Malawi i Zambia - wrzesień 2024

Wieczorem ten obraz poniżej dość szybko usypia.

Etap 10: ze wschodu na zachód

Tym razem wcześnie rano idziemy razem nad brzeg jeziora. Chwilę wskakuje do wody, ale już nie jest tak jak wczoraj. Mamy wrażenie, że mieszkańcy tym razem nie są zadowoleni z naszej wizyty. Po chwili wracamy na hotelową plażę. Przebieramy się w różne koszulki, między innymi Klubu Malawi i pozujemy do zdjęć. Około 7:30 jemy śniadanie, a godzinę później wyjeżdżamy w kierunku drugiego brzegu jeziora. Przy wyjeździe Kasia próbuje zrobić zdjęcie dwóm paniom jak idą wśród pięknych kwiatów. Niestety odwracają się przodem i jedna z nich ma do nas pretensje, że ona głoduje, a my robimy jej zdjęcia. Mamy mieszane uczucia, bo zdecydowanie nie wyglądała jakby głodowała. Pani dostaje on nas jabłko, akurat tylko to mamy w aucie, jest zaskoczona i dziękuje.





Po przejechaniu około 25 kilometrów zatrzymujemy się na stacji paliw. Niestety można płacić tylko gotówką. Tankujemy za ostanie 17 tysięcy „kładzia” (kwacha malawijska) co daje nam prawie 7 litrów paliwa. Kasia pyta niepewnie czy wystarczy nam paliwa, a ja niepewnie odpowiadam, że tak. Do Sengi mamy około 150 km, a paliwa na około 200 km. Samochód w trasie pali między 7, a 8 litrów, a rezerwa przed tankowaniem jeszcze nie migała, więc nie powinno być źle. Przez następne 40 kilometrów jedziemy drogą, którą już jechaliśmy, a dalej to już niewiadoma. Następnie 15 kilometrów tak jak przeczuwaliśmy jest szuter. Zaskoczenie, że jest równo i można nim nieźle pędzić, ale niestety często zwalniamy, bo nie chcemy kurzyć motocyklistów, rowerzystów czy pieszych. W jednej wiosce kręcimy film z przejazdu. Zauważamy, że część osób zwraca na nas uwagę, ale uśmiechają się i machają do nas. Gdy docieramy ponownie do asfaltowej drogi to po około 2 kilometrach skręcamy w lewo do miejsca, które nam polecił Franciwell, ale najpierw musimy przedrzeć się przez rynek. Droga prowadzi przez dość spore targowisko, a ludzie niespiesznie schodzą z drogi. Przez chwilę zastanawiamy się czy na pewno dobrze jedziemy.



„Kungoni Centre Of Culture And Art” – to ciekawe miejsce, w którym przewodnik opowiada nam o historii i kulturze tej części Afryki. Za bilet do muzeum oraz żabę z drewna, która będzie doskonałym prezentem dla naszego starszego syna Piotra płacimy w sumie 20 dolarów. Cały kompleks to jeszcze m. in. kościół, ogród, szpital, szkoła. Co ciekawe od głównej trasy to około kilometr drogi gdzie trzeba się przedrzeć najpierw przez wspomniane targowisko, a potem jest dość stromy podjazd, po dziurawym klepisku. Po powrocie do auta spotykamy starsze małżeństwo z córką, którzy mieszkali w tym samym hoteliku co my nad jeziorem. Okazuje się, że są z Holandii i zostają w tym miejscu na noc.







