Małe i duże bałkańskie podróże :-)

weldon napisał(a):Kiedyś przerabiali Polonezy na takie z namiotem na dachu.
Miały przebudowaną tylną klapę tak, że można tam było wejść i kuchnię urządzić.
Dziś też można znaleźć takie wynalazki

Wszystko ok, tylko, że nam właśnie o to chodzi by jak najmniej się rzucać w oczy

Ten namiocik który postawili na plaży ci Francuzi, wraz z quadem, na pewno mógł komuś jeszcze bardziej się nie spodobać niż nasze "po prostu stojące" auto.
Co prawda w Grecji nie trzeba mieć zbyt dużych tego typu rozterek, ale "strzeżonego.... "

Swoją drogą na Sithonii widzieliśmy Felicję z namiotem na dachu , zresztą parę innych wynalazków też.
Myślę zresztą, że Małgosia zdecydowanie by odmówiła wejścia na taką konstrukcję

kulka53 napisał(a):Cmentarz na półkach.... dreszcz przeleciał nam po plecach. Zaglądnąłem do jednej uchylonej skrzyneczki... wewnątrz ładnie poukładane kosteczki i czaszka, tak wyglądają tu trumny

To było makabryczne wrażenie, szybko zwialiśmy stamtąd. Potem zastanawialiśmy się tylko w jaki sposób i kiedy te ludzkie szczątki trafiają z miejsc pochówku do tych skrzynek .

c.d.n.

John Mole, wspomniany przeze mnie opisywał dosyć dokładnie 'procedury' wyjmowania szczątków zmarłych po określonym czasie z grobowców na cmentarzu i 'magazynowaniu' ich w specjalnym pomieszczeniu... O ile pamiętam chodziło o brak miejsca na cmentarzu . Muszę sięgnąć jeszcze raz do książki.

pozdr

janusz.w. napisał(a):...chodziło o brak miejsca na cmentarzu ..

Widziałem kiedyś reportaż z Hawany, tam też tak robią.

pzdr

Zachwycająca jest taka ilość urginii, są rzeczywiście piękne . Czy mogę zamówić cebulkę urginii ?:), no i jeszcze taki rudy kotek mi się marzy
Urginie w Grecji bywają często kwiatami cmentarnymi, ale tez istnieje zwyczaj obdarowywanie się nimi na Nowy Rok.

Nadal twierdzę, że błękit nieba pięknie współgra z białymi elewacjami. No i te chochlaki... to była jedna z tych rzeczy, która najbardziej podobała mi się na Rodos - jedynej JAK NA RAZIE mej bytności w Grecji...

Jak zawsze kapitalne widoki.. Wschód słońca... Świetnie musi być obudzić się w takiej scenerii.. Też bym pewnie bardzo wcześnie wstawał.

janusz.w. napisał(a):John Mole, wspomniany przeze mnie opisywał dosyć dokładnie 'procedury' wyjmowania szczątków zmarłych po określonym czasie z grobowców na cmentarzu i 'magazynowaniu' ich w specjalnym pomieszczeniu... O ile pamiętam chodziło o brak miejsca na cmentarzu . Muszę sięgnąć jeszcze raz do książki.

longtom napisał(a):Widziałem kiedyś reportaż z Hawany, tam też tak robią.

weldon napisał(a):W starożytnej Grecji i jej koloniach, otwierali groby mniej więcej po dwudziestu latach i pozbywali się starych szczątków, żeby zrobić miejsce dla nowych.

Dzięki za info, myśmy o tym nie słyszeli.
Tak naprawdę, to po prostu kwestia tradycji i przyzwyczajeń...

"Zjadacze ciał"... niezłe
Kontynuacja wielowiekowych, tysiącletnich wręcz tradycji, dobrze było zobaczyć takie miejsce.

Teraz by zaoszczędzić miejsce na cmentarzu buduje się współczesne krematoria
U nas to chociaż można wykupić miejsce już na zawsze, a z tego co wiemy, w Niemczech nawet na małą urnę z prochami miejsce można zapewnić maksymalnie na 30 lat

W Grecji często widywaliśmy piętrowe cmentarze gdzie na małej powierzchni pochowano kilka osób, ale skrzynkowego, jeszcze nigdy.

babeczka napisał(a):Zachwycająca jest taka ilość urginii, są rzeczywiście piękne . Czy mogę zamówić cebulkę urginii ?:), no i jeszcze taki rudy kotek mi się marzy
Urginie w Grecji bywają często kwiatami cmentarnymi, ale tez istnieje zwyczaj obdarowywanie się nimi na Nowy Rok.

