Małe i duże bałkańskie podróże :-)

longtom napisał(a):Fajne miejsce. Jakby jeszcze wywalić te parasole...

Bardzo fajne, pod paroma względami Achata była dla nas odpowiednia. Poza funkcją podstawową - plażowaniem .
Parasole zaś... gdyby nie było zapotrzebowania to by ich nie stawiano . Dla nas mogą nie istnieć, nawet lepiej gdyby nie istniały.
Stwierdzenie o tym by je wywalić można zastosować zatem do wielu plaż, nie tylko na Karpathos .

Dzień jedenasty, 19 września, czwartek c.d.

Zanim wyjechaliśmy z dolinki musieliśmy się minąć z kilkunastoma samochodami zdążającymi na Achatę...przypuszczam, że tego i nie tylko tego dnia plaża ma naprawdę potężne obłożenie. Zatrzymując się na chwilę w odpowiednim miejscu mogliśmy zrobić zdjęcie ładnie oświetlonej miejscowości położonej powyżej, chyba jest to Aperi (albo Volada).







Skręcamy na północ i powtarzamy trasę którą jechaliśmy wczoraj wieczorem. W innym oświetleniu słonecznego, niemal bezchmurnego poranka jedzie się wyśmienicie... a właściwie jechałoby się tak gdyby nie to że trzeba się poruszać w sznureczku ciągnących w tę samą stronę pojazdów różnego typu. Pewnie większość ciągnie na plaże, natomiast część pewnie tam gdzie my... . W każdym razie trzeba naprawdę baaaardzo uważać i nie sposób się zatrzymać nagle a niespodziewanie widząc jakieś wyjątkowo fotogeniczne miejsce.







Po minięciu skrzyżowania z wiatrakami na przełęczy robi się zdecydowanie luźniej. Nieco później mijamy sporą miejscowość Spoa która wydaje się nam najmniej ciekawą pod względem położenia ze wszystkich górskich osad Karpathos. Tu krajobraz się zmienia, ewidentnie inne jest podłoże, skały z których zbudowana jest ta część wyspy, mimo to wciąż jest „powietrznie” i przestrzennie.

Dawniej dalsza część tej drogi była szutrowa i wąska, poszerzono ją i wylano asfalt, dlatego jedzie się wygodnie, niemniej niespodzianki w postaci leżących na środku kamieni nie są rzadkością. Widać też że po wiosennych powodziach trasa tu i ówdzie ucierpiała .

Zatrzymujemy się by podziwiać ten krajobraz o którym marzyliśmy od lat, który do tej pory mogliśmy zobaczyć tylko na zdjęciach innych...



Przy okazji sprawdzamy gdzie i w jaki sposób można dojechać do tych słynnych dzikich plaż Karpathos , w poziomie to blisko bo około 3-4 km od tej szosy, natomiast w pionie 300-400 m . Szuter wydaje się przyzwoity przynajmniej na górze, a jak będzie potem – przekonamy się potem

Póki co zdążamy na północ. Celem na pierwszą część tego dnia będzie równie, albo i bardziej słynna miejscowość wyspy – Olympos . Zdjęcia Olympos są wizytówką Karpathos podobnie jak plaże wschodniego wybrzeża, gdy przed laty zobaczyłem ją w przewodniku a potem w internecie wiedziałem że kiedyś będzie musiał nadejść dzień gdy zobaczymy Olympos na własne oczy. I ta chwila właśnie nadeszła.

W miarę upływu czasu i w miarę posuwania się na północ okazało się że dzisiejszy dzień nie będzie całkiem bezchmurny. Ponoć północna część Karpathos często spowita jest chmurami... ale tak wg mnie ich obecność wcale nie odebrała Olympos malowniczości – wręcz przeciwnie.

Olympos ma korzenie można powiedzieć starożytne . Wówczas niedaleko stąd istniało jedno z trzech miast Karpathos – Vrykous – zasiedlone do około VII-VIII wieku. Vrykous opustoszało ze względu na nasilające się ataki saraceńskich piratów, mieszkańcy przenieśli się wtedy wyżej w góry wybierając do osiedlenia trudno dostępną i bardzo wietrzną przełęcz pomiędzy dwoma znaczącymi szczytami. I tak powstało Olympos, którego mieszkańcy ze względu na odizolowanie zachowali przez stulecia swoistą odrębność kulturową i językową. Portem zapewniającym łączność ze światem było położone kilkaset metrów poniżej Diafani, natomiast terenem dostarczającym płodów rolnych była letnia wioska w sporej dolinie Avlona kawałek na północ. Izolacja zakończyła się wraz z wybudowaniem drogi zapewniającej łatwy dostęp z południa, wówczas Olympos stało się bardziej atrakcją turystyczną niż tradycyjną wioską... jednak mieszkańcy wciąż zachowują pewne zwyczaje i tradycje, zarówno (podobno) w mowie jak i w kulturze. Obecnie wioska wyludnia się, mieszka tu na stałe około 500 osób.

Auto można zostawić na jednym z 2 parkingów, jednym przy drodze, drugim nieco powyżej, a także po prostu wzdłuż drogi do miasta. Nie ma z tym problemu, miejsca jest dużo, być może nawet w pełni sezonu wystarcza go dla wszystkich chętnych. Wyruszamy na spotkanie z Olympos które wita nas takim napisem .


Olympos jest kolorowe i dość zadbane, zwłaszcza domy przy głównej arterii prezentują się bardzo dobrze. Główna arteria jest najczęściej odwiedzana przez turystów , toteż właśnie wzdłuż niej ulokowały się sklepy z rękodziełem i tawerny z lokalnym jedzeniem. Ponoć tak jest... jaka jest prawda trudno nam powiedzieć, ale przypuszczam że w znacznej mierze Olympos wciąż jest rzeczywiście tradycyjną osadą.





