Małe i duże bałkańskie podróże :-)

25 września, wtorek c.d.

Niedaleko od Agios Dimitrios znajduje się jeszcze jedna plaża, którą chciałem zobaczyć będąc w tej okolicy. Mapa wskazywała że droga będzie szutrowa, ale my widzimy piękny, nowy asfalcik , toteż tym bardziej bez wahania suniemy w tamtą stronę. Do plaży Kaliani jest może 3 km, także niedługo się już nam ona ukazuje…



Jest bardzo podobna w charakterze do Agios Dimitrios i – czego na zdjęciach nie widać – w dole przy ścianie skalnej też jest jakaś tawerna.



Uznajemy że nie będziemy zjeżdżać w dół, nie pojedziemy też dalej. Dalej – czyli na południowo-wschodni cypelek Eubei , nie było takich planów wiedząc teoretycznie jakie prowadzą tam drogi i jak górzysty jest to obszar. Może i w międzyczasie co nieco w kwestii nawierzchni zostało zrobione (tak jak tutaj), ale nie będziemy tego sprawdzać , tym bardziej że pogoda jest totalnie niesprzyjająca.

Gdzieś tam trzeba by było kontynuować…





Możliwe że wiele byśmy nie zobaczyli .



Nowy odcinek pięknej szosy.





Kaliani trochę mniej się nam podoba, głównie dlatego że jest dobrze widoczna z „głównej” drogi.





Kapliczka na zakręcie.





Zawracamy, może innym razem będzie okazja by spędzić w tym smaganym wichrami i niemal niezamieszkałym zakątku więcej czasu, może i nie.

W sumie Agios Dimitrios też widać z drogi, ale ze znacznie dalszej odległości . I tylko żal nam bardzo tych pozostawionych na niej kotków…już nie będzie miał kto ich podkarmić, będą musiały sobie radzić same .



Dopiero teraz możemy przyjrzeć się nieco okolicy tej plaży, właściwie wąwozowi Agios Dimitrios, którego zboczem jedziemy. Jadąc w przeciwną stronę było zupełnie już ciemno. Wąwóz okazuje się być bardzo głęboki i o stromych zboczach… trudno powiedzieć czy jego dnem wiedzie jakaś przetarta ścieżka turystyczna, prawdę mówiąc to wątpię.

Na pewno ścieżka prowadzi przeciwległym zboczem, używana jest zapewne przez nielicznych już zamieszkujących okolicę pasterzy.

Kawałek dalej…




















Bardzo niegościnna, surowa i niedostępna jest ta część wyspy , przynajmniej takie wrażenie odnosimy, zapewne jeszcze spotęgowała to beznadziejna pogoda. A temperatura zamiast w miarę upływu dnia rosnąć to spada .

Jeszcze przed przełęczą czyli wciąż w dolinie Agios Dimitrios przy drodze znajdują się liczne placyki gdzie okoliczni mieszkańcy zajmują się pozyskiwaniem i składowaniem skalnych łupków.



c.d.n.

Widzę, że Evia po sezonie nie rozpieszczała pogodowo! Przed sezonem też spłatała nam figla... Jedną całą noc i większość dnia następnego lało jak z cebra! Dosłownie, ściana wody, a i błyskawic i grzmotów też nie zabrakło. Do dziś zastanawiam się jakim cudem nasz stary namiot nie przemókł! Poza tym to deszcz postraszył nas jeszcze ze dwa razy, ale już nie tak mocno. Taka sytuacja w Grecji spotkała nas pierwszy raz
Południowa część wyspy na Waszych zdjęciach wygląda świetnie! Szkoda, że nie spełnia naszego wymogu - kempingu...

