Malawi i Zambia - wrzesień 2024

Etap 4: dzień zero

Piątek, 20 września zaczął się dla nas po godzinie szóstej rano. Odprowadziliśmy dzieci do szkoły. Nie wiem kto był bardziej zagubiony, my czy dzieci. Tomasz zaczynał o ósmej ze swoją wychowawczynią. Jej uśmiech zdawał się mówić: wszystko będzie dobrze, nie martwcie się, trzymam za Was kciuki. Piotr poszedł na świetlicę, uśmiechał się do nas, ale widać było, że jest pełen obaw. Mimo tego, że nie zostanie pierwszy raz na dłużej z dziadkami. Po szkole chłopaków mieli odebrać dziadkowie i z nimi spędzić cały czas naszej nieobecności.



Na stację zawiózł nas kolega, a na peron bagaże wjechały na wózku co mam wrażenie wzbudziło zaciekawienie innych osób na peronie. Na szczęście gdy przyjechał pociąg, u konduktora nie wzbudziły podobnego zainteresowania. Dokładnie o 8:50 ruszyliśmy w stronę Warszawy. Czas w końcu wyraźnie zwolnił. Parę minut później w Radomsku czeka na nas miła niespodzianka. Nasi znajomi, którzy mają hurtownię tuż obok dworca, czekają na nas z transparentem: „KASIA KUBA AFRICA (serduszko)”. Dwie i pół godziny później jesteśmy już w Warszawie. Czeka na nas przesiadka na pociąg-kolejkę na lotnisko. Przed podróżą obawialiśmy się tej przesiadki. Na szczęście zmiana peronów wraz z przeniesieniem bagaży poszła nam sprawnie. Na lotnisku czekał na nas wózek bagażowy i do hali odlotów przeszliśmy komfortowo. Pociąg to jednak był dobry wybór, a dodatkowo zaoszczędziliśmy ponad 200 zł, które wydalibyśmy na parking przy lotnisku.



Odprawa sprawnie i około 12:30 pozbyliśmy się bagażu rejestrowanego na ponad 24 godziny. Zostaliśmy z dwoma plecakami co było niesamowitą ulgą. Po chwili przypomniałem sobie, że przy odprawie miałem zapytać się o możliwość wylotu wcześniejszym samolotem do Brukseli, w którym za sterami siądzie nasz kolega Michał. Pewnie to i tak byłoby niemożliwe. Z Michałem udało nam się zobaczyć parę minut później. Chwilę rozmawiamy, wspólne zdjęcie i kierujemy się do kontroli bezpieczeństwa. Michała i jego przyszłą żonę poznaliśmy 10 lat wcześniej podczas powrotu z Bangkoku na wybrzeże Krabi w Tajlandii. Mimo, że lecieliśmy tym samym samolotem, który świecił pustkami to dopiero w lokalnym autobusie zwróciliśmy na siebie uwagę. Usłyszeliśmy jak zastanawiali się jak dotrzeć na półwysep, na którym wszyscy mieliśmy nocleg.



Po kontroli bezpieczeństwa udało nam się wejść do saloniku i znaleźć wygodne miejsca. Ja z zimnym piwkiem w ręku zaczynam czytać książkę, a Kasia przy laptopie ostatnie obowiązki w pracy.



Samolot startuje o czasie. Jedno z moich marzeń czyli lot Embraerem spełniło się. Wygodne fotele, dwuosobowe rzędy siedzeń, podane zimne piwo i podróż do Brukseli w której mamy długą przesiadkę, mija szybko,. Na szczęście udało nam się zdobyć karty salonikowe, a ten w Brukseli okazuje się ekskluzywny, dodatkowo możemy skorzystać z prysznica, co jest niesamowitym komfortem przed dalszą podróżą.



Do Addis Abeby lecimy dreamlinerem, a początkowo miał to być Airbus 350. Na pocieszenie mamy środkowy rząd i trzy fotele dla siebie. Podróż przebiega mało komfortowo, bo dla nas jest zdecydowanie za ciepło. Na szczęście co chwilę dostajemy zimne piwo.



