmy kilka pamiątek innego rodzaju – Limnos słynie z bardzo dobrych słodkich win i mój plecak uległ znacznemu obciążeniu .

Muzeum archeologiczne świadomie sobie podarowaliśmy, podobnie jak odsłonięte resztki po antycznej Mirinie zostawiając to na ewentualną inną okazję. Pospacerowaliśmy jeszcze po północnym nabrzeżu miasta z ładnymi, w większości wyremontowanymi kamieniczkami i tawernianymi ogródkami.











Twierdza od północnej strony.







I jeszcze raz od południowej

Zaglądnęliśmy rzecz jasna do kilku agencji turystycznych by zaopatrzyć się w limnoskie mapki i informatory oraz zdobyć informacje o promach. Ustaliliśmy też plan na najbliższe dni... i nie był to plan z jakim na wyspę przybyliśmy .

Przed wyjazdem, ba, jeszcze dawno temu, kiedy szukałem w sieci informacji i zdjęć z Limnos, natknąłem się na ciekawie wyglądającą kapliczkę, położoną w skalnej grocie. Nie miałem jednak zielonego pojęcia, gdzie to może być, a i przypadkiem tam nie trafiliśmy. Zapytałem w jednej z agencji – po chwili wiedzieliśmy już dokąd się z Miriny udamy .

Panagia Kakkaviotissa leży w górach, parę km w prostej linii od stolicy. Chwilę asfaltówką w głąb wyspy, potem ze 3 km szutrową drogą pod górę aż do punktu widokowego gdzie trzeba zostawić auto (quada, skuter) i dalej pójść pieszo. Było dokładnie tak jak opisano nam w agencji , trafić nietrudno, bo są znaki. To idziemy .

Niestety, w środku tego upalnego dnia niebo nad wyspą zakryły chmury. Z jednej strony dzięki temu w trakcie spaceru nie było aż tak gorąco, jak mogłoby być, ale z drugiej, widoki a co za tym idzie i zdjęcia, niekiedy też nie są takie jak by mogły...

Okolica jest bardzo ładna, a w wielu miejscach widać efekt prehistorycznej działalności wulkanów.

Półwysep Fakos i plaża Agia Sofia



Fakos po prawej i wzgórza Paradisi po lewej.



Plaża Evgatis na której spędziliśmy tę noc.



Nawet przyczepę widać



Jeszcze kawałek...





...i jest





Ja jestem... Małgosia jeszcze idzie

Panagia Kakkaviotissa













Po drodze spotkaliśmy kilka osób ale po kapliczce krzątał się tylko Pan Grek, widocznie opiekujący się nią. Szybko skończył swoje zajęcia i poszedł, zostaliśmy więc całkiem sami.

No fajna kapliczka, może być... ale ja zapamiętałem sobie z sieci inne zdjęcia, z daleka . Spodziewałem się, że może do kapliczki jest jakieś trudne dojście, i że jest może jakiś punkt widokowy, z którego można ją zobaczyć z oddali, z góry. Co by tu zrobić, żeby tak ją zobaczyć...to proste - wdrapać się na przeciwległą górę



A stamtąd....



Wciąż nie był to ten efekt o który mi chodziło, ale w sandałkach po skałach nie bardzo. Tak więc zadowoliłem się tą i tak znacznie lepszą perspektywą .



O, i mirińską twierdzę stąd da się zobaczyć



W ogóle widoki są całkiem sympatyczne





Wyżej, po takich skałkach, może innym razem





Ty mi, to i ja tobie





Wracamy.







I w ten oto sposób odbyliśmy krótką wędrówkę (może nieco więcej niż pół godzinki w jedną stronę) w prawie górskim otoczeniu. Podobało się nam, a gdyby nie chmury, byłoby zapewne jeszcze ładniej. Czas ruszać dalej...

c.d.n.

Genialne okoliczności natury. Te Wasze wyjazdy zresztą też

Wyspa bardzo fotogeniczna, zapewne w realu też by nam się podobała .
Tyle tylko, że...

kulka53 napisał(a): Limnos słynie z bardzo dobrych słodkich win

… a my preferujemy wytrawne i półwytrawne, słodkie jakoś nam nie wchodzą.

kulka53 napisał(a): ale w sandałkach po skałach nie bardzo

Doskonale to rozumiem, nawet jeśli moje tegoroczne sandałkowe doświadczenia zdobywałam w trochę mniej skalistym terenie.

kulka53 napisał(a):Okolica jest bardzo ładna, a w wielu miejscach widać efekt prehistorycznej działalności wulkanów.

