Majka niejedno ma imię - BIHCROMNAL 2006 :)

Ulcia, super!
Więc jednak do końca TEGO roku?



Pozdrav
Jola

Jolcia... Wiesz, jak to jest... A tak mówiąc między nami kobietami... Obiecać nie grzech...

No baaardzo się będę starać. Chciałabym napisać po raz kolejny: u mnie słowo droższe od pieniędzy, ale może z tego nic nie wyjść Więc może lepiej na obietnicy poprzestanę

shtriga napisał(a):
Z okien oglądamy co i jak się buduje. Najbardziej wzrok przyciągają kolorowe domy. Taka moda - strasznie kolorowe. Fajne. I takie charakterystyczne - dół w stanie surowym, góra już zamieszkała. A to piętra dobudowane drugie... Bo ten dół to na swojej małe ewentualne biznesiki ludzie zostawiają.


Tu widać jak ważna jest to, by zapomnieć o tym, że na drodze obowiązują jakieś reguły. Pan kierowca wprawnie manewruje po całej drodze - droga szeroka, ale kto by tam myślał, żeby prawą stroną jechać i o tych innych jakichś tam przepisach. Mam oczy jak 5 zł, bo w sekundzie mi życie wróciło, jak to wszystko pooglądałam.

Wiemy o tej jakiejś tam piramidzie, fontannie, ale nie chce się nam tam iść. Jakoś w miastach nie czujemy przymusu zobaczenia wszystkiego.
No i ja wkrótce staję się znów najsłabszym ogniwem wycieczki. Coś się dziś bardzo odwodniłam już. Strasznie mi się w głowie kręci i trochę mi słabo.
Wioli spuchła dolna kończyna.

Wybrałam tylko kilka zdań, ale wielką przejemnością było przeczytać i zobaczyć zdjęcia.

W 2006 roku wybraliśmy powrotną drogę z Macedonii do Polski przez Albanię, miał to być przejazd tylko rozpoznawczy, aby tam wrócić na dłużej w celach turystycznych kiedyś przy okazji. I przez te ponad 300 km zdążyłam nakręcić tylko 10 minut filmu i zrobić zaledwie kilka zdjęć, kulka pilnował naszego bezbieczeństwa na drodze. Wchłanialiśmy te widoki i chcieliśmy je zapamiętać i nie odrywać się od nich. Ja nie mam podzielności uwagi i albo widzę i coś wtedy zapamiętam albo robię zdjęcia lub filmuję i nic nie widzę. Bardzo potem żałowaliśmy.

A było niezwykle ciekawie i to wrażenie odbudowywania się tego kraju, mrówczej pracy handlujących na poboczach ludzi, kolorowych domów, barwnie i w zdecydowanej większości normalnie ubranych i młodych i starszych ludzi, mycia gumowymi rurami swoich kawałków chodnika, samochodów, to mi w pamięci zostało.

Mnie od odwadnienia bardzo boli głowa, a czasem i coś więcej, a nogi to mi puchną nawet obie. I dlatego w środku lata nie do przeżycia byłaby taka wyprawa jak Wasza. Tylko północna Europa lub góry.

Wielka niespodzianka

Pozdrowienia od nas

Relacja - reaktywacja niczym Feniks z popiołów



Dzisiaj wreszcie mogłem zdjęcia obejrzeć bo wcześniej "żaba" i "neostrada" się sprzysięgły i kazały na ich otworzenie długo czekać.

Ale już autorka twierdzi, że "obiecać to nie grzech"

Najpierw do Janusza: hmmmmmmmmm... Bądź dobrej myśli

Lidka - w temacie upałów. Myślę, że wszystko jest do zniesienia pod warunkiem odpowiedniej logistyki Kiedy mam przy sobie ze 3 litry wody to nic mi nie straszne

A co do zmian w Albanii... To po prostu jest niesamowite co się w tym kraju dzieje - jak bardzo się tam wszystko zmieniło od naszej pierwszej podróży w 2001 r. Chyba odnoszę dobre wrażenie, że choć więcej Albańczyków mieszka za granicą niż w samym kraju, to zarobione pieniądze inwestują na miejscu. Oczywiście można pewnie długo o przejrzystości niektórych tych interesów, ale to już inny temat
Generalnie Albania to dla mnie kraj niesamowitych kontarstów na baaardzo wielu płaszczyznach. Coż jednak.. Mimo wszystko od tego pierwszego razu działa na mnie jak magnes i już ciężko nie wracać tam przy każdej okazji...

