Małe i duże bałkańskie podróże :-)

kulka53 napisał(a):Troszkę nieswojo się czuliśmy w obecności taaaakich okrętów to fakt ,

Biorąc pod uwagę Twoje "umiłowanie" do tego co wojskowe ... to łatwo na tych wakacjach nie miałeś !

Jak nie armata - to samolot ... a jakby mało było ... to jak nie cztery wojenne okręty to baza zatoka.

Franz napisał(a):Ale zbliżyliście się nadmiernie do rury!

Kto wie, kto wie

mariusz-w napisał(a):Biorąc pod uwagę Twoje "umiłowanie" do tego co wojskowe ... to łatwo na tych wakacjach nie miałeś !

Twardym trza być, a nie miętkim
Trochę się tego nazbierało.... ale.....mam nadzieję, że to co najgorsze w tej dziedzinie życia już mnie spotkało, teraz będzie już tylko lepiej. Zatem, nieco uodporniony, dzielnie to znosiłem. . Nawet armatę chciałem podnieść

Pozdrawiam

Dzień dziewiętnasty, 22 września c.d.

Naszym celem jest położona jeszcze dalej, w mniejszej zatoce plaża Pennes. Małe szanse są by tam nie wiało ale może tam, przy morzu, osłonięci wysokimi górami będziemy mogli chociaż trochę od niego odetchnąć i spędzić dzisiejszy dzień. Skręcamy z asfaltu na szeroką szutrówkę. Sprzeczne miałem informacje na temat dojazdu do tej plaży, od takiej, że prowadzi tam "wygodna droga" , do takiej że ciężko się tam dostać nawet samochodem terenowym . Bardzo szybko okazało się, że prawda jak zwykle leży pośrodku.......

Na początku było ok, normalny szuter. Potem, gdy teren zaczął się obniżać, pojawiły się spore, luźno leżące kamienie. A gdy teren zaczął się bardzo mocno obniżać......zrozumiałem, że tym autem, po tej drodze, do tej plaży nie dojedziemy. Nie chcę powtórki z Bośni znów mogą być kłopoty ze stromym podjazdem po luźnych kamieniach pod górę. Na szczęście było w miarę szeroko i zjechawszy jeszcze trochę znalazłem dogodne miejsce do nawrócenia. No więc wracamy , sądziłem że znacznie mniej już obciążony samochód poradzi sobie jakoś z pokonaniem podjazdu.....oczywiście tradycyjnie już w takich sytuacjach odciążyliśmy go również z Małgosi .

Na początku jakoś szło, ostrożnie pokonywałem metr za metrem. Gdy wydawało się, że do celu, do bardziej płaskiego miejsca jest tuż tuż, niestety, nie daliśmy już rady...... Silnik wył, kamienie leciały spod kół, koła kręciły się w miejscu a czerwonawy pył unosił się wysoko w powietrze i osiadał na aucie.....koszmar..... Kilkakrotnie próbowałem zjeżdżać kilka, kilkanaście metrów w dół i rozpędzić auto by pokonać to jedno, jedyne miejsce, nic z tego. Decyzja mogła być tylko jedna , wyciągnąć wszystko z samochodu by jeszcze bardziej go odciążyć...... Na kamienie wędrują więc zapasy wody i wszystkie torby z rzeczami, nawet zawartość boxa. Musi pomóc, nawet nie chcę myśleć co będzie jak i tym razem nie uda się nam podjechać . Włączam silnik, nabieram głębszy oddech, zaciskam zęby......gaz.....jeeeeeest, podjechałem , udało się, pokonałem te wredne kamienie, tę wredną stromą drogę, po raz kolejny się udało.

Zawsze potem przychodzą refleksje, po co tak się męczyć, po co pchać się w nieznane, po co w ogóle to wszystko..... Nie umiem na to pytanie odpowiedzieć. Po prostu jest coś co pcha w przeróżne kąty, co powoduje że chce się jak najwięcej zobaczyć, mieć wyobrażenie. Coś co nie pozwala spokojnie usiedzieć w jednym miejscu. Czy to źle czy dobrze? Nie wiem, tak to już jest, potem takie momenty zapadają w pamięć i po czasie wspomina się je tylko jako zdarzenie, które tym razem na szczęście po raz kolejny dobrze się skończyło. Jako nieodłączny element wakacji .







W pocie czoła poznosiliśmy nasze bagaże do góry i poupychaliśmy je w aucie. Nie muszę chyba mówić jak ono wyglądało no i jak wyglądaliśmy i my, pokryci pyłem z kamienistej drogi. Nawet ta potworna wichura nie zdołała zwiać drobinek tego przyklejonego pyłu. Odpuszczamy sobie jakiekolwiek wizyty w innych zakamarkach tej części wyspy zrobiło się już późno a my nie jedliśmy nawet śniadania . Ponieważ okazało się, że na ładnie wyglądającą plażę Kolimbada w zatoce Kalamitsi nie było po prostu dojazdu, musieliśmy zatrzymać się po prostu przy drodze i wreszcie coś zjeść. Ta plaża byłaby całkiem chyba fajna, ale w ogóle nie było tam jak dojechać, pozagradzane bramami drogi sugerowały, że to po prostu teren prywatny . Teraz wiem, że na tę plażę prawdopodobnie można się jednak dostać, ale tylko pieszo.....

W drodze powrotnej możemy poobserwować przegrupowanie wojsk (czy jakieś inne manewry ) greckiej Marynarki Wojennej










c.d.n.

