Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Po niedługim czasie znaleźliśmy się tu:



Plakes, czyli jak rozumiem coś płaskiego... w tym miejscu oznaczało to lekko nachylony pod górę, płaski, wygodny ”chodnik” , uskok skalny w bardzo stromym, trawiastym zboczu.

























A potem dotarliśmy na coś w rodzaju przełęczy, szerokiego obniżenia w grani. Tu postanowiliśmy coś zjeść, odpocząć i przyglądnąć się widokom, które otworzyły się na drugą stronę gór...

Stąd przyszliśmy....





Trochę do przejścia jeszcze nam zostało .



A to inna, chyba dość trudna do zdobycia góra Tajgetu.













c.d.n.

kulka53 napisał(a):Teoretycznie na szczyt idzie się 2 godziny i 45 minut. My oczywiście będziemy szli dużo dłużej ,

My też tak mamy !

... ale jak mówi Wojtek-Franz ... "Celem jest droga ... ".

Pozdrawiam.

Drogę, i to jak nie pod górkę, to wyboistą, wielu z nas ma przez życie...

Nie chodziliśmy i teraz także nie wybieramy się w góry dla samego chodzenia. Nie dla nas wielokilometrowe eskapady przez górskie, zarośnięte lasem zbocza... nie te możliwości , dlatego jakiś czas temu odpuściliśmy polskie czy słowackie góry.

My powiemy inaczej... droga jest tylko raz dłuższym, raz krótszym elementem potrzebnym do osiągnięcia CELU , czyli zdobycia szczytu, posiedzenia i podziwiania widoków z niego .

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):My powiemy inaczej... droga jest tylko raz dłuższym, raz krótszym elementem potrzebnym do osiągnięcia CELU ...

Suma summarum ... to coby celem nie było .... i jaki kto sobie nie wyznaczył ... to najważniejsze , aby w skutku radość i satysfakcję mieć z dobrze spędzonego wakacyjnego czasu.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):najważniejsze , aby w skutku radość i satysfakcję mieć z dobrze spędzonego wakacyjnego czasu.

W pełni się zgadzam

Aby więc satysfakcję z dzisiejszego dnia osiągnąć....

...po jakiejś pół godzince relaksu na przełęczy ruszamy do ataku szczytowego .Tylko z daleka ta góra wygląda tak niewinnie, podejście z osypujących się kamieni jest bardzo strome, trzeba będzie uważać schodząc.... Mamy dziś szczęście do dziur, w pobliżu ścieżki wyraźnie oznakowany jest taki oto skalny dół







To naprawdę niebezpieczne miejsce .

Wolno zdobywamy wysokość, co parę kroków przystając i napawając się coraz rozleglejszą przestrzenią

Na szczycie melduję się około 12.30, Małgosia jakieś 15 minut później. Prawie nie wieje, ale pojawiło się trochę niegroźnych obłoków, które od czasu do czasu zasłaniają słońce.

Profitis Ilias, 2404 m. n.p.m. ... pod nami cały Peloponez









Sam wierzchołek tej góry bardzo nas jednak zaskoczył, naprawdę bardzo.

Bo można się tu bowiem rzecz jasna pomodlić...

Ale, można się tu także przespać bez obawy o to że zaleje nas deszcz . I to nie tylko dlatego, że zapewne dość rzadko tu pada...

Okazało się, że sam szczyt, najwyższy punkt Peloponezu służy jako schronienie pasterzom kóz. Może nie akurat w tej chwili, może tylko w lecie, a może akurat nie dzisiaj , tego nie wiemy. W każdym razie nawet jeśli jakichkolwiek ludzi już tu nie ma, na pewno nocami bywają tu zwierzęta... ilość pozostawionych przez nie „pamiątek” jest ogromna . Zresztą, cały szczyt zabudowany jest prowizorycznymi murkami służącymi im zapewne jako schronienie od wiatru.

Takimi jak ten:









Ale to dla nas bez znaczenia. Rozsiadamy się wygodnie przed wejściem do „kapliczki” wyciągamy jedzenie, picie, zdejmujemy buty... mamy czas na sjestę i na to, co dla nas w górach jest najistotniejsze - na podziwianie widoków i świata z tej właśnie powietrznej perspektywy...