Jedno nie ulega wątpliwości - widoki powalają!!!!

shtriga napisał(a): Do końca roku będzie finał - jeszcze tylko 11 dni

Czyli na Sylwestra Czyli będzie jeszcze jedna okazja żeby strzelić szampanem

Mam nadzieję Wojanku... Żebym ja sobie w łeb nie musiała strzelać...

20 sierpnia 2006
Bilaj o świtu do świtu

To będzie baaaaardzo krótki odcinek. Naprawdę. W sumie to mógłby się ograniczyć to kilku słów: arbuz, wino, kobiety, wesele i dzieci

Poranek zgodny z planem. Darek rusza do swoich obowiązków, a my planujemy co robić. Po śniadaniu zwiedzamy sobie trochę miejsce, w którym mieszkamy. Potem dopadamy parafialne księgi, w których są wynotowani wszyscy ochrzczeni parafianie Darka i jego poprzedników. Ciekawsko oglądamy jakie tu ludzie mają imiona. Fajne mają - takie z seriali wenezuelskich. A to i tak lepiej niż imiona z czasów komuny (kiedy nie można było dawać dzieciom imion chrześcijańskich). Były za to takie z listy ustalonej przez władze: Flaga, Proletariat, Lew, Osioł, Koń - naprawdę ludzie takie jeszcze mają...

Plan jest taki, że dziś totalnie NIC nie robimy! Zbieramy siły na jutrzejszą wyprawę na północ w góry i MAJĘ MAJĘ MAJĘ . Na 15.00 pójdziemy na Mszę, do kościółka tuż obok naszego domu. Będzie na niej ślub połączony z chrzcinami dziecka młodej pary oraz chrzcinami pana młodego. Taki full service po latach komuny, kiedy nie jest pewne i nigdzie niezapisane czy człowiek przystąpił do sakramentów wcześniej. A para młoda mieszka we Włoszech. Zgodnie jednak z tradycją i wewnętrznym przekonaniem, ślub chcą wziąć w Albanii, gdzie mieszkają rodzice, dziadkowie i całe starsze pokolenie ciotek i wujków...

Ale póki co jest rano i... przystępujemy do wyboru miejsca na to leżenie bykiem. Każda z nas trzech zaopatrzona w karimatę szuka kawałka podłogi, gdzie byłyby odczuwalny przeciąg. Nie ma szans... Chyba nawet nie ma sensu - bo w efekcie tylko człowiek sie bardziej poci. Tzn. pot zalewa powieki nawet z wysiłku po zwykłym mrugnięciu... Głośno myślimy, że gdybyśmy żyły w jakichś czasach niewolnictwa, to może byśmy się załapały na jakiegoś wachlującego nas egzemplarza. A tak to same się wachlujemy (i tak dobrze, że wachlarz ze sobą zabrałam - tusz do rzęs, sukienka, wachlarz... I ja podobno w dzikie góry się wybierałam ).

Obiad: arbuz w czekoladzie i winie
Koło południa - czas na obiad. W naszym przypadku są to wariacje na temat arbuza. Mój patent jest nieskomplikowany - po prostu pochłaniam tak jak jest. To uczucie, kiedy cały dziób wkładasz do arbuza - coś pięknego i niedrogo

Wiola jak zawsze szuka walorów estetycznych w szokujących połączeniach: je arbuza z nutellą (SERIO!). Razem oczywiście wpadamy na pomysł słynnego klasyka: wlać wódkę do arbuza i do lodówki. Ale okoliczności są przeciwko nam: nie mamy wódki (tzn. jakaś miejscowa rakija by się znalazła, ale... nooo tak - jutro jednak trzeba być w 100% formie ), a poza tym nie ma prądu, żeby się ten wynalazek mógł schłodzić w lodówce. Prąd - jak co dzień przy dobrych układach - będzie wieczorem...

Ale jest wyborowe trzecie wyjście - odnajdujemy jakieś wielgachne kieliszki i wrzucamy kawałki arbuza zalewając je pysznym wytrawnym winem (nie wiem czy nie gwizdnęłyśmy jakiegoś mszalnego z zapasów). I tak się delektujemy przez kolejne kilka godzin (naprawdę kilka... - dzień LB)

Przed 15.00 wraca Darek, więc znowu okazja do pogadania o tym, co, gdzie i jak, kto z kim i czemu . Niektórych jego parafian już poznałyśmy, więc łapiemy układy
Po chwili jesteśmy na ślubie w kościele - pani młoda w letniej sukience, pan młody też na luzaka, goście podobnie - bo gdzie w taki upał się stroić. Makijaż na szczęście wytrzymuje jeszcze i panie nie mają oczu na policzkach, a ust na brodzie.



