Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Krzysztof FF napisał(a):- szkoda, że nie dajecie wejścia na ich prezentację w pełniejszej rozdzielczości, żeby sobie można było poprzesuwać po ekranie;

Proszę bardzo, oto panoramki w większej rozdzielczości (niestety mocno trzeba pogarszać przy zapisie jakość - z 20 Mb zrobić 1 Mb).
Ja też lubię większe pooglądać. Można poczuć się bliżej gór.









O zabawach z robieniem płaskich panoramek pisałam kiedyś w tym wątku. Niestety teraz brakuje w nim wielu moich zdjęć, ale wkrótce w większości się pojawią. Jestem bardzo ciekawa jak się robi takie kuliste i co trzeba jeszcze umieć (jakim programem tworzy sie takie panoramy, może free?) i zrobić, żeby się odtwarzały w czymś tam....Wymagania sprzętowe są mi znane: aparat szerokątny, statyw, na którym aparat fotograficzny można obracać o dokładnie zadany kąt np 45 stopni. Czy mimo to jest możliwe zrobienie kulistej panoramy aparatem bez szerokiego kąta tak z ręki jak to prawie zawsze robimy my, PAP i Ela i jeszcze kilka osób tworzące proste panoramy?
PAPa, to też zainteresuje .

Ja z kolei kradnę czas w pracy, bo w domu mi się fotki nie otwierają - bardzo słabiutkie łącze mam.

Jestem pod wrażeniem. Piękne miejsca... Dla mnie takie okoliczności przyrody są najprzyjemniejsze - i skały, i troche wody, i zielono, żeby oczy odpoczęły Trochę już chyba zadeptywane te górki, ale coraz trudniej znaleźć prawdziwą dzicz w Europie

No i ta zdobyta wysokość - już naprawdę bardzo solidna!!! Gratuluję! Odrobinkę wyżej już miałam objawy choroby wysokościowej

Pozdrawiam serdecznie!

PS

kulka53 napisał(a):Od bardzo lubianych przez Lidię płatków śniadaniowych z mlekiem

Przybij piątkę Lidia Ale ja tylko z zimnym. Ciepłego się nie tknę

Piękne panoramki Czy ta skalna głowa za jeziorami to Orłowiec? Tak mi z mapy wygląda.
Żeby nie było że tylko marudzę, dziś mi sieć coś szybciej hula i się wszystko otwiera bez problemu
Ulcia - to jak ja, najlepsze z zimnym mlekiem! Gorąca to może być owsianka czy coś podobnego, czasami nie pogardzę

Lidia, panoramki przepiękne!!! Fantastycznie to robisz!!!
A ja w końcu wiem, po co mam panoramiczny ekran - w całej rozciągłości widzę je bez przesuwania - MIODZIO!!!

I w ogóle gratulacje dla Was!!!


Odnośnie płatków... to ja też z mlekiem chłodnym, bądź letnim, i z płatkami sypanym co jakiś czas, żeby nie rozmiękły za mocno zanim zjem.

Pozdrav
Jola

Jak się otworzy w przeglądarce panoramkę Majlovica w pełnej rozdzielczości to po załadowaniu przeglądarka ją zmniejsza tak żeby się zmieściła cała na ekranie - jak ktoś ma panoramiczny, to lepiej.

Ale jak się kliknie w tak załadowany obrazek, to się wyświetla w pełnej rozdzielczości i wtedy nie mieści się na szerokość, a nawet na wysokość.

Wtedy można sobie poskrolować żeby poprzesuwać się w widoku oglądanym z pełnią szczegółów i z lepszym wrażeniem przestrzeni.

Natomiast płatki kukurydziane najlepsze są z jogurtem. Najlepiej z bułgarskim. Trochę posłodzić, dodać rodzynek i orzeszków, posypać kakałkiem po wierzchu - miodzio!

