Madera III 2021

Pora na przerwę obiadową w Cabo Aéreo Café. Dobre miejsce, dobre jedzenie- dziś espetada regional, czyli wołowy szaszłyk. Restauracje są otwarte dosłownie od kilku dni, wcześniej było tylko jedzenie na wynos.
























Następna atrakcja to ruiny św. Jerzego. Zabytek z listy UNESCO to to nie jest, raczej okazja do krótkiego spacerku.
















































Zmierzamy do Santany, ale po drodze jeszcze wstępujemy do Ilha.





















i na punkt widokowy Miradouro do Cabeço do Resto.






















W Santanie kolorowy akcent naszej wycieczki- maderskie domki.
Jest tu też targowisko i sklepy z pamiątkami. Spotkaliśmy Polkę, która przybyła z Finlandii z zamiarem osiedlenia się na wyspie. Odradzała nam zakupy w tym miejscu, podobnie jak na targowisku w Funchal.

Cztery kilometry dalej, w głąb lądu zaczyna się lewada PR9 (PR9 Levada do Caldeirão Verde), a na początku stoi leśniczówka Queimades; do nawigacji wpisujemy Queimadas Parking Lot. Parking jest przygotowany do pobierania opłat, ale dzisiaj szlabany były otwarte.










































Zdążyliśmy jeszcze zaopatrzyć się w płyny w dużym supermarkecie Continente w Santanie. Do hotelu mieliśmy godzinę jazdy i ściągnęliśmy koło 19. Godzina policyjna była w dni powszednie 19-5 rano, w weekendy 18-5 rano. O tej porze ulice wyraźnie wyludniały się, ale nikt nie ścigał samochodów na drodze, a nam zawsze tej godzinki na powrót brakowało.

Poniedziałek, 22 marca.


Na śniadanie schodziliśmy na 8.30. Asortyment produktów był stały, ale wybór na tyle duży, że codziennie można było jeść coś innego.















Dla nas hitem był portugalski deser Pasteis de Nata, słynne babeczki z kremem budyniowym, po które w Belem pod Lizboną staliśmy w bardzo długiej kolejce. Apetyt zaspokoiliśmy na najbliższe kilka lat






Dzisiaj pojedziemy w przeciwnym kierunku, wybrzeżem zachodnim na południe. Droga ER101 od Porto Moniz to stary odcinek, który pnie się bardzo stromo pod górę. Nachylenie trzydzieści kilka procent na maderskich drogach to norma. Na tej górze przeważnie była zaczepiona ciemna ciężka chmura, w którą trzeba było wjechać.

Pierwszy punkt widokowy Miradouro da Pedra Mole.









Trochę wyżej Miradouro da Santinha. Stwierdzamy, ze mimo wszystkich niedogodności związanych z dojazdem, mieszkaliśmy w bardzo atrakcyjnym miejscu.
























Kolejki linowe na Maderze to temat na kilka stron https://www.wyspamadera.pl/post/kolejki ... yozQkRs6iA

Jedziemy do Achada da Cruz (Miradouro do Teleférico das Achadas da Cruz). Dobrze, że zdecydowaliśmy się przyjechać właśnie tu, bo nie wszystkie kolejki były czynne, w Funchal nie mieliśmy już takiej okazji.
Wagonik jedzie prawie pionowo w dół, nachylenie to 98%. Stacja położona jest na wysokości 450m. Na dole nie ma nikogo z obsługi, w drodze powrotnej kolejkę uruchamia się samemu zielonym guzikiem.





















W razie gdyby technika zawiodła, po pionowej ścianie trzeba podejść tą ścieżką dla kóz.






Na dole dziki kawałek wybrzeża, który mieszkańcy zagospodarowują budując dacze z kamieni i ogrodzenia z trzciny. Mają dodatkowo na oddzielnej linie windę towarową. Długo tam nie wytrzymaliśmy bo piździło okrutnie. Miejsce chyba tylko dla surferów.







































Lokalnymi drogami jedziemy do latarni morskiej na Ponta do Pargo Lighthouse.









Jednak lepszy widok jest kilometr dalej z punktu Miradouro do Fio. Knajpa też jest.

Na południu zaczynają się nowe odcinki drogi, z długimi tunelami, które pozwalają szybko przedostać się w kierunku Funchal. Ale żeby coś zobaczyć trzeba przejechać drogami lokalnymi.

Zjeżdżamy na wybrzeże do Santo Amaro. Idąc na spacer wąską uliczką oglądamy centrum historyczne.




















































































Z drugiej strony jest marina


















i kolorowe rupiecie z wodospadem w tle.















Na jedzenie zatrzymaliśmy się w Jadrim do Mar.
Joe’s Bar, bez szału, ziemniaki odgrzewane w mikrofali, nie polecam.
























Obiekt historyczny, Quinta da Piedade.

Caletha to już bardzo turystyczny rejon, dużo hoteli i sztuczna plaża.

































Podobnie wyglądają następne miejscowości, aż do Ribeira Brava. Jest niebrzydko i czysto, ale wolimy oglądać trochę inne miejsca. Tu po prostu przejechaliśmy rozglądając się.

