Małe i duże bałkańskie podróże :-)

kulka53 napisał(a):

PabloX napisał(a):W moim rodzinnym mieście też jest Wyspa Solna

He, he, sprawdziłem jakie to miasto
Trochę może wstyd, ale nigdy nie byliśmy
O smak ogórków na pewno jesteśmy przez to ubożsi

Pozdrawiam

Jeśli tak się złoży, że jadąc do Wrocławia będę miał akurat w spiżarni świeże (a muszą być świeże - czyli od kilku tygodni do powiedzmy pół roku od ukiszenia. Jeśli dłużej stoją w słoju, to trochę kapcanieją, choć nadal zachowują smak), to Wam podrzucę ów hit wielu imprez

...a woda po tychże ogórach bywa ratunkiem dzień później

PabloX napisał(a):...a woda po tychże ogórach bywa ratunkiem dzień później

Toś trafił w 10. Nie żeby była nam kiedykolwiek potrzebna woda po ogórkach następnego dnia, jedno z nas jest wielbicielem ogórków a drugie wody po ogórkach. Przez to nigdy nie zdążę jej wykorzystać do pysznej zupy ogórkowej

3 września, wtorek

Druga limnoska noc w hotelowych ruinach była... gorąca . Na szczęście tylko z powodu temperatury, w zaciszu nagrzanych słońcem murów, osłoniętym od wiatru ciepełko dopisywało – o świcie, gdy jak zwykle opuściliśmy nasz samochodowy apartament termometr wskazywał 24 stopnie . Zbieraliśmy się niespiesznie wiedząc, że pierwsze z miejsc do którego chcieliśmy zaglądnąć ma swoje określone godziny otwarcia – od 8 rano. Dla nas, wciąż żyjących według czasu polskiego, oznaczało to godzinę 7 czyli zwykłą, najlepszą porę na opuszczenie miejsca noclegu.

Wyjechaliśmy chwilę po 7 i od razu dopadło nas słońce. Oj, wczoraj było gorąco, ale dziś to już prawdziwy skwar nas czeka... ale w sumie po to właśnie tu przyjechaliśmy . W kilka chwil znaleźliśmy się na końcu drogi, na niedużym placyku przy wejściu do Sanktuarium Kabirów. W zamierzchłych czasach antycznych rozwinął się właśnie tu i na pobliskiej Samotrace kult tych bóstw mieszkających we wnętrzu Ziemi, opiekunów metali, ognia, a także przywracających kobiecą płodność.

Bramka była otwarta, dróżką wyłożoną kamieniami zeszliśmy nieco w dół gdzie przy budce stał motorek, który słyszeliśmy rano . Pan siedział na krzesełku i czytał gazetę a radio grało grecką muzykę... gdy nas zobaczył, nie wiadomo dlaczego wyłączył je. Dla upewnienia się spytałem o bilety, tak jak sądziliśmy wejście nic nie kosztowało.

Bo też niewiele jest tu do pooglądania. Ale zobaczmy to, co jest















Poniżej placyku, na którym kiedyś było sanktuarium znajduje się tzw jaskinia Filokteta. Wg Homera właśnie w niej Achajowie pozostawili nieszczęśnika ukąszonego przez węża w trakcie powrotu spod Troi.



Nie bardzo wiedzieliśmy gdzie jej szukać



Uznałem, że to na pewno to miejsce





Ale nie zaryzykowałem wejścia do środka... nie było na to szans, trzeba byłoby zeskoczyć ze skał i wpłynąć, a bez kajaka czy innego pływadła to już nie tak prosto



Wewnątrz niewiele było widać, sporo mniejszych i większych głazów, grota nie wyglądała zachęcająco zwłaszcza by spędzić tu tak jak Filoktet aż 12 lat

No dobra... skoro jesteśmy tak blisko, podjedziemy do Hefajstii (inaczej Ifestia, Ifasteia itp, itd – różnorodność greckich nazw wciąż często nas zdumiewa ). Kolejne ruinki , dostępne po przebyciu 5 km szutrowej drogi która jak się okazało była bardzo dobrej jakości, równiutka i nawet nie aż tak pyląca.

Hefajstia w starożytności była najważniejszym miastem na wyspie... zresztą nie tylko w starożytności bo aż do około roku 1200 (czyli przez 22 stulecia ) . Bardzo, bardzo niewiele pozostało z tego wielkiego kiedyś miasta, wykopaliska rozpoczęte jeszcze w latach 30 ubiegłego wieku wydobyły na światło dzienne resztki domów, murów, łaźni, cmentarzy, pałac władców oraz sanktuarium Wielkich Bogów. Szczególną czcią cieszył się tu Hefajstos, znaleziono wiele monet i figurek z jego podobizną.