No, wreszcie dotarłam, bo życie jakoś postanowiło znów przyspieszyć i z niczym nie mogę zdążyć

Cieszę się, że mogę odbywać chociaż wirtualne wycieczki po górach - tym bardziej bułgarskich, których nigdy nie poznałam, ale może kiedyś... jak rodzina zacznie dawać radę

ps. A ta Pani Turystka tego konia, to jak Misia na Krupówkach traktowała

pozdrawiam serdecznie

Po tygodniu w górach i po tygodniu w pracy - znowu w góry
Bardzo się cieszę,że Was dogoniłem
Góry przepiękne ! I łagodno-bieszczadzki Midżor i dziko-tatrzańska Riła.
A teraz już wędruję z Wami na bieżąco
I jeszcze małe zaległe pytanie - co to za "mucha" fruwa na zdjęciach z Midzoru ?

Bardzo malownicza ta Maljovica, wcale się Wam nie dziwię, że spędziliście tyle czasu na szczycie .

Wizualne podobieństwo do naszych tatrzańskich krajobrazów faktycznie duże, ale jakby sięgnąć po inne "rodzime" podobieństwa, to jeszcze coś by się znalazło . Na półkach z naszymi książkami stoi sobie (nieco zakurzony ) przewodnik po Rile wydany przez PTTK "Kraj" jakieś 25 lat temu, a więc w czasach, kiedy był praktycznie przydatny Grześkowi, wędrującemu wtedy po bułgarskich i rumuńskich górach... No i w tej właśnie lekturze, przy opisie Maljovicy - zwanej po prostu Malowicą - jest informacja, że nazwa pochodzi nie od malowniczości okolicy, lecz od imienia Malo, przywódcy hajduków, który zaginął gdzieś w Malowickiej Dolinie... A bułgarscy hajducy to przecież wypisz wymaluj nasi harnasie, którzy latem zbójowali po górach i dolinach, a zimą ukrywali się u przyjaznych im chłopów, którym wielokrotnie oddawali pieniądze, odebrane bogatym...

W oczekiwaniu na kolejną porcję wspaniałych widoków, wracam raz jeszcze do maljovickich panoramek

Ula, masz rację, zadeptywane są . Przynajmniej te miejsca gdzie byliśmy. Wiadomo, jak się jedzie gdzieś pierwszy raz, można zobaczyć tylko jakiś wycinek, tylko nieco "polizać" ten smakowity nowy górski kąsek, staraliśmy się zobaczyć czy być w tych najciekawszych miejscach, zatem siłą rzeczy narażeni byliśmy na obecność sporych ilości "zadeptywaczy". Riła jest popularna, z ilości i wieku zbudowanych tam schronisk sądzić można, że jest popularna od dawna. Na pewno są szlaki i tereny mniej popularne ale i też mniej atrakcyjne, jak zauważyliśmy, w tych południowych górach lasy sięgają jeszcze prawie do poziomu 2000 m n.p.m., zatem do tej wysokości o spektakularne widoki trudno. Riła w pewnym względzie przypomina również Niskie Tatry, chodzi mi o konieczne do pokonania przewyższenia gdy nie korzysta się z udogodnień jak kolejki czy drogi dojazdowe w wyższe partie gór, są to spore, ponad 1000 metrowe wysokości do pokonania .
Dzicz górska w Europie, za mało niestety o tym wiem , Czarnogóra jest najbliższa temu określeniu, może i Macedonia, a z CROopisów, wiadomo, Albania , ale też i zdaje się Grecja

Co do wysokościowej choroby , mamy nadzieję jeszcze kiedyś być tam, gdzie naprawdę można jej doświadczyć..........

Kamil, tak, to Orłowiec. Z mapy tak wynika, ale też i wspomniana Bułgarka z którą rozmawiałem podczas podchodzenia tak mi powiedziała

P S A w przeciwieństwie do Lidii, ja NIE jadam płatków z mlekiem z prostej przyczyny - mleko dla mnie nie istnieje..............

Tymono, zachowanie tej kobiety na zdjęciu - Bułgarki było dla nas zaskakujące, ale tak sobie myślę, że ona po prostu była przyzwyczajona do obecności koni w górach i nie traktowała ich jako żadnego zagrożenia. Po stroju i tempie podchodzenia widać było, że nie jest w takich okolicach po raz pierwszy, a koń, może jej czerwona czapeczka mu się nie spodobała

A na zachętę, że nie musicie z poznawaniem gór zbyt długo czekać........... oto zdjęcie



My już schodziliśmy z Maljovicy, ta rodzina wbiegała pod górę. Tak, tak, wbiegała w końcu jeszcze kawałek mieli przed sobą, a robiło się późno. Może aż tak dobrze tego na zdjęciu nie widać, ale żadne z tych dzieci na pewno nie miało 10 lat .

