Małe i duże bałkańskie podróże :-)

W widoku na miasto dość wyraźnym akcentem są 3 katedry, tu widać dwie z nich.





Trzecia wychyla się zza domów nieco po prawej stronie zdjęcia. Wszystkie zbudowano w początkach XX wieku.



Dobrze stąd widać amfiteatralne położenie miasta.





Takie ozdoby wisiały na latarniach, chyba to jeszcze pozostałość po niedawnej Wielkanocy .



To placyk na który wjazd mają tylko taksówki i autobusy.



Powyżej ratusza widać schowaną w skalnej niszy kapliczkę.





Najbliższa z katedr. Zamknięta, ale niespecjalnie żałujemy.



Widok na tę „środkową” .



Tam już nie poszliśmy, pogoda była dość męcząca bo pomimo wiatru (w zakamarkach miasta nie dokuczał aż tak mocno) było parno i duszno. Ograniczyliśmy się do samego centrum uznając że będzie tam najciekawiej.

Całkiem ładny stąd widok na Kastro, też dlatego że nie pod słońce.





Mikroskopijny główny placyk Ioulidy. To miejsce naprawdę warte jest zobaczenia, bardzo tu ładnie .



Ten dawny ratusz zbudowano w 1902 roku.













Nieopodal – ogromna szachownica . Skąd taki pomysł, nie mam pojęcia .









Ten wielki budynek po prawej to nuzeum archeologiczne. Jest otwarte , ale nie decydujemy się na wejście.



Dojrzałe cytrynki .



Ta kapliczka mogłaby śmiało rywalizować o miano najmniejszej na świecie , pamiętam jeszcze taką podobną wielkością gdzieś w murach Rodos.



I to już koniec spaceru, niedługiego, może godzinnego, po stolicy Kei. Z pewnością miasteczko odbiega wyglądem od innych cykladzkich stolic, ale położenie ma całkiem fajne. Jest też nieco urokliwych miejsc i widoków, myślę że na wyspach na pewno można by znaleźć co najmniej kilka mniej ciekawych stolic od Ioulidy. A poza tym nie ma co ukrywać, nie byliśmy w niej wszędzie i widzieliśmy przecież wszystkiego .

c.d.n.

Lew jest genialny.
Też mnie ujął.
Taki zadowolony (pewnie nażarty i wyspany) kot ... i życie jest piękne.

Buber napisał(a):Lew jest genialny.
Też mnie ujął.
Taki zadowolony (pewnie nażarty i wyspany) kot ... i życie jest piękne.

Zwłaszcza jak się pomyśli że ma około 2600 lat .
Poza tym jest (czego na zdjęciach aż tak nie widać) fajnie dopracowany , ma zawinięty ogon, łapy, rzeczywiście wygląda jak zadowolony kot .
Niesamowite jest to że ktoś dostrzegł taki kamień i miał pomysł jak go wykorzystać, potem świetnie się nim zajął. No a później, że nie zniszczyło tego dzieła np trzęsienie ziemi, o zakrętach historii nie wspominając.
W każdym razie super że jest i że mogliśmy go zobaczyć .

5 maja, niedziela c.d.

Mniej więcej w południe (albo krótko po nim) opuszczamy Ioulidę i zjeżdżamy w dół w kierunku wybrzeża i portu. Teoretycznie powinna to być najpopularniejsza droga na wyspie (każdej), tutaj pewnie też, ale ruch na niej jest taki jak na wszystkich innych odcinkach – czyli praktycznie zerowy . Chyba jeszcze nie byliśmy na takiej wyspie (poza tymi najmniejszymi typu Efstratios gdzie w ogóle nie ma prawie dróg albo Koufonissi czy Schinousą) na której drogi byłyby tak puste.

