Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Swoją drogą, tutaj jest źródło, z tego, co się zorientowałem, to, skądinąd, bardzo smaczna, biokowska woda, transportowana jest, zdaje się, rurociągami na wyspy, a jak Grecy dają sobie z tym radę na innych wyspach?

Nie przypuszczam, żeby omijali możliwość osiedlania się w jakichś uroczych miejscach, tylko dlatego, że jest tam utrudniony dostęp do wody?

Coś mi się też z informacji o Chorwacji przypomina, że też są miejsca, na wyspach, nie tylko pozbawione prądu, ale również uzależnione od stałych dostaw z lądu drogą morską i wody i wszelkich innych produktów, bez możliwości dostania się tam od strony lądu?

To pytanie, chyba, bardziej do Danusi, ale korzystam z okazji, że Mariusz też poznał, chyba, wyspy od tej strony?

Pozdrawiam

weldon napisał(a):To pytanie, chyba, bardziej do Danusi, ale korzystam z okazji, że Mariusz też poznał, chyba, wyspy od tej strony?

Pozdrawiam

O wodzie na wyspach to Leon w swojej książce pisał ... o Kornatach.
Z moich chorwackich doświadczeń ... to i na Istrii tam gdzie byliśmy to mają problemy.
Właściciele naszego apartamentu mieli wymurowaną cysternę (podziemną) ... a i tak narzekali na okresowe z wodą kłopoty.
Na szczęście nie w czasie naszych pobytów.
W marinach (wyspy) natomiast nigdy problemu nie było.

Pozdrawiam.

Greckie wyspy z reguły są bardziej górzyste niż chorwackie, tzn ich wysokość n.p.m. jest większa, no i nie są zbudowane z wapieni....
Przez wapienie, wiadomo, woda przesiąka jak przez gąbkę, tworzą się zjawiska krasowe stąd z reguły nie ma na ich obszarze jezior i rzek, a jak już, to podziemne.

Z tego co wiem, wodę transportować trzeba na Dugi Otok, pewnie też na inne mniejsze wysepki. Jak byliśmy na Pagu, nasza gospodyni mówiła, że na wyspę woda dostarczana jest podmorskim rurociągiem z Velebitu. Cres ma swój zbiornik słodkiej wody - Vransko Jezero

W Grecji z tego co czytałem na wielu wyspach są źródła, także mineralne i termalne - na Cykladach, Sporadach. Z wysokich gór płyną potoki, tworząc nawet wodospady, np na Lefkadzie i na Samotrace.

Nie wiem jak na innych wyspach... np tych pochodzenia wulkanicznego , skąd tam woda. Jeszcze tam nas nie było

Dzięki. Książkę Leona teściowi pożyczyłem, a, na razie, zniknął on gdzieś pomiędzy Łebą, a ... chyba Zakopcem
Chyba, bo dokładnie nie wiem gdzie teraz przebywa

Cóż. Przywilej emeryta

Coś mi się z tymi wodociągami kojarzyło, ale, jako że mnie jeszcze wyspy nie wciągnęły,
nie do końca byłem pewien tego.

To aż taka jest różnica w geologicznej budowie pomiędzy wyspami Chorwacji i Grecji?
Wydawało mi się, że Greckie są tylko wyższe, bo dość podobnie niby wyglądają.

weldon napisał(a):To aż taka jest różnica w geologicznej budowie pomiędzy wyspami Chorwacji i Grecji?

Jakaś tam różnica jest... co prawda wiadomo że cały ten obszar jest młody geologicznie, z czasów fałdowań alpejskich, ale Chorwację, a przynajmniej jej zachodnią część i wyspy budują głównie skały osadowe, czyli wapienie stąd tyle zjawisk krasowych na tym terenie. Natomiast góry i zachodnie wybrzeże Grecji z wyspami Jońskimi to także wapienie (np w Epirze i na Peloponezie również występują zjawiska krasowe, jaskinie), ale głównie skały krystaliczne, magmowe i piaskowce. Stąd nieco inny wygląd często klifowego wybrzeża... i plaż .

Wnętrze Bałkanów ukształtowało się nieco wcześniej, w czasie fałdowań hercyńskich i budują je prekambryjskie skały krystaliczne... stąd mówi się że jeziora Ochrydzkie i Prespańskie to najstarsze jeziora Europy, leżą one w zapadliskach tektonicznych. Takim zapadliskiem jest też górzysty teren zalany przez morze Trackie i Egejskie, a wyspy na tym obszarze to przeważnie pozostałości po dawnych wulkanach, ale też masywy i łańcuchy górskie, które były na tym terenie i po jego obniżeniu i zalaniu przez morze pozostały na powierzchni.