Plavacu, jak się cieszę, że Cię tu widzę .

Już myślałem, ze nikt nie zapyta o to latające "coś" na zdjęciach z Midżora , a daliśmy je specjalnie . To nie muchy, to biedronki . Tak jak na Bjelasnickiej Crnej Glavie atakowały nas muchy i muszki i też uwiecznione zostały na zdjęciu, tak tu udało się to z biedronkami. Nie było ich aż tak dużo jak wtedy much, ale były, no i wlatywały bezczelnie w kadr czy to podczas oczekiwania na samowyzwalacz, czy podczas normalnego pstrykania

Danusiu Dzięki za tę informacyjną wstawkę , nie wiedzieliśmy o takim pochodzeniu nazwy góry............. Ale przy tej okazji kolejny raz potwierdza się fakt dużej wartości poznawczej przewodników starszej daty , pamiętam jaką kopalnią wiedzy były dla nas przewodniki Józefa Nyki po Tatrach czy Gorcach, w tych pisanych teraz raczej już nie ma takich ciekawostek

Panoramki, zwykle ja jestem "pstrykaczem", Lidia jest niezastąpiona w obróbce

Pozdrawiam Wszystkich

shtriga napisał(a):

kulka53 napisał(a):Od bardzo lubianych przez Lidię płatków śniadaniowych z mlekiem

Przybij piątkę Lidia Ale ja tylko z zimnym. Ciepłego się nie tknę

Przybijam piątkę ze wszystkimi wielbicielami płatków śniadaniowych. Jak z mlekiem to tylko z zimnym. Kulka nie jada to się nie specjalnie na tym zna. To nie były płatki śniadaniowe - kukurydziane, to były musli - takie wypasione, z płatkami kukurydzianymi i owsianymi, rodzynkami, owocami suszonymi, orzechami i migdałami. Takie coś mogę z mlekiem ale i bez. Czekają na wszelki wypadek jak o chlebie zapomnimy. Są jak znalazł. Gorące mleko piję w zimowe poranki z czekoladą na gorąco. Kuchnia jest słabo ogrzewana no i trzeba się dogrzewać od środka.

Jolanta Michno napisał(a):Lidia, panoramki przepiękne!!! Fantastycznie to robisz!!!
A ja w końcu wiem, po co mam panoramiczny ekran - w całej rozciągłości widzę je bez przesuwania - MIODZIO!!!

Fajnie się cieszyć, że komuś to też sprawia radość :D:D
Zdjęcia jeszcze wtedy latem przede wszystkim robił ON. Wyrwałam mu na chwilkę aparat na szczycie i zrobiłam zdjęcie moim butom (miały być nogi ale się nie zmieściły) siedząc nad urwiskiem na dowód tego, że nie mialam tym razem jeszcze objawów lęku wysokości. A resztą zajmuje się program autostitch. Moja rola to zmniejszenie rozdzielczości i rozmiaru pliku, żeby można było wysłać do ImageShack. I takie ostatnie szlify.

Krzysztof FF napisał(a):Jak się otworzy w przeglądarce panoramkę Majlovica w pełnej rozdzielczości to po załadowaniu przeglądarka ją zmniejsza tak żeby się zmieściła cała na ekranie - jak ktoś ma panoramiczny, to lepiej.

Nie wiem czy dobrze zrozumiałam, bo jak ja kliknę w tego linka mam natychmiast wielki obraz (monitor nie pomieści bo jest 1280 na 1024), moja ulubiona preferowana przeglądarka to opera i nic mi się nie zmniejsza. Pomysł by użyć bezpośredniego linka z adresem obrazka wykorzystam zaraz.

