Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Po spędzeniu na szczycie jakiejś pół godziny ruszyliśmy w dół przez lasy porastające północne zbocza. Sporo tam było leśnych dróg i pojawiły się pewne trudności orientacyjne , jednak nie z takimi przeciwnościami radziliśmy już sobie wcześniej . Dotarliśmy do czegoś w rodzaju przełęczy i wspięliśmy się na drugi pod względem wysokości szczyt o niezidentyfikowanej nazwie i na oko niewiele mniejszej wysokości, na którego zboczach pozyskiwano kiedyś granit. Tego szczytu nie porastały żadne drzewa więc poczuliśmy już w pełni moc przedpołudniowego słońca.

c.d.n.

Ooo ... jak goździkowy się zrobiło ...


... a ten granitowy kamyk to Małgosia chciała wziąć na pamiątkę !



Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... a ten granitowy kamyk to Małgosia chciała wziąć na pamiątkę !

Chciałam go lekko przesunąć bo tak leżał że ledwie nad tą szczeliną udało mi się przeszmyrgnąć.

Lidia K napisał(a):Chciałam go lekko przesunąć bo tak leżał że ledwie nad tą szczeliną udało mi się przeszmyrgnąć.

... już zwątpiłem czy Wy Skodą byliście ...

Fajne te granitowe górki !
Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... już zwątpiłem czy Wy Skodą byliście ...

Że niby kamyk za duży?
Takich co prawda nie woziłem (jeszcze ), ale..... wszystko przed nami

jacky z DG napisał(a):pozadzrościć Wam Pawle i Lidio owej żywotności...
dzięki Wam zwiedzamy miejsca nam niedostępne...

Na co dzień zbyt mobilni nie jesteśmy.... obowiązki, ograniczenia wszelakie . Na wakacjach staramy się wykorzystać czas maksymalnie i spędzić go w jak najbardziej różnorodny sposób.
A swoją drogą góry Macin wcale nie są tak niedostępne jak czasem prezentowane tu w innych wątkach inne dalekie krainy i niebosiężne niemal szczyty...

Pozdrawiam

Początkowy kawałek drogi powrotnej był jeszcze całkiem przyjemny, napotkaliśmy bowiem wzdłuż drogi ogromne ilości jeżynowych zarośli . Nie mogliśmy im odpuścić.... nawet ja, któremu z reguły nie chce się zajmować takimi rzeczami gdy na głowie są poważniejsze sprawy w rodzaju wyboru właściwej drogi powrotnej i dalszej trasy przejazdu, chętnie skorzystałem z możliwości uraczenia się pysznymi, dojrzałymi jeżynowymi owocami. No i tu, nieco wyżej było jeszcze minimalnie chłodniej, im dalej w dół i im później, tym upał przybierał na sile w sposób niewyobrażalny, niemalże uniemożliwiając oddychanie, poruszanie się i myślenie.....

Około południa wróciliśmy do samochodu, cała trasa zajęła nam więc niespełna 4 godziny. Nieopodal, pod drzewem, była studnia z wiadrem na łańcuchu i korbą, stwierdziliśmy, że jest to dobra okazja by nabrać sobie trochę wody do butelek. Do studni przyszła także młoda kobieta w zaawansowanej ciąży, chcieliśmy trochę z nią porozmawiać, ale niestety, bariera językowa była nie do przeskoczenia, ona nie znała żadnego języka obcego. Tak więc porozmawialiśmy nieco na migi napełniając nasze butelki i jej kilka mniejszych i większych wiaderek. Woda była lodowata i jak się dowiedzieliśmy, jej lustro znajdowało się bardzo głęboko, mniej więcej 30 m pod powierzchnią. Potem obserwowaliśmy jak nosi po jednym gdzieś, do swojego domu..... , życie na rumuńskiej wsi nie jest proste

A nami zainteresowało się dwóch małych rumuńskich chłopców . Stali w pewnej odległości od auta gdy przebieraliśmy buty i chowaliśmy nasze rzeczy i napełnione butelki i przyglądali się bardzo intensywnie. Zostało nam trochę zabranych z domu ciastek, wiadomo było że ich już tu nie zjemy..... tak więc każdy z nich dostał po paczce. Nie bardzo wiedzieli co z tym zrobić, trzeba było im je otworzyć....

Myśleliśmy, że zatrzymamy się jeszcze w innym ciekawym miejscu tych gór, w paśmie Pricopanu, podobno są tam niewielkie skalne ściany z obitymi drogami wspinaczkowymi a przejście grani przypomina wędrówki wysokogórskie. Zmęczenie upałem skutecznie odwiodło nas od tego pomysłu, przyglądnęliśmy się temu rejonowi jedynie z drogi.













A oto dowód na to że nie byliśmy jedynymi Polakami, którzy trafili w góry Macin

link1
link2

c.d.n.

kulka53 napisał(a):tak więc każdy z nich dostał po paczce. Nie bardzo wiedzieli co z tym zrobić, trzeba było im je otworzyć....

Ciekawe... A co było potem? Jak zareagowali na nowe smaki? byli zadowoleni czy zdziwieni? A może w ogóle nie zjedli?

Pytam, bo lubię obserwować dzieciaki i ich reakcje, a taka sytuacja, którą wy widzieliście, u nas (na szczęście!) jest nieczęsta...

pozdrawiam

Tymona napisał(a):Ciekawe... A co było potem? Jak zareagowali na nowe smaki? byli zadowoleni czy zdziwieni? A może w ogóle nie zjedli?

Też się nad tym zastanawiałem ... kiedyś (dawno) podróżując spotykałem na drogach rumuńskie dzieci ... ale te spotkania wspominam ze smutkiem !

Pozdrawiam.

Magdziu, miło że masz czas na zaglądniecie do relacji. Czyżby zwolnienie się trafiło?

Faktycznie, dzieci zachowały się bardzo dzielnie, spróbowały po jednym markizie powoli smakując i pobiegły do domu oddać mamie. Po chwili wróciły przyglądając się naszym zabiegom przed wyjazdem spod ich posesji.
To zdjęcie zostało im zrobione w chwili odjazdu. Za moment machały rączkami nam przyjaźnie. Ja też. Kierowca skupił się na pokonywaniu szutrowej drogi.

Nie przypominam sobie z tego wyjazdu żadnej sytuacji w której bohaterami były małe zaniedbane rumuńskie dzieci. Często spotykaliśmy za to bezpańskie psy. Wystarczyło udawać, że się schylasz po kamień a one natychmiast uciekały. Może się jednak od czasów Ceaucescu coś się na lepsze zmieniło.

Lidia K napisał(a):Czyżby zwolnienie się trafiło?

Tak własnie Poza nadrabianiem cro.plowych zaległości w domu jakby pojaśniało okna jakieś takie czyściejsze


A co do dzieciaków - to pewnie było dla nich wielkie wydarzenie



pozdrawiam serdecznie

Dzień trzynasty, czwartek, 12 sierpnia c.d.

Mijamy małe miasteczko Macin i wjeżdżamy na podmokłe tereny szerokiego koryta kończącego już niedługo swój bieg Dunaju. Trzeba przyznać, że zalane wodą lasy, zarośla i łąki wyglądają całkiem ciekawie...