Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Kulki napisał(a): naszą uwagę zwracają "przystanki" autobusowe. Otóż w Albanii przystankiem jest miejsce w którym mieszkańcy okolicznych domów wiedzą że należy się zebrać, by zatrzymał się przejeżdżający autobus

Brzmi to niemal jak rodzaj wiedzy tajemnej Ciekawe jak z tym zagadnieniem radzą sobie autobusowi turyści?


pozdrawiam serdecznie

Dzień dziesiąty, 13 września cd

Dalsza droga wiodąca przez leżącą na wysokości 572 m przełęcz Qafe e Muzines jest całkiem ładna, o dobrej nawierzchni ale wąska i bardzo kręta, jedzie się bardzo wolno. Przychodzi mi na myśl, że tak naprawdę aby dotrzeć do Sarandy trzeba mieć w sobie naprawdę sporo samozaparcia...... w sumie można się do tego miasta dostać w zasadzie na dwa sposoby: albo tą trasą którą właśnie jedziemy, albo trasą przez Llogarę. Ten pierwszy sposób jest na pewno szybszy ale również nie bezproblemowy, natomiast wspaniała nadmorska trasa choć wolna jest za to cudowna widokowo. Widzieliśmy jadąc tamtędy fragmenty starej trasy, tak prawdę mówiąc, to przed jej wyremontowaniem przejazd tamtędy musiał trwać chyba cały dzień....... Istnieje jeszcze trzecie rozwiązanie, dojazd z Grecji, bocznymi drogami przez przejście w Konispolu, ale to jakby mniej istotna możliwość.







Zaraz za przełęczą otwiera się ładny widok na leżącą sporo poniżej szeroką dolinę Dropull. Jednak nie samo piękno krajobrazu przyciąga naszą uwagę.......są to po raz kolejny bunkry. Ich ilość i sposób rozmieszczenia wprost zatyka z wrażenia.... i z przerażenia



Może na tych zdjęciach nie widać tego aż tak dobrze, droga była wąska i kręta, bez żadnych zatoczek, co uniemożliwiało zatrzymanie i swobodne zrobienie zdjęcia ale to miejsce było chyba najbardziej robiącym wrażenie z całej Albanii. Parokilometrowe rzędy bunkrów, od gór do gór, w poprzek całej doliny, rząd za rzędem, na skrajach pól i łąk, jeden od drugiego o kilkadziesiąt metrów...... po plecach przeszły nam ciarki.......







Stąd tylko 10 km po świetnej, szerokiej drodze dzieli nas od Grecji....ale nie, jeszcze nie teraz , teraz skręcamy na północ czyli w lewo. Przed nami miejsce urodzenia szalonego twórcy betonowych bunkrów Envera Hodży, miasto-muzeum, Gjirokaster . 20 km do miasta pokonujemy w expresowym tempie, naprawdę nie jest łatwo znaleźć w Albanii miejsce by móc jechać przynajmniej 100 km/h, tu właśnie było można .

c.d.n.

kulka53 napisał(a): Jednak nie samo piękno krajobrazu przyciąga naszą uwagę.......są to po raz kolejny bunkry. Ich ilość i sposób rozmieszczenia wprost zatyka z wrażenia.... i z przerażenia

Niewiarygodne !

Gdyby nie Wasze zdjęcia ... to z trudem bym uwierzył w taką ....


Krajobrazy za to piękne !

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a): Jednak nie samo piękno krajobrazu przyciąga naszą uwagę.......są to po raz kolejny bunkry.

Cóż, totalitaryzm zawsze charakteryzował się mocnym wpływem na architekturę i planowanie przestrzenne.

My mieliśmy swoich dwóch architektów, Albania miała swojego Hodżę ...

kulka53 napisał(a):Jednak nie samo piękno krajobrazu przyciąga naszą uwagę.......są to po raz kolejny bunkry. Ich ilość i sposób rozmieszczenia wprost zatyka z wrażenia.... i z przerażenia

No cóż - bunkier dla każdego obywatela.

