Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Dzień jedenasty, wtorek, 10 sierpnia c.d.

Niedaleko stąd leży miejsce będące najbardziej znaną pamiątką po czasach starożytnych w tej okolicy Rumunii. To greckie miasto Histria, którego początki sięgają połowy VII wieku p.n.e. , kiedy założyli je osadnicy z Miletu i Rodos. Miasto bazując na handlu szybko się rozwinęło, jednak odcięcie zatoki od pełnego morza narastającą mierzeją spowodowało jego upadek. Częściowo odbudowali je w późniejszych wiekach Rzymianie, w sumie życie toczyło się tu przez około 1000 lat.

Przedpołudniowy upał jest porażający. Już teraz temperatura dochodzi do 35 stopni, a na parkingu przed histryjskim muzeum nie ma w ogóle cienia . Trudno, zostawiamy samochód w słońcu z uchylonymi szybami w towarzystwie kilku innych aut, kupujemy bilety (nie pamiętam ceny), które uprawniają także do odwiedzenia muzeum i wchodzimy na teren starożytnego miasta .

Zaraz na początku natknęliśmy się na trwające prace wykopaliskowe . Mogliśmy poprzyglądać się jak to wygląda i co można jeszcze w ziemi znaleźć.

Potem obeszliśmy to, co było do obejścia i do zobaczenia. A mówiąc szczerze, nie było tego zbyt wiele , ja osobiście spodziewałem się że będzie tu trochę ciekawiej. Oglądane już miesiąc później podobne greckie miasta w Albanii i na terenie Grecji, zwykle były jednak znacznie ciekawsze... Ale też usiedliśmy sobie na chwilę nad brzegiem wielkiego jeziora, jak dla mnie to praktycznie wyglądało jak morze, bo choć oddzielone od niego mierzeją, to nie było jej wcale widać. Nasze Łebsko od morza to chociaż wydmy oddzielają i pasmo lasów, tu wygląda na to, że zaledwie wąski paseczek piasku... Oj, zanurzyłoby się w tej wodzie w ten upalny dzień

c.d.n.

Dzień jedenasty, wtorek, 10 sierpnia c.d.

Żeby choć chwilę się ochłodzić, weszliśmy do muzeum, licząc, że będzie ono klimatyzowane. Przeliczyliśmy się , w środku panował upał i zaduch. W sumie dość ciekawe były pokazane tam eksponaty, mapki obrazujące rozwój miasta na przestrzeni wieków, tablice informacyjne. Ale nie dało się tam wytrzymać zbyt długo.

Wracając z Histrii uważniej rozglądaliśmy się nad jakimś miłym i sympatycznym miejscem na spędzenie drugiej części tego dnia. Powoli zbliżało się południe, zatem najwyższa pora by wreszcie na tych wakacjach trochę odpocząć, zresztą w sumie po to właśnie tu przyjechaliśmy . Brzegi jeziora Sinoe nie były jednak na pierwszy rzut oka sprzyjające, porośnięte trzcinami, niedostępne. Zresztą, nie po to wlokłem się taki kawał nad morze Czarne, by kąpać się w jeziorze . Po drodze napełniamy nasze już całkiem puste butelki w krystaliczną i lodowatą wodą z przydrożnej studni. W końcu zapada decyzja, która i tak najbardziej mi odpowiada i udało mi się do niej przekonać Małgosię, wracamy do Vadu .

Po drodze próbujemy dojechać na wybrzeże polnymi drogami, jednak nic z tego, nie tędy droga. W Vadu zauważamy betonówkę omijającą fabrykę i prowadzącą w kierunku morza, widać tam nawet jakieś samochody. Tam pojedziemy.

I to był strzał w dziesiątkę . Jedziemy i wyraźnie widać, że droga jest uczęszczana, że to tędy właśnie, wśród nadmorskich zarośli i mokradeł prowadzi jedyny chyba dojazd z Vadu nad morze. Mniej więcej w połowie drogi beton ustępuje miejsca zwykłemu ubitemu, twardemu piachowi, porządnie wyjeżdżonemu. Co kawałek można sobie wybrać jakąś boczną dróżkę, my jednak konsekwentnie kierujemy się na północny wschód aż w końcu docieramy nad same, porośnięte trawami, nadmorskie wydmy. Teraz jedzie się wzdłuż morza a co kawałek, może co 100-200 m jest zjazd nad nie przez wydmy. Każde takie miejsce jest już zajęte przynajmniej przez jedno auto, dlatego jedziemy wciąż dalej i dalej, po drodze mijając elegancki plażowy bar , ogrodzony, zacieniony, ze stolikami..... Rumunia potrafi zaskakiwać . Jedziemy jeszcze dalej i dalej, aż okazuje się, że droga ma już swój koniec..... jeżeli jeszcze dalej to tylko terenówką , piach jest zbyt grząski. Na szczęście znajdujemy dobre miejsce dla siebie, placyk tuż przy wydmach. Stoi tu już jeden samochód, ale nam to nie przeszkadza.... i tak znaleźliśmy sobie świetne miejsce nad rumuńskim morzem .