Pozdrawiam
W.

janusz.w. napisał(a):Widzę, że Evia po sezonie nie rozpieszczała pogodowo! Przed sezonem też spłatała nam figla... Jedną całą noc i większość dnia następnego lało jak z cebra! Dosłownie, ściana wody, a i błyskawic i grzmotów też nie zabrakło. Do dziś zastanawiam się jakim cudem nasz stary namiot nie przemókł! Poza tym to deszcz postraszył nas jeszcze ze dwa razy, ale już nie tak mocno. Taka sytuacja w Grecji spotkała nas pierwszy raz
Południowa część wyspy na Waszych zdjęciach wygląda świetnie! Szkoda, że nie spełnia naszego wymogu - kempingu...

Nas też po raz pierwszy dopadło takie gwałtowne, długotrwałe i silne załamanie pogody , do tej pory albo nic takiego nie miało miejsca, albo jeśli nawet to było nie tak uciążliwe. Tamten rok w ogóle był dość anomalny, nie tylko w Grecji ale i u nas też (upały i piękna pogoda niemal całe lato). Spalona na wiór trawa w Danii, usychające drzewa i temperatura w morzu pomiędzy wyspami 24-28 stopni , a w Morzu Północnym 22...
Generalnie to się jednak nie zrażamy , wrzesień to wrzesień i w tym roku wygląda na to że też tam będziemy .

Co do Eubei to jak już gdzieś tam pisałem, wydaje mi się z tego co widzieliśmy że południe jest najfajniejsze. Nam odpowiada ze względu na większe pustki i bardziej surowe krajobrazy, takie podobne Cykladom. Północ jest zalesiona i podobna bardziej do Pilionu... ale w sumie aż tak wiele nie widzieliśmy więc możemy się mylić . Plus to pachnące pinie .
Kempingu fakt, że na południu sobie nie przypominam, ale w ogóle nie zwracamy na to uwagi, także pewnie wiesz lepiej .

Pozdrawiamy
M i P

25 września, wtorek c.d.

Wracamy na główną szosę Eubei, wyspową „autostradę”, która zwłaszcza w południowej, wąskiej części stanowi taki swoisty jej kręgosłup. Pomiędzy Marmari dokąd przypłynął nasz prom a miasteczkiem Nea Stira droga ta prowadzi wysoko, niemal samym grzbietem jednego z górskich pasm i powiem szczerze – tak tu wieje, że miałem obawy czy czasem nas stamtąd nie zdmuchnie . Auto jest stosunkowo wąskie a wysokie, dodatkowo mając na sobie box to już tym bardziej . Jednak widząc jadące od czasu do czasu TIRy stwierdzam że może nie będzie tak źle .

Po jednej stronie zachodnie wybrzeże, po drugiej – rzędy wiatraków. Pusto, przestrzennie…ani ładnie, ani brzydko tutaj. Zatrzymujemy się zaraz za przełęczą bowiem na mapie mieliśmy zaznaczone, że gdzieś w tym miejscu mają się znajdować „drakospilia”, smocze jaskinie, o których wspominał także przewodnik. Powiem więcej… nawet przy drodze stał znak z tym napisem … co z tego gdy na miejscu nie odnaleźliśmy nic co mogłoby jakieś jaskinie przypominać . Bo chyba trudno oczekiwać że to było to .



W okolicy też nic nie widać.



Poza tym strasznie wiało co skutecznie studziło nasze zapędy i chęci odszukania tej ciekawostki.

Jadąc dalej skręcamy do miasteczka Nea Stira. Nie mieliśmy zamiaru się zatrzymywać, ale jadąc i widząc przy drodze trochę warzywnych straganów i innych sklepów postanawiamy jednak zmienić plany . Przy okazji przespacerujemy się trochę, tutaj prawie wcale nie wieje, choć pogoda pozostaje niezmiennie kiepska.





Nea Stira to miejscowość z przystanią promową, pływają stąd promy do przystani Agia Marina nieopodal Maratonu. Właśnie jeden popłynął.



Miejska plaża, piaszczysto żwirowa, wąska… ale wejście do wody całkiem niezłe .