Za Madalena do Mar na skrzyżowaniu okrężnym należy z VE3 zjechać na ER101 wzdłuż brzegu i podążać ręcznie robionymi mokrymi tunelami, mimo ostrzeżeń o spadających kamieniach. Bo kto nie ryzykuje nie zobaczy Anjos, Ponta do Sol- wodospad, prysznic i myjnia samochodowa w jednym.







































Starożytny tunel, Túneis antigos.






























Forteca de São Bento w Ribeira Brava.
























W tym miejscu zakończyliśmy część południową i drogą VE4 wykręciliśmy na północ.

W Serra de Aqua na drodze lokalnej ER228 jest Miradouro Terra Grande.





















Jadąc tą drogą na północ trafimy do punktu Miradouro da Encumeada. Wprawdzie niewiele już tu zobaczyliśmy, ale to akurat mi pasowało i wróżyło, że mój plan ma szanse powodzenia.




































Szczególną atrakcją dzisiejszego dnia miał być magiczny las Fanal. Jest on częścią starożytnego lasu wawrzynowego Laurisilva, wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Ale pokręcone drzewa trzeba koniecznie oglądać we mgle, czyli trzeba znaleźć się w tym miejscu o odpowiedniej porze, najlepiej o świcie, co dla mnie było nieosiągalne. Miejsce leży na płaskowyżu Paul da Serra, przy drodze ER209.
Zatrzymaliśmy się na Faial Parking. Mgła była odpowiednio gęsta
Mirek postukał się w głowę i powiedział, że po krowich kupach łaził nie będzie. Rzeczywiście teren wokół parkingu jest pastwiskiem, idzie się po poduszce z mchów i porostów, skraplająca się gęsta mgła i pokręcone drzewa stwarzają niesamowity klimat.
Zakręciłam się trzy razy w tej mgle i dobrze, że miałam nawigację bo byłby problem z powrotem do auta.
Ale co widziałam, to moje







































Nasze kolacje to były babeczki, owoce i napitki. Koniecznie trzeba zabrać nóż do owoców.

Pięknie, zielono, nastrojowo , cudne krajobrazy, a to przecież marzec. Mimo, że nie zawsze słońce upiększa zdjęcia, to nawet te pochmurne dają przedsmak „widokowych atrakcji”. Jak pięknie musi być tam w maju.
Kolejki to punkt obowiązkowy. Ceny całkiem przystępne. Jestem zauroczona. Tyle już zobaczyliście, a to dopiero dwa dni.

wiola2012 napisał(a):Pięknie, zielono, nastrojowo , cudne krajobrazy, a to przecież marzec. Mimo, że nie zawsze słońce upiększa zdjęcia, to nawet te pochmurne dają przedsmak „widokowych atrakcji”. Jak pięknie musi być tam w maju.
Kolejki to punkt obowiązkowy. Ceny całkiem przystępne. Jestem zauroczona. Tyle już zobaczyliście, a to dopiero dwa dni.

Wybierając się tylko na tydzień trzeba liczyć się z tym, ze pogoda może pomieszać szyki. Ale rzeczywiście, miesiąc później było by jeszcze ładniej i więcej kwitnących roślin.

Co do cen- za posiłek dla 2 osób z piwem albo lokalnym winem płaciliśmy ok. 30€. Dania z kurczaka były w tej samej cenie co wołowina czy ryba.

Wtorek, 23 marca


Jeszcze raz postanowiliśmy porozglądać się po wyżynie Paul da Serra, która leży na wysokości 1200-1500 m n.p.m. i nazywana jest gąbką Madery. Tu zobaczyliśmy długie odcinki prostej drogi, krowy i wiatraki.







































Czas na pierwszą lewadę.

Na tej stronie powinny być aktualne informacje o ewentualnych utrudnieniach na szlakach http://www.visitmadeira.pt/pt-pt/info-u ... 7qM1R0OwpM

Lewady to system kanałów irygacyjnych wyróżniający Maderę. Zaczęto je budować w XVI wieku, a są używane i rozbudowywane do dzisiaj. Jest ich około 200 i mają ponad 2500 km długości. Wykorzystując nawet niewielkie nachylenie terenu transportują wodę deszczową z bardzo wilgotnej północy na południe wyspy. Wzdłuż lewad biegną szlaki turystyczne, niektóre bardzo strome i wymagające przeciskania się na czworaka przez niskie i ciemne tunele. Z moim skręconym kolanem oczywiście takiego hardkoru nie planowaliśmy, ale mały spacerek zrobiliśmy.

Jadąc ER110 zjeżdżamy na parking, z którego droga prowadzi do PR6 Levada das 25 Fontes / Levada do Risco. Pierwsze 2,5km to wąski asfalt, zamknięty dla ruch samochodowego. W pierwszą stronę w dół, ale z powrotem już pod górę. Na tym odcinku wahadłowo jeździ busik; za 3€/osoba mieliśmy przejazd tam i z powrotem.






Do obu lewad startuje się z tego samego miejsca. Jest tu hotel, knajpa i dużo miejsca do odpoczynku.















