Macedonia - Sveti Naum, Ochryda

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Ściemnia się, załamanie pogody (jeszcze większe) nadchodzi czy głód ściska?

Wiesz, o czym człowiek marzy, kiedy go wysiecze i wydmucha?...

O... dobrej książce?
Pozdrav
P.

plavac napisał(a):O... dobrej książce?

Na pewno o lepszej pogodzie.
W moim przypadku również - dla rozgrzewki - o zimnym piwie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):W moim przypadku również - dla rozgrzewki - o zimnym piwie...

To jest całkowicie zrozumiałe dla prawdziwego mężczyzny!
Dobrych snów!
P.

plavac napisał(a):To jest całkowicie zrozumiałe dla prawdziwego mężczyzny!

Drugie dno jest takie, że przecież wyruszyłem w trasę wyjątkowo późno...

Pozdrawiam,
Wojtek

O ile sama ścieżka jest zupełnie w porządku, o tyle problem powstaje nieco niżej, gdzie w okolicy dawno zrujnowanego koszaru, trzeba zejść na dno jaru i przekroczyć rwący i niemały już w tym miejscu potok. Próbuję wyszukać wzrokiem odpowiednie miejsce, jednak nigdzie nie widać takiego, które pozwalałoby na przebycie przeszkody całkowicie suchą stopą. W końcu wybieram wariant znany z Nowego Testamentu, ale że nie do końca ufam metodzie chodzenia po powierzchni wody, to naciągam spodnie przeciwdeszczowe na górne krawędzie butów i młócąc kijkami dla utrzymania równowagi, wykonuję trójskok pomiędzy obłymi kamolami w potoku.

Operacja udaje się nadspodziewanie dobrze - do żadnego buta nie wlewa się ani jedna kropla wody.

Franz napisał(a):...wybieram wariant znany z Nowego Testamentut...

Jak to nigdy nie wiadomo, która lektura przyda się w życiu!
Ale skoro się nie nalało do butów, to wyczuwam w tym zdarzeniu także domieszkę Starego Testamentu
P.

plavac napisał(a):

Franz napisał(a):...wybieram wariant znany z Nowego Testamentut...

Jak to nigdy nie wiadomo, która lektura przyda się w życiu!
Ale skoro się nie nalało do butów, to wyczuwam w tym zdarzeniu także domieszkę Starego Testamentu

Cuda, Panie, cuda...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dalej znowu wygodna ścieżka aż do momentu, kiedy jej dalszy ciąg jest dobrze widoczny po drugiej stronie spadającego z lewego zbocza potoku. Dodatkową atrakcją jest okalający potok z obu stron, ostro podmyty śnieżny kołnierz, na którego krawędzi nawet bym się nie odważył stopy postawić...

Takiego zdjęcia jak to ostatnie jeszcze nie pokazywałeś. Przepiękne i bardzo urokliwe.
Pozdrawiam.
Piotrek

plavac napisał(a):Takiego zdjęcia jak to ostatnie jeszcze nie pokazywałeś. Przepiękne i bardzo urokliwe.

Raz czas muszę dać jakieś nowe zdjęcie, a nie wciąż takie same...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Dalej znowu wygodna ścieżka aż do momentu, kiedy jej dalszy ciąg jest dobrze widoczny po drugiej stronie spadającego z lewego zbocza potoku. Dodatkową atrakcją jest okalający potok z obu stron, ostro podmyty śnieżny kołnierz, na którego krawędzi nawet bym się nie odważył stopy

To trzeba się rozpędzić i przeskoczyć.

korbaczik napisał(a):To trzeba się rozpędzić i przeskoczyć.

Bez asekuracji? To najlepszy sposób, żeby zarwać podmyty śnieg i wylądować w potoku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

korbaczik napisał(a):To trzeba się rozpędzić i przeskoczyć.

Bez asekuracji? To najlepszy sposób, żeby zarwać podmyty śnieg i wylądować w potoku.

I zostać przez niego przeniesionym Bóg wie jak daleko od miejsca, gdzie chce się dotrzeć Choć w filmach przygodowych taka przygoda kończy się zazwyczaj pomyślnym skróceniem podróży
P.

plavac napisał(a):I zostać przez niego przeniesionym Bóg wie jak daleko od miejsca, gdzie chce się dotrzeć Choć w filmach przygodowych taka przygoda kończy się zazwyczaj pomyślnym skróceniem podróży

W sumie... samochód miałem zaparkowany niżej nad tym potokiem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Kombinuję jak koń pod górę - przechodzę w górę potoku... nie... wracam i zaglądam w dół... też nie bardzo. Ale gdzieś muszę przecież przez tę wodę się przedostać! Znajduję wreszcie miejsce, gdzie udaje mi się bez strat zejść z kołnierza i ostrożnie kieruję się w stronę miejsca, gdzie potok się zwęża. Niestety, gdy jestem bliżej, okazuje się, że zwężenie po mojej stronie wymuszone jest przez pochyły głaz, po którym ścieka cienką warstwą woda. Odpada. Ale... jak okiem sięgnąć, lepszego miejsca nie widać. Pozostaje zaryzykować. Wchodzę na głaz, oceniając podeszwą możliwość ześlizgu. Na razie trzyma. Powoli, bardzo, baaardzo powoli, przesuwam się coraz niżej. Jeszcze trzyma. Wyciągam kijki przed siebie, ale wciąż nie sięgają przeciwległego brzegu. Dam radę jeszcze trochę zejść?...

Po pół tip-topu schodzę z duszą na ramieniu do momentu, aż wreszcie sięgam kijkami twardego gruntu, po czym przeskakuję na drugi brzeg. Uff... Jestem! Pozostaje jeszcze wdrapać się na górę. Jednak prosto w moją twarz szczerzy zęby ostrze śnieżnego kołnierza. Próbuję go wykorzystać jako chwyt, ale chwyt okazuje się - co było do przewidzenia - zupełnie niestabilny, a do tego tak brudny, że zmuszony jestem do szybkiej toalety w potoku. Przeciskając się zatem między kołnierzem i szumiącą wodą, udaje mi się dobrnąć do zawalonego gałęziami miejsca, gdzie do potoku wpada boczny strumień i tutaj wydostaję się na powierzchnię.

Odnalezienie ścieżki teraz to już pryszcz i wkrótce zasuwam w dół, mając tylko nadzieję, że więcej takich atrakcji mnie nie czeka. Straszy mnie wprawdzie kilka kolejnych, spadających po stromych zboczach, potoczków, jednak w bliższym poznaniu łagodnieją i pewne problemy pojawiają się dopiero dalej, w postaci powalonych drzew i gałęzi. Mam zatem chaszczowanie na ścieżce, następnie atrakcję w postaci wędrówki na krótkim odcinku korytem kolejnego strumienia - z pewnym trudem, ale jednak udaje mi się zachować suche stopy - po czym wychodzę na suchy ląd. I kiedy wydaje mi się, że trudności powinny już być za mną, kiedy widzę światła zabudowań nie dalej jak dwa kilometry, moja ścieżka... kończy bieg w rzece, płynącej dnem doliny...