Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Ja tak odnośnie do Dhermi ,na plaży Drymades spędzilismy kilka cudownych dni w czasie
przerwy podczas biegania po Albanii/a raczej po Balkanach/
To naprawdę świetne miejsce w Europie.Nawet podczas wysokiego sezonu można znależć miejsca prawie ,że puste.

Nie, no pieski, a raczej ich nowi właściciele rozłożyli mnie na łopatki

pozdrawiam serdecznie

A dokąd podążali rowerzyści?
Czy wasze drogi jeszcze się gdzieś skrzyżowały?

kulka53 napisał(a):

longtom napisał(a):Jestem ciekaw czy na jakimś etapie rozważaliście zakup Nikona d5000

Tak, oprócz Pentaxa rozważaliśmy tego właśnie Nikona.
Tak naprawdę to byliśmy właśnie na niego praktycznie zdecydowani , cena była właściwie identyczna.
Na korzyść Pentaxa, mimo braku odchylanego ekranu, przemówił w końcu fakt posiadania podobno najlepszego kita ......(nawet nie potrafię sobie wyobrazić jakie to są te gorsze ), oraz napęd AF, co umożliwiałoby ewentualne późniejsze zakupy obiektywów bez silnika.

Pewnie coś tam jeszcze uznaliśmy za ważne, ale nie pamiętam

A przypomniałam sobie, że miał mieć uproszczone funkcje manualne. Wiedziałam, że na pewno będę chciała wypróbować wszystko to co już wcześniej mi nie wychodziło w canonie i oczekiwałam, że z pentaxem będzie możliwe. Aparat musiał mieć "normalne" funkcje manualne.

carnivalka napisał(a):Ja tak odnośnie do Dhermi ,na plaży Drymades spędzilismy kilka cudownych dni w czasie przerwy podczas biegania po Albanii/a raczej po Balkanach/To naprawdę świetne miejsce w Europie.Nawet podczas wysokiego sezonu można znależć miejsca prawie ,że puste.

Dzięki nazwie Drymades (nie wiedzieliśmy że plaża w Dhermi się tak nazywa) trafiliśmy na stronęi znaleźliśmy tę pokazywaną przez nas ogromną plażę z trzema bunkrami. Była piękna i jest taka nadal.

Tymona napisał(a):Nie, no pieski, a raczej ich nowi właściciele rozłożyli mnie na łopatki

Mnie też, to było największe zaskoczenie podczas tego wyjazdu. Kiedy zobaczyłam mordkę pieska wystającą z bocznej torby zawieszonej na bagażniku zatkało mnie. Natychmiast zrobiłam mu zdjęcie. Wtedy dziewczyna pokazała nam drugiego swojego śpiącego w jej torbie. Czy im się udało przewieź dwa pieski przez unijną granicę? Mówili, że pieski są bardzo grzeczne i całymi dniami śpią, nie sprawiały im żadnych problemów. Może przespały całą podróż i granice.

Jacek S napisał(a):A dokąd podążali rowerzyści?
Czy wasze drogi jeszcze się gdzieś skrzyżowały?

Mieli zamiar po drodze zwiedzić jeszcze Sarandę a potem w Salonikach wsiąść do pociągu i wrócić do kraju. Nasze drogi nie skrzyżowały się. Tylko jeszcze raz na tej trasie wyminęliśmy ich jeszcze raz bo skręciliśmy w kierunku kanionu Gjipe opóźniając sporo nasz przejazd. Za to mijaliśmy jeszcze innych Polaków na rowerach i zawsze ciepło myśleliśmy o "naszych" rowerzystach.

Dzień ósmy, 11 września c.d.

Kolejną miejscowością na wybrzeżu jest ta największa, miasteczko Himare. Tuż przed nim znów zjeżdżamy stromo w dół do sporej zatoki, były tam też tablice sugerujące, ze znajduje się tam camping. Nie zjeżdżamy na sam dół, zabudowana zatoka nie będzie dla nas w żaden sposób interesująca. Samo miasteczko też mijamy nie zatrzymując się.

