Malawi i Zambia - wrzesień 2024

Etap 11: powiew zachodu

Do Sengi, a raczej na jej obrzeża gdzie znajduje się nasz kolejny nocleg docieramy około godziny 13:00. Siadamy na tarasie, wita nas przesympatyczny kelner o imieniu Piter. W oczy rzuca nam się kilka rzeczy, m. in. różne tablice rejestracyjne przybite do drzewa, wiszące flagi kilkunastu państw, w tym flaga Unii Europejskiej na plaży co nam się podoba i nie podoba. Jednak najbardziej w oczy rzuca się krajobraz, a raczej wysoki stan wody w jeziorze i zniszczenia nim spowodowane. Plaży ze zdjęć nie ma, a po budynkach widać, że woda była jeszcze ponad metr wyżej. Około godzinę później przychodzi Pan polecony przez Franciwella, który na następny dzień rano ma nas zabrać na wyspę, a raczej wysepkę Namalenje. Ustalamy cenę 100 dolarów.



Po 14:00 Piter przynosi zamówioną pizzę, która jest nietypowa, ale smakuje naprawdę dobrze. Później idziemy na rozejrzeć się po najbliższej okolicy. Obserwujemy gromadę ludzi chodzących z sieciami, później pomagamy rozplątać sieci dzieciakom i chwilę z nimi łowimy. Po powrocie wita nas Bruce, właściciel obiektu, wita nas w narodowej koszulce Polski. Po krótkiej rozmowie idziemy przejść się na plażę bliżej centrum. Problemem okazuje się duży ośrodek obok, aby przez niego przejść trzeba zapłacić opłatę za wstęp. Pomaga nam dwóch miejscowych, którzy bezinteresownie pokazują nam drogę dookoła. Siadamy na skałkach przy plaży i zaczynamy obserwować życie na dość rozległej plaży. Oczywiście po horyzont brak jakichkolwiek turystów, za to pełno tutejszych, którzy głównie skupiają się na łowieniu ryb. Przez chwilę zaczepia nas kilka osób oferujących wycieczki. Po chwili spokoju przylatuje gromadka dzieci. Zaczynamy wspólną zabawę w łapki i piłeczkami. Niestety tutaj dzieci, szczególnie starsze są bardziej zaborcze i gasimy kilka kłótni. W drodze powrotnej widzimy jak wracająca rodzinka z połowu bawi się piłką od nas. Mamy uśmiechy na twarzy, bo piłką bawi się głównie mama.







Późne popołudnie i wieczór spędzamy na tarasie. Przychodzi do nas Irina ze swoją około roczną córeczką, a Bruce rozpala grilla, na którym przyrządza pyszną rybę z warzywami. Okazuje się, że Bruce pracował kilka lat w Tajwanie gdzie przyjaźnił się z Markiem z Poznania oraz poznał swoją przyszłą żonę Irinę z Jekaterynburga. Był to bardzo miły wieczór spędzony w ich towarzystwie. Rozmyślamy o naszych chłopakach, myślimy, że bardzo im by się tutaj podobało.

ziemniak napisał(a):...
attachment=3]33.jpg[/attachme

Ja peirdziu...Zabiłeś te rybki? Moja córa która jest wysoce uczulona na żywot małych stworzeń nie przeczyłaby Ci.

Romek ja jestem biały zwróć uwagę na kolor ręki, poza tym z tego co pamiętam to te ryby jeszcze żyły

ziemniak napisał(a):Romek ja jestem biały zwróć uwagę na kolor ręki, poza tym z tego co pamiętam to te ryby jeszcze żyły

To weź się trochę opal. Rybkom daj spokój. I wracaj do domu.
Dobrze się Ciebie czyta. Może kiedyś podążę w Twe ślady.

Czyli te dziewczynki i niemowlę na ostatnim zdjęciu to dzieci Bruce'a i Iriny?

Trochę się pogubiliśmy, albo ja...

Od prawej:
1) Bruce
2) jego córka
3) Irina
4) ja - Kuba
5) ma żona - Kasia

a jeszcze ten całkiem w rogu po prawej to jakiś Niemiec, nie pamiętam jego imienia, ale Bruce go lubił

romuald22 napisał(a):

ziemniak napisał(a):Romek ja jestem biały zwróć uwagę na kolor ręki, poza tym z tego co pamiętam to te ryby jeszcze żyły

To weź się trochę opal. Rybkom daj spokój. I wracaj do domu.
Dobrze się Ciebie czyta. Może kiedyś podążę w Twe ślady.

Romek dziękuje, ale z tym opalaniem lepiej nie, bo jeśli wierzyć naszemu przewodnikowi to biali są bardziej bezpieczni niż czarni. Podobno dzikie zwierzęta gdy widzą ludzi czarnoskórych czują się zagrożone, a od białych nie czują takiego zagrożenia. Polecam książkę Delia Owens, Mark Owens - "Oko słonia". Około 50 lat temu zwierzęta nie reagowały na widok człowieka, coś pięknego.

ziemniak napisał(a):Trochę się pogubiliśmy, albo ja...
Od prawej:
1) Bruce
2) jego córka
3) Irina
4) ja - Kuba
5) ma żona - Kasia

Ja tak na początku kombinowałam, że to może żony . Sorki za pomyłkę ale i Twoja Kasia, i Irina wyglądają młodziutko. Super!