zupełnie to różne od Wezuwiusz czy Etny - może dlatego, że "świeże"

kulka53 napisał(a): ale w sandałkach po skałach nie bardzo

nooo po skałach to fakt niezbyt się chodzi, ale na 2550m można

eystrasalt napisał(a):Genialne okoliczności natury. Te Wasze wyjazdy zresztą też

Dzięki
Sądzę jednak, że nietrudno znaleźć, nawet na tym forum, zagorzałych przeciwników takiego sposobu spędzania czasu

Grecja oferuje tak wiele, że każdy, kto zada sobie trochę trudu by zacząć poznawać ją na własną rękę, i dotrzeć nie tylko tam, gdzie docierają wycieczki z biur podróży, będzie zachwycony.

dangol napisał(a):… a my preferujemy wytrawne i półwytrawne, słodkie jakoś nam nie wchodzą.

Nam wchodzą każde, no może prawie , z tym że słodkie z większą przyjemnością.
Oczywiście wytrawne wina na Limnos też były... one są wszędzie. Za to znalezienie win słodkich w krajach na południu Europy, przynajmniej nam przychodzi z dużym trudem , stąd obfite zakupy.

dangol napisał(a):

kulka53 napisał(a): ale w sandałkach po skałach nie bardzo

Doskonale to rozumiem, nawet jeśli moje tegoroczne sandałkowe doświadczenia zdobywałam w trochę mniej skalistym terenie.

Skały skałami, wiadomo, lekko nie jest, ale jeszcze te wszystkie potwornie kłujące, a niewinnie wyglądające roślinki - po czymś takim sobie pochodzić to dopiero jest sztuka odporności

frape napisał(a):

kulka53 napisał(a):Okolica jest bardzo ładna, a w wielu miejscach widać efekt prehistorycznej działalności wulkanów.

zupełnie to różne od Wezuwiusz czy Etny - może dlatego, że "świeże"

Obu tych gór jeszcze nie widzieliśmy, a z wulkanicznymi skałami zetknęliśmy się na Milos - i te były podobne. Może to racja, włoskie wulkany wciąż działają

frape napisał(a):

kulka53 napisał(a): ale w sandałkach po skałach nie bardzo

nooo po skałach to fakt niezbyt się chodzi, ale na 2550m można

W Tybecie to i pewnie na 6000 by się dało . Ale nam wystarczy Campo Imperatore
Mam zaległości w Waszej relacji, wczoraj trochę pozaglądałem i jest bardzo ciekawie, z wielu względów , tak więc jak tylko znajdę czas, nadrobię z przyjemnością

Pozdrawiam

5 września, czwartek c.d.

Panagia Kakkaviotissa odwiedzona, czas na kolejny punkt dzisiejszego programu powstałemu dzięki ładnie wydanej książeczce informacyjnej o wyspie, którą wraz z mapką dostaliśmy w agencji sprzedającej bilety promowe. Uznaliśmy że możemy sobie po drodze podjechać na chwilę do SPA ... tak, to nie pomyłka, na Limnos od 2001 roku funkcjonuje takie miejsce. Źródło znane i uznane już w starożytności funkcjonowało też za czasów tureckich, a woda o średniej temperaturze 40 stopni posiada właściwości lecznicze na takie schorzenia jak reumatyzm, osteoporoza, artretyzm, choroby nerek i woreczka żółciowego .

Wygląda to tak



Na Limnos turecka przeszłość widoczna jest mniej więcej tak często, jak niemiecka na Dolnym Śląsku



A to ogólnodostępne źródło z termalną wodą



Nie nadaje się do picia? Dziwne... mieszkańcy chyba nie bardzo się tym przejmują, bo zaraz po nas podjechał jeden z nich i wypełnił nią cały bagażnik – oczywiście nalewając uprzednio do butelek . No chyba że zamierzał się w niej wykapać

Tuż obok umieszczono takie informacje o składzie źródlanego ujęcia



Woda rzeczywiście była bardzo ciepła, jednak my podarowaliśmy sobie jej picie i nabieranie, a wykapać zawsze możemy się w morzu. O ile starczy nam dnia .

Bo już za chwilę skręcaliśmy w boczną, wąską asfaltówkę, którą wg naszej nowej mapki będziemy mogli dojechać w okolice najwyższych wzniesień na wyspie (góry Wigla o maksymalnej wysokości około 430 m npm). Na wycieczki się nie nastawialiśmy , z tego co już wiedzieliśmy tereny te zajęte są przez wojsko i prawdę powiedziawszy jechaliśmy trochę niepewnie...