Niedaleko Korissii znajduje się mała osada Milopotamos, wyróżniająca się tym, że postawiono tu stację benzynową, jedną z trzech jakie na Kei widzieliśmy. Ale już sama nazwa tego miejsca zaciekawia , może będą tu jakieś strumienie, wodospady, jeziorka? . Co prawda przed wyjazdem sprawdzałem czy można tu coś takiego znaleźć i właściwie nic nie znalazłem , ale i tak postanowiliśmy sprawdzić czy czegoś takiego tu nie ma. Poszedłem na krótki rekonesans i wróciłem z informacją wyczytaną na tablicy, że niedaleko stąd są stare młyny… a jak młyny to i powinno być źródło i strumień… no zobaczymy.

Nieśpieszny i niezbyt długi spacer w górę dolinki ścieżką poprowadzoną jej zboczem (wykoszoną ) zaowocował stwierdzeniem że faktycznie nic szczególnego tutaj nie ma. Ruiny młynów może i faktycznie były ale gdzieś poniżej, na dnie doliny, praktycznie niewidoczne i niedostępne. Szliśmy więc dalej licząc że może trafimy na źródło.

Po drodze spotkaliśmy osła który radośnie ryczał na nasz widok .



Ścieżka przechodziła przez czyjąś posesję , chwilę później doszliśmy do małego wodospadziku.





Cały teren w dole należał do tego domu obok którego trzeba było przejść.







Chwilę później byliśmy pod kapliczką przy której płynęła mała rzeczka.









Rzeczka miała tutaj swoje źródło (chyba), wypływała po prostu spośród traw. Uznaliśmy, że skoro tak to nic ciekawszego już tutaj nie znajdziemy i postanowiliśmy wrócić. Ale nie tą samą drogą a inną, asfaltem do którego właśnie doszliśmy, prowadzącym jeszcze gdzieś wyżej.

Widoczek w kierunku Milopotamos.









Milopotamos nas zawiodło, ale spacer był ok. Dla poszukujących innych wrażeń niż my informacja – przy drodze jest tam chyba popularna tawerna .

Jedziemy do Korissi w dwóch celach. Po pierwsze chcemy chwilkę pospacerować po niewielkim porciku, po drugie sprawdzimy czy informacja o godzinie odpłynięcia promu we wtorek znaleziona w internecie będzie się zgadzała z tą realną, na miejscu.

Korissia leży w sporej dolinie (sporej jak na Keę), są tu tereny uprawne ale też nieco przemysłu. Wygląda na to że jest to najbardziej ruchliwa miejscowość i w ogóle okolica na wyspie. Pogoda się poprawiła zupełnie, świeci słońce i nawet jest dość ciepło, na tyle że można spokojnie mieć na sobie tylko letnie ubranie. Parkuję na wielkim placu przy tutejszej pustej plaży – pewnie w sezonie aż taka pusta nie jest – w cieniu tamaryszka. Najpierw wchłaniamy drugie śniadanie , pstrykając parę zdjęć z plaży i innych widoczków.

W kapliczce na cypelku właśnie trwa niedzielne nabożeństwo.





Latarnia u wejścia do portu.



Plaża jest całkiem fajna, płytka woda, piaseczek.









„Centrum” Korissii.





Niektórzy wciąż jedzą .



Ale w końcu możemy iść .

W porcie są 3 agencje sprzedające bilety na promy. Okazuje się, że dwie z nich obsługują Karystia Shipping a jedna – Goutos Lines. I właśnie ta jedna jest zamknięta a w pozostałych biletów na konkurencyjną linię nam nie sprzedadzą , to pierwsza taka sytuacja z jaką się w Grecji spotkaliśmy. Biletów koniecznie nie potrzebujemy, ważniejsze jest to, że dowiedzieliśmy się że prom popłynie i o której godzinie.

Parę fotek z wyludnionej Korissii.











Podchodzimy po schodkach do kościoła i leżącego za nim cmentarza.



Są tutaj dwie tawerny „z widokiem”





Z cmentarza też są całkiem ładne widoki .



