Mimo pogody w wodzie moczą się dwie starsze greckie panie , może dlatego że czasami prześwieca słońce? . Chyba raczej dlatego, że woda jest cieplejsza od powietrza…



Pustki niby są, ale trochę turystów też widzieliśmy, snujących się bez celu pomiędzy otwierającymi się barami i sklepami.







Po północnej stronie jest taka bardziej hotelowa część, choć i w samym centrum w zabudowie zdarzają się małe hoteliki.





W Nea Stira obkupiliśmy się całkiem porządnie w różne wina, owoce i warzywa, zwłaszcza pomidory które Małgosia uwielbia, wydaliśmy całkiem sporo kasy . Ale było warto.

c.d.n.

Po raz kolejny udało mi się nadrobić ... ... a do pochmurnej pogody zdążyłem się już przyzwyczaić podczas pobytu w Rzymie ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):Po raz kolejny udało mi się nadrobić ... ... a do pochmurnej pogody zdążyłem się już przyzwyczaić podczas pobytu w Rzymie ... ...

Aaaaa to w Rzymie się było , fajnie...
O tej porze roku taka aura nawet w Rzymie nie jest niespodzianką, we wrześniu w Grecji jednak to raczej anomalia , zwłaszcza jeśli jest tak długotrwała i połączona z temperaturą bardziej odpowiednią dla naszego kraju albo i niższą .

25 września, wtorek c.d.

Pogoda jest niezmiennie beznadziejna, wieje chyba coraz mocniej, co jest szczególnie odczuwalne w bardziej odsłoniętych miejscach. Zastanawialiśmy się co robić , jedynym wyjściem było po prostu zwiedzanie łatwiej dostępnych plaż i okolic… dlatego z Nea Stiry przenosimy się teraz na drugą stronę wyspy (tę bardziej wietrzną) by popatrzeć na znajdujące się tam plaże. Po drodze mijamy dość ładnie położoną miejscowość Tsakei (choć z dalszej odległości wyglądała ładniej, ale już nie chciało się nam wracać )





Kawałek dalej jest już wybrzeże wschodnie (w tym miejscu Eubea jest naprawdę wąska) i niewielka plaża Tsakei, jak widać zabudowana.











Nie schodzimy na dół, nie ma po co. A zatrzymaliśmy się przy jakimś pomniku, zdaje się młodzieńca poległego w czasie wojny.



Widać stąd już następną plażę, znacznie większą Limnonas.

Na Limnionas, również zagospodarowanej – są parasolki i tawerna – pustki. Parasolki i leżaki są właśnie powoli znoszone już z plaży, koniec sezonu chyba został wymuszony i przyspieszony przez to fatalne załamanie pogody.







Przy plaży, nieco osłonięte przed silnym wiatrem kępką krzaków stało autko podobne do naszego, no może trochę większe, na austriackich numerach, otwarte. Spędziliśmy na Limnonas trochę czasu i nie widzieliśmy śladu ruchu, śladu życia wewnątrz, nie było też nikogo w okolicy. Prawdę mówiąc przeszła nam przez głowy myśl, czy może ludzie który nim przyjechali nie utopili się w tym wzburzonym morzu (na plaży natknąłem się na pozostawione sandały), ale wydało się nam to jednak mało prawdopodobne…

A fale były całkiem spore i coraz większe…





Perspektywa poprawy pogody raczej nie wydawała się realna .







Posiedzieliśmy chwilę w aucie, zjedliśmy drugie śniadanie, poprzyglądaliśmy się mapie układając jakiś tam plan na następne godziny. No i odjechaliśmy.

Następnym punktem programu była pobliska plaża Armirichi. Parę km asfaltówką przez pagórkowatą, porośniętą głównie oliwkami, niczym nie wyróżniającą się okolicę i jesteśmy na miejscu.

Na miejscu jest spory plac na zapleczu plaży gdzie można zostawić auto (można też go wykorzystać na nocleg), są też dwie tawerny, z czego jedna, taka bardziej na poziomie z wyglądu, była otwarta i siedziało tam kilka osób. Plaża niewielka, piaszczysta z płaskimi kamykami, wiało tak że ledwo można było wyjść z auta , ale wyszedłem by uwiecznić okolicę.