Popatrzcie z nami

Przed 15 zaczynamy się powoli zbierać w drogę powrotną. Chmur jakby przybyło i słońce już tylko z rzadka się przez nie przebija, zresztą szybko obniża się na tyle, że nie ma takiej możliwości by jeszcze nam poświeciło co nieco. To bez znaczenia, jest na tyle ciepło, że nie zmarzniemy na pewno .







„Pamiątka”



A oto wspomniane, jak widać bardzo liczne stado kóz. W miarę jak upływały minuty zwierzęta wędrowały coraz wyżej i wyżej, w kierunku szczytu. Nie mamy pojęcia, nie rozumiemy, dlaczego tak właśnie jest, że wiedzą one dokąd mają każdego dnia wrócić, no i dlaczego właśnie na sam szczyt...





Zejście do schroniska w naszym wykonaniu trwa niewiele krócej niż wejście , Małgosia oszczędza kolana a ja też nigdy nie należałem do „zbiegających” . Wędrujemy sobie więc powoli planując kolejny dzień i wymyślając co zjemy sobie dziś na obiadokolację . O 18 meldujemy się przy samochodzie, chwila odpoczynku, kilka zdjęć i możemy ruszać w dół.













Oprócz naszego pojazdu, na placyku przed schroniskiem stoi jeszcze jedno auto, Dacia Logan na szwajcarskich numerach. Zaglądamy do środka, wypełnia ją wszelakiego rodzaju sprzęt turystyczny: rower, namiot, śpiwory, wiosła (a więc zapewne jest i kajak). Widać, że podróżujący nią ludzie też lubią nie do końca wygodne urlopowe życie . Gdy odjeżdżamy, napotykamy parę młodych ludzi idących drogą, machamy sobie na przywitanie. To byli jedyni ludzie napotkani tego dnia... Takie góry lubimy najbardziej .

Zjazd kiepskim szutrem jest rzecz jasna łatwiejszy niż podjazd i niedługo jesteśmy już na asfalcie. Zatrzymujemy się przy źródełku by nabrać sobie kilka butelek wody, która przyda się do umycia i powycierania auta z wszędobylskiego, wciskającego się w każdy zakamarek kurzu. Przed zapadnięciem zmroku, częściowo zrobię to jeszcze dziś, dokończę jutro .

Nie ma sensu byśmy dziś jeszcze zjeżdżali na sam dół i gdzieś dalej szukali miejsca do spania, skoro mamy już upatrzoną taką dogodną miejscówkę. Na tę noc zostajemy więc w tym samym miejscu. Podczas gotowania posiłku możemy podziwiać takie widoki na skrywający się w ciemnościach Peloponez.









To był udany, pełen pozytywnych, dobrych wrażeń dzień. Jak na razie wszystko się nam na tym wyjeździe dobrze udaje, układa po naszej myśli. Oby tak było cały czas...

c.d.n.

Gratuluję szczytowania
Ciekawa ta kapliczka, ale bałagan obok niej już nie...
Piękne widoki, a i wysokośc n.p.m. poważna No i ten luz na szlaku, rewelacyjna sprawa

pozdr

Grecy, a może w ogóle wyznawcy prawosławia, najwidoczniej mają wielką cześć dla Proroka Eliasza. Na Santorini też jest szczyt nazwany Profiti Elias.

kulka53 napisał(a):...no i dlaczego właśnie na sam szczyt...
...

Jak to po co

Na zachód słońca.

Na początku wycieczki narzekałeś, że widoczność nie najlepsza.
Ale z góry widoki jednak rozległe i piękne mieliście.

pzdr

tak sobie patrzę na te Wasze słoneczne, ciepłe górskie pejzaże i aż żal ściska, że za oknami tak zimno i śnieżnie - lata chcę
Spartę widzę a Mistry, żeście tam z góry nie dostrzegli?

Gdziś przczytałam, że wcześniej w miejscu gdzie stoi kapliczka, była świątynia Apolla wybudowana przez Spartan.

Piękna, widokowa wycieczka, dobrze że delektowaliście się tymi widokami, zamiast pędzić tak, jak ten młodzian, którego opis trasy wykorzystaliście planując wędrówkę...