I to tyle z portu. Jest tu parę sklepików, trochę więcej tawern (chyba nastawionych na przybywających jachtami) i niewiele poza tym. Jak na takiej wielkości wyspę osada raczej niezbyt wielka i zadziwiająco spokojna… przynajmniej w majową niedzielę .

Jest w miarę fajna pogoda, gdyby nie wiało byłaby nawet całkiem fajna. Stwierdziliśmy, że może warto byłoby spróbować to wykorzystać i pojechać gdzieś na plażę. Wybór padł na zatoczkę Xyla położoną parę km na południe od Korissii, droga szutrowa ale niezbyt to daleko a po drodze spora osada wakacyjnych willi… powinna więc być łatwa do przejechania.

Skręcamy w porcie za drogowskazami – Xyla i Melissaki. Ostro w górę i po chwili asfalt się kończy, jednak dalej jest wciąż nieźle i co ważne – szeroko, jedzie się bez problemu. Kilkanaście minut i jesteśmy na miejscu… na zboczach nad Xylą również powstało już trochę willi, budują się też następne. Ale wygląda na to że nie ma tutaj żywego ducha , i to nam odpowiada .

Nie ma też skrawka cienia, ale trudno, nie można mieć wszystkiego. Poza tym, mimo że jesteśmy na zachodzie wyspy a wieje ze wschodu, to wieje właśnie bardzo porządnie. Trudno, i tak spróbujemy skorzystać z tych okoliczności przyrody jakie mamy .



Ja skorzystałem znakomicie .



Woda była, no dość chłodna , miała około 19 stopni, powietrze ochładzane zimnym wiatrem pewnie podobne. To są dla mnie dobre warunki do zanurzenia w zimnej wodzie, gdy jest upał jest mi dużo trudniej. Małgosia odwrotnie… dlatego posiedziałem w wodzie dłuższą chwilę tylko ja.











Plaża jest całkiem niezła, jak widać raczej piaszczysta z kamykami, w wodzie jest już niemal wyłącznie piasek, dlatego przy sporych falach nie było problemu z wejściem. Chcieliśmy spędzić na Xyli trochę czasu, może nawet zostać, albo przyjechać tutaj później na nocleg, ale niestety, potężne podmuchy wiatru unoszące drobiny piachu i nawet drobne kamyki tak siekły po nogach i nie tylko że było to wręcz niebezpieczne. Musieliśmy odjechać…

c.d.n.

Ta latarnia morska - ciekawie położona i dość nietypowa budowla: szersza niż wyższa...
A plaża...całkiem całkiem, ale siekający piasek to coś czego nie znoszę....

piekara114 napisał(a):Ta latarnia morska - ciekawie położona i dość nietypowa budowla: szersza niż wyższa...

Jakby się przyglądnąć dokładniej to widać, że albo to latarnia została poszerzona z powodu dobudowania kapliczki albo kapliczka z powodu dobudowania latarni. Ciasno im na niewielkim wzgórzu bylo. Muszą się przytulać

piekara114 napisał(a):A plaża...całkiem całkiem, ale siekający piasek to coś czego nie znoszę....

Starałam się chować za niewielkim barem stojącym na plaży ale i tak miałam piaseczek w uszach i we włosach (to było nie do zniesienia).

5 maja, niedziela c.d.

Skoro warunki wietrzne nie pozwoliły nam na plażowanie ani na to byśmy mogli w miejscu plażowania zostać na noc, musieliśmy przemieszczać się dalej, coś jeszcze odwiedzić – a pomysł na nocleg już się nam w głowach pojawił. Także wróciliśmy szutrówką do portu a potem zaczęliśmy już drugi objazd wyspy , tę trasę po jej północnych obrzeżach pokonywaliśmy już przedwczoraj wieczorem po zjechaniu z promu. Teraz jednak coś więcej widać .