W stolicy Etiopii czeka nas kolejna długa przesiadka, ale czasu żeby wyjść z lotniska jest za mało. Po wejściu na pokład następuje małe zamieszanie, bo na moim siedzeniu ktoś siedzi i wyraźnie nie wie o co chodzi lub nie chce ustąpić miejsca. Po wymianie kilku zdań z obsługą, zostały nam zaproponowane miejsca w rzędzie przy przejściu awaryjnym. Ustępujemy, bo osoba, która zajęła nam miejsca jest chyba niepełnosprawna i być może z jakiegoś powodu siedzi akurat na tym miejscu. Niestety to oznacza kolejne rozczarowanie, bo miejsca które wybrałem miały gwarantować fajne widoki na jezioro Malawi. Nowe miejsca były po drugiej stronie, a dodatkowo silnik i skrzydło zasłaniały część widoku. Na pocieszenie mamy więcej miejsca i szybciej będziemy mogli opuścić pokład po wylądowaniu.





Ostatni etap podróży samolotem zaczyna mocno się przedłużać, bo najpierw mija sporo minut zanim samolot zaczyna kołować, a potem znowu długo czekamy na wjazd na pas startowy. Obserwuję kilka startów i lądowań. Koła od pasa startowego odrywają się z około godzinnym opóźnieniem, co nas martwi ze względu na dalszą podróż.

Michała znam z programu "No to lecę!" Wydaje się być bardzo sympatycznym facetem

Mąż mojej kuzynki jest pilotem i lata Ryanem, najczęściej z Krakowa, ale jeszcze nie udało się nam zgrać

Tych wygodnych siedzeń i dwuosobowych rzędów zazdroszczę. Zawsze czuję się w samolocie (lataliśmy, jak dotąd, tylko tanimi liniami) jak sardynka w puszce, chociaż jestem raczej niewysoka No i jeszcze ten prysznic Nie za dobrze Wam było?

Leffe - zacne piwko Najbardziej lubię Leffe Ruby

Michał nie tyle jest sympatyczny co jest w porządku. Gdy odbywał pierwsze samodzielne loty malutką cesną, nie miałem ani chwili zawahania żeby wsiąść z nim do tego małego pudełka. W skrócie niedoszły kucharz (choć sushi robi genialne) został kelnerem by w sumie przez przypadek zostać stewardem w Enter Air. Później przeszedł to Lot, gdzie postawił wszystko na jedną kartę i został pilotem chyba w najgorszym możliwym momencie, bo na początku pandemii. Mam wrażenie, że dopiero co się poznaliśmy, a od tego czasu tyle zmieniło się, Kostki mają dwie córki, my dwoje synów

Mojego kolegi z pracy córka jest stewardesą w Ryanair w Krakowie. Ostatnio gdy skończyła późno zmianę to ją pilot podwiózł do domu, może to on?

Z Embraer-em to może zauroczenie, ale IMO to najwygodniejszy wąskokadłubowy samolot jakim leciałem.

Leffe hmm to dobrze, że wpuścili mnie na salony, bo piwo mi nie znane

ziemniak napisał(a):
Z Embraer-em to może zauroczenie, ale IMO to najwygodniejszy wąskokadłubowy samolot jakim leciałem.

Podzielam Twoje zdanie!
Raz tylko leciałem Embraerem, ale jak dla mnie są o wiele wygodniejsze od wszystkich samolotów w układzie 3+3 (szerokokadłubowymi jeszcze nie latałem, a od zawsze marzę o locie jumbo-jetem). Uczucie jak w luksusowym autobusie. No i dużą zaletą jest szybszy boarding i wyjście z samolotu, bo ma o wiele mniej miejsc.

Etap 5: przywitanie z Afryką

Na szczęście w górze idzie wszystko już dość sprawnie i po ponad dwóch godzinach widzę pierwsze kontury jeziora. Lądujemy o 13:00, a według rozkładu miało być o 12:50. Lotnisko jest niewielkie, a oprócz naszego na płycie stoi tylko jeden samolot. Wszystko przebiega sprawnie, a dodatkowo pomaga nam kolega Franciwella, który pracuje na lotnisku. Jeszcze na płycie lotniska czekał na nas z karteczką „Jakub Mieczyslaw”.