Dla tych co chcą szybko dostać i nie oglądać żadnych reklam z ImageShack pozostałe 3 panoramki.
Te same wielkie Widoki z Maljovicy szybki dostęp.

widok 1

widok 2

widok 3


Krzysztofie, a co z Twoimi PANORAMAMI - tymi prawdziwymi ? Jak je się robi? Może to jest za trudne do wytłumaczenia............jak ten GPS

Lidia K napisał(a):Nie wiem czy dobrze zrozumiałam, bo jak ja kliknę w tego linka mam natychmiast wielki obraz ...

Rzeczywiscie, w Operze się wyświetla tylko w pełnej skali. Ale można sobie wciskając Ctrl przerolkować skalę i oglądać w pełnej skali (an nawet powiększone) tylko trzeba sie przewijać, albo w oddaleniu (zmniejszone) aż się zmieści całe na ekranie. W IE7 oraz w FF (i w Chrome) jest po załadowaniu przeskalowanie do okna, a pod kursorem pojawia się lupka z plusikiem albo minusikiem do przełączania się na pełne rozmiary 1:1 / wciśnięte w okno. W IE6 pojawiał się w prawym dolnym rogu obrazka przycisk do przełączania rozmiarów, i tam nie było płynnego powiększania Ctrl+rolka.

Lidia K napisał(a):Krzysztofie, a co z Twoimi PANORAMAMI - tymi prawdziwymi ? Jak je się robi? Może to jest za trudne do wytłumaczenia............jak ten GPS

O panoramach postaram się dać stosowne uzupełnienia w Twoim, Lidio K, wątku.


P.S. Już tam wrzuciłem.

Dzień siódmy, czwartek, 7 sierpnia

Uważni czytelnicy z pewnością zauważyli, że brakuje odcinka który byłby zatytułowany "dzień szósty"............ Brakuje, bo też w tym dniu nic ciekawego się nie wydarzyło, nic co warto by opisywać. Po prostu po dość męczącej Majlovicy chcieliśmy jeden dzień dać odpocząć naszym nogom i nabrać sił na kolejny dzień w górach. Ale nie było tak, że spędziliśmy go leżąc na łóżkach , korzystając z pięknej pogody, około południa podjechaliśmy sobie kawałek za Madżare i rozłożyliśmy się nad rzeką w cieniu drzew. Kąpać się nie dało, woda była zdecydowanie za zimna i płytka, ale tak czy inaczej regeneracja sił nastąpiła











Na dziś zaplanowaliśmy wizytę w Dolinie Siedmiu Rilskich Jezior. Jest to polodowcowa dolina, położona w Rile Północno-Zachodniej, ponoć bardzo atrakcyjna turystycznie. Można do niej dotrzeć dwoma podstawowymi trasami, z Panicziszte niedaleko Saparevej Bani mijając po drodze schronisko Rilski Ezera, oraz bezpośrednio ze schroniska Wada, do którego można dojechać samochodem.
Początkowo planowałem, że skorzystamy z tej pierwszej możliwości, jednak po rozmowie jeszcze w poniedziałek z ojcem naszej gospodyni, zdecydowałem się na tę drugą opcję. Na jej wyborze zaważyły trzy fakty, po pierwsze do Wady było znacznie bliżej, po drugie droga dojazdowa wbrew moim obawom miała być ostrożnie, ale przejezdna dla Skody, a po trzecie wysokość startowa była porównywalna i wynosiła 1500 m.
Wspomnę tu jeszcze parę słów o naszym rozmówcy . Około 60-cio letni sympatyczny Anglik też lubił góry, trochę nam poopowiadał o Rile, gdzie był i co widział, ale najbardziej na świecie zafascynowany był górami w swoim kraju, tzn chyba miał na myśli Szkocję. Twierdził, że tamtejsze góry, mimo, że nie są jakoś przesadnie wysokie, są bardzo malownicze, ciekawe i warto się z nimi zapoznać. Powyciągał jakieś górskie, angielskie czasopisma i pokazywał nam zdjęcia, różna trasy i szlaki. No nie powiem, ładne były

Dzisiejsza trasa:



Niestety już od rana widać, że pogoda po raz pierwszy od wyjazdu z domu nie będzie nam raczej sprzyjać, jest mgliście, a mgły zamiast z upływem czasu opadać, cały czas wyłażą z lasów i gór i unoszą się coraz bardziej, skutecznie zasłaniając niebo. Nieco tym stanem rzeczy zmartwieni, ale niezrażeni i zdecydowani wyruszamy na spotkanie nowych miejsc. Kierunek jest ten sam co przedwczoraj, w pewnym momencie trzeba zjechać z głównej drogi pod Maljovicę w wąską boczną asfaltówkę, na drzewie przybita była tabliczka z napisem Wada.