W 2010 odrestaurowano teatr i tak naprawdę jest to jedyny obiekt dla którego warto tu przyjechać. Oprócz nas, mimo wciąż dość jeszcze wczesnej pory pojawiło się kilka wynajętych aut z chcącymi obejrzeć teatr turystami.



















Musiały się tu odbywać jakieś uroczystości/przedstawienie bo wszędzie leżało pełno kabli a ta wojskowa ciężarówka przyjechała chyba właśnie po to by je pozabierać.



Z innych odkopanych budowli zobaczyliśmy takie fundamenty ,



fragmenty murów miejskich,





i taką dziurę



i uznaliśmy że już wystarczy

Zatoka Tigani, niegdyś był tu port Hefajstii



Dziś, po przeciwnej stronie straszą hotelowe ruiny – nasze miejsce noclegowe.







Do tej pory kręciliśmy się dziś po północnej stronie wyspy, potem przez Kontopouli, ładną i dużą wioskę przy głównej drodze, oraz mniejsze Kaliopi pojechaliśmy na plażę Keros leżącą u jej wschodnich wybrzeży. Keros jest dość znanym miejscem, podobno to tutaj są najlepsze na wyspie warunki do nauki windsurfingu, czemu sprzyja bardzo długo płytkie dno. Jak dla nas Keros okazało się dość dziwnym miejscem

Nieopodal plaży rośnie całkiem fajny piniowy lasek... po jednej stronie szutrówki była rozbita na dziko masa namiotów (nie mamy pojęcia gdzie podziali się ci wszyscy ludzie ), podczas gdy po drugiej stronie były wyraźnie zakazy nie tylko ich rozbijania, ale nawet parkowania. Przejechaliśmy się wyboistą, pylącą szutrówką wzdłuż dłuuuugiej zatoki... plaża tak naprawdę nas nie zachwyciła, rzeczywiście jest tu ośrodek windsurfingu prowadzony przez Bułgarów, a także trochę działek przez nich (chyba) wykupionych... no albo po prostu byli porozbijani na dziko, trudno powiedzieć. Zresztą w ogóle w tej okolicy i na całej wyspie dość sporo widywaliśmy samochodów z bułgarskimi rejestracjami, także kamperów. Wróciliśmy, postawiłem auto koło słoweńskiego kampera i poszliśmy na plażę „głównym wejściem” . Widać było, że ktoś, zapewne władze wyspy chciały nieco „uturystycznić” to miejsce, nieopodal stał drewniany, zamknięty budynek prawdopodobnie mający kiedyś służyć jako informacja turystyczna albo coś w tym rodzaju, były też toalety. Na plaży zastaliśmy dwie zamknięte tawerny, trochę parasolek, kilka osób...







Nadegejskie wydmy





Po przeciwnej, południowej stronie zatoki w równym rządku stało kilkanaście kamperów (fotki jakoś brak ). Chętnie byśmy poodpoczywali sobie na plaży, gorąco było już strasznie... ale trochę jeszcze na to za wcześnie a poza tym tak sobie nam się tu podobało...oczywiście oprócz super warunków do obozowania. . Postanowiliśmy jeszcze nie kończyć tego dnia...

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Zatoka Tigani, niegdyś był tu port Hefajstii

To chyba te same wiśniowe (amarantowe ) słonorośla co na Milosie.

pzdr

Ja bym powiedział, że to kolor "wrzosowy", ale do Grecji jakoś nie pasuje.

longtom napisał(a):

kulka53 napisał(a):Zatoka Tigani, niegdyś był tu port Hefajstii

To chyba te same wiśniowe (amarantowe ) słonorośla co na Milosie.

pzdr

DarCro napisał(a):Ja bym powiedział, że to kolor "wrzosowy", ale do Grecji jakoś nie pasuje.

Tu nie podjechaliśmy bliżej ale na Mykonos roślinki dały się podejść blisko. Z daleka wyglądały właśnie jak wrzosy

ale z bliska mi przypominały rosnące dżdżownice w kolorze wrzosowo-wiśnowym.

Jak kadr z filmu SF - armia obcych w ataku na ziemię



Patrząc na odbudowywane ruiny zabytków ( czasem całych antycznych miast ) mam bardzo mieszane uczucia . . .
Zdecydowanie wolę te mniej odbudowane , czasem w niewielkich fragmentach , ale oryginalne


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Patrząc na odbudowywane ruiny zabytków ( czasem całych antycznych miast ) mam bardzo mieszane uczucia

A jak z Warszawą?

DarCro napisał(a):
A jak z Warszawą?

Warszawa , jako odbudowane ruiny . . . hmm . . . na forum tematów politycznych nie poruszamy



Pozdrawiam
Piotr

3 września, wtorek c.d.