Na lotnisku czekał również na nas Franciwell ze swoją żoną. Przekazują nam auto i wskazują bankomat, bo w Malawi jest mało miejsc, gdzie można zapłacić kartą. Tyczy się to również większości stacji paliw. Dostajemy jeszcze kilka wskazówek i godzinę przed planem ruszamy w nieznane. Pierwsze chwile niepewne, bo ruch lewostronny, bo duże auto. Na szczęście nowe i z niewielkim przebiegiem. Lotnisko znajduje się kilkanaście kilometrów na północ od stolicy – Lilongwe, przez które musimy przejechać jadąc w stronę Zambii. Ruch w tej okolicy jest bardzo duży, a dodatkowo trwa przebudowa dróg. Na szczęście kilka kilometrów za miastem ruch zamiera, więc w końcu dość szybko zaczynają lecieć kolejne kilometry. Najbardziej spowalniają nas kontrole policji, ale to chyba jedne z najprzyjemniejszych kontroli na świecie. Policjanci są uśmiechnięci i zazwyczaj po zapytaniu jak się masz każą jechać dalej. Dodatkowo chyba pomaga fakt, że jesteśmy ubrani w narodowe koszulki Malawi, które u większości osób robią furorę.

Co jakiś czas mijamy wioski i miasteczka, w których tętni życie, chyba nikt nie siedzi o tej porze w swoim domu. Uliczny handel, małe sklepiki, stragany, rower na którym podróżują zazwyczaj dwie albo więcej osób, przeładowane auta często z dużą ilością osób siedzących czy stojących na pace to częsty widok. W jednej wiosce zatrzymujemy się przy malutkim sklepiku. Wzbudzamy zainteresowanie wśród dzieci, ale nas nie zaczepiają. Gdy wracamy do auta, wypada mi telefon z kieszeni. Ku mojemu zaskoczeniu, jeden z chłopaków już stał za mną i podawał mi go z przejętą miną. Kilka kilometrów dalej mijamy szeroką rzekę, którą przecinały dwa mosty. Nasz drogowy oraz obok kolejowy, przy którym kilka osób łowiło ryby. Robimy zdjęcia, obok nas przechodzą dwie panie niosące wiadra na głowie. Uśmiechają się i mam wrażenie, że specjalnie zatrzymują się aby zrobić im zdjęcie. Leniwie docieramy do granicy mijając po drodze kolejne miejscowości i kontrole policji.

Granica to już rozgardiasz. Co chwilę ktoś nas zaczepia lub nawet wyciąga ręce po pieniądze. Jednak przez cały czas są to delikatne zaczepki i dalej czujemy się bezpiecznie. Przy budynku straży granicznej czeka na nas agent Vero, która pomaga nam we wszelkich formalnościach. Podchodzimy w sumie do kilku okienek i wpłacamy chyba w sumie cztery różne opłaty. Mimo, że nie było kolejki to wszystkie procedury zajęły nam ok. 75 minut. Warto wspomnieć, że całe otoczenie i budynki w tym miejscu wyglądają nowocześnie.