Do schroniska jest tylko 4 km, początkowo droga jest w miarę niezła, tylko czasem są wyrwy w asfalcie które łatwo powoli ominąć, potem jest już dużo gorzej, ale co tam, jakoś przejechaliśmy . W ogóle tu w Bułgarii zauważamy ciekawą prawidłowość, jednocześnie odmienność od krajów byłej Jugosławii, mianowicie tam tak często spotyka się drogi szutrowe, tu w BG szutru jeszcze nie spotkaliśmy (i nie spotkamy), za to asfalt często jest niezwykle zniszczony, w skali niespotykanej nigdzie indziej gdzie byliśmy, a dziurami nikt się zbytnio nie przejmuje, ani tubylczy użytkownicy dróg, ani instytucje odpowiedzialne za taki ich stan.

Parkowanie przy schronisku jest płatne, wynika to z przybitej na ścianie tabliczki, my wzorem kilku innych aut stajemy nieco wcześniej, przy drodze. Sam budynek sprawia smętne wrażenie, jest stary i zniszczony, bez zwłoki wyruszamy na szlak. Przechodzimy mostek, trasa prowadzi szeroką drogą, przejezdną dla terenówek czy traktorów, wśród gęstego, starego, mieszanego lasu w którym przeważają świerki. Prowadzi ona do schroniska Łowna, my po około godzinie i pokonaniu jakichś 200 m pod górę dochodzimy do polanki i rozwidlenia szlaków. Tu skręcamy w w lewo więc schronisko nie jest nam po drodze. Szeroka droga, za potokiem przechodzi w ścieżkę i zaczynamy mozolne podchodzenie stromym, zalesionym grzbietem.

Widoków żadnych, pogoda marna, chmury i mgła nie ustępują. Szlak, sądząc ze stanu wydeptania ścieżki nie jest zbytnio popularny, ale spotykamy kilka razy jakichś ludzi. W końcu wychodzimy ponad granicę lasu, wąska, kamienista, niewygodna ścieżka kluczy w kosodrzewinie. Niezwykle dorodna jest tutaj ta formacja roślinna, tworzy wysoką i splątaną gęstwinę niemożliwą do przejścia . Po jakichś dwóch godzinach mozolnego i nudnego podchodzenia docieramy do dużej łąki, z której mamy taki widok na góry..........



ale i rośnie tu pełno takich sympatycznych kwiatków



Teraz musimy nieco zejść niżej, cały czas w potężnej kosodrzewinie dochodzimy do pierwszego z siedmiu jezior, Dolnoto Ezero.




Schronisko Rilski Ezera


Żółw w bułgarskich górach?





A następnie czeka nas strome podejście takim progiem doliny po którym spływa piękny, szeroki wodospad



Odnosimy wrażenie, że w tych górach, w Rile, wszystko jest większe, rozleglejsze, odleglejsze niż w Tatrach. Poza tym w znanych nam już nieco wapiennych górach Chorwacji, Czarnogóry, Słowenii, krajobraz jest zupełnie inny, suchy, kolczasty, tu wszędzie jest pełno wody, spływają wodospady, wszędzie widać jakieś jezioro. Tu czujemy się dziwnie, bo niby wszystko podobne jest do Tatr, a jednak inaczej, większe odległości do przejścia, nawet ten próg doliny jest jakiś szerszy i wyższy.

No ale w końcu udało się nam i jego pokonać. Przed nami schronisko Sedemte Ezera, leżące nieopodal Ribnoto Ezero, jesteśmy na wysokości 2170 m n.p.m. Przed nami też morze namiotów .