Ewakuowaliście się dosłownie w ostatniej chwili - desant już rozpoczęli...

Jacek S napisał(a):Ewakuowaliście się dosłownie w ostatniej chwili - desant już rozpoczęli...

A może to była akcja ratunkowa, a oni uciekli?

Jacek S napisał(a):Ewakuowaliście się dosłownie w ostatniej chwili - desant już rozpoczęli...

weldon napisał(a):A może to była akcja ratunkowa, a oni uciekli?

Te fotki były zrobione jeszcze z bezpiecznej odległości.... , potem jednak droga prowadzi tak, że trzeba było przejechać może 50m od tych żołnierzy, ich statku i pontonów .
Najwyraźniej nie byliśmy obiektem ich zainteresowania, oprócz odwrócenia głów, nie zwrócili na nas większej uwagi

Mimo to, nie zmartwiłem się zbytnio, że więcej się już nie spotkaliśmy

Dzień dziewiętnasty, 22 września c.d.

Jadąc dalej możemy też przypatrzyć się z bliska sławnym konikom ze Skiros

Różnorakie znaleziska z czasów antycznych, jaka również znacznie wcześniejszych okresów świadczą że na terenie obecnej Grecji żyły konie, mające wiele podobieństw z tymi, żyjącymi obecnie jedynie na tej wyspie. Postaci takich koni znajdują się nawet na fryzie Partenonu na Akropolu w Atenach.

Izolacja geograficzna wyspy sprawiła, że właśnie tu nie miały one okazji mieszać się z innymi typami tego gatunku, dlatego mogły przetrwać w swej pierwotnej postaci. Koniki ze Skiros są bardzo małe (mierzą niewiele ponad metr wysokości), mają cienkie kości, relatywnie dużą głowę, oczy i nozdrza. Mają również stosunkowo masywny i silny kark w odniesieniu do słabo rozwiniętych barków. Mają długą sierść w odcieniach brązu, rzadziej występuje kolor biały lub szary.

Przez wieki, koniki żyły na Skiros w stanie półdzikim. Większość roku spędzały na pastwiskach i w górach ale zarówno wtedy, jak i podczas krótkiego okresu wykorzystywania ich do prac, były pojone i karmione przez mieszkańców.

Od długiego już czasu, w dobie rozwoju wszelakich maszyn i technik rolniczych, znaczenie tych zwierząt dla mieszkańców wyspy znacznie zmalało. Utrzymanie koników było zbyt drogie, nie chcąc ich ponosić z czasem nastawiali się oni na hodowlę owiec i kóz, to dla nich przeznaczane były skąpe pastwiska. Liczba koni stopniowo malała, dziś są na granicy przetrwania gatunku. Zostały one objęte ścisła ochroną a Unia wdraża specjalny program odtwarzania dla nich ich warunków naturalnych. Konie ze Skiros potrzebują sporych terenów przeznaczonych wyłącznie dla siebie, z własnymi pastwiskami i źródłami wody, bez dzielenia ich z owcami, innymi końmi i osłami.

Raz w roku, w sierpniu na Skiros odbywa się święto, wtedy na rozległych plażach Magazii przeprowadzane są gonitwy ścigających się na konikach dzieci.













c.d.n.

Noooooo, Wasza historia z podjazdem, przejazdem, wyjazdem... trochę nerwów mnie kosztowała

A ta pomarańczowa droga na zdjęciach na taką niewinną wygląda... lecz to tylko pozory... bo w praktyce niezłą cholerą się okazała

pozdrawiam

Tymona napisał(a):historia z podjazdem, przejazdem, wyjazdem... trochę nerwów mnie kosztowała

Nas też
Za każdym razem obiecuję sobie "nigdy więcej" , ale co z tego, jak potem znów zobaczę na mapie jakąś plażę, zatoczkę, drogę, wyspę i.... nie mogę się oprzeć
I znów nie mogę się doczekać września

Pozdrawiam

Dzień dziewiętnasty, 22 września c.d.

Mamy teraz już tylko jedno wyjście, wracamy na naszą wczorajszą plażę, na Agios Petros. Po pół godzinie jesteśmy na miejscu, dobry to czas czas by doprowadzić samochód do przyzwoitszego wyglądu, spłukać z siebie w morskich falach pył szutrowych dróg, by znów odpocząć. Przy okazji przyglądam się oponom.... tym razem nie obeszło się bez uszkodzeń . Nie dość, że są i tak już prawie łyse, to jeszcze teraz są pozadzierane, ostre kamienie po prostu pocięły gumę . No cóż, całkiem dobrym pomysłem było by nie kupować nowych opon PRZED takim wyjazdem .

Dziwna budowla nieopodal Skiros



Fale rozbijające się o skały w okolicach Aspous







Opuszczona wioska nieopodal lotniska:





Droga na plażę Agios Petros



I nasza pusta plaża

Na plaży zostajemy do około 16, potem wracamy do samochodu by ugotować sobie obiad. Pogoda wyraźnie się już psuje, niebo przykrywają coraz gęstsze i ciemniejsze chmury zza których w końcu przestaje się pojawiać słońce. Musimy odjechać głębiej w las, wiatr jest tak mocny, że nasze wczorajsze miejsce wybrane na kuchnię , dziś się do tego już nie nadaje.

kulka53 napisał(a):

Te dwa zielone to nocniczki

longtom napisał(a):Te dwa zielone to nocniczki

No wiesz
To nasze włóczęgowskie talerze

Na stolik wciąż jeszcze brakuje miejsca w aucie