Myślę, że geolog miałby tu znacznie więcej do powiedzenia....

Niedziela, 11 września c.d.

Jedziemy główną drogą na południe. Kithirska droga główna wygląda mniej więcej jak polska droga gminna , nawierzchnia taka sobie i zakrętów sporo, dlatego z rzadka można rozpędzić się do 60 km/h. No ale nam się nigdzie nie spieszy

Mniej więcej w połowie długości wyspy w prawo odbija droga do Milopotamos. Wygląda mniej więcej tak



Zanim jednak dojedziemy do tej jednej z bardziej znanych miejscowości, na chwile zatrzymujemy się w Araioi. Zobaczyliśmy tam..... nie, nic nie piliśmy , tam naprawdę są dwa jednakowe kościoły .















No, prawie jednakowe... ale podobne do złudzenia .

Grecki domek we wiosce

Po chwili jesteśmy już w Milopotamos. Ta miejscowość wywodzi się z czasów weneckich kiedy to została założona i stanowiła trzecie co do wielkości miasto na wyspie. Ówcześnie jego centrum stanowił zamek Kato Chora obecnie znajdujący się na zachód od wioski. Obecnie życie koncentruje się na platii z ogromnymi platanami i ładnym kościołem tuż obok.

















Wsiadamy do auta i po chwili widzimy na drewnianej tabliczce drogowskaz kierujący do jakiegoś wodospadu i starych młynów. Co nam szkodzi... zobaczymy, o ile nie trzeba będzie jakoś daleko iść, o tej porze upał jest już jak dla nas straszny. Kawałek dalej znów tabliczka, do wodospadu trzeba w dół, jak się okazuje Milopotamos też leży nad dużą doliną a my właśnie jesteśmy po jednej z jej stron. Zostawiam auto przy drodze i ścieżeczką wiodącą przez jakieś zrujnowane zabudowania i zapuszczone, dzikie ogrody wolno schodzimy na dno doliny. Tam, podobnie jak w Karavas, płynie strumyczek, rosną wielkie drzewa, jest ciemno, wilgotno.... jak w innym świecie....



Tuż obok jest i wodospad



























Okazuje się, że to miejsce jest dość popularne, zresztą nic dziwnego, bo całkiem tu ładnie. Kiedyś były tu zapewne jakieś tawerny, świadczą o tym opuszczone budynki, właściwie już zrujnowane. Okazuje się też, że do wodospadu można dostać się z drugiej strony Milopotamos, z drugiej strony doliny, ale nie bardzo wiemy skąd. W każdym razie właśnie stamtąd z góry schodzi całkiem spora wycieczka starszych ludzi. My wracamy do samochodu.



c.d.n.

kulka53 napisał(a):Tuż obok jest i wodospad

I można sobie wybrać wariant kolorystyki!

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):I można sobie wybrać wariant kolorystyki!

Wariant kolorystyczny zależy od tego, do którego kościoła w Araioi chodzisz

pzdr

Franz, zaręczam Ci że Ty byś wyszedł z tego miejsca z jeszcze innym kolorystycznym wariantem. Warunki dla aparatu były trudne, zbyt ciemno - głeboki cień samego wodospadu i zbyt dużo światła słonecznego rzucanego miejscowo na liście. A że mamy zdjęcia z dwóch bardzo różniących się aparatów cyfrowych (hybryda i lustrzanka) to taki jest efekt automatycznego balansu bieli. Mnie się z automatu zimne zdjęcia nie podobały i zmieniłam na balans bieli "słoneczny dzień" - wyszły cieplejsze. Tak to widzi aparat. A my - człowiek widzi inaczej. Po czasie zapamięta tak jak wyszło na zdjęciach

Lidia K napisał(a):Franz, zaręczam Ci że Ty byś wyszedł z tego miejsca z jeszcze innym kolorystycznym wariantem.

Mnie się z automatu zimne zdjęcia nie podobały i zmieniłam na balans bieli "słoneczny dzień" - wyszły cieplejsze. Tak to widzi aparat. A my - człowiek widzi inaczej. Po czasie zapamięta tak jak wyszło na zdjęciach

Znam ten ból. Program do korekcji zdjęć często z automatu daje takie wyniki, że muszę ręcznie kombinować. Od czasu, gdy mi zwróciłaś uwagę na przesadne zaniebieszczenie fotek, zdarza mi się czasem zanadto w zieleń wchodzić. Tiaaa...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Lidia K napisał(a):Franz, zaręczam Ci że Ty byś wyszedł z tego miejsca z jeszcze innym kolorystycznym wariantem.