No ten widok wrył nas niemalże w ziemię, takiej ogromnej ilości namiotów w górach jeszcze nie widzieliśmy. Bułgarskie i rilskie zwyczaje w górach naprawdę są zaskakujące . Mimo tego, że miejsce w którym jesteśmy śmiało można porównać do naszej Doliny Pięciu Stawów bo i nazwa podobna i jeziorka i okolica w podobnym stylu, jednak nawet mimo tej ilości namiotów jest tu jednak spokojniej, na pewno nie ma tylu ludzi. No ale może to efekt w sumie nienajlepszej nadal pogody .



Siedzimy sobie trochę na skałkach w pobliżu schroniska i jeziorka, szkoda, że paskudne chmury nie chcą choć na chwilę odsłonić nam okolicy i prawdopodobnie pięknych widoków na otaczające dolinę szczyty. Obserwujemy ruch przyschroniskowy i leniwe spędzanie czasu przez mieszkańców tak licznych namiotów na zboczu. Ale musimy ruszać bo skoro jest tu aż siedem jezior, warto by zobaczyć trochę więcej niż tylko dwa





Po drodze mijamy źródełko a na kamieniu widzimy taki tajemny znak



a na drugim taki napis



To do tego właśnie źródełka przychodzili mieszkańcy namiotów by uzupełnić zapasy wody.

Obserwujemy też taką scenkę





By zobaczyć kolejne jezioro nie musieliśmy iść daleko, Ezero Trilistnika leży tylko nieco wyżej od poprzedniego.





A jeszcze nieco wyżej rozłożyło się przepiękne, duże, wydłużone Ezero Bliznjaka










Na Jeziorem Bliznjaka góruje ostry, skalisty szczyt HAJDUTA, 2465 m n.p.m.


Ezero Bliznjaka prawie w całości

Teraz musimy podejść nieco więcej i wtedy naszym oczom ukazuje się Ezero Byrbeka



Nad nim porozkładało się dość sporo ludzi, dalsza droga bowiem jest stroma i prowadzi już na grań główną, tu jest już koniec doliny. Tu też jak i inni postanawiamy sobie zrobić porządny odpoczynek połączony z konsumpcją z trudem wniesionego jedzonka . No i tu właśnie zabrakło prądu w naszych aparatowych akumulatorkach , tzn już w drugiej parze.......... działały na tyle, że można było zrobić zdjęcie, ale przy próbie zbliżenia zoomem aparat się wyłączał. Dlatego dokumentacja fotograficzna od tego momentu jest trochę niekompletna . Wtedy Lidia wpadła na pomysł, żeby po powrocie do Polski kupić na zapas kartę 1 gb do naszej kamery. Przydała się ona półtora miesiąca później żeby uwiecznić co nieco w Pocitelju i Blagaju, choć jak może niektórzy czytelnicy pamiętają, efekty zdjęciowe z kamery nie porażały jakością .

Naszym dzisiejszym celem miała być położona na grani przełęcz Razdeła, ewentualnie jakiś najlepszy punkt widokowy w jej okolicy, jednak ze względu na panujące warunki, chmury i mgłę, rezygnujemy z podejścia. To nie ma sensu, stamtąd i tak nic nie zobaczymy, szczyty skryte są w chmurach i ani na moment nie chcą nam pokazać swych kształtów . Ale ponieważ nie jest jeszcze późno, po jakiejś godzinie "popasu" decydujemy się podejść wyżej by zobaczyć jeszcze jedno, szóste jezioro doliny, Ezero Okoto. Podejście jest strome, wyraźnie widać, że tak jak i cała dolina jest niezwykle popularne bowiem ścieżka jest szeroka i rozdeptana. A samo jezioro, jak jezioro, niestety oprócz tafli wody nic już więcej nie widać toteż zdjęcia nie dało się zrobić. Za to widać pojawiające się na niej coraz częściej spadające krople wody, nie ma na co czekać, trzeba wracać.