Do Zambii wjeżdżamy już po zmroku. Cel to duże miasto o nazwie Chipata oddalone o 20 km od granicy. Droga do miasta jest dobrej jakości i szeroka, ale pojawia się problem pod nazwą ciemności. Uwielbiam jeździć nocą, ale tutaj jazda po zmroku zaczyna mnie przerażać. Mam wrażenie, że światła w aucie oświetlają drogę na około 50 metrów, a dalej następuje całkowite odcięcie światła. Coś jest nie tak, ale przecież to nowe auto, duża Toyota Fortuner. W mieście zatrzymujemy się w sklepie, a potem przez chwilę szukamy bankomatu. W planach mieliśmy jeszcze zjeść kolację, ale zrezygnowaliśmy. Chyba nie byliśmy głodni przez strach przed dalszą drogą. Dodatkowo mieliśmy spore zapasy żywności. Za miastem droga robi się mocno dziurawa, a niektóre dziury wyglądają jakby wybuchł granat. Do tego co chwilę ktoś idzie drogą lub jedzie na rowerze. Ciemne ubrania, brak jakiekolwiek odblasku, nawet w pedałach w większości rowerów. Już wiemy, że te 100 km do noclegu będą naprawdę ciężkie. Franciwell odradzał nam podróż nocą, ale my nie mieliśmy pomysłu na ten dzień i nie chcieliśmy tracić czasu. Niestety całkowicie ciemno robi się po 18:00. Na miejsce gdzie mamy spać docieramy ok. 22:00. Podoba nam się, duży domek, z wielkim łóżkiem, lodówka, klimatyzacja. Wita nas miła Pani. Nocleg polecił nam Franciwell. Wcześniej mieliśmy zarezerwowany za 29 dolarów, a tutaj za 22 dolarów, no w zaokrągleniu do 25 mamy naprawdę w miarę warunki. Zimne piwo, prysznic i zasypiamy.

no wszystko fajnie, ciekawie i dokładnie opisane.
No ale żeby czekać "rok" na kolejny etap no to jest lekka przesada

Kiedy ponad dwadzieścia lat temu pojechałem pierwszy raz do Turcji, miałem ze sobą mnóstwo długopisów i innych drobiazgów dla dzieci, ale się okazało, że one chciały jedynie kasę. Rok później w Peru długopisy też się specjalnym zainteresowaniem nie cieszyły. Pamiętam, ze raz stanowiły część opłaty dla pozujących mi dziewczyn, bo nie miałem akurat przy sobie gotówki na zwyczajowe "una foto, un sol"...

Pozdrawiam,
Wojtek

maslinka napisał(a):Michała znam z programu "No to lecę!" Wydaje się być bardzo sympatycznym facetem

A ja się właśnie zastanawiałem skąd go znam

Jozzy22 napisał(a):

maslinka napisał(a):Michała znam z programu "No to lecę!" Wydaje się być bardzo sympatycznym facetem

A ja się właśnie zastanawiałem skąd go znam

Właśnie sprawdziłem , bo mi to nie dawało spokoju - wtorek 14.01.2025 14:30 Odcinek2 Sezon2 TVN Style

Przywitaliśmy się z Afryką . . .


Pozdrawiam
Piotr

Ale fajnie, że znalazłam tę relację.
Podziwiam odwagę i z ciekawością będę śledzić.


"No to lecę" bardzo lubię oglądać, kolega Michał robi bardzo dobre wrażenie To miło, że życiowo potwierdzone .

Tofik_83 napisał(a):no wszystko fajnie, ciekawie i dokładnie opisane.
No ale żeby czekać "rok" na kolejny etap no to jest lekka przesada

Walczymy o dopięcie planu urlopowego Póki co udało się klepnąć loty na majówkę do Armenii z Wiednia.
Wszystkie trzy Państwa Zakaukazia chcieliśmy zwiedzić w 2023 roku. Byliśmy w połowie kwietnia w Gruzji gdzie nam się bardzo podobało. Później w połowie maja w Azerbejdżanie, który nas oczarował. Armenia miała być wisienką na torcie, ale niestety Wizz nie dostał zgody na loty z Katowic i nam anulowali bilety.

Franz napisał(a):Kiedy ponad dwadzieścia lat temu pojechałem pierwszy raz do Turcji, miałem ze sobą mnóstwo długopisów i innych drobiazgów dla dzieci, ale się okazało, że one chciały jedynie kasę. Rok później w Peru długopisy też się specjalnym zainteresowaniem nie cieszyły. Pamiętam, ze raz stanowiły część opłaty dla pozujących mi dziewczyn, bo nie miałem akurat przy sobie gotówki na zwyczajowe "una foto, un sol"...