Tuż przed południem wracamy na główną drogę, do Sengi mamy około 85 kilometrów. Po drodze w dwóch miejscach na drodze usypane są niewielkie kupki piachu i pełno dzieci machających gałęziami. W obu przypadkach mocno zwalniamy, ale nie zatrzymujemy się, ku chyba wielkiemu rozgoryczeniu dzieci. Mamy też pierwszą poważniejszą kontrolę policji, oczywiście w bardzo przyjaznej atmosferze, ale po raz pierwszy wołają od nas dokumenty auta i prawo jazdy. Gdy zostaje nam około 25 kilometrów docieramy do większej miejscowości o nazwie Salima. Na stacji paliw można płacić kartą, obok jest bankomat, gdzie od razu wyciągamy gotówkę oraz market gdzie za jakieś drobne uzbierane po różnych zakamarkach auta chcę kupić dwa piwa. Niestety jest to dzielnica muzułmańska, więc alkoholu nie ma. Podobne przygody z zakupem piwa mieliśmy w czerwcu na przedmieściach Skopje. Po wyjściu gotówkę przeznaczoną na piwo oddaje niepełnosprawnemu żebrakowi. Piwo udaje nam się kupić chyba za trzecim razem gdy wyjeżdżamy z miasteczka.

ziemniak napisał(a):Przy wyjeździe Kasia próbuje zrobić zdjęcie dwóm paniom jak idą wśród pięknych kwiatów. Niestety odwracają się przodem i jedna z nich ma do nas pretensje, że ona głoduje, a my robimy jej zdjęcia. Mamy mieszane uczucia, bo zdecydowanie nie wyglądała jakby głodowała.

Zawsze mam problem, żeby kogoś na miejscu sfotografować - po prostu brak mi niezbędnej ku temu śmiałości - i również staram się to robić w taki sam sposób. Czasem też staram się, żeby interesujące postaci znalazły się w tle, podczas gdy niby to kieruję obiektyw na coś lub kogoś innego...

Pozdrawiam,
Wojtek

ziemniak napisał(a):Na stacji paliw można płacić kartą, obok jest bankomat, gdzie od razu wyciągamy gotówkę oraz market gdzie za jakieś drobne uzbierane po różnych zakamarkach auta chcę kupić dwa piwa. Niestety jest to dzielnica muzułmańska, więc alkoholu nie ma. Podobne przygody z zakupem piwa mieliśmy w czerwcu na przedmieściach Skopje. Po wyjściu gotówkę przeznaczoną na piwo oddaje niepełnosprawnemu żebrakowi. Piwo udaje nam się kupić chyba za trzecim razem gdy wyjeżdżamy z miasteczka.

Trudności z zakupem piwa (więcej niż 3,5%) można mieć nawet w Sztokholmie Dobrze, że w końcu się Wam udało

Piękne jest to zdjęcie ze śniadaniem nad brzegiem jeziora

Bardzo dziękuję za zaspokojenie mojej ciekawości . Świetna pamiątka

Franz napisał(a):Zawsze mam problem, żeby kogoś na miejscu sfotografować - po prostu brak mi niezbędnej ku temu śmiałości - i również staram się to robić w taki sam sposób. Czasem też staram się, żeby interesujące postaci znalazły się w tle, podczas gdy niby to kieruję obiektyw na coś lub kogoś innego...

My mamy podobnie, ale głównie z tego względu, że nawet jeśli ktoś chce żeby mu zrobić zdjęcie to my niekoniecznie chcemy aby w "pełnej okazałości" było widać jego wizerunek.

maslinka napisał(a):Trudności z zakupem piwa (więcej niż 3,5%) można mieć nawet w Sztokholmie Dobrze, że w końcu się Wam udało (...)

Pamiętam jak kupiłem to wyśmienite piwo 2,8% i zapytałem sprzedawcy czy można pić na ulicy. Minę miał tak zdegustowaną jakbym zapytał się czy mogę sikać na środku ulicy. W drugą stronę w Macedonii śmiali się do rozpuku gdy zapytałem o picie piwa na ulicy.

wiola2012 napisał(a):Bardzo dziękuję za zaspokojenie mojej ciekawości . Świetna pamiątka

Dziękuje pływa już część mieszkańców, reszta czeka

Filmy

Pieszy ma pierwszeństwo...

