Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Nieśmiało zapytam: co było dalej?
Pozdrawiam Ja

Jan32 napisał(a):Nieśmiało zapytam: co było dalej?
Pozdrawiam Ja

Dalej....wyspy, słońce, plaże, wiatr.... jak to w naszej Grecji
Nuda, nawet auto się nam nie popsuło

Serio to chwilowo brak czasu , mam nadzieję że niedługo ruszymy dalej.

Pozdrawia My

Dzień siódmy, 15 września, niedziela

Noc, mniej więcej druga albo trzecia godzina. Budzę się i opuszczam wnętrze auta w celu… mniejsza z tym w jakim celu . Jest ciepło, wieje niezbyt mocny wiatr, świeci księżyc, jest bezchmurnie. Chwila moment i wracam z powrotem, trochę jestem nieprzytomny ale jeszcze dobrze nie zdążyłem się znów położyć gdy widzę coś co natychmiast mnie rozbudza aż za dobrze . Z góry dobrze widoczną ze stoczniowo-strzelniczej dolinki drogą intensywnie błyskając i rozświetlając całą okolicę niebieskimi światłami powoli zjeżdża policyjny radiowóz .

Natychmiast budzę Małgosię. Przez minutę czy dwie spoglądamy co będzie się działo i zastanawiamy się o co chodzi. Czy to rutynowa kontrola (ale te światła ), czy może ktoś (właściciel terenu?) na nas doniósł że tu śpimy????? Auto zjeżdża na sam dół i wygląda na to że chyba jednak nie przyjechało po donosie bo nie podjeżdża do nas od razu, dopiero zawracając omiata plac światłami i dopiero wtedy policjanci nas zauważają. Jadą prosto do nas zatrzymując się kilka metrów przed Luną i oświetlając nas oślepiającym światłem reflektorów.

Wychodzę. Jest ich chyba dwóch, obaj też wychodzą, jeden z policjantów podchodzi do mnie i zadaje kilka podstawowych pytań. Czy jesteśmy turystami, z jakiego kraju, czy jesteśmy tu tylko we dwójkę…Odpowiadam, ewidentnie informacje które przekazuję satysfakcjonują greckiego stróża prawa bo nie przeciągając przesłuchania wsiada do auta. Zostajemy sami.

Pierwszy raz przydarzyła się nam taka sytuacja. Dłuższą chwilę nie możemy ochłonąć ale potem uspokajamy się i zasypiamy. Skończyło się dobrze ale w sumie niekoniecznie musiało tak być. Trzeba też przyznać że miałem wyczucie chwili , wyobrażamy sobie jakby to było gdybyśmy oboje twardo spali i nagle obudziłyby nas te świecące prosto w oczy światła . Prawdę mówiąc to miejsce na nocleg podobało się nam średnio, po tej nocnej akcji stwierdzamy że choć na Patmos o nocleg niełatwo to będziemy musieli zdecydować się na zmianę.

Poranek wstaje piękny, bezchmurny i gorący. Mamy spokój, nikt inny się nie pojawił ani później nocą ani teraz. Poza standardowymi czynnościami czyli śniadaniem i myciem, zajmuję się też autem – dolewam oleju do silnika, podpompowuję koła. Wyruszamy więc nieco później niż zwykle, nie zapominamy też o pamiątkowych zdjęciach .

Na dziś zaplanowaliśmy zwiedzenie tych miejsc z których Patmos słynie i dla których sporo ludzi tutaj przyjeżdża, zarówno Greków jak i turystów, także jednodniowych na wycieczki z innych wysp. Wczoraj się mniej więcej zorientowaliśmy w terenie więc dziś mamy łatwiej, nie wahając się jedziemy prosto na pewien zakręt przy drodze ze Skali do Chory gdzie zatrzymuję się w cieniu eukaliptusów i sosen po prostu z boku ulicy.





