Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Wtem, zauważamy że ktoś się nam przygląda









Kamyczek

...na lądzie





… i w morzu



Teraz wędruje się znacznie trudniej. Nachylenie jest bardzo duże, ścieżki właściwie już nie ma, zniknęły także znaki. Trzeba bardzo uważać by nie rąbnąć i nie zjechać w dół, drobny żwirek ciągle usuwa się spod butów. Ale ciekawość tego co zastaniemy na dole jest wielka .

W dole jest TO











O żesz, fajne miejsce, kolejna ciekawostka na tej wyspie . Chyba mało kto dociera tu tą drogą co my... nie jest to trudne, ale nie jest to zupełnie banalne. W każdym razie dobrze że zdecydowaliśmy się by dzisiejszy dzień spędzić właśnie w taki sposób.

Dziwne są okoliczne skały









Trzeba trochę uważać, to nie jest takie zupełnie bezpieczne miejsce. Teren jest skomplikowany, do tego wciąż mocno tu wieje. Czy w ogóle można zejść tam na dół? .



c.d.n.

kulka53 napisał(a):O żesz, fajne miejsce,
...
Czy w ogóle można zejść tam na dół? .
...
c.d.n.

cd następuj

Tam jest dosyć stromo.
Mam nadzieję, ze nie spadli!

longtom napisał(a):cd następuj

Nastąpi... za chwil parę

DarCro napisał(a):Tam jest dosyć stromo.
Mam nadzieję, ze nie spadli!

Tam było nie tyle stromo, co fajne, spore przewieszki występowały
Kruszyzna jednak niemiłosierna .
Ja trochę spadłem na szczęście niedaleko

Nawet jeśli nie dało się zejsc na sam dół, to i tak fajna wycieczka . Jak widać, to co kiedyś przypadkiem wyczytałam, że da się tam dojść pieszo, wcale nie było przesadzone. No i fajnie, że przez jakiś czas ścieżynka jest chociaz troszkę oznakowana - o tym nie było wspomniane tam, gdzie natknęłam się o mozliwości "lądowego" dotarczia do Sykii.
Całkiem możliwe, że gdyby nie ta kopalnia po drodze, dałoby się jakoś dotrzeć ponad Kleftiko tak, żeby je zobaczyć z góry tak jak Sykię...

dangol napisał(a):Nawet jeśli nie dało się zejsc na sam dół, to i tak fajna wycieczka . Jak widać, to co kiedyś przypadkiem wyczytałam, że da się tam dojść pieszo, wcale nie było przesadzone. No i fajnie, że przez jakiś czas ścieżynka jest chociaz troszkę oznakowana - o tym nie było wspomniane tam, gdzie natknęłam się o mozliwości "lądowego" dotarczia do Sykii.
Całkiem możliwe, że gdyby nie ta kopalnia po drodze, dałoby się jakoś dotrzeć ponad Kleftiko tak, żeby je zobaczyć z góry tak jak Sykię...

Zaraz schodzimy

Gdyby nie oznakowanie, byłoby trudniej się tam dostać, zwłaszcza ludziom takim jak my, którzy nie skaczą po skałach i zaroślach jak kozice. Natomiast co do Kleftiko...może kiedyś też tak wyznakują dojście, kto wie . Kopalnia to tylko jedna z przeszkód, patrząc na mapy google nie widać tam kompletnie żadnej drogi która by prowadziła w tamtym kierunku. Na upartego można byłoby próbować dotrzeć tam z miejsca gdzie na naszym zdjęciu stoi kilka samochodów ludzi którzy poszli na polowanie, to mniej więcej w połowie drogi pomiędzy kopalnią a monastyrem, u podnóży dość charakterystycznej góry Katsipardos. Ale to tak bardziej "na przełaj"

Dla chcącego nic trudnego , zejść można na sam dół . Jest ścieżeczka, jedyna możliwość by dostać się do wnętrza tej wielkiej skalnej dziury.