Pozdrawiam,
Wojtek

Wizyta w Malawi spowodowała też pewne zmiany w moim małym Malawi. Zmieniłem wystrój i część obsady. Zrezygnowałem z pokrywy, akwarium przykryte jest szybami nakrywowymi, na których stoją kwiatki, belki z oświetleniem leżą luźno na nich co wieczorem daje przyjemny efekt w pokoju w postaci półmroku.

Z ciekawostek to tło i elementy dekoracyjne wykonane są ze styropianu, a akwarium jest niesamowicie energooszczędne. Za filtrację odpowiada pompa obiegowa ukryta za tłem, która pobiera ok. 10 W, a oświetlenie to moduły ledowe, które w "godzinach szczytu" pobierają ok. 20 W. Oświetleniem steruje moduł, który steruje poszczególnymi modułami i część z nich włącza płynnie o 6:45 i do wieczora jest na 5% mocy. Od ok. 19 do 21 jest pełna moc - od 15 do 75% w zależności od położenia i barwy. Po tym czasie oświetlenie powoli przygasza i wyłącza się o 23:45 całkowicie.

W tej chwili pływa część obsady, te brązowe naloty wkrótce zamienią się w piękną zieloną łąkę.



W akwarium tymczasowym czekają kolejni mieszkańcy.

ziemniak napisał(a):W akwarium tymczasowym czekają kolejni mieszkańcy.

Spokojnie zastępuje telewizor...

Pozdrawiam,
Wojtek

ziemniak napisał(a):Wizyta w Malawi spowodowała też pewne zmiany w moim małym Malawi...W tej chwili pływa część obsady, te brązowe naloty wkrótce zamienią się w piękną zieloną łąkę...W akwarium tymczasowym czekają kolejni mieszkańcy.

Świetnie to wszystko już teraz wygląda, a zapewne z łączką będzie super. Mam nadzieję, że pokażesz.
Filmiki z przejazdu przez wioskę w pełni pookazują mentalność jej mieszkanek .

Franz napisał(a):

ziemniak napisał(a):W akwarium tymczasowym czekają kolejni mieszkańcy.

Spokojnie zastępuje telewizor...

. . . przy okazji zdrowsze - unika się stresów


Pozdrawiam
Piotr

Zdrowsze też dla portfela patrząc ile zużywa telewizor. Przy okazji nie mam kablówki i naziemnej.

Wiola uwielbiam ten kawałek pokoju. Ciekawostka to, że ktoś może powiedzieć to tylko ryby... ale te ryby doskonale poznają osoby. Ich zachowanie zmienia się w zależności kto pojawi się przed akwarium. Doskonale wiedzą czy to jestem ja, żona, dzieci, czy jeszcze ktoś inny.

ziemniak napisał(a):. Ciekawostka to, że ktoś może powiedzieć to tylko ryby... ale te ryby doskonale poznają osoby. Ich zachowanie zmienia się w zależności kto pojawi się przed akwarium. Doskonale wiedzą czy to jestem ja, żona, dzieci, czy jeszcze ktoś inny.

No coś Ty! Ryby są ostatnimi stworzeniami, które bym posądzała o nawiązywanie "znajomości" z domownikami .

Ich ciekawych zachowań jest dużo. Samice najpierw noszą jajka w pysku, a potem młode póki trochę nie podrosną. Trwa to około miesiąca, a w tym czasie samica zazwyczaj nie pobiera pokarmu. Odnośnie rozpoznawania osób, to tak w skrócie jak ja wchodzę do pokoju to zachowują się niczym piranie. Żonę ignorują, tak jakby jej nie było. Jak wchodzą dzieci, szczególnie z towarzystwem to zazwyczaj chowają się. Jak wejdzie starszy syn i zaczyna palcem jeździć po szybie to nieufnie zaczynają podpływać. Jak przychodzą goście to są wycofane, ale z zaciekawieniem podpływają. Przy większej ilości gości zazwyczaj chowają się.