W przypadku tego regionu to była dobra decyzja. Po naszym powrocie też dużo rzeczy wydarzyło się, ale o tym później

piotrf napisał(a):

Jozzy22 napisał(a):

maslinka napisał(a):Michała znam z programu "No to lecę!" Wydaje się być bardzo sympatycznym facetem

A ja się właśnie zastanawiałem skąd go znam

Właśnie sprawdziłem , bo mi to nie dawało spokoju - wtorek 14.01.2025 14:30 Odcinek2 Sezon2 TVN Style

Przywitaliśmy się z Afryką . . .


Pozdrawiam
Piotr

Będę oglądać.

morgana napisał(a):Ale fajnie, że znalazłam tę relację.
Podziwiam odwagę i z ciekawością będę śledzić.


"No to lecę" bardzo lubię oglądać, kolega Michał robi bardzo dobre wrażenie To miło, że życiowo potwierdzone .

Przed wyjazdem czytaliśmy, że to dobry region aby zacząć swoją przygodę z Afryką. Potwierdzam, nie trzeba wiele odwagi, jest bezpiecznie tylko gorzej z informacjami.

Etap 6: brama do zwierząt

Pod bramą parku meldujemy się ok. 6:30. Za wstęp do parku płacimy po 25 dolarów od osoby i tyle samo za auto. Po parku można jeździć z przewodnikiem w busikach z otwartą przestrzenią, które przypominają meleksy na podwyższonym zawieszeniu. My wybraliśmy opcję jazdy własnym autem z kilku powodów. Przemieszczanie się po parku na własną rękę dało nam niesamowitą radość, do tego wrażenie, że jesteśmy tylko my, zwierzęta i bezkres po horyzont. Przez kilka godzin nie spotkaliśmy innych ludzi. Na zorganizowanym safari byliśmy kiedyś w Kenii, więc tutaj to było dla nas zupełnie nowe doświadczenie. Do tego zamknięte auto dało nam poczucie większego bezpieczeństwa. Pewnie to złudne, ale otwarte auta bez drzwi nie do końca budziły nasze zaufanie.













Park zaskoczył nas już na początku. Na początku przywitały nas małpy siedzące na barierkach długiego mostu nad rzeką Luangwa. Za mostem zaskoczyła nas żyrafa, która tuż za zakrętem leniwie obgryzała liście z drzewa. Dalej poszło już z górki, co chwilę spotykamy kolejne zwierzęta, a inne auta znikają gdzieś za horyzontem. Kilka razy jedziemy przy rzece gdzie z bliska możemy zobaczyć słonie, hipopotamy, krokodyle. Przyglądamy się przez dłuższą chwilę leniwie przemieszczającym się krokodylom. Panicznie boje się krokodyli i węży, a tutaj prawie nie odczuwam w ogóle strachu. Być może dlatego, że oddziela nas około 3 metrowy wąwóz. Po drugiej stronie rzeki dostrzegamy dwa szałasy na szerokiej plaży i dwie osoby w wodzie po kolana. Nie wiem co oni tam robili, ale ciężko było nam uwierzyć, że ktoś może mieszkać w sąsiedztwie hipopotamów i wchodzić do wody pełnej krokodyli. Krajobraz parku uzupełniają wizualnie i dźwiękowo różne ptaki. Udaje się nam również blisko podjechać do orła siedzącego na skraju rzeki. Bliżej południa spotykamy parę, która była w innej części parku. Opowiadają nam, że od tygodnia nikt nie widział lwów, ale im parę minut temu udało się zobaczyć lamparta. Jedziemy we wskazane miejsce, ale niestety oprócz stada słoni, hipopotamów i żyraf nie udaje nam się upolować lamparta.





