Pierwsza zatoczka to plaża Gialiskari, podobno jedna z najpopularniejszych na wyspie, choć położona przy drodze i niewielka. Coś w tym musi być bo o ile wszędzie są pustki, o tyle z niej właśnie korzysta sporo osób. Kawałek dalej następna, tym razem już większa zatoczka – Vourkari, wykorzystywana głównie przez załogi jachtów. Stoi ich tu sporo a w rzędzie kilkunastu domów przy drodze i nabrzeżu są tawerny i sklepy z pamiątkami. Na chwilę się zatrzymaliśmy.











Po drugiej stronie tej zatoczki, płytkiej i właściwie bez plaży, znajduje się mały cypelek zwany Agia Irini. Odkryto tam pozostałości prehistorycznego miasta, funkcjonującego tu od około 3000 lat p.n.e. i zniszczonego prawdopodobnie przez trzęsienie ziemi około 1450 r. p.n.e. Wiedzieliśmy że teren ten jest niedostępny dla turystów więc nie interesowaliśmy się tym szczególnie.

Kolejny przystanek to położona po północnej stronie wyspy głęboka zatoka Otzias. Znajduje się tu chyba największa plaża Kei, długa na chyba kilometr i piaszczysta. Posiedzieliśmy sobie na ławce dobre pół godziny przyglądając się odwiewanej od brzegu wodzie, okolicy oraz nielicznym plażowiczom.













Za Otzias droga stromo wspina się na wzgórza, ładnie stamtąd było widać (choć pod słońce) zatokę i całą okolicę.

Jadąc wiodącą wysoko nad poziomem morza drogą północno-wschodniej części wyspy można podziwiać naprawdę ładne widoki, ale też narażonym się jest na zdmuchnięcie do morza gdy wieje tak jak teraz . Głównym celem ostatniej części tego dnia miał być położony w tym rejonie monastyr Panagia Kastriani. Tam też byliśmy zaraz po zjeździe z promu próbując umieścić się do spania, tym razem jednak czekały nas zupełnie inne wrażenia . Okazało się bowiem że monastyr ma dość imponujące położenie na samotnej, stromej skale.







Miejsce to nie wiadomo dlaczego nie ma zbyt bogatej historii… nie było tu ani prehistorycznego, ani antycznego miasta, ani nawet świątyni, nie było też frankońskiego ani żadnego innego zamku czy twierdzy. Historia zaczyna się około roku 1700, wg legendy pasterze ujrzeli bijącą ze skały światłość a następnie odkopali tam cudowną ikonę. Początkowo został tu zbudowany mały kościół który stoi do dziś, później zabudowania klasztorne, obecny wzniesiono w 1912 roku.

Tutaj także wieje, chyba mocniej niż gdziekolwiek indziej. Zatrzymuję się na wąskim przesmyku gdzie po obu stronach drogi teren stromo opada w dół by zrobić parę zdjęć… trudno było utrzymać równowagę.











Podjeżdżamy na placyk poniżej monastyru.



Zwracam uwagę na zalegające poniżej spore sterty płaskich kamieni… dopiero po chwili domyślamy się skąd pochodzą.



Brama jest otwarta, zresztą jak wtedy gdy tutaj byliśmy wieczorem, wchodzimy więc.







Wejście już na dziedziniec też jest otwarte…

Mały, stary kościółek na tle nowego.



Wieje .





Cały dziedziniec pokryty jest nowo położoną warstwą betonu, panuje taki trochę nieład związany z tym faktem, stoją też betoniarki i innego typu sprzęt budowlany. Domyślamy się, że kamienne płyty wysypane poniżej to dawna „podłoga” dziedzińca, którą nie wiadomo dlaczego postanowiono zamienić na beton.







Zatoczka Kastriani.



Stojące przy wejściu auta świadczyły o obecności mieszkającego tu duchownego, jednak nie zauważyliśmy nikogo. Kościoły były zamknięte, zaraz wyszliśmy.

