Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Idąc pełnym ludzi parkiem, będącym widocznie miejscem spotkań i odpoczynku targoviscan zauważyliśmy że grupa mężczyzn przy stolikach pochłonięta jest jakąś grą. Mieli takie dziwne kostki i plansze do ich układania, ponieważ nigdy nie widzieliśmy czegoś takiego podeszliśmy bliżej by się przypatrzeć. Z aparatami w dłoniach nie wyglądaliśmy na miejscowych , ale grający wykazali się zrozumieniem dla naszej ciekawości Udało się nam dowiedzieć, że to jakaś gra znana tylko w Rumunii.







c.d.n.

Ja tylko tak dla informacji - spaceruję z Wami

pozdrawiam

A ja pedałuję na tym czerwonym ...

Ta gra , to " Remik kostkowy " - Zestaw zawiera 106 sztuk kostek w czterech kolorach: czerwonym, żółtym, niebieskim i zielonym .

Grałem w tą grę podobno wynalezioną przez stolarza po tym , jak władze rumuńskie w 1930 roku zakazały gry w karty .



Pozdrawiam
Piotr

Tymona napisał(a):Ja tylko tak dla informacji - spaceruję z Wami

Dzięki za informację i miłe towarzystwo

weldon napisał(a):A ja pedałuję na tym czerwonym ...

Dieta Ducana naprawdę czyni cuda

piotrf napisał(a):Ta gra , to " Remik kostkowy "

Jak widać na wiedzę RO-CROmaniaków zawsze można liczyć.....

Pozdrawiam

Dzień czternasty, piątek, 13 sierpnia c.d.

Teraz, przez nową część miasta przechodzimy do jeszcze jednego ważnego miejsca, cerkwi i monastyru Stelea powstałego w połowie XVI wieku. Ciekawostką jest fakt, że wybudowana została przez hospodara mołdawskiego jako dowód przyjaźni i pojednania z hospodarem Wołoszczyzny (który w zamian ufundował w Mołdawii, w górach Vrancea nieopodal Onesti, klasztor Soveja).







Kompleks klasztorny nie jest może tak pięknie ukwiecony i zadbany, ale z pewnością jest miejscem ważnym, z tego powodu nie udało się nam wejść do środka. Okazało się bowiem, że trwa właśnie wizyta jakiegoś wysokiego hierarchy, nie pozwolono nam również robić mu zdjęć.

Stwierdziliśmy więc, że jeszcze tu wrócimy niedługo a w tym czasie zobaczymy coś innego w okolicy. I tak zobaczyliśmy nieczynną ale też i niezbyt urodziwą cerkiew św Mikołaja Geartoglu, a także zaglądnęliśmy do cerkwi św Jana Chrzciciela. Kilka kobiet siedzących na ławkach przed malutką świątynią zainteresowało się nami, to kolejny dowód na to, że zagraniczni turyści rzadko trafiają do Targoviste.... Niestety znów dała znać o sobie bariera językowa, paniom i nam musiało wystarczyć słowo Polonia i wymiana uśmiechów .









A to znajdujący się nieopodal budynek Muzeum Pisarzy oraz Drukarstwa i Książek

Napełniliśmy nasze butelki wodą z małego kraniku i wróciliśmy z powrotem do monastyru Stelea. Tym razem także nie mieliśmy szczęścia, wizyta wciąż trwała i do wnętrza wejść nie mogliśmy. Człowiek, który był widocznie kimś w rodzaju opiekuna, może pracownika na terenie monastyru był bardzo sympatyczny i bardzo chciał sobie z nami porozmawiać, opowiedzieć nam jak najwięcej o mieście i w ogóle o Rumunii. Ponieważ bardzo słabo, ale znał angielski, jakąś konwersację udało mi się z nim przeprowadzić, opowiedzieć co i gdzie w jego kraju widzieliśmy, podzielić się spostrzeżeniami. To naprawdę miłe być tak dobrze przyjmowanym przez całkiem obcych, przypadkowych ludzi w innym kraju...

















