Małe i duże bałkańskie podróże :-)

My już w dół nie pójdziemy, nas interesuje wyłącznie góra . Przebieramy buty, decydujemy, że kurtki zdecydowanie nie będą nam dziś potrzebne , bierzemy okulary, czapeczki, kije i rzecz jasna plecaki i wyruszamy. Jest godzina 8.30, pod górę mamy około 900 m.

Oprócz sosen rosną tu też wielkie i dorodne jodły



Jakieś pół godziny można jeszcze od czasu do czasu skryć się w cieniu drzew, potem pozostanie tylko palące słońce...













Widoczność nie jest dziś powalająca, ale zdecydowanie można powiedzieć, że powodów do narzekań nie mogliśmy mieć .

Zgubić się tu też nie sposób, szlak jest wyraźny i dobrze oznakowany. Jest też urozmaicony, raz jest prawie płasko, potem dość stromo, raz wędruje się ścieżką wśród głazów, raz skalnym rumowiskiem, w końcu właściwie po łące. A jak łąka to i kwiaty, a jak kwiaty, wreszcie robienie zdjęć naszym Fuji zaczyna mieć jakiś sens .

A dzięki temu, Małgosia, zwykle wędrująca za mną dość daleko w tyle, w tych momentach znacząco mnie wyprzedza .













Rozkwitająca we wrześniu flora greckich gór nie jest zbyt bogata, ale czasem można natknąć się na coś kolorowego .

Całkiem fajne bywają też skałki.

Cały właściwie czas wędrujemy na północ, podczas gdy szczyt był dokładnie nad schroniskiem. Całą tę drogę będziemy więc musieli przejść jeszcze raz... tyle że już wyżej. Ciągle wydaje się że to już będziemy zakręcać i ciągle okazuje się że jeszcze nie... Ale bez przesady, ani ten szlak nie jest zbyt męczący czy wymagający, ani my szczególnie zmęczeni. Po prostu niespiesznie sobie wędrujemy podziwiając ten coraz niżej pod nami leżący świat .









Oczywiście spoglądamy też w górę, tam, gdzieś ponad nami można łatwo zauważyć tyczki wzdłuż dalszej części naszego szlaku



Od czasu do czasu warto popatrzeć pod nogi, greckiej wysokogórskiej flory (i fauny) ciąg dalszy .



















c.d.n.

"Spartańskie warunki" i "ładne kwiatki"...

Kwiatków całkiem sporo trafiliście, widoków też Wam "zazdroszczę"... No i konsekwencji w zdobywaniu szczytów...
Jaka temperatura była na tych wysokościach , przy tak pięknym i zapewne mocno palącym słoneczku?

kulka53 napisał(a):Droga nie jest zła. Tak naprawdę jest całkiem przyzwoita, nie sprawia właściwie żadnych problemów. Wspominam rzecz jasna zeszły rok i rozmowę z Grześkiem (i Gosią - frape) podczas schodzenia ze Skolio. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy że podczas dalszej podróży nie wystarczy nam czasu by znaleźć się w tym właśnie miejscu, do którego dotarliśmy teraz (chociaż tak przypuszczaliśmy ). Grzesiek wspominał wtedy, że także jakiś czas wcześniej próbowali dotrzeć do schroniska pod Tajgetem, ale końcowy odcinek drogi był tak kiepski, że odpuścili.

Takie małe sprostowanie Owszem chodziło nam o wjazd pod górę, ba nawet taką wysoką – ale tą koło Patry – Panachaiko (1926m) się nazywa W każdym razie patrząc po zdjęciach to faktycznie wy mieliście pikuś. W okolicach Tajgetu owszem byliśmy, ale było zbyt mało czasu by zapuszczać się na szczyty

Z osiołka:
http://maps.google.pl/map...,3,4,5&t=m&z=10
Przejeżdżając Patrę można podjechać w góry Panahaiko – tylko trzymać się głównej drogi z dobrym asfaltem bo nam w pewnym momencie skończył się asfalt a potem już tylko kamyki zostały. Odcinek drogi pomiędzy Souli i Leontio choć na mapie mieliśmy praktycznie nie istnieje, tylko pasterze się zastanawiali co my tam robimy samochodem.