Trasy nie są długie, ale do 25 źródeł bardzo stromo i dużo schodów. Poszliśmy na spacer do wodospadu.














































































Papaja rośnie jak pokrzywa, gdziekolwiek.












Drzewa laurowe.












Picia nie trzeba nosić ze sobą, woda leje się wszędzie.

Pędzisz jak pendolino

Podoba mi się wszystko, co pokazujesz. Wybrzeże, które pomimo marcowej pogody, jest lazurowe, przepięknie rozkwitnięte kwiaty, wodospady, widoki, mega koty, maderskie domki. Pionowa kolejka kojarzy mi się z tą z filmu "Tylko dla Orłów" a uliczki w Santo Amaro z uliczkami w wiosce Nikia na wyspie Nisiros. No i te Wasze uczty owocowe.
Czy małżonek nie doznał uszczerbku na ciele podczas bliskiego spotkania z kaczką. Dziób miała dosyć spory.

margaret-ka napisał(a):

megidh napisał(a):Dawno, dawno temu, kiedy zdjęcia robiło się na kliszy, to zdarzało się pomyłkowe wywołanie odbitki "na lewą stronę", ale dlaczego to zdjęcie jest lustrzanym odbiciem oryginału ?. Może sprawdzasz, czy masz uważnych czytelników .

Nie, to nie zagadka tylko selfie zrobione w ciasnej przestrzeni między siedzeniami, dlatego też po dwie brody mamy
Jak robisz przednią kamerą to takie lewe efekty wychodzą.

No to mnie zaskoczyłaś. Nie słyszałam o takim zjawisku, więc sprawdziłam na swoim telefonie i on robi selfie bez takich lewych efektów.

Drogą ER209 zjechaliśmy na południe. Na jednym z zakrętów minęliśmy muzeum rzeźby Museu José Meigalão.






Na południowych zboczach nawadnianych wodą z północy bujnie rosną maderskie bananki.










































Jedziemy zobaczyć popularne miejsce wycieczkowe, szklaną platformę widokową Cabo Girão Skywalk. O dziwo tłoku nie ma, chyba wszyscy z naszego samolotu już tu byli Parking i wejście są bezpłatne. Wyżej położony taras widokowy w Europie jest w Norwegii, ten ma miejsce drugie.
















































Zostawiamy Camara de Lobos na południu i odbijamy drogą ER107 w kierunku interioru do Doliny Zakonnic.

Po drodze trafilśmy na sklepik z owocami i bardzo dobrą knajpę z lokalnym jedzeniem, Restaurante "Parada dos Eucaliptos", polecam.
Szaszłyki z kurczaka i obowiązkowy chlebek- bolo do caco (z oliwą, czosnkiem i ziołami) upieczone w piecu opalanym drewnem. Kurczak przyprawiony był rozmarynem.

megidh napisał(a): sprawdziłam na swoim telefonie i on robi selfie bez takich lewych efektów.

Sprawdziłaś na zdjęciu tekstu, a nie twarzy?

megidh napisał(a):Czy małżonek nie doznał uszczerbku na ciele podczas bliskiego spotkania z kaczką. Dziób miała dosyć spory.

Zaprzyjaźnili się i gęś płakała jak odchodziliśmy

Teraz z głodnymi możemy pogadać. Jedziemy na punkt widokowy Eira do Serrado Viewpoint, z góry popatrzeć na Curral das Freiras. Jest tu duży hotel z restauracją i sklepik.






























Dolina Zakonnic to nieduża wioska położona w trudno dostępnej dolinie w centralnej części wyspy. Założyły ją zakonnice z klasztoru Santa Clara z Funchal chroniąc się tam przed atakami piratów w XVI wieku. Ponieważ w tamtym okresie podróż do doliny trwała co najmniej kilka dni i była mało bezpieczna, miejsce stało się dobrą kryjówką. Dzisiaj problemu z dojazdem nie ma, na dół prowadzą też szlaki piesze.








































My oczywiście zjechaliśmy samochodem. Wioska słynie z wyrobów kasztanowych- pieczone kasztany, frytki, chlebek, ciastka, likier. Po obfitym obiedzie daliśmy radę zjeść jedno ciastko na pół i popić likierem.



























Do domu udało nam się dotrzeć przed 18 i zobaczyliśmy jeszcze ładnie oświetlone skały Porto Moniz.

margaret-ka napisał(a):

megidh napisał(a): sprawdziłam na swoim telefonie i on robi selfie bez takich lewych efektów.

Sprawdziłaś na zdjęciu tekstu, a nie twarzy?

Masz rację, faktycznie przedni aparat robi "lewe" zdjęcia. Nigdy na to nie zwróciłam uwagi, bo ja bardzo rzadko robię selfie. Ale teraz sprawdziłam i faktycznie tak jest. W ustawieniach jest opcja włączenia opcji lustrzanego odbicia i wtedy zdjęcie odwzorowuje dokładnie układ osób, które są na nim widoczne, ale wtedy napisy są odwrotne (tak jak na napisy na butelce czy na koszulce Twojego męża).