Słynna Grota Apokalipsy jest już otwarta



Grota Apokalipsy wraz z górującym nad Chorą klasztorem św. Jana od 1999 roku są zabytkami wpisanymi na listę UNESCO. Przyjmuje się że (prawdopodobnie przez Nerona) zesłany na wyspę Patmos św. Jan Ewangelista mieszkając w tej właśnie skalnej grocie doświadczył wizji dotyczących końca obecnego świata, dziejów chrześcijan i całej ludzkości oraz Sądu Ostatecznego które opisał w jedynej proroczej księdze Nowego Testamentu. Dziś Grota obudowana jest kompleksem budynków, dawniej monastycznych, dziś pełniących funkcje muzealne i nie tylko.

Okazuje się że wstęp jest płatny. Nie wiem czy dawniej też tak było, czy to najnowszy „wynalazek” , możliwe też że opłata pobierana przez siedzącego na krzesełku duchownego dotyczy jedynie turystów wyglądających na zagranicznych (aparaty na szyjach i te sprawy). Płacimy po 2 euro od osoby.

W Grocie akurat dobiega końca niedzielne nabożeństwo.



Odczekujemy dłuższą chwilę i w końcu zostajemy w Grocie praktycznie sami. Korzystamy z tej myślę dość wyjątkowej okazji by zrobić chociaż kilka zdjęć, jest to bowiem zakazane i dość skrzętnie pilnowane przez świecką obsługę a może i nie tylko.

Grota to takie niezbyt duże i niezbyt głębokie wgłębienie skalne obudowane murami kościółka.





To miejsce jest ewidentnie wyjątkowo czczone i ważne, ale nie domyślamy się dlaczego.

Wychodzimy i wspinamy się stromymi schodami pod górę by zobaczyć co tutaj jest jeszcze do zwiedzenia. Kompleks budynków i kościółków jest umieszczony na zboczu góry i sprawia wrażenie plątaniny schodów, przejść, okien i drzwi, w większości zamkniętych.















Udostępnione dla turystów jest muzeum, czy może bardziej wystawa. W kilku ładnie odnowionych i wykończonych pomieszczeniach można zobaczyć obrazy… nie wiem kogo i nie wiem czy są tutaj na stałe czy tylko czasowo. Niektóre były fajne.







Na koniec wracamy jeszcze raz na dół do Groty. Wchodzimy wraz z francuską wycieczką z grecką przewodniczką… i tylko dzięki tej przewodniczce część turystów ma szansę usiąść pracownik obsługujący wnętrze kategorycznie zabrania Francuzom przestawiania krzeseł by będąc w grupie mogli lepiej słyszeć. Ale w końcu wszyscy siadają i słuchają, chwilkę słuchamy i my ale w końcu wychodzimy.





W sumie wizyta w Grocie i całym kompleksie nie zabiera nam wiele czasu. Mamy też mieszane uczucia co do tego miejsca, z jednej strony przy takiej popularności i na pewno nie zawsze ale jednak nawału turystów trudno uniknąć komercjalizacji, z drugiej… trochę szkoda że jest tak jak jest.

c.d.n.

Dziękuję za zdjęcia i opis groty. Chciałabym tam kiedyś dotrzeć, bez względu na minusy tego miejsca.

Mikromir napisał(a):Dziękuję za zdjęcia i opis groty. Chciałabym tam kiedyś dotrzeć, bez względu na minusy tego miejsca.

Bardzo proszę
Będąc na Patmos nie sposób pominąć te słynne zabytki. Przynajmniej będąc po raz pierwszy...
Minusy są sprawą subiektywną i tak wg mnie po części wynikają z popularności. Myśmy i tak nie trafili na dzikie tłumy, być może one się nigdy nie zdarzają albo rzadko... na Patmos trudniej jednak dotrzeć niż np na Akropol . Ale gdy do brzegów wyspy dopłynie takie wycieczkowiec jaki widzieliśmy poprzedniego dnia, może być ciężko.

Dzień siódmy, 15 września, niedziela c.d.