Charakterystyczne ozdoby można spotkać na wielu tutejszych domach.




W dole po drugiej stronie doliny – droga do Diafani pomiędzy starymi wiatrakami. Ponoć było ich tutaj niemal 100 .



To z pewnością nie jest obrazek świadczący o nowoczesności .



Innym obrazkiem często spotykanym są suszące się w słońcu płachty z ręcznie wyrabianym makaronem.



Olympos jest niezwykle malowniczą miejscowością .





Rząd zrujnowanych wiatraków tym razem na grani.



Wybór pamiątek jakie można tutaj nabyć jest całkiem duży. Zastanawialiśmy się nad obrusikiem , ale ostatecznie zrezygnowaliśmy (taki dość spory to koszt około 20 euro).





Starsze (i nie tylko) kobiety w tradycyjnych strojach to częsty widok na uliczkach Olympos.



Byliśmy przekonani że ten strój to taki relikt przeszłości, używany wciąż jedynie tutaj dla większego zainteresowania turystów oferowanymi towarami. Okazało się to nieprawdą , tak samo ubrane kobiety widzieliśmy również w stolicy a także na promie do Pireusu...

Widok na najwyżej położoną część miasta z charakterystyczną wieżą kościoła i nieodłącznymi wiatrakami.





Do kościoła pójdziemy później, chwilowo okupowała go wycieczka z przewodnikiem.

Cóż można powiedzieć o pierwszych wrażeniach? . Jest tu pięknie, ale „turystyczność” widać na niemal każdym kroku. Teraz, nieco po sezonie gdy turystów jest już zapewne mniej, sprzedający mogą poświęcić każdemu więcej czasu i uwagi , stąd przejście kilkuset metrów od pierwszych zabudowań tutaj, do placyku z kościołem, trochę nas zmęczyło... zwłaszcza odpowiadanie na nieodłączne „kalimera” . Postanawiamy uciec nieco od tego i udajemy się w boczną część miasta wzdłuż grani w kierunku południowym. Tutaj jest zupełnie inaczej, turyści rzadko się tu zapuszczają, jesteśmy prawie zupełnie sami.

Wiatraki.....















Dość charakterystyczne są wnętrza kościółków, które zwykle są otwarte więc można wejść i zobaczyć. Nie są może super odnowione ale zawsze ozdabiają je kolorowe zasłonki.























Powoli wracamy do „centrum”.....

c.d.n.

Nie da się ukryć, ładnie tam.

pzdr

kulka53 napisał(a): Powoli wracamy do „centrum”

Bardzo powooooooooooooli, kilka dni już idziecie

longtom napisał(a):Nie da się ukryć, ładnie tam.

Bardzo ładnie.
Olympos robi wrażenie i pozostaje w pamięci jako jedno z najpiękniej położonych miasteczek na greckich wyspach.

dangol napisał(a):Bardzo powooooooooooooli, kilka dni już idziecie

Myślę że jutro dojdziemy

Dzień jedenasty, 19 września, czwartek c.d.

Skaliste brzegi wyspy… pod tym względem Karpathos przypomina Amorgos.



Ta szutrówka jest alternatywą dla mieszkających po północnej stronie osady. Droga przewija się potem na drugą stronę przełęczy i z tego co widzieliśmy można nią stromo zjechać niemal nad sam brzeg morza.



Docieramy na placyk przed kościołem który znów jest okupowany…dlatego nieco okrężną drogą, starając się by niepotrzebnie nie zejść zbyt nisko, obchodzimy „centrum” od północy i przechodzimy na północno-wschodnią grań zajętą przez zabudowania.



Po drodze mijamy działający tradycyjny piec służący do wypieku chleba i innych wyrobów.





Podobne piece można spotkać w wielu miejscach ale wydaje mi się, że nie są już używane.



Tam na dół jednak zejdziemy.

Jeszcze trochę wnętrz kilku odwiedzonych kościółków.







Wracamy, w tej części Olympos jest nieco więcej turystów a widokowo jest podobnie fajnie jak wcześniej.







Kręcimy się po centralnej części skupiając się głównie na tych charakterystycznie pomalowanych ozdobach na niemal każdym budynku.

Za chwilę kolejne podejście do najgłówniejszego kościoła .



Przechodząc bocznymi uliczkami można zajrzeć do paru tawern od zaplecza .



Składy towarów dla turystów



Tym razem w kościele jest prawie pusto. Spędzamy w nim dłuższą chwilę bo wnętrze jest dość ciekawe i nastrojowe.

I to właściwie tyle z Olympos. Wracając staramy się zawsze mieć przed sobą kogoś z przodu co nieco osłabia „ataki” sprzedawców pamiątek i właścicieli tawern . Skupiamy się głównie na widokach, które chcielibyśmy zachować w pamięci jak najdłużej.













Zanim odjechaliśmy podjechałem jeszcze nieco wyżej, na wspomniany górny parking – asfaltowy placyk w części zajęty przez jakieś wraki porzucone przez mieszkańców Olympos . Poza przyglądnięciem się widokom wpadliśmy na pomysł by nasza Luna też miała pamiątkę z tego dnia i tej wizyty .

I jeszcze na zakończenie tematu Olympos parę zdjęć z drugiej strony dolinki, z drogi do Diafani.





























c.d.n.

Miasteczko z klimatem , jaki uwielbiam. Już żałuję, że "byłam" tam tylko wirtualnie...

Super fotogeniczny odcinek i jaki kolorowy
Ciekawy czerwony dach jednego z wiatraków, nie mówić już o konstrukcji jego skrzydeł...


PS. Liczę na powrót do tradycji i codzienne poranne odcinki