A Mesopotam... kolejny rarytasik.

Pozdrawiam,
Wojtek

Magda napisał(a):jak z tym zagadnieniem radzą sobie autobusowi turyści?

Hmm.....
Jakbym nim był , zapytałbym miejscowych

mariusz-w napisał(a):...

weldon napisał(a):...

franz napisał(a):...

Wiem, wiem, znów te bunkry
Uroczyście oświadczam, że to były ostatnie, więcej ich w tej relacji nie będzie
No chyba że znów pojedziemy do Albanii
Ale przynajmniej wiadomo dlaczego AL jest jedynym krajem z popielniczkami w kształcie bunkra

Za to cd, już niedługo n

Pozdrawiam

Dzień dziesiąty, 13 września cd

Gjirokaster, po raz pierwszy wzmiankowane w 1336 r. było siedzibą jednego z albańskich rodów. W 1417 r. zostało zajęte przez Turków i zostało siedzibą ich administracji. Na początku XX w. o miasto toczyły się spory i walki między Albańczykami a Grekami, stan obecny wskazuje wyraźnie kto wyszedł z nich zwycięsko , choć mimo to, tereny te są skupiskiem mniejszości greckiej o czym świadczą nazwy miejscowości w obu językach.




Miasto położone jest na trzech schodzących w dół zboczach górskich i terenach pomiędzy nimi. Do centrum starego miasta trafić nie jest trudno, przynajmniej z tej strony, z której jechaliśmy, skręcam gdy widzę drogowskaz z napisem "qender" czyli centrum. Kawałek drogi wąską uliczką pod górkę i już jesteśmy prawie u stóp twierdzy, w dawnej tureckiej dzielnicy bazarowej. Tu jest już bardzo ciasno i wszędzie bardzo stromo, albo w górę, albo w dół. Na szczęście szybko udaje mi się znaleźć miejsce do zaparkowania auta, dodatkowym bonusem jest porządny cień jednego z domów co przy panującym upale nie jest bez znaczenia .





Tak naprawdę w Gjirokastrze nie ma zbyt wiele do zwiedzania. Może i można poszwendać się po uliczkach centrum ale będzie to zajęcie bardzo męczące ze względu na stopień ich nachylenia , same uliczki nie wydają się poza tym szczególnie interesujące. Dlatego mamy tu właściwie dwa, no może trzy główne cele. Pierwszym i najważniejszym jest wizyta w twierdzy, która swój obecny kształt zawdzięcza Ali Paszy z Tepeleny, który rozbudował ją i przebudował na początku XIX w.

Do twierdzy trzeba sobie troszkę podejść.... tak naprawdę można było zupełnie spokojnie dojechać, ale przecież nie o to chodzi by już tak całkiem wszędzie podjeżdżać autem . Po drodze można podziwiać ładnie położone na zboczu miasto.



















W tym miejscu, uchwyconym przez zoom naszego aparatu, stał kiedyś obelisk przywódcy, Envera Hodży. Jak widać teraz jest tu parking

Dziś poniedziałek, w przewodniku wyczytaliśmy że w te dni twierdza jest zamknięta, ale na szczęście okazało się, że to nie jest prawda. Dlatego po kupieniu niedrogich, kosztujących 200 lek (6 zł) biletów możemy wejść do środka. Młoda dziewczyna sprzedająca bilety wyraźnie była nami zainteresowana, pytała skąd jesteśmy i objaśniła nam co możemy w twierdzy zobaczyć. A w środku jest muzeum dział i armat z czasów obu wojen światowych, część obejmująca ekspozycję broni ręcznej jest płatna dodatkowo. Ponieważ nie jesteśmy miłośnikami, a wręcz przeciwnikami wszelakiego rodzaju broni nie zamierzaliśmy z tej możliwości skorzystać.