Tablica informacyjna przy jeziorze



Ogólne Dolina Siedmiu Rilskich Jezior zrobiła na nas baaaaardzo dobre wrażenie, piękne jeziora, piękna okolica, szkoda tylko, że nie mogliśmy tego wszystkiego podziwiać w pełnej, słonecznej krasie......... . Z pewnością jest to miejsce popularne i może być zatłoczone, choć wygląda na to, że to głównie drogę z Panicziszte wybierają ci, którzy chcą ją odwiedzić. Można jej dać etykietkę odpowiednika tatrzańskiej Doliny Pięciu Stawów, ale która piękniejsza , trudno orzec, na pewno każda ma swój niezaprzeczalny urok .



Na szczęście deszcz tylko nas postraszył zatem bez przeszkód i pośpiechu mijamy kolejne jeziora mijamy schronisko i namiotowisko. Dopiero jak jesteśmy przy ostatnim jeziorze zaczyna potężnie grzmieć, z tyłu za nami, nad górami przetaczają się ponure, czarne chmury. Niby już schodzimy, oddalamy się od najwyższych partii gór, staramy się przyspieszać, ale przecież to nic nie da , co ma być to będzie. Mijamy część kosodrzewinową, i schodzimy coraz niżej lasem, burza nie ustaje, ale na razie nie pada. Zaczyna kropić dopiero gdy jesteśmy już nisko, niedaleko połączenia naszej drogi ze szlakiem do Łownej, przy potoku. Tu spotykamy samotną kobietę, która właśnie ze względu na deszcz przepakowuje swój potężny plecak i ubiera cieplejsze, przeciwdeszczowe ubrania. Oczywiście nawiązujemy rozmowę, zaskoczeni, gdzie ona o tej porze i w taką pogodę wybiera się w górę, a zdziwienie nasze potęguje fakt, że nie jest już najmłodsza , trudno to było ocenić, ale na pewno przekroczyła już sześćdziesiątkę. Rozmowa toczy się po rosyjsku, pani bardzo dobrze włada tym językiem, ale nie jest to dziwne, skoro jak twierdzi skończyła filologię rosyjską . Okazuje się, że należy ona do tzw Białego Bractwa, jakiejś organizacji religijnej której zasad działania nie znamy i właściwie poznać nie chcieliśmy i do tej pory nie usiłowałem zgłębić tego tematu więc nie będę się na ten temat rozwodził. W każdym razie dowiedzieliśmy się, że te wszystkie namioty przy schronisku zamieszkiwali członkowie Bractwa, co roku organizują sobie takie zgromadzenie w tym miejscu, odprawiają jakieś modły, czy jak to tam nazwać. Pani twierdzi, że deszczu się nie boi, za godzinę tam na miejsce zajdzie (nam to zajęło około dwóch i pół ) ale nie mamy powodu jej nie wierzyć, gdyż jak twierdzi, zna te góry jak własną kieszeń. Nawet doradza nam krótszą drogę zejściową na przełaj przez łąkę i las do Wady, ale mimo wszystko wolimy nie ryzykować. Pani była bardzo sympatyczna, rozmawialiśmy jakieś 15 minut, opowiadała, że była kiedyś w Polsce, a my, że to nasza dziewicza wyprawa w celu poznania bułgarskich gór. W tym czasie rozpoczyna się prawdziwa ulewa, na szczęście krótkotrwała, również wyciągamy nasze przeciwdeszczowe płaszcze i ślizgając się po powstałym błocie i mokrych korzeniach schodzimy do samochodu. Jeszcze powolny zjazd wybojami i jesteśmy niedługo w domu.

To był miły, sympatyczny dzień, szkoda, że nie dopisała pogoda . Żałujemy, bo czy jeszcze kiedyś dane nam będzie tu wrócić

Na koniec, 3 dzisiejsze panoramki w większym rozmiarze

Widok na Ribnoto Ezero spod schroniska
Widok Ezera Bliznjaka z brzegu jeziora
Widok Ezera Bliznjaka z góry

c.d.n.

...ach...ach...ach...jesteśmy z Wami! jak cudnie!

Krzysztof FF powiedział wszystko
Tak sobie jeszcze myślę, że chyba mieliście najładniejszą pogodę do podziwiana jezior. One były w Waszych oczach ( i obiektywie ) najważniejsze. Woda w stawach, woda w chmurach . Woda w butach ...