Minęło już południe, czas wyruszać w dalszą drogę. Opuszczamy warte, jak sądzę, odwiedzenia Targoviste kierując się na południe do Gaesti i następnie na zachód, do Pitesti. Po drodze znów kupujemy sobie arbuzy .







c.d.n.

Długo wybierałeś ... czy długo się targowałeś !

kulka53 napisał(a):(który w zamian ufundował w Mołdawii, w górach Vrancea nieopodal Onesti, klasztor Soveja).

Eeech... Vrancea. Piękne miejsca tam są...

Pozdrawiam,
Wojtek

mariusz-w napisał(a):Długo wybierałeś ... czy długo się targowałeś !

No faktycznie, dobrze zauważyłeś...trochę to trwało
Arbuzy sprzedawały młode dziewczyny, które uznały obcokrajowca zatrzymującego się przy ich stoisku za atrakcję i osobliwość, przede wszystkim zaś za rozrywkę w środku gorącego dnia . Poprzekomarzały się ze mną przy wybieraniu arbuzów, podśmiewując się z mojej nieznajomości języka... w efekcie zostawiłem jeszcze dla synka jednej z nich paczkę ciastek

Franz napisał(a):Eeech... Vrancea. Piękne miejsca tam są...

Nie wątpię... nawet pooglądałem trochę obrazków wyszukanych przez google.
No ale my pewnie ich już nie zobaczymy... a przynajmniej nie w najbliższym czasie

Pozdrawiam

Dzień czternasty, piątek, 13 sierpnia c.d.

Teraz będziemy już tylko jechać... Pitesti łatwo mija się obwodnicą, tu kończy się też (albo zaczyna ) rumuńska autostrada.... rok temu właśnie tu na nią wjechaliśmy. Mijamy Ramnicu Valcea, za miastem droga prowadzi wąską doliną, można by nawet powiedzieć przełomem, rzeki Olt na której zbudowano zapory. Mijamy też wyglądające na kurort uzdrowiskowy Calimanesti. Jest piątkowe upalne, wakacyjne popołudnie, ruch na drodze jest ogromny. Nie zazdrościmy tym, którzy jadą w przeciwną stronę, utknęli w potężnym korku spowodowanym przez prace drogowe i umacnianie skalnych ścian wznoszących się tuż nad drogą. Ładnie tu....po prawej wznosi się ciekawie wyglądający masyw Cozia, obok mamy jezioro zaporowe, skały, lasy. W pewnym momencie skręcamy w lewo, w dolinę pomiędzy górami Lotru i Capatanii... spróbujemy dowiedzieć się jak wyglądają okolice słynnej Transalpiny .









Na jazdę samą najwyżej w Rumunii poprowadzoną drogą osiągającą w najwyższym punkcie ponad 2100 m nie zdecydowałem się. Wiadomo jakim autem dysponujemy...poza tym Transalpina, podobnie jak Trasa Transfogaraska przebiega z północy na południe, nam bardziej odpowiadał kierunek wschód-zachód. Przejedziemy do Petrosani, przynajmniej zobaczymy jak w tej okolicy w ogóle jest. Tzn mamy nadzieję że przejedziemy do Petrosani, mimo wszystko nie miałem stuprocentowej pewności czy tam dalej, wyżej w górach ta droga w ogóle istnieje i w jakim jest stanie. Na szczęście okazało się, że istnieje.... co do stanu może nie będę się wypowiadał .

Odcinek do zaporowego jeziora Vidra jest całkiem dobry, wznosząca się droga prowadzi malowniczą doliną pełną lasów, łąk, coraz rzadszych zabudowań.