Prawie jak jaskinia

Tak więc spędzamy tu może półtorej godziny zaglądając w różne zakamarki w środku i na zewnątrz budowli, jak zawsze koncentrując się na podziwianiu krajobrazów . Oprócz nas nie było żadnych zagranicznych turystów, była za to wycieczka albańskiej młodzieży. Jak zwykle tutaj byli nastawieni przyjaźnie i zagadywali nas po angielsku chcąc się pewnie pochwalić, że znają ten język i to całkiem dobrze .

Pozwolisz kulko53, że coś dodam od siebie.
Jadąc z Saranda do Gjirokaster pomyliśmy drogi i pojechaliśmy w stronę Delfvine.Zapytani przez nas Albańczycy stanowczo nam odradzali tą drogę, tylko dla samochodów terenowych. Musieliśmy zawrócić przez Finiq.
Po drodze warto zobaczyć źródło Niebieskie Oko. Źródło ma około 50 m głębokości i 10 stopni C. Nie odstrasza to jedna śmiałków , którzy skaczą z 10 m wprost do tej lodowatej wody. My zanurzyliśmy tylko stopy i to na kilka sekund. Temperatur powietrza miała około 35 stopni. Ta różnica temperatur.......Brrr
Ludzie przychodzili również z butelkami i napełniali je wodą, która jest wybijana z prędkością 6 metrów sześciennych na sekundę., dlatego powstaje od razu szeroka zielono- niebieska rzeczka.
Pozdrawiam i czekam na ciąg dalszy.

Gjirokaster nie zrobiło na nas takiego wrażenia jak Berat. Owszem na pewno jest tu ładnie, miasto jest też ciekawie położone i warto się na trochę zatrzymać, jednak to nie to samo .

Renatka66 napisał(a):Jadąc z Saranda do Gjirokaster pomyliśmy drogi i pojechaliśmy w stronę Delfvine

No właśnie...... prawda, że nietrudno tam o pobłądzenie . Nam się udało, ale jak pisałem, żadnego drogowskazu tam nie było.....
co ciekawe, mieliśmy mapę, na której była widoczna wyłącznie droga przez Delvine. No ale z innych źródeł wiedziałem że nie należy się w nią zapuszczać...

Renatka66 napisał(a):Po drodze warto zobaczyć źródło Niebieskie Oko.

Tak, czytaliśmy o nim w przewodniku. Ale jakoś nie natrafiliśmy na niego jadąc, ani na żaden drogowskaz, dlatego nie byliśmy tam.

Miło, że dodałaś coś od siebie

Zanurzyć byśmy się nie zanurzyli , jednak wolimy znacznie wodę o znacznie wyższej temperaturze .
Ale do butelek na pewno by się nam przydała

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Ponieważ nie jesteśmy miłośnikami, a wręcz przeciwnikami wszelakiego rodzaju broni nie zamierzaliśmy z tej możliwości skorzystać.

Ajajaj, a ja, kilkadziesiąt lat temu, po obejrzeniu Russian arms and armour oraz
Europaische hieb- und stichwaffen, pozycji trudnych do zdobycia w tamtych czasach,
przekonałem się, że jest to taki sam nośnik przepięknej sztuki zdobniczej
jak każdy inny przedmiot.
Liczyłem na was, bo, bodajże w Arsenale, macie taką ekstra kolekcję białej broni polskiej ...

No, ale, skoro nie lubicie, to trudno ...

weldon napisał(a):skoro nie lubicie

To głównie ja, choć Małgosi też to nie interesuje.
Jestem przeciwnikiem wojska i wojskowości, anarchista to oczywiście za duże słowo.....
Za dużo kłopotów miałem kiedyś i miewam do teraz z powodu kontaktów z armią w związku z obowiązkową kiedyś służbą wojskową żebym mógł pozytywnie patrzeć na cokolwiek co z tymi formacjami związane