Cienia tu nie ma i nie będzie , najpierw idziemy poszukać sobie fajnego miejsca na plaży, potem nosimy tam wszystkie potrzebne rzeczy. Ludzi trochę jest, są porozkładani w regularnej mniej więcej odległości 100 m jeden od drugiego. Mają porozbijane tylko namioty, albo zbudowane specjalne konstrukcje z konarów drzew na których rozwieszają namiotowe czy inne płachty osłaniając swoje miejsca od wiatru, słońca i wzroku innych. Nasze auto zostaje okryte kocem, z otwartymi szybami, a my szybciutko rozbijamy namiocik, chowamy w jego cień rzeczy a sami...... po raz pierwszy w życiu zanurzamy się we wspaniale gorącej , fantastycznej wodzie morza Czarnego .















Cóż można powiedzieć więcej.... było wspaniale . Przy około 40-sto stopniowym upale siedzieliśmy na przemian w wodzie albo w cieniu namiotu, z wyraźną przewagą tego pierwszego . Mogliśmy też obserwować ciekawą scenkę, trwającą całkiem długo, mianowicie próby wydobycia samochodu typu SUV który nieopatrznie zapędził się zbyt daleko w piach . Sam nie dał rady, pchanie także nie pomogło , nie pomógł także wezwany na ratunek terenowy Mercedes . Nigdy bym nie uwierzył, gdybym nie zobaczył na własne oczy..... SUVa wyciągnęła z piachu stara, na pewno ponad dwudziestoletnia Dacia. SZOK .



Około 18 poszliśmy do samochodu ugotować sobie obiad, a potem, wraz z zapadnięciem zmierzchu musieliśmy szybko schować się do szczelnie zamkniętego namiotu. Dlaczego? Pojawiły się komary, roje komarów, na które ludzie pozostający na plaży na noc mieli specjalne antykomarowe lampy. Mo cóż, tubylcy wiedzą o wszystkim..... nasze spraye pomagały tylko częściowo . Tak czy inaczej, te pół dnia spędzone na rumuńskim wybrzeżu nieopodal wioski Vadu były czasem, który do teraz wspominamy bardzo miło i z wielkim sentymentem .

A zatem, czeka nas noc na rumuńskiej plaży......

Mapki na koniec dzisiejszego dnia





A - miejsce noclegu
B - Navodari
C - antyczna Histria
D - Vadu

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Cienia tu nie ma i nie będzie

Miejsce miłe. Tylko klifu mało...

kulka53 napisał(a):próby wydobycia samochodu typu SUV który nieopatrznie zapędził się zbyt daleko w piach .

Parę lat temu zdarzyło mi się w Rumunii wyciągać moim wozem terenowca, który wpadł bocznymi kołami do obetonowanego rowu o pionowych ściankach.
Impreza musiała być zdrowa. To było rano (ja jeszcze przed śniadaniem) a od panów mocno wiało oparami...

Potem mnie zapraszali na wódkę, ale zadowoliłem się kawą.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Miejsce miłe. Tylko klifu mało...

Nawet w środku sezonu, na krótkim rumuńskim wybrzeżu dało się znaleźć dość sympatyczne i dość odosobnione miejsce
Nie wszędzie tam jest tak całkiem brzydko
No ale klif, faktycznie miał może metr wysokości

Franz napisał(a):Parę lat temu zdarzyło mi się w Rumunii wyciągać moim wozem terenowca, który wpadł bocznymi kołami do obetonowanego rowu o pionowych ściankach.

Wiedziałem że musi się to tak skończyć
Pomysł z tymi rowami zamiast poboczy tuż przy drodze, jak dla mnie jest kompletną pomyłką. Nie wszędzie co prawda budują takie pułapki, ale spore fragmenty widzieliśmy... nawet nie próbowałem sobie wyobrazić co zostałoby z auta, gdybym przypadkiem w coś takiego wpadł

Pozdrawiam

Dzień dwunasty, środa, 11 sierpnia

Noc na rumuńskiej plaży..... .
Ciepła, bezwietrzna, cicha i spokojna. Byłoby idealnie, gdyby nie te paskudne brzęczące stwory , komary. W nocy nie było ich prawie wcale, jednak o świcie znów dały o sobie znać . Musieliśmy poczekać w namiotowym wnętrzu aż słońce wzejdzie nieco wyżej nad horyzont i zacznie przygrzewać, wtedy dopiero mogliśmy zabrać się za codzienne poranne czynności (w tym za robienie zdjęć okolicy ).

Śniadanko, mycie, kąpiel w morskiej toni..... jeszcze jest przecież wcześnie, a ja nie bardzo wiem co by tu.... . Drugi dzień na plaży, chyba powoli zaczyna się już robić jak dla nas zbyt dużo "nicnerobienia" . Zatem nie zastanawiając się długo udaję się na spacer dziką plażą na północ, w kierunku cieniutkiej mierzei oddzielającej pełne morze od jeziora. Rozbite na dłuższy czas na wybrzeżu namioty szybko się skończyły, nic dziwnego, dalej już nie dało się zwykłym autem dojechać. Dopiero dużo, dużo dalej minąłem dwa namioty rozbite już na zupełnym pustkowiu, tam można było dojechać już tylko dobrą terenówką.