Z plaży Keros niezaznaczoną na wszelakich nam dostępnych mapkach szutrówką przejechaliśmy jakoś tak na przełaj przez kawałek wyspy, po drodze napotykając strażników winogron



Poruszaliśmy się nieopodal drugiego słonego jeziora Limnos – Chortarolimni – jednak nie miało ono w sobie nic z urody białego, słonego Aliki, wyglądało jak wyschnięte mokradło dlatego nie doczekało się żadnej fotki.

W Roussopouli uzupełniamy zapasy wody w jednym z bardzo wielu ujęć jakie znajdują się w tutejszych wioskach i kierujemy się już do trzeciego, ostatniego z ważnych miejsc archeologicznych na Limnos, do najstarszego miasta w Europie - Poliochni. Założone we wczesnym okresie neolitycznym, pomiędzy 5 a 4 tysiącleciem p.n.e. było bardzo znaczącym ośrodkiem „przemysłowym” w ówczesnych czasach o czym świadczą znalezione liczne przedmioty z metalu wyrabiane na miejscu. Poliochni może poszczycić się również najstarszym, istniejącym już w 3 tysiącleciu p.n.e. budynkiem „Parlamentu” świadczącym o świetnej organizacji miasta, może nawet o zaczątkach demokracji. W owych czasach mieszkało tu co najmniej 1500 ludzi, miasto miało solidne fortyfikacje, drogi i ulice wyłożone kamiennymi płytami, dwa place z publicznymi studniami. Niestety... do dziś za wiele z tego wszystkiego nie pozostało .

Przed wykopaliskami jest asfaltowy parking a wejście rzecz jasna nic nie kosztuje. W małym budynku można pooglądać głównie fotografie z różnych okresów kiedy przeprowadzano wykopaliska oraz mapki etapów rozwoju miasta. Szczerze mówiąc, nie skupiliśmy się na tym za bardzo . Oprócz nas Poliochni zwiedzało całkiem sporo (jak na posezonowe limnoskie warunki ) ludzi.

Pinia o kształcie oliwki



Plaża u podnóży niewysokiego klifu na którym znajdują się ruiny.



Murki, mureczki... jest ich tu dostatek.



















Tym ludziom chyba też spodobała się tamta plaża

Poliochni nie robi wielkiego wrażenia, owszem można próbować sobie wyobrazić, że 6000 tysięcy lat temu było tu prężnie działające miasto, ludzi, którzy układali te kamienie... ale to trochę nie dla nas. Jeszcze tylko kilka fotek tutejszej flory...









...i fauny

Możemy jechać. Teraz już na pewno na plażę, tę którą widzieliśmy z góry, noszącą nazwę Makris Gialos. Może ze 2 kilometry wyboistej szutrówki i jesteśmy. Auto do oliwkowego cienia, a my – na słońce , no i do wody rzecz jasna

Za wiele fotek nie mamy, za bardzo spragnieni byliśmy pławienia naszych strudzonych ciał w gorącej niemal wodzie i słodkiego lenistwa na miękkim piachu. Tych kilka powstało, gdy już słońce zaczęło chować się za wzgórzami, a my zbieraliśmy się do powrotu.

Nasz nowy nabytek



Plaża



Limnoskie tłumy



Bardzo podobało się nam to sielankowe miejsce...



Widać Poliochni



Wszędobylskie kwiaty greckich plaż, Małgosi ulubione



Wracając natknęliśmy się na kilka pływających u brzegów i wyrzuconych przez morze na piach meduz... niebieskich



Tę wrzuciliśmy do morza, może sobie jeszcze odżyła. Ale ta następna chyba już była nieżywa



Podobno te meduzy przypływają tu czasami z cieśniny Dardanele.

Nie minęło kilkanaście minut i zostaliśmy sami... teraz mieliśmy plażę i jej okolice już tylko dla siebie . Rozłożyliśmy „obóz” czyli nasze krzesełka i stolik śniadaniowo-obiadowy, zrobiliśmy przegląd zapasów, ugotowaliśmy sobie pyszne domowe mięsko i leczo . Zapadł kolejny ciepły wieczór, po kolejnym właściwie bezwietrznym dniu. Tak, te wakacje zdecydowanie dobrze się nam zaczęły.... po pierwszym nie tak korzystnym wrażeniu Limnos okazała się fantastycznym wyborem na początek . Byliśmy oszołomieni pustkami oraz ilością i wielkością plaż na wyspie, zaintrygowani faktem, że niemal do każdej trzeba dojechać nie-asfaltem .

Dzisiejsza mapka:



A – hotelowe ruiny
B – Sanktuarium Kabirów
C – Hefajstia
D – Kontopouli
E – plaża Keros
F – Poliochni
G – plaża Makris Gialos

c.d.n.

Nie miałem pojęcia o istnieniu Poliochni

Najbardziej podobnym miejscem do tego, które pokazaliście, a ktore odwiedziłem było (chyba)
Kameiros (Kamiros) na Rodos

Kamiros "młodsze" to i lepiej zachowane