DarCro napisał(a):"Spartańskie warunki"

Bo jakie to mogą być warunki, gdy Sparta może o 10 km w linii prostej leży...

dangol napisał(a):Jaka temperatura była na tych wysokościach , przy tak pięknym i zapewne mocno palącym słoneczku?

Danusiu, było ciepło, co widać po naszych strojach, zwłaszcza moim... jak jestem w górach w krótkich spodniach i krótkim rękawie to na pewno chłodno nie było .
Ale upału też nie było, w wyższych partiach gór czasem powiało ciut mocniej i nawet koszule z długim rękawem trzeba było z plecaków wyciągnąć.
Oceniam temperaturę powietrza na samej górze na jakieś 15-20 stopni w ciągu dnia.

Natomiast co do palącego słońca to bardziej jak zwykle obawialiśmy się nie samych temperatur ale "spieczenia" skóry... górskie słońce potrafi to zrobić całkiem porządnie .

frape napisał(a):Owszem chodziło nam o wjazd pod górę, ba nawet taką wysoką – ale tą koło Patry

No tośmy się dogadali
Byłem przekonany że to o Iliasa chodzi
Ale gór na Peloponezie mnóstwo , więc i o pomyłkę nietrudno

Ta Wasza droga rzeczywiście dość "urozmaicona" , taki przejazd wydatnie może podnieść kondycję dzięki przewalaniu kamieni . Nam też czasem się zdarza odwalać je z drogi, ale nie aż tyle

Link nie działa

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Ta Wasza droga rzeczywiście dość "urozmaicona" , taki przejazd wydatnie może podnieść kondycję dzięki przewalaniu kamieni . Nam też czasem się zdarza odwalać je z drogi, ale nie aż tyle

no teraz po przejechaniu drogi krajowej M15 na Ukrainie (były ciekawsze miejsca ale zdjęcia ostrości tam nie złapały ) to takie drogi już na nas wrażenia, aż takiego nie robią ale wtedy tak
Jest też taka "fajna" droga krajowa nr 7 w Bułgarii - też niezły horror

kulka53 napisał(a):Link nie działa

Pozdrawiam

wstawiam więc mapkę z zaznaczoną trasą i Panachaiko (A)

kulka53 napisał(a):

Takich widoków z tarasu to Wam szczerze zazdroszczę .

Pozdrawiam

Świetne to miejsce noclegowo - śniadaniowe
Formy skalne, plasterkowe fajnie wyglądają. Wędruję z Wami.
Czyżby silnik się zagotował, że wietrzenie konieczne

pozdr

janusz.w. napisał(a):Formy skalne, plasterkowe fajnie wyglądają.

... taaa ...

Pozdrawiam.

Krzychooo napisał(a):Takich widoków z tarasu to Wam szczerze zazdroszczę .

Nie ty jeden

pzdr

frape napisał(a):no teraz po przejechaniu drogi krajowej M15 na Ukrainie (były ciekawsze miejsca ale zdjęcia ostrości tam nie złapały ) to takie drogi już na nas wrażenia, aż takiego nie robią ale wtedy tak

No rzeczywiście
Fajna trasa... chyba prace na EURO 2012 troszkę im się opóźniły... moze żebyśmy nie czuli się osamotnieni

My się tam zdecydowanie nie wybieramy , choć też tak myśleliśmy przez pierwszym wyjazdem do Rumunii - a potem zmieniliśmy zdanie gdy trzeba było coś pilnie wymyślić na wyjazd urlopowy

janusz.w. napisał(a):Nie jestem fanem wykopalisk , ale te wyglądają imponująco

Do czasu pierwszego wyjazdu do Grecji oboje, zwłaszcza ja, nie byliśmy fanami
Jak widać trochę to nas wciągnęło, choć gdy z ziemi wystają zaledwie pojedyncze kamienie posadzek , to już odpuszczamy.
Ale czasami można być mile zaskoczonym, tak jak było w Messene (zwłaszcza Bramą Arkadyjską). No i jeszcze jedne ruiny tym razem, zupełnie przez przypadek, odwiedziliśmy

Krzychooo napisał(a):Takich widoków z tarasu to Wam szczerze zazdroszczę .

longtom napisał(a):

Krzychooo napisał(a):Takich widoków z tarasu to Wam szczerze zazdroszczę .