Z czego skwapliwie korzystam .













Będąc już na dole źle wybrałem drogę przez skały, w pewnym momencie obsunęła mi się noga, chwyciłem za skałę a ta... oderwała się od podstawy i spadając uderzyła mnie w nogę. Efekt – zdarta skóra na kolanie i łydce, cieknąca krew... no cóż, od tego się nie umiera . W dole jest niewielka plażyczka... czy dociera tu czasem słońce, trudno powiedzieć, w tej chwili na pewno go nie ma, jeśli będzie to dużo bardziej po południu. Czuję się trochę nieswojo... nigdy jeszcze nie byłem w takim otoczeniu. Co nie przeszkadza mi zrzucić z siebie buty, ubranie i zanurzyć się w jaskiniowej, chłodnej wodzie .

W tym czasie Małgosia jest jeszcze na powierzchni.

Na szczęście, decyduje się, by schodząc bardzo powoli i ostrożnie, dołączyć do mnie .





























Niestety, Małgosia nie dołączyła do mnie w wodzie, było jej zwyczajnie za zimno. Mi też gorąco nie było, ale chęć wykąpania się w takim miejscu była zbyt silna . Niesamowite dla nas było znaleźć się w takim niezwykłym otoczeniu, kolejna ciekawostka wyspy przestała być już tajemnicą. Nie zabawiliśmy tu zbyt długo, było trochę za chłodno, nie dość że nie było tu słońca, to także i w ten skalny zakamarek docierały podmuchy zimnego wiatru. Dobre miejsce na ochłodę podczas bezwietrznych, letnich dni... chociaż z tego co widzieliśmy w internecie, w sezonie przypływają tu wycieczkowe jachty i bardzo daleko jest do takiej sielanki jaka była naszym udziałem...

Wychodzimy na powierzchnię. Zanim udamy się w drogę powrotną, powędruję jeszcze trochę po okolicy, odkrywając przy okazji jeszcze inne skalne dziury.

Nagle...



Odważna załoga jachtu, by przy tak wietrznej pogodzie wypływać w rejs wokół wyspy... Po nieco osłoniętej stronie południowej może nie jest tak źle, ale tu . W każdym razie do Sykii nie zawinęli .











Jacht po 2 minutach oglądania Sykii z bezpieczniej odległości zawrócił.



Jeszcze rzut okaz za siebie i rozpoczynamy wspinaczkę pod górę. Tym razem wybierając drugą drogę, bardziej narażoną na podmuchy. Ale skoro można iść trochę inaczej, po co iść tak samo?

Podczas podchodzenia natrafiamy na brakującą siódemkę, To właśnie tędy prowadzi właściwy, wyznakowany szlak do jaskini.























O tej trochę późniejszej porze ładnie oświetlony jest i całkiem nieźle się prezentuje najwyższy szczyt Milos, Profitis Ilias .



Trochę inaczej niż rano wygląda zatoka Agios Ioannis i jej plaże





No i rzecz jasna monastyr





Tylko kozy skaczą wśród skał i kłujacych, kolczastych zarośli o każdej porze tak samo



Już blisko .





Cała wycieczka zajęła nam znaaaaacznie więcej czasu, niż mogła , ale czy nam się gdzieś spieszy? O tej popołudniowej porze przy monastyrze jest bardzo gorąco, pierwsze co robimy to wkładamy głowy pod kran czym wywołujemy zdziwienie malujące się w oczach przechodzącej właśnie starszej angielskiej pary. Dobrze że już poszli gdy nosiliśmy do auta napełnione wodą butelki .

c.d.n.

Nadszedł najwyższy czas by znaleźć się wreszcie na plaży .

Oczywiście wybraliśmy tę dobrze widoczną ze szlaki do Sykii, a w tym celu przejeżdżamy obok ładnej kapliczki .