Zanim pojedziemy do Chory i do klasztoru zajrzymy w jeszcze jedną boczną uliczkę. Wczoraj popołudniu nie bardzo już mieliśmy siłę a dziś skoro mamy po drodze to skręcimy. Dróżka odbija w prawo jadąc pod górę na ostrej agrafce z poboczami porośniętymi drzewami eukaliptusowymi a prowadzi wg drogowskazu do jakiegoś kościoła.

Przejechawszy jakieś 2 km kościoła chyba nie odnaleźliśmy, za to dotarliśmy do zachodniego krańca Chory. Dalej nie było sensu jechać, iść nie wiedzieliśmy czy jest sens, zawróciliśmy po zrobieniu paru fotek.

Dobrze było stamtąd widać monastyr Evangelismou oraz najwyższy szczyt Profitis Ilias na którym byliśmy wczoraj.





Poniżej monastyru i szczytu znajduje się płaski kawałek terenu i niezbyt głęboka zatoka Kipoi Osiou.



Nie dotarliśmy tam, prawdopodobnie nie ma tam nic szczególnego, choć spod monastyru Evangelismou jest szlak pieszy na ten płaskowyż.

Ok, zatem jedziemy do Chory. Parkuję w głębokim cieniu eukaliptusów w rządku innych aut. Zaskakujące jest to, że przy Chorze, sporym bądź co bądź mieście ze znanym i popularnym zabytkiem nie ma porządnego, dużego parkingu… nie mówię żeby koniecznie dla turystów był, oni raczej nie przybywają tu ze swoimi pojazdami, ale choćby dla mieszkańców. No ale widocznie nie było takiej potrzeby by powstał, albo i też odpowiedniego miejsca. Ważne że dla naszej Luny miejsce się znalazło .

Nie sposób nie uwiecznić fotogenicznych patmoskich wiatraków





Do wiatraków pójdziemy jednak później, teraz cel mamy inny.

Klasztor św. Jana to budowla średniowieczna, jedna z niewielu w Grecji która pozostała w niemal niezmienionym kształcie. Zbudowany w XI wieku a niedługo później został silnie ufortyfikowany dla obrony przed Turkami. Klasztor jest niezwykle cennym zabytkiem sam w sobie, ale znajduje się tam wiele bardzo znaczących artefaktów, najcenniejszym jest pochodzący z XI wieku akt jego założenia spisany na zwoju pergaminu. Najstarsze rękopisy pochodzą z V wieku.

Po krótkiej wędrówce uliczkami Chory docieramy pod mury klasztoru.



















Wstęp jest również płatny, kosztuje 4 euro. I ponownie jestem zaskoczony bo nigdzie nie wyczytałem o opłatach… albo nie pamiętam że czytałem . Na szczęście nie są to duże sumy, bardziej martwi nas to że nie wolno także i tutaj robić zdjęć .

Wchodzimy.



Główny dziedziniec klasztoru jest piękny, wspaniały, nastrojowy. Jeden z tych, które zrobiły na mnie największe wrażenie, a byliśmy już przecież w całkiem niemałej ilości. Jestem po prostu zachwycony, ale to jest naprawdę deprymujące, że człowiek jest w takim miejscu zapewne raz w życiu i nie może (teoretycznie) mieć z niego żadnej pamiątki. Jak zwykle trudno jest się z tym nam pogodzić.

Cóż, nie ma tu kamer, nie ma zbyt wielu ludzi, zarówno turystów jak i miejscowych. To trochę dziwne bo jest w końcu niedziela… no ale dla nas to dobrze.



Wchodzimy do wnętrza kościoła. Także i tutaj nie ma nikogo.









Kompleks jest bardzo duży i jak zwykle to bywa – pełen przejść, schodków, wejść, poziomów. Tylko niewielka część jest udostępniona dla turystów, wszędzie są barierki odgradzające prywatność mieszkających tu mnichów. To akurat rozumiemy .