Fajna jaskinka – pokoik tuż przy plaży .







Poobserwowałem chwilę potężne fale rozbijające się o skały….













Małgosia uznała że lepiej będzie jak posiedzi w aucie .



Fakt, że pogoda poniżej krytyki, ale w ogóle już te okolice jakoś tak mniej do nas przemawiały. Bardziej zabudowany teren, zagospodarowany, plaże już nie tak dzikie jak widzieliśmy wcześniej. A pewnie im dalej na północ tym będzie gorzej… no ale i tak musimy tam pojechać, zresztą musimy sobie też znaleźć w miarę choć zaciszne miejsce do spania. Co prawda to jeszcze nie teraz ale czujemy że łatwo nie będzie .

c.d.n.

Kotki słodkie, ale ta pogoda to Wam się strasznie popsuła

Dobrze ze przynajmniej poprzedniego dni popływaliście i pobyczyliście się w fajnej pogodzie

tony montana napisał(a):Kotki słodkie, ale ta pogoda to Wam się strasznie popsuła

Dobrze ze przynajmniej poprzedniego dni popływaliście i pobyczyliście się w fajnej pogodzie

Popsuła się, popsuła... jak nigdy we wrześniowej Grecji . Nawet jak się na trochę psuła to nie tak dramatycznie i nie spadała aż tak bardzo temperatura . Spodziewaliśmy się tego trochę sprawdzając prognozy, dlatego, mimo że może plaża Agios Dimitrios nie była wymarzonym miejscem na całodzienne "byczenie" , to zostaliśmy na niej licząc się z tym, że to pewnie ostatni już moment .
No i przy okazji podkarmiliśmy kotki... grubo ponad połowę tego co przywieźliśmy zeżarły

25 września, wtorek c.d.

Jadąc z Amirichi na chwilę wjeżdżamy na główną szosę wyspy i po chwili zjeżdżamy, tym razem na zachodnie wybrzeże. Mijamy Almiropotamos, dość sporą wioskę położoną na zboczu wzgórza i po chwili jesteśmy w Panagii. Panagia to port Almiropotamos z przystanią promową położony w głęboko wciętej zatoce. Nie znalazłem informacji by utrzymywane było jakieś połączenie promowe z tego portu, jednak stojący statek wskazuje na to że być może czasami coś stąd odpływa. Zatrzymujemy się na chwilę na nabrzeżu, podobnie jak cała miejscowość wyglądającym na wymarłe.









Eubea – wyspa wiatraków



Na zapleczu nabrzeża i portu natykamy się na takie stylowe wiatraki – apartamenty .

Kawałek dalej zatrzymujemy się znów na początku długiej, niezłej plaży na końcu zatoki. Teren przy plaży jest porośnięty zasadzonymi przed laty drzewami co stanowi łakomy kąsek dla kamperowców





Jeszcze nie wiemy, że my się poniekąd znamy…. .

Póki co przyglądamy się okolicy zmagając się z silnymi podmuchami wiatru.





Przejeżdżając piaszczystą dróżką pomiędzy drzewami i kamperami szybko się orientuję że jeden z nich na numerach KRA….jest jakby znajomy . Tak, nie pomyliłem się, to właśnie przebywający w Grecji znani nam z forum kamperowego a także z kontaktów mailowo-telefonicznych państwo B. i Z. M. , którzy zaplanowali i właśnie dojechali na spotkanie z kilkoma innymi załogami kamperowymi właśnie tutaj, przy plaży Agios Dimitrios. Przez zupełny przypadek dojechaliśmy w to miejsce także i my .