Cieszę się, że się podobają
I kwiatki, i kotki

Z kotkiem pewnie byłoby trudniej , ale urginiowe cebule może jakoś dałoby się z zakamieniałej, zeschniętej greckiej ziemi wydobyć i przewieźć. Nie wiem tylko czy nie przeszkadzałby w tym fakt, że właśnie kwitną .

Jakby co - Dolny Śląsk nie jest duży

tony montana napisał(a):Nadal twierdzę, że błękit nieba pięknie współgra z białymi elewacjami. No i te chochlaki... to była jedna z tych rzeczy, która najbardziej podobała mi się na Rodos - jedynej JAK NA RAZIE mej bytności w Grecji...

Wiesz, że musiałem sprawdzić co to są te chochlaki?
Nie wiedziałem że tak się te chodniczki nazywają...

Nam też się podobały... zresztą widać że sporo zrobiliśmy im zdjęć
Od razu zapragnąłem też taki mieć , ale mój zapał szybko ostygł.
Raz, skąd wziąć tyle jednakowych kamyczków, a dwa... kiepsko się to zamiata
W każdym razie efekt jest

A Rodos, to chyba dobry wstęp by jeszcze do Hellady się kiedyś wybrać
Myślę, że dojrzejesz do tej decyzji

razpol napisał(a):Jak zawsze kapitalne widoki.. Wschód słońca... Świetnie musi być obudzić się w takiej scenerii.. Też bym pewnie bardzo wcześnie wstawał.

Dzięki
Czasem rzeczywiście szybciej się zrywaliśmy, by nie przegapić jakiegoś wyjątkowo ładnego wschodu.
No a że pogoda jest tam w zasadzie pewna to całkiem dużo ich było

Zresztą, tak naprawdę o tej porze roku to one nie są już jakoś strasznie wcześnie

Pozdrawiam

25 września, wtorek c.d.

Gdy wróciliśmy pod bramę, okazało się, że przyjechały autokary z wycieczkami. To naprawdę znane i uczęszczane miejsce. Wmieszaliśmy się w tłum i weszliśmy do środka.

Wewnątrz są przynajmniej 3 kościoły i jakieś mniejsze kapliczki też zauważyliśmy. W tym najważniejszym byliśmy dwa razy, raz otoczeni tłumem starszych pań , drugi raz już w samotności. Ogólnie nie wolno we wnętrzach robić zdjęć, w każdym razie na pewno nie jest to mile widziane. Z tego najważniejszego kościoła mamy to jedno, podobno szczególnie cenny jest tu bogato rzeźbiony ikonostas z XIV wieku.



Z zewnątrz.



Potem trafiliśmy do jakiejś kapliczki.







Początkowo sądziłem że to jest właśnie ta słynna cela słynnej Pelagii, ale okazało się że nie, za pusto tu zresztą było

Tłum podążał gdzieś indziej

Weszliśmy na „salony” św. Pelagii też i my, to maleńka celka i nieco tylko większa kapliczka, w jej pokoju o szerokości rozłożonych ramion, jest naprawdę spartańsko i skromnie. Kiedy widzimy takie miejsca wierzymy, że tacy ludzie za życia naprawdę byli tacy jakimi ich się opisuje....





Kapliczka jest tuż obok pokoiku.

Potem pospacerowaliśmy trochę po niemal opustoszałym monastyrze... wycieczki dość szybko się bowiem pozbierały z powrotem do autokarów.

Co ciekawe, ten błękitny odcień ścian na zdjęciach to nie źle ustawiony balans bieli (chociaż pewnie trochę też), ale stan faktyczny . Monastyr wewnątrz w większości nie był pomalowany na nieskazitelnie biało, ale właśnie na leciutko błękitno

Trafiliśmy do jeszcze jednego, chyba nowszego kościoła. Tu, jak na Tinos przystało, wnętrze było całe w marmurach

To wędrujemy dalej... monastyr jest bardzo skomplikowany, wielopoziomowy, ma różne zaułki, ślepe uliczki, widać jak przez wieki był rozbudowywany, dobudowywano różne skrzydła...

Nawet teraz trwała w jednym miejscu jakaś budowa.



Ten kościółek był zamknięty











Na koniec – dowód, że monastyr jest jak najbardziej działający









Brama wejściowa





Ich też nie mogło by tu zabraknąć



Bardzo nam się podobało w tym monastyrze . Jest taki kameralny, z zakamarkami, jakiś inny niż wiele z tych, które mogliśmy już wcześniej zobaczyć.

c.d.n.