Ze względu na okoliczności zdjęcia są jakie są, trudno tu też o jakąś chronologię bo kręciliśmy się po dostępnym obszarze wiele razy zaglądając w te same miejsca.









































Poza kościołem i pomieszczeniem z dawnym piecem do środka można wejść jedynie do muzeum.



Tutaj absolutnie żadnego zdjęcia nie zrobimy, wnętrz pilnują kamery wyzierające z każdego rogu. Zbiory są na pewno bardzo cenne… pierwszy raz mamy chyba okazję zobaczyć księgi sprzed około 1500 lat . Są oczywiście też eksponaty „młodsze” , różne precjoza kościelne, szaty, ikony.

Dość długo byliśmy w monastyrze. Tutaj podobało się nam bardziej niż w kompleksie z Grotą, jest to wg mnie dość niesamowite miejsce w którym naprawdę czuć klimat i fakt, że jest jednym z ważniejszych w dziejach chrześcijaństwa.

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Dość długo byliśmy w monastyrze. ...

My też, a muzeum fascynujące.

pzdr

Spotkanie z policją, mimo lekkiego strachu, miło się zakończyło.... no i nie zepsuło dania...

longtom napisał(a):My też, a muzeum fascynujące.

Nadspodziewanie.
Zresztą podobnie jak i monastyr.
No i cała wyspa

piekara114 napisał(a):Spotkanie z policją, mimo lekkiego strachu, miło się zakończyło....

Może nie tyle miło, co bez konsekwencji
Prawdopodobnie był to zwykły patrol, chociaż tak jak napisałem, pierwszy raz mieliśmy z takim do czynienia.
Bo żeby jeździli po nocach w poszukiwaniu migrantów... jakoś nie chce mi się wierzyć , nie na Patmos.

Dzień siódmy, 15 września, niedziela c.d.

Klasztor zaliczony - miły obowiązek spełniony . Idąc do niego uliczkami Chory widzieliśmy tylko namiastkę miasta, teraz udamy się więc na nieco dłuższy spacer.

Co jest uderzające – uliczki Chory są puste . Nie ma ani ludzi, ani sklepików z pamiątkami, ani w ogóle żadnych sklepów, nie ma w zasadzie większych przejawów życia. To zaskakuje bardzo, sądziłem że tak pięknie położona Chora z tak słynnym i chętnie odwiedzanym klasztorem będzie jednak mieć inny charakter. Jedno jedyne stoisko i sklepik z pamiątkami znajduje się u podnóża schodów do klasztoru, więc jakby co można coś tutaj sobie kupić i nawet przyglądamy się różnym drobiazgom ale nic nie wpada nam w oko. Natomiast kilka eleganckich, dystyngowanych (przynajmniej takie wrażenie sprawiają) restauracji znajduje się na „rynku” patmoskiej stolicy, niewielkim placyku w centrum. O tej porze, mniej więcej już południowej są jeszcze puste ale widać że wieczorami na pewno jest tu gwarnie. Poza tym jest w okolicy kilka galerii sztuki itp. Zastanawiamy się dlaczego jest tutaj tak pusto, czy to może pora dnia, zresztą niedzieli…. ale chyba nie w tym rzecz. Po prostu – jak się później okazało – cały zgiełk, gwar, handel i konsumpcja odbywa się w Skali , więc jeśli ktoś poszukuje spokoju w ładnych okolicznościach greckiej, cykladzkopodobnej Chory – na Patmos na pewno go znajdzie.

Podobieństwo do Cyklad polega głównie na położeniu Chory oraz na bieli domów ją tworzących. Z bliska uliczki wyglądają nieco inaczej, domy są większe i w większości sprawiają wrażenie nowszych. W części północnej okazałe niekiedy kamienice z kamiennymi wykończeniami nasuwają skojarzenia z architekturą Włoch.

Postanawiamy pokręcić się tak trochę bez celu po uliczkach ale tak, by w efekcie obejść nimi klasztor dookoła.