Spotkanie trwało jakąś godzinę, mogliśmy na żywo poznać kilka kamperowych nicków. W tym czasie jeden z kamperów się zakopał w piachu i trzeba go było podczepić i wydostać z pułapki...zresztą w ogóle sporo się działo. Bardzo niestety uciążliwy był silny, lodowaty wiatr , niemniej powymienialiśmy się doświadczeniami, poopowiadaliśmy o naszej podróży i o tym co już zobaczyliśmy tym razem w Grecji, było sympatycznie. I potem pojechaliśmy dalej…

Widok na zatokę z góry…..







...i z dołu, bo postanowiliśmy objechać cypel naokoło.





Nie był to najlepszy pomysł bo droga jak widać okazała się szutrowa i miejscami baaaaaardzo beznadziejna. Na dodatek nic szczególnego wokół półwyspu nie zauważyliśmy, znajduje się w okolicy jego końca jedynie zakład hodowlany owoców morza do którego wąską asfaltówką mkną ogromne TIRy .

O, tą właśnie.



Ta osada na cypelku to Porto Bouffalo.

Nie zatrzymujemy się, dopiero kawałek dalej, w miejscu gdzie pomiędzy wzgórzami dość dobrze widać jezioro Dystos… a raczej jego dno, jezioro bowiem latem i jesienią wysycha.





Po wschodniej stronie jeziora, na szczycie niewysokiego pagórka w starożytności wznosiło się miasto Dystos, jednak nie widząc podczas przejazdu w okolicy żadnego drogowskazu do tego miejsca odpuściliśmy jego poszukiwania.

Zrobiło się już dość późne popołudnie, dobry moment by znaleźć miejsce na nocleg. Byłem pełen obaw czy uda się nam w tym dość już gęsto zabudowanym rejonie środkowej Eubei znaleźć coś takiego, na dodatek osłoniętego przed silnymi podmuchami wiatru . Ale próbować trzeba. Póki co podjechaliśmy parę kilometrów od głównej na wschód, w okolice zatoki Petrion. Jest tu kilka plaż, ale są też gęsto zabudowane wybrzeża wioskami Agioi Apostoloi, Klimaki i Lianammo.

Koniec asfaltówki przy plaży Liani Ammos.







Absolutnie nie ma tu warunków na nocleg… musimy szukać gdzie indziej.

Ostatecznie nie musieliśmy szukać zbyt długo, na szczęście. Przed dużym dość miastem Aliveri skręcam na wybrzeże, w tej okolicy jest sporo różnych zakładów przemysłowych. Nie jest to może wymarzone miejsce na nocleg , ale w tym momencie nie mieliśmy ani wyboru ani też ochoty by czegokolwiek innego szukać, w takich warunkach zimna i potężnego wiatru najważniejsze jest by po prostu przetrwać . Mijamy małą wioskę Milaki za którą z ulicy prowadzącej do jakiegoś zakładu, sporego i brudzącego swoją działalnością całą okolicę na czarno (sprawdziłem, to cementownia Milaki używająca do produkcji koks naftowy, może to jest przyczyną) zajeżdżamy na „plażę” . Miejsce jest okropne, zarośnięte, zaśmiecone… no trudno, to też jest Grecja, taka też jest Grecja… takie miejsca jak widać też czasami się mogą przydać.

Jest już prawie całkiem ciemno. Jakoś udaje się nam ugotować i zjeść ciepły obiad, ubieramy na siebie chyba wszystkie ciuchy jakie zabraliśmy, lodowaty wiatr sprawia że odczuwalna temperatura jest chyba niższa niż 10 stopni. Jednak na sam nocleg przejeżdżamy w nieco inne miejsce, takie by nie groziło nam ewentualne zawalenie pod wpływem wichury dorodnego eukaliptusa pod którym staliśmy . Pod trzcinami będzie bezpieczniej…

Mapka tego dnia:



A – plaża Agios Dimitrios
B – plaża Kaliani
C – Nea Styra
D – plaża Limnionas
E – plaża Armirichi
F – Panagia
G - Dystos
H – plaża Liani Ammos
I - Milaki

c.d.n.