Nie ty jeden

janusz.w. napisał(a):Świetne to miejsce noclegowo - śniadaniowe

Nie ma to jak naturalne tarasy, dostępne autem
Jako że tarasy z reguły służą do spożywania posiłków, chętnie z tej możliwości skorzystaliśmy
A że przy okazji było ładnie widać....

mariusz-w napisał(a):

janusz.w. napisał(a):Formy skalne, plasterkowe fajnie wyglądają.

... taaa ...

Nam trochę przypominało to jakieś nadzienie, albo wylewające się z formy ciasto

janusz.w. napisał(a):Czyżby silnik się zagotował, że wietrzenie konieczne

Temperatura nie była niby bardzo wysoka, ale jednak przy jednostajnej pracy pod górę na niskim biegu, silnik szybko się grzeje. Kiedyś, jeszcze w Czarnogórze, faktycznie mocno go przegrzałem, potem układ chłodzenia spisywał się dużo gorzej, wymieniałem płyn chłodniczy, termostat, czujnik...nic nie pomagało aż do czasu wymiany... chłodnicy . Teraz przed tym wyjazdem założono do auta już trzecią chłodnicę, ale konstrukcji samochodu przeskoczyć się nie da (choć w warsztacie do którego jeżdżę proponowano mi założenie drugiego, dodatkowego wiatraczka na chłodnicę ), podczas upałów i męczących podjazdów "wspomagam" wentylator włączając ogrzewanie. A pod maskę też warto czasem zaglądnąć, nie tylko by silnik wystygł .

Pozdrawiam

Teoretycznie na szczyt idzie się 2 godziny i 45 minut. My oczywiście będziemy szli dużo dłużej , ale przecież cieszymy się że w ogóle idziemy, że kolano Małgosi jest w takim stanie, który jeszcze pozwala na jakąś wędrówkę od czasu do czasu. Choć, może będzie lepiej... właśnie dostała 4 zastrzyki w to kolano, może pomogą . W każdym razie z rozbawieniem wyobrażamy sobie tempo młodego człowieka, z którego opisu korzystaliśmy przyjeżdżając tutaj. Wg tego co napisał, wejście na szczyt i zejście z niego zajęło mu.... bagatela, 2 godziny i 50 min .

W sumie można biegać po górach, ale to nie dla nas. I tak jesteśmy zadowoleni, że się tu znaleźliśmy, że ujęcie tego miejsca w planie podróży nie było stratą czasu, że mamy piękną, słoneczną pogodę, no i że jesteśmy coraz wyżej, coraz bliżej kolejnego już górskiego celu .













Sparta leży już niespełna 2000 m niżej.

Ładnie widać warstewkę chmur oddzielających mniej przezroczyste, upalne powietrze na samym dole i chłodniejsze, w które mniej więcej chyba właśnie wchodzimy, powyżej 2000 m. Dobrze pamiętamy gdy uciekaliśmy latem w Bułgarii w wyższe partie gór od panujących na dole 40-sto stopniowych upałów... wtedy też można było obserwować, nawet jeszcze wyraźniej takie różnokolorowe niebo .



Wreszcie zakręciliśmy. Teraz będziemy już wędrować nie oddalając się od szczytu, a zbliżając do niego. Ale trzeba uważać, można natknąć się na czarną dziurę .



Taka ciekawostka, wśród jasnych skał z jakich zbudowany jest Tajget, nagle takie czarne, granitowe wstawki z jasnymi elementami .







Nad tym pochyliliśmy się na dłuższą chwilę...



Przy okazji zauważając kolejną kwitnącą roślinkę.