Dołączamy się rzecz jasna do życzeń, fotkujemy, trochę stoimy z młodzieżą przed kościołem. Właściwie 3/4 ludzi, którzy chodzą do kościoła to młodzi. Ich rodzice w większości - nie czują takiej potrzeby. Komuna zrobiła w ich życiu swoje.
Rozmowa się nam średnio klei. Bo nie znamy włoskiego. A po albańsku: dzień dobry, dobranoc, dziękuję, pomidor, arbuz to trochę za mało...

Nie siedzimy długo w domu - zabieramy się we trzy z Darkiem na wycieczkę po Bilaj. On jedzie odwiedzić jedną chorą panią. To my z nim. Przy okazji nabierzemy wody z takiego ujęcia, z którego ponoć jest lepsza od tej z kranu . Nie wiem, nie sprawiało mi to różnicy. Ale skoro gospodarz mówi, ze stamtąd lepsza, to się zgadzamy.

A co robiłyśmy w czasie, kiedy Darek był u staruszki, to popatrzcie na fotki. Jak zwykle z dzieciakami dogadać się najłatwiej...





Wieczór, to pakowanie naszym gratów i czytanie relacji naszego forumowego Typa o jego zdobyciu Majki. A ja sobie potem ucinam jeszcze nocne pogaduchy z naszymi gospodarzami na tematy filozoficzno-eschatologiczne
Myślę sobie - przyda się trochę zadumy nad tym, co w życiu ważne - jakbym tak miała życie w Albanii zostawić... Dzisiaj się śmieję, ale pojutrze - tzn. 22 sierpnia wcale mi nie będzie do śmiechu...
(PS. TO ZAPOWIEDŹ EMOCJONUJĄCEGO ODCINKA z drastycznymi fotkami , ZOSTAŃCIE Z NAMI Nie zniechęcajcie się jeszcze )
Tzn. wcale nie pojutrze, bo jutro...

Jest druga nad ranem. Prądu oczywiście już nie ma. Na sen zostały mi ze 4 godzinki. O siódmej ruszamy na północ...

Skądś znam ten kościółek A jutro w góry!!!

Zawodowcu - też się już nie umiem doczekać I jutro już będziemy spać w Ładnej Dziurze - tak się zdaje się tłumaczy naszą polankę u naszych pasterzy pod Majką

Gapa jestem, to jeszcze nie ten kościółek... to przecież dopiero Bilaj!
Droga przez Koplik dopiero jutro, a my tam byliśmy wczoraj
Ładna Dziura to Buni Gropaet?

Nooo - to Bilaj Też tak podejrzewałam, że się pomyliłeś, ale kto Cię tam wie, gdzie Was zaniosło, więc nie protestowałam

Tak tak Buni Gropaet - to Ładna Dziura (nie byłam pewna jak się to pisze )

Fotki siedzą w Żabie, ja siedzę w pracy i jednak muszę dziś popracować jeszcze solidnie, ale kto tam wie co się stanie w najbliższych kilkunastu godzinach

Ula, dzięki za realizowanie obietnicy o końcówce roku z Twoją relacją. Fajnie, że pomimo przedwigilijej bieganiny, znalazłaś czas na prezencik dla nas . Dzięki również za kolejny odcinek na miłe zakończenie Świąt.
Dopiero dziś udało mi się przeczytać Twoją Reanimację - Rewelację , bo podczas świątecznej wizyty nie miałam wejścia do neta...
Jutro wieczorkiem wyruszam znów w świat bez sieci, więc jeśli dziś jeszcze wrzucisz zapowiadany EMOCJONUJĄCY ODCINEK z drastycznymi fotkami, to załapuię się nań jeszcze w tym, a nie w przyszłym roku

Dzięki Danusiu! Tzn. drastyczne foty będą w bajdurzeniu o 22 sierpnia. A przed tym jest jeszcze 21 sierpnia.
Specjalnie dla Ciebie skrót wydarzeń - coś tak jakby "w następnym odcinku"

21 sierpnia - jedziemy z Bilaj do Koplika, po drodze zabieramy jeszcze jednego pasażera, który WIE WSZYSTKO Nooo prawie wszystko (nie wie jak wygląda Majka). W Kopliku zmieniamy auto, pędzimy do Theth i Okol. W deszczu wspinamy się do pasterzy. Tu śpimy.

22 sierpnia - tekst dnia: Chmury idą!!! I dalej o Majce, co nas nie chciała, o granicach ryzyka I o mnie, com się wystraszyła Tu będą drastyczne foty !

Robi się coraz ciekawiej