Mijamy najwyższy punkt trasy i dojeżdżamy nad jezioro. Podoba się nam tu, planowałem że gdzieś w tej okolicy na pewno uda się nam znaleźć miejsce na nocleg. Niestety, nie udało się , z dwóch powodów. Po pierwsze, Rumuni to mobilny naród wraz z nastaniem weekendu opuszczają miasta i wynoszą się gdzieś dalej, wyżej, na łąki nad jeziorami i potokami. Jezioro jest wielkie i starczyłoby miejsca pewnie i dla nas, ale wiadomo jak jest z górskimi jeziorami zaporowymi... często mają strome i niedostępne brzegi. Zauważyliśmy tylko kilka dróżek schodzących nad w dół, jedną z nich nawet się przespacerowaliśmy, mogliśmy tylko obserwować gorączkowe poszukiwania odpowiedniego miejsca na weekend przez "spóźnialskich" w wypasionych furach...
Ale przyglądnęliśmy się też niebrzydkiemu jezioru .











Nic tu po nas, jedziemy dalej, może tam będzie lepiej. Nie było. To co zastaliśmy w okolicach skrzyżowania naszej trasy z Transalpiną przeszło nasze najśmielsze oczekiwania i wywołało przeogromne zdumienie. Setki ludzi, Cyganów, obozujących, właściwie po prostu mieszkających w skleconych byle jak z drewna i folii budach albo namiotach w lesie, nad potokiem, przy ulicy i dalej od niej, w wielkich zgromadzeniach i w mniejszych grupach.... można nawet powiedzieć że ten widok nas przeraził. Tu tym bardziej nie mieliśmy czego szukać, po prostu chcieliśmy stamtąd jak najszybciej odjechać...

A ten najciekawszy odcinek Transalpiny i tak jest przecież oficjalnie nieprzejezdny....

A szybko odjechać się nie dało . Odcinek prowadzący w dół, do Petrosani był w tak dramatycznie beznadziejnym stanie, że trudno go było nazwać drogą. Staczaliśmy się więc w dół w żółwim tempie wypatrując odpowiedniego miejsca na namiot czy choćby na zjechanie nieco w las i postawienie samochodu na równym terenie. I to także się nam nie udało... atmosfera robiła się już nieco nerwowa, liczyliśmy uciekające minuty dnia i wypatrywaliśmy zbliżającego się zmierzchu. Ale nie można było już nic na to poradzić. To był kolejny ciężki kawałek rumuńskiego szlaku, w końcu, w Petrosani, na gładkim asfalcie głównej drogi poczuliśmy się jak w innym świecie .





Widok na góry Parang













I ładny, duży wodospad po drodze







Czas naglił, powoli robiło się coraz ciemniej. Za Petrosani nie zważając na ograniczenia prędkości gnałem najpierw w górę na niewysoką przełęcz, potem w dół, cały czas intensywnie wypatrując odpowiedniego miejsca na nocleg w gęsto zabudowanej dolinie. Udało się nam to właściwie w ostatniej chwili, poza górami, już na bardziej płaskim terenie łąk i pól. Miejsce było bardzo dobre, z dala od szosy, równe i miękkie....ostatni nasz nocleg w namiocie w tym roku , o czym jeszcze wtedy nie wiedzieliśmy..... Ugotowaliśmy sobie obfity obiad, zjedliśmy go w towarzystwie nielicznych na szczęście komarów , doprawiliśmy soczystym arbuzem...

Jeszcze jutro, a potem nasze fantastyczne, spędzone tak jak lubimy rumuńskie wakacje powoli będą dobiegały końca

Mapka dziś pokonanego odcinka



A - miejsce noclegowe
B - monastyr Dealu
C - Targoviste
D - Pitesti, początek/koniec rumuńskiej autostrady
E - Calimanesti i przełom rzeki Olt
F - Brezoi
G - jezioro zaporowe Vidra
H - skrzyżowanie z Transalpiną
I - kolejny nocleg "gdzieś w Rumunii" .....

c.d.n.

kulka53 napisał(a):A ten najciekawszy odcinek Transalpiny i tak jest przecież oficjalnie nieprzejezdny....

Z duszą na ramieniu nią przejechałem. Do tego - w nocy.
Ale jak już będzie oddana do użytku - będzie to jedna z najpiękniejszych szos, jakie zdarzyło mi się poznać. Transfagarasana się nie umywa...

Pozdrawiam,
Wojtek