Kolejna zatoka, Porto Palermo również nie zachęca do zatrzymywania. Znajdowała się tam kiedyś się tam baza wojskowa albańskiej Marynarki Wojennej, czy tak jest nadal..... trudno powiedzieć.







Na okolicznych wzgórzach bardzo licznie rosną dorodne agawy. Czyżby było to celowe przed laty działanie, sadzenie kłujących agaw by utrudnić wtargnięcie przybijającego do wybrzeży wroga w głąb terytorium kraju ? . Pewnie nie, ale taka myśl przychodzi nam też do głowy......

Niekiedy mijane miejscowości położone są bardzo widowiskowo:



Zaraz za Porto Palermo zbliżamy się do ciągnących się przez wiele kilometrów plaż Qeparo i Borsh. Obie miejscowości, zapewne dość popularne w sezonie, teraz świecą pustkami.....

Również i droga poprowadzona jest naprawdę bardzo atrakcyjnie. Na szczęście ruch wciąż jest znikomy dlatego można troszkę mniej skupiać się na prowadzeniu samochodu a nieco bardziej podziwiać mijane wspaniale położone tereny.



Gdzieś między górami , na zakręcie zauważamy ręcznie napisany drogowskaz do jakiejś plaży. Mimo że droga jest szutrowa i jej jakość pozostawia wiele do życzenia, zjeżdżamy w dół.





Jednak na dole zastajemy zabudowaną plażę i oczywiście okazałe bunkry

Jeszcze kilka widoczków z dalszej drogi do Sarandy:











W pobliżu miasta pobocza wyraźnie służą za wysypisko śmieci





c.d.n.

kulka53 napisał(a):

Świetne ujęcie.

Jacek S napisał(a):Świetne ujęcie.

Fatamorgana wspominał coś o "drodze prowadzącej wzrok w monotonnym krajobrazie" ...

Tu to się bardzo ładnie udało.

Jacek S napisał(a):Świetne ujęcie.

weldon napisał(a):Tu to się bardzo ładnie udało.

Leszek Skupin napisał(a):kapitalna fotka

Dzięki

Nie ukrywam, że to właśnie pojawienie się tego znaku spowodowało nagłe hamowanie i tę fotkę........

........w Albanii znaków drogowych, w przeciwieństwie do zakrętów, nie ma zbyt dużo

Pozdrawiam

Dzień ósmy, 11 września c.d.

No i tak oto na koniec tego pochmurnego i spędzonego głównie w samochodzie dnia wylądowaliśmy w Sarandzie . Skoro tak się nam dziś ten dzień poukładał, że mamy jeszcze trochę czasu do wieczora, nie pozostaje nam nic innego jak pospacerować trochę po najbardziej znanym albańskim kurorcie . My i kurort, hmm, troszkę nie pasujące do siebie światy , no ale raz przecież można .
Zostawiamy auto blisko centrum i wyruszamy na krótki spacer.

W Sarandzie, w przeciwieństwie do innych wcześniej odwiedzanych miejsc, pojawili się w końcu jacyś turyści (czytaj: obcokrajowcy) w liczbie kilku osób. Mimo to spacerując pustą nadmorską promenadą czuliśmy się trochę nieswojo, dziwnie. Świeżo w pamięci mieliśmy przecież także pozasezonowe, ale zupełnie inaczej wyglądające, gwarne, pełne kawiarenek starówki, promenady, czy nabrzeża w Chorwacji. Tu nic takiego, a przynajmniej na taką skalę, nie miało miejsca..... było prawie pusto pod względem ludzkim, gastronomicznym i pamiątkarskim, zauważyliśmy bowiem zaledwie dwa stoiska z pamiątkami, na których i tak nie było wypatrywanych przez nas albańskich czapeczek . Te pustki stanowiły ogromny kontrast w zestawieniu z potężnymi hotelami i apartamentowcami z których właściwie składa się to miasto





A to przykład albańskiego zwyczaju, na budowie, które osiągnęły pewien etap zawiesza się w widocznym miejscu spore maskotki, mające odstraszyć złe moce i duchy......



Ponieważ w Albanii większość budów osiąga tylko pewien etap takich maskotek jest wszędzie pełno

c.d.n.