Z parku wyjeżdżamy po 13:00. Zaskoczył nas zmieniającym się krajobrazem oraz ilością zwierząt, a przede wszystkim ich bliskością. W Kenii z daleka widzieliśmy m.in. żyrafy czy zebry. Tutaj mogliśmy je prawie dotknąć. Do tego podróż własnym autem 4x4, którym spokojnie mogliśmy podjechać po plaży bliżej hipopotamów czy przejechać po korytach wyschniętych strumyków. Chwilę zastanawiamy się czy wrócić jeszcze późnym popołudniem, ale stwierdzamy, że już nam wystarczy. W wiosce przy parku dopiero za trzecim podejściem udaje nam się znaleźć miejsce gdzie zjemy obiad. O pierwszym mimo kilkunastu opinii nikt nie słyszał. Drugi Kasia skreśliła, a trzeci udało się znaleźć dzięki znakom, bo na mapach był zaznaczony kilkaset metrów w innym miejscu. Miejsce urokliwe, dużo drzew, altanki ze stołami gdzie można zjeść. Kasia po rozmowie z kucharką w języku bliżej nieznanym dla obu stron stwierdziła, że zostajemy. Kuchnia wygląda jak na starych filmach, dobrze, że w Zambii chyba nie mają instytucji podobnej do naszego sanepidu. W międzyczasie otwierają znajdujący się obok bar. Całe szczęście, że dostaję zimne piwo, bo obiad dostajemy około godzinę później. Dania wyglądają i smakują naprawdę dobrze. Zamówiliśmy kurczaka pokrojonego w paski z warzywami i ryżem oraz skrzydło z kurczaka z zieleniną, prawdopodobnie liśćmi dyni i nsimą czyli kleistą papką. Rachunek niski, a początkowo był jeszcze niższy, bo Pani pomyliła się z ilością napojów.



Przed 16:00 docieramy tam gdzie mieliśmy spać. Urokliwe miejsce na skraju parku tuż przy rzece. Niestety okazało się, że ktoś zgubił lub zapomniał o naszej rezerwacji. Nasza wypatrzona chatka była już zajęta. Bez nerwów przy zimnym piwku siadamy na tarasie i czekamy co wymyślą. Widok niesamowity, słonie, żyrafy, guźce, antylopy na wyciągnięcie ręki, no może kilku. Nie denerwujemy się, bo zawsze możemy wrócić na kolejny nocleg do naszej sympatycznej pani, u której spaliśmy poprzedniej nocy, a cenowo też będziemy sporo do przodu. Po kilku minutach zaproponowali nam w tej samej cenie domek z bardzo ładnym widokiem tuż obok tarasu, na którym siedzimy. Niby okazja, bo zamiast 230 dolarów, zapłacimy 114, ale gdzieś ten pierwszy bardziej mi podobał się, bo był na skarpie nad samą rzeką. Popołudnie spędzamy siedząc na trawie kilkanaście metrów przed domkiem, obserwując piękny zachód słońca i pasące się zwierzęta. Jednak w pewnym momencie musimy się wycofać, bo w naszym kierunku zbliżało się stado słoni. Druga część ośrodka jest połączona ścieżką właśnie przez to pastwisko i jest to jedyna droga, żeby tam się dostać. Żeby nie odchodzić za daleko przypominała tylko mała tabliczka z napisem: „do not cross this point on foot, you might be lunch”.

Przy takiej relacji ciężko coś napisać
Możliwość doświadczenia tego i zobaczenia na własne oczy jest absolutnie wspaniała

majkik75 napisał(a):Przy takiej relacji ciężko coś napisać
Możliwość doświadczenia tego i zobaczenia na własne oczy jest absolutnie wspaniała

Właśnie tak jest Trudno się odnieść, jeśli się samemu czegoś takiego nie doświadczyło

Kuba, świetne zdjęcia! Takie z klimatem
Najbardziej niebezpieczne z tych wszystkich zwierzaków to chyba poczciwe hipcie

"Sanepid" może i mają, ale pewnie kontroluje lokale w większych skupiskach ludzi. Nie wiem, tak myślę. A z ciekawości: Mieliście jakieś dolegliwości żołądkowo-jelitowe?

Dziękuje.

Gdzieś słyszałem, że hipopotamy zabijają rocznie najwięcej ludzi spośród wszystkich większych zwierząt.

Nigdy nie mieliśmy przebojów żołądkowych podczas podróży, a na pewno nie należymy do grupy osób co mogą zjeść wszystko i nic im nie jest.