Ale jak tu się nie uśmiechnąć widząc taką „autostradę” z pięknie wymalowanym środkowym pasem





Jak widać instytucja wojska pełna jest absurdów także i w Grecji

Minęliśmy wojskowe źródło energii



oraz znaki ostrzegające że znajdujemy się tam gdzie nie wolno fotografować i w ogóle najlepiej nie oddychać

Zatem, po co w ogóle tu jedziemy . Pamiętacie wzmiankę o przylądku Moutrtzouflos zaraz po przypłynięciu na wyspę? Pewnie nie , ale mi to miejsce, zdjęcie widziane przed wyjazdem nie dawało spokoju. Okazało się, że można tam dojechać właśnie tędy, skręcając z wojskowej asfaltówki.

To skręciliśmy. Oto i przylądek, północno zachodni kraniec Limnos.







Wcześniej, nieco wyżej – gospodarstwo pasterskie.



Faaaaajnie byłoby się tam znaleźć... znaczy na tej plaży, nie w oborze . Niestety. Nie tym razem .

Od razu wiedzieliśmy że może być ciężko, droga była naprawdę kiepska, z ostrymi, ruchomymi kamieniami. Póki było jeszcze w miarę płasko, dało radę ostrożnie się poruszać. Ale ten odcinek już sobie odpuściliśmy



I tak jeszcze musieliśmy wrócić po tym





Zatrzymaliśmy się na chwilę pokontemplować okolicę i nasze położenie. Plaża w dole bardzo, bardzo kusiła, niestety, czasem zdrowy rozsądek musi zwyciężyć nad emocjami i chęciami. ZAWRACAMY – nawet ten manewr był trudny







Naszym poczynaniom przyglądał się pasterski pies:



Jeśli za jakiś czas wrócimy na Limnos (ja bardzo bym chciał) to dotarcie na Mourtzouflosa będzie priorytetem

Jeszcze kilka widoczków z drogi powrotnej











c.d.n.

5 września, czwartek c.d.

Skoro nie udało się nam dojechać do plaży, musimy szukać następnej . Teraz połączymy to z odwiedzeniem miejsca, o którym nigdy wcześniej nie słyszeliśmy, a które zafascynowało zwłaszcza Małgosię na tyle, że koniecznie chciała się tam znaleźć. Nie protestowałem

Drogą przez Sardes, Dafni i Atsiki już parę dni temu jechaliśmy... wtedy niebo zasnuwały cienkie chmury, teraz nie było ich wcale i te okolice podobały się nam jeszcze bardziej. Sporej wioski Atsiki nie zapamiętamy dobrze, ze względu na brak drogowskazów zarówno za pierwszym razem jak i teraz trochę pobłądziliśmy. Tym razem skierowaliśmy się prosto na północ i po minięciu malutkiego Propouli gdzie skończył się asfalt, telepiąc się na wybojach rozpoczęliśmy poszukiwania...

Tak, poszukiwania – okazało się bowiem, że nie ma tu żadnych znaków czy tabliczek informacyjnych gdzie może się znajdować Faraklo. A my tak naprawdę nie bardzo wiedzieliśmy czego szukamy, jak to ma wyglądać. Jedynym punktem odniesienia było miejsce zaznaczone na niedokładnej mapce i parę słów w książeczce informacyjnej...o tym, że corocznie odwiedzają je profesorowie, turyści i fotograficy z całego świata który wciąż ich zadziwia Jechaliśmy, jechaliśmy wzdłuż brzegu morza, czasem płasko, czasem pod górę i w dół mijając kolejne zatoczki i nieduże półwyspy. Gdy droga ponownie zaczęła oddalać się od morza, stwierdziliśmy, że to już za daleko . Ale okolica nie była brzydka











Wróciliśmy się kawałek, podążając za innym autem, które podobnie jak my wyraźnie poszukiwało Faraklo. To musi być tu







Noooo, chyba tak

Faraklo to specyficznie ukształtowane przez wiatr miękkie piaskowcowe skały przybierające różne formy. Pospacerowaliśmy po niedużym półwyspie, do dziś nie mamy przekonania czy chodziło o to właśnie miejsce, czy może bardziej o inne, albo o oba

Ale to co widzieliśmy popołudniową porą tego słonecznego dnia wystarczyło, by uznać że nie zmarnowaliśmy czasu na to by się tu znaleźć

Chodziliśmy i pstrykaliśmy



Oprócz dziurek były tu i wypukłości





Kilka fotek okolicy















Kolorki – całkiem sympatyczne czasami

Jeszcze trochę dziwnych skałek