Mnie się z automatu zimne zdjęcia nie podobały i zmieniłam na balans bieli "słoneczny dzień" - wyszły cieplejsze. Tak to widzi aparat. A my - człowiek widzi inaczej. Po czasie zapamięta tak jak wyszło na zdjęciach

Znam ten ból. Program do korekcji zdjęć często z automatu daje takie wyniki, że muszę ręcznie kombinować. Od czasu, gdy mi zwróciłaś uwagę na przesadne zaniebieszczenie fotek, zdarza mi się czasem zanadto w zieleń wchodzić. Tiaaa...

Pozdrawiam,
Wojtek

Na szczęście w przypadku zdjęć z pentaxa nie używam automatycznej korekcji i nie muszę niczego poprawiać poza kadrowaniem, zmniejszeniem, wyostrzeniem i usuwaniem plamek. Dużo ode mnie zależy w chwili robienia zdjęcia. Czasem jest trudno wybrać balans bieli jak w tym wypadku. Jeśli przyjrzymy się w jakim kolorze jest na zdjęciu wodospad to wydaje się, że lepszy balans jest na drugim zdjęciu bo na pierwszym woda spływa w kolorze niebiesko-fioletowym. Ale z kolei na drugim zdjęciu widać nadmiar żółci. Tylko że tak słonecznie tam było.

Lidia K napisał(a): Warunki dla aparatu były trudne, zbyt ciemno - głeboki cień samego wodospadu i zbyt dużo światła słonecznego rzucanego miejscowo na liście.

Fakt ... w takich miejscach łatwo nie jest.
Tak samo w lesie ... raz za ciemno, to znów za jasno ... borykam się z tym nie tylko na wakacjach.

... ad rem ... nieustająco pięknie ! ... i bardzo wakacyjnie.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a): ... nieustająco pięknie ! ... i bardzo wakacyjnie.

Wszak na wakacjach jesteśmy... jak zwykle spędzając je tak, jak lubimy najbardziej

A że trafiliśmy w takie, piękne, naszym zdaniem, miejsca... teraz jest co wspominać...



Niedziela, 11 września c.d.

Znów podjeżdżamy zaledwie kawalątek wąziutką asfaltową drogą i widzimy drogowskaz kierujący do młynów.



Nie ma tu żadnego odpowiedniego drzewa, czy budynku, który dawałby dawałoby cień dla naszego auta, cóż, tym razem pozostanie na dużym placu nieopodal smażąc się w promieniach słońca. Zawsze zostawiamy uchylone szyby, jednak przy takich temperaturach niewiele to pomaga .

Nie mamy pojęcia jak długo nas nie będzie, co to są za młyny i jak daleko trzeba do nich iść. Idziemy kamienistą ścieżeczką poprzez trawy i kolczaste zarośla, coraz niżej i niżej, znów na dno doliny.

To chyba jeden z tych młynów





Przez gęsto zarastającą dno doliny plątaninę drzew czasem prześwituje płynący potok.





Jeszcze trochę niżej odnajdujemy skalną kapliczkę



W międzyczasie słyszeliśmy jakieś głosy, po chwili dogoniliśmy trójkę starszych osób schodzących w dół. Oni, podobnie jak i my, nie bardzo wiedzieli dokąd trzeba iść, czasem napotykaliśmy na jakieś boczne ścieżki. Ostatecznie tą, która wydawała się nam odpowiednia, zeszliśmy na sam o dno doliny.

A tam... znów jakby inny świat, chłodny, wilgotny....woda, skały, ziemia, rośliny, wszystko to ze sobą wymieszane, poplątane.....Od razu się nam tu podoba, dzikie tereny, tajemnicze ścieżki, cisza zmącona tylko przez szum jakiegoś wodospadu i odgłosy wydawane przez ptaki...

Spośród tego gąszczu wyłania się jakaś budowla, to musi być ten młyn...









Zaglądamy do środka











Trasa doliną, wzdłuż młynów i wodospadów jest oznakowana:



Po kamieniach i konarach drzew docieramy do wodospadu. Ten obrazek to jedna z najpiękniejszych rzeczy jakie kiedykolwiek w życiu widzieliśmy...





To miejsce fascynuje i przyciąga... już wcześniej sprawdzałem jaką temperaturę ma płynąca w potoku woda, tak na dotyk nie było to więcej niż 20 stopni. Ale skoro trafiliśmy na takie miejsce, na takie cudowne jeziorko.... koniecznie muszę w nim chociaż zamoczyć nogi .