I to koniec zwiedzania na dziś. Na miejsce noclegowe wybraliśmy to, gdzie byliśmy dziś rano – ocieniony platanem placyk przy ujęciu wody obok którego szliśmy do kamiennego lwa. Zjazd jest bardzo stromy ale betonowa droga którą szliśmy zachęcała by spróbować. Z niejakim trudem umieściłem auto tak, by stało prosto, by nie zahaczyć boxem o zwisające gałęzie i tak, by osłaniało nas od wiatru… tak, tak, życie na greckich wyspach to nie jest tylko sielanka .

Pora była jeszcze dość wczesna, mieliśmy sporo czasu na wieczorne zajęcia. Pojawiło się na placyku parę osób, jakaś spragniona wieczornego spaceru turystka, młody człowiek który przybiegł skądś i potem dłuższą chwilę ćwiczył na pobliskim murku, jakieś auto też przyjechało z ludźmi który udali się do swoich zwierząt na działce poniżej. Trochę wiało, było dość chłodno ale ogólnie wieczór był całkiem przyjemny, a po zapadnięciu zmroku i przejściu paru kroków mogliśmy poprzyglądać się rozświetlonej, leżącej niemal na wyciągnięcie ręki stolicy. Wysilać się na nocne zdjęcia jednak już się nam nie chciało .

To był dużo bardziej udany pogodowo i całkiem przyjemny, spokojnie spędzony dzień. Niestety wiatr był zbyt dokuczliwy i męczący, poczuliśmy naprawdę dużą ulgę mogąc wreszcie ułożyć się do snu w zacisznym wnętrzu naszej Luny…

c.d.n.

6 maja, poniedziałek

Noc oczywiście była lodowata, ale to już norma, zresztą nic aż tak dziwnego skoro pogoda się poprawiła a niebo było bezchmurne. Placyk noclegowy z ujęciem wody to był całkiem dobry pomysł ze względu właśnie na tę wodę dostępną z kranika, natomiast tak poza tym było średnio – trochę krzywo i ustawienie stołu i krzesełek też nie było zupełnie bezproblemowe. Jednak „okoliczności przyrody” w połączeniu z widokiem jaki się stąd roztaczał przy pięknej pogodzie, błękitnym niebie i świetnej widoczności rekompensowały wszystkie niedogodności .



Na horyzoncie południowa część Eubei (bliska sercu ).







To ujęcie wody zostało zbudowane już w połowie XIX wieku, dokładnej daty nie pamiętam choć była wypisana na marmurowej płycie. Powstało staraniem, a może ku czci jakiegoś ówczesnego kościelnego dostojnika imieniem Beniamin, taką zatem nosi nazwę.



Widoczek na stolicę.













Do lwa już drugi raz nie poszliśmy.



W oddali Makronissi i Attyka.



Wiosenna Kea – wyspa kwiatów .



Nasz obóz .







Zaciekawienie



Byliśmy pełni optymizmu w temacie zarówno tego właśnie dopiero rozpoczętego dnia, jak i dalszej części wakacji… liczyliśmy że pogoda w końcu unormuje się jak na Grecję przystało. Tak zresztą wskazywały prognozy, co prawda wciąż temperatury miały być niskie ale poza tym miało dominować słońce.

Na dziś mieliśmy już plan wymyślony wczoraj, obejmował zarówno spokojne spacery do – jak nam się wydawało – ciekawych miejsc, a także lenistwo na plaży. Zatem ruszajmy .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Byliśmy pełni optymizmu w temacie zarówno tego właśnie dopiero rozpoczętego dnia, jak i dalszej części wakacji… liczyliśmy że pogoda w końcu unormuje się jak na Grecję przystało. Tak zresztą wskazywały prognozy, co prawda wciąż temperatury miały być niskie ale poza tym miało dominować słońce.

Dla mnie nie brzmi to zbyt optymistycznie....

kulka53 napisał(a):Zatem ruszajmy

To ruszajmy....