Macedonia - Sveti Naum, Ochryda

Przechodzę wzdłuż ciekawej trawiastej niecki, ograniczonej granitowym półmiskiem, ścinając następnie drogę - chociaż powinienem powiedzieć: bezdroże - po kolejnych kwietnych dywanach, z powrotem do szlaku.

Malowane ... naturą
Świetne

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):Malowane ... naturą
Świetne

Aż by się chciało tam kości rozprostować...

Pozdrawiam,
Wojtek

Teraz wracam już po swoich śladach, co wcale nie znaczy, że nie odkrywam niczego nowego, gdyż dostrzegam szczegóły, które wcześniej jakoś mi umknęły, jak choćby murek z równo ułożonych kamieni na potężnym głazie nieopodal.

Fajne te kwiatki.

korbaczik napisał(a):Fajne te kwiatki.

Tu już żegnamy kwietne dywany.

Pozdrawiam,
Wojtek

Spoglądam na zegarek - strasznie dużo czasu zmitrężyłem jak na krótki poranny spacer. Minęła 12:30, suszy mnie niemiłosiernie, robię więc coś, czego bardzo staram się unikać - sięgając po resztkę wody w butelce, wysączam ją do ostatniej kropelki. Następny płyn dopiero przy wozie.

Ale jeszcze chwila i dostrzegam już samochód, zostawiony na jednej z serpentyn pod szczytem Markovi kuli. Schodzę na przełęcz i z przysychającym do podniebienia językiem docieram do samochodu. Zrzucam plecak, otwieram wóz i rzucam się na jedno ze schowanych pod śpiworem piw - uff... mokre i jeszcze chłodne...





Wysuszam puszkę do dna, zmieniam buty i zjeżdżam do Prilepu, zatrzymując się przy Słoniu.

Slon z traba w dol.

korbaczik napisał(a):Slon z traba w dol.

Noo... tak wyszło. Może smutny...

Pozdrawiam,
Wojtek

W dobrym oświetleniu prezentuje się znacznie lepiej, niż wczorajszego wieczoru. Obchodzę go dookoła, pstrykając kilka fotek, po czym ruszam dalej w dół, w stronę miasta. Nie kieruję się jednak do centrum - patrząc z Markovi kuli w dół, nie zauważyłem absolutnie niczego interesującego - tylko celuję w monastyr Archanioła Michała.

Niesamowita forma skalna w poprzednim poście.

FUX napisał(a):Niesamowita forma skalna w poprzednim poście.

Wizytówka Prilepu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kiedy strzelam z dołu fotkę, nadjeżdża akurat na rowerze chłopak, który poprzedniego dnia mógł mnie zaprowadzić, więc pytam go o dojazd do monastyru. Okazuje się, że trzeba się pieszo pofatygować, zawracam zatem i parkuję w cieniu, pod domem, w którym wczoraj korzystałem z Internetu.

Ruszam na krótki spacer i już po chwili przekraczam próg, starając się zanadto w zakaz fotografowania nie wpatrywać. Wnętrze nie szokuje urodą, mimo iż cerkiew jest wiekowa. Pierwotną z XII stulecia przebudowano pod koniec XIV wieku i wyraźnie nadgryzione przez ząb czasu freski na ścianach pochodzą z tamtych czasów. Pozostałe zabudowania monastyru datują się na wiek XIX, są zatem bardzo młode, uroczo jednak zostały wkomponowane w otoczenie, stanowiąc nierozerwalny kompleks ze skałami, na których je posadowiono.