Z monastyru Agios Ioannis, co zresztą widać było na zdjęciach, bardzo blisko jest na plaże w zatoce o tej samej nazwie. Dojazd jest bardzo kiepski, naprawdę wyboisty i momentami dość stromy, zjechać się dało, ale podjechać z obciążeniem będzie pewnie nieco trudniej. Tym martwić się będziemy jutro, mamy bowiem zamiar na tej plaży zostać na noc .

Przy samej plaży jest miejsce na upchanie kilkunastu samochodów, stoi tu też zamknięty kontener. Cienia brak . Trudno wymagać, byśmy o tej porze byli tu pierwsi, kilka samochodów już stoi. Zaglądamy na plażę... jest zupełnie pusta , z góry widzieliśmy że w zatoce są 3 plaże ale sądziłem że kolejne dwie nie są dostępne. Jak widać są .

My jednak rozłożymy się na tej pierwszej, skoro jest pusto... Piaszczysto-kamienista plaża jest całkiem ok, ale trzeba uważać przy wchodzeniu do wody, przy brzegu dno jest kamieniste, a fale - ogromne .

Oczywiście nie podarowałem sobie, by nie podejść dalej i zobaczyć jak jest na kolejnych plażach. Na środkową łatwo było spoglądnąć z góry, zejść nieco trudniej, ale nie tak trudno by nie zdołało tego dokonać kilka osób... sami faceci . Starsi, młodsi...jakoś tak dziwnie parami się porozkładali . Nie miałem aparatu ze sobą, ale tu i tak zdjęcia bym raczej nie zrobił . Natomiast na trzecią plażę nie dotarłem... nie bardzo wiedziałem jak sforsować klif, z góry też niewiele było widać. Uznałem że na tę plażę zejść się nie da.

Wróciłem, znów się wykapałem... długo zupełnie pusto nie było. Za jakąś godzinkę zobaczyliśmy, że w naszą stronę zmierza spora grupa jak się okazało młodych ludzi. Minęli nas i powędrowali dalej, Małgosia chwyciła aparat i w długą za nimi















Grupa, jak się okazało Francuzów szła z przewodnikiem, to on prowadził ich tak jak trzeba.

Szli, szli... i zniknęli . Poszli na ostatnią plażę, Małgosia zupełnie nie odgadła jak oni to zrobili, nie zauważyła którędy, jakby zapadli się pod ziemię , a nagle pojawili się na dole. Weszła za wysoko, a z bolącym kolanem nie mogła za szybko znaleźć się tam, gdzie oni. Wracając zrobiła jeszcze kilka zdjęć z pierwszej i drugiej plaży.













Nie będziemy ukrywać, że zatoka z tymi trzema plażami wywarła na nas ogromne wrażenie, zachwyciła. Każda kolejna okazywała się jeszcze piękniejsza. Gdy dowiedziałem się, że ta wielka grupa powędrowała na tę trzecią, postanowiłem sam odszukać na nią drogę. Wyruszyłem, tym razem także uzbrojony w aparat .

Chwilę zajęło mi zastanawianie, gdy nagle, jak spod ziemi pojawił się jakiś człowiek. Przyszedł z dołu, z plaży...ok, to już wiem . Rozwiązanie zagadki było proste a jednocześnie zaskakujące... zejście prowadziło wyżłobionym w „skale” przez spływającą wodę żlebiku , jednym z wielu, które tam były. Zejście może nie banalne, ale zupełnie bezproblemowe dla przeciętnie sprawnej osoby... choć rzeczywiście nietypowe . Wąska rynienka w osypującym się zlepieńcu w parę chwil sprowadziła mnie na dół... Zaniemówiłem, piękno tego miejsca zupełnie mnie oszołomiło .

Było późne popołudnie, wędrujące coraz niżej słońce złociło białe, żółte i rude skały na niesamowite, obłędne kolory, było tam przecudnie. Popatrzcie .