Etap 12: flaga Malawi

Tuż po 5:00 rano budzik nie daje mi dalej spać. Jestem niezadowolony z tego powodu, ale być tutaj i to prawdopodobnie jeden jedyny raz w życiu i przegapić wschód słońca? Gdy pojawiają się pierwsze promienie słońca już wiem, że flaga Malawi to nie przypadek. Na resztę wschodu wskakuję do łóżka. Gdyby nie drzewo z tablicami, i flagi Francji i RPA na tarasie byłoby idealnie. Kasia zdecydowanie mniej jest zainteresowana tym niezwykłym wydarzeniem.



Po śniadaniu oczekujemy na umówioną łódkę. Wraz z nami czeka Bruce wraz z jednym ze swoich pracowników. Jest nam trochę głupio, bo mają swoją super szybką łódź i być może najpierw powinniśmy ich zapytać czy mają możliwość organizacji wycieczki. Cena pewnie też byłaby niższa. Jednak jak gdyby nigdy nic pomagają dobić do brzegu naszemu kapitanowi i nam wsiąść na pokład. Gdy ruszamy jesteśmy źli na siebie i na Franciwella. Przed nami ponad 5 kilometrów, a łódka wygląda słabo, łatwo się zranić o różne elementy, a dodatkowo co chwilę trzeba wylewać wodę. Uspakaja nas zupełnie odpowiedź kapitana gdy pytamy czy to jego łódź. Okazuje się, że łódka to własność wioski, a on jest wolontariuszem. Na co dzień jest rybakiem, a jego dwaj towarzysze to mieszkańcy Sengi. Pieniądze, które zapłaciliśmy za wycieczkę zostaną przeznaczone na potrzeby mieszkańców, głównie żywność. Pada też kilka dobrych zdań o Franciwellu, m. in. że często pomaga lokalnej ludności.



Po dotarciu do wyspy, najpierw wchodzimy na szczyt, a potem przez ponad godzinę obserwujemy świat pod wodą. Oczywiście znowu zupełnie inne gatunki ryb, rozpoznaję kilka dostępnych na polskim rynku oraz kolejne, które pływają w moim akwarium. Kupujemy jeszcze kolejny obraz żeby dodatkowo wesprzeć lokalną ludność. W drodze powrotnej rozmawiamy o hodowlach i eksporcie ryb za granicę. My nie decydujemy się odwiedzić takiej hodowli, głównie ze względu na braku czasu. Chwilę rozmawiamy o handlu rybami, bo jestem przeciwnikiem sprzedaży ryb z odłowu do prywatnych osób.



Ostatnie chwile nad jeziorem to miłe pogawędki z Brucem i Piterem. Niespodzianką jest czyste auto, za usługę musimy dopłacić 4 tysiące „kładzia” czyli niecałe 10 złotych. Ogólnie rachunek wynosi 110 dolarów, więc trochę poszaleliśmy u Bruca, bo sam nocleg to 55 dolarów. W miłej atmosferze z lekkim żalem, że już wyjeżdżamy żegnamy się i ruszamy dalej.

Nadrobiłem zaległości - bo lubię czytać dłuższe fragmenty relacji za jednym razem (albo nawet całe).

I powiem ci, że coraz bardziej nabieram chęci na tą Afrykę. Szczególnie podobają mi się te typowe afrykańskie wioski, które wyglądają jak z książek podróżniczych czytanych za gówniaka.

marekkowalak napisał(a):Nadrobiłem zaległości - bo lubię czytać dłuższe fragmenty relacji za jednym razem (albo nawet całe).

I powiem ci, że coraz bardziej nabieram chęci na tą Afrykę. Szczególnie podobają mi się te typowe afrykańskie wioski, które wyglądają jak z książek podróżniczych czytanych za gówniaka.

Ten region Afryki to takie miejsca polecane na początek, gdzie turysta raczej może czuć się bezpiecznie nawet w tzw. ciemnych zaułkach. Kupowałem piwo w Zambii w miejscu wyglądającym na typową melinę, a miejscowi nawet nie zawiesili na mnie wzroku.

Na ten rok zastanawialiśmy się nad biletami do Togo ze zwiedzaniem ościennego Beninu i Ghany. Bilety z Warszawy z międzylądowaniem w Brukseli to wydatek zaledwie około 1500 złotych. Ostatecznie wygrał inny kierunek, ale jeśli Pan Bóg da to chętnie wrócimy do Afryki jeszcze nie jeden raz. Tak w sumie to pozdrowienia z Egiptu, przydarzył nam się spontaniczny wyjazd

Filmy z Namalenje Island. Pod wodą zdecydowanie gorsza widoczność, ale mi bardziej podobało się niż na Thumbi West.

ziemniak napisał(a): Tak w sumie to pozdrowienia z Egiptu, przydarzył nam się spontaniczny wyjazd

Dobrej zabawy

Bardzo fajne filmiki


Pozdrawiam
Piotr

Nadrobiłem zaległości po zimowej pauzie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dziękuje. Hop do następnej strony...