Macedonia - Sveti Naum, Ochryda

andeo napisał(a):Wojtku,może się mylę,pewnie tak,bo znawcą gór nie jestem ,ale jak tak oglądałam te ostatnie Twoje zdjęcia i zdjęcia córki ,która wróciła z Gór Stołowych ,to widzę podobieństwa ,czy słusznie? chodzi mi tylko o te rzeźby skalne .

Masz rację, jest podobieństwo, chociaż przypadkowe.
Pochodzenie tych gór jest zupełnie różne. Wypiętrzenie, do których należy Zlatovrv, zbudowane jest z liczącego sobie 300 milionów lat granitu. Zaś Góry Stołowe - oraz sporej wielkości pas, na który składają się grupy, rozsiane po Polsce, Czechach oraz Niemczech - to piaskowce, mające około 30 milionów lat.
Piękne piaskowce, jak chociażby te tutaj.

Pozdrawiam,
Wojtek

No tak G.Stołowe o wiele młodsze .Przepiękne te Góry Połabskie ,świetnie że pokazujesz też te bliższe rejony ,poczytam sobie ,może kiedyś mnie tam nogi poniosą ,bo już po powrocie córki upewniłam się,że chcę zobaczyć Góry Stołowe na własne oczy ,to może i do Niemiec się wybierzemy kiedyś ojjj tyle planów

Wojtku a widziałeś Meteory w Grecji? to też piaskowce prawda?

Jakbym miał opisać Macedonię i pobyt tam jednym słowem, użyłbym słowa "życzliwość". Uśmiechnięci, pomocni, dobrzy ludzi ( przynajmniej dla mnie).

andeo napisał(a):Wojtku a widziałeś Meteory w Grecji? to też piaskowce prawda?

Byłem tam kilkanaście lat temu. Piękne.
Tak, to piaskowce i zlepieńce. Marzy mi się powrót w tamte rejony...

A podczas najnowszego wypadu zdarzyło mi się między innymi bliżej zapoznać z takimi formacjami skalnymi:

krzysiek bb napisał(a):Jakbym miał opisać Macedonię i pobyt tam jednym słowem, użyłbym słowa "życzliwość". Uśmiechnięci, pomocni, dobrzy ludzi ( przynajmniej dla mnie).

Tez się spotkałem z życzliwością, chociaż osobiście najbardziej odczuwałem ją za każdym razem w Turcji oraz w Rumunii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ja bardzo bym chciała zobaczyć Meteory .Ostatnie zdjęcie gdzie robione ? z Twojej ostatniej podróży?dobrze zrozumiałam? Piękne.

andeo napisał(a):Ostatnie zdjęcie gdzie robione ? z Twojej ostatniej podróży?dobrze zrozumiałam? Piękne.

Zgadza się. Widzieliśmy je z daleka dziewięć lat temu. Tak nam przypadły do gustu, że tym razem zrobiliśmy po nich krótki spacer.

Nieco później odwiedziliśmy z kolei takie miejsce:

Franz napisał(a):[img]


[/img]

Wojtku,
za 2 tygodnie wybieram się do Macedonii, na 2 tygodnie, zdradzisz, gdzie zostało zrobione to zdjęcie?
Czy to gdzieś na jeziorze Prespa?

Pozdrowienia!

Czyli to tzw kręgle ?:) następne miejsce odwiedzone przez Was równie piękne ,ciekawą barwę mają skały.

jacek_222 napisał(a):za 2 tygodnie wybieram się do Macedonii, na 2 tygodnie, zdradzisz, gdzie zostało zrobione to zdjęcie?
Czy to gdzieś na jeziorze Prespa?

Zgadza się. To zachodni brzeg jeziora Prespa, tuż przy szosie.

andeo napisał(a):Czyli to tzw kręgle ?:)

Jak najbardziej.
Te są nad wioską Riglos i po nich się teraz w lipcu przeszliśmy. Rzuciliśmy potem jeszcze okiem na blisko leżące kręgle ponad wioską Aguera.

andeo napisał(a):następne miejsce odwiedzone przez Was równie piękne ,ciekawą barwę mają skały.

To jest w ogóle bardzo ciekawe miejsce, gdzie na obecny wygląd zapracowała nie tylko natura, ale w znacznym stopniu człowiek. Rzymianie w przemyślny sposób rozwalili potężną górę w celu łatwiejszego wydobywania złota. Ten sposób nosi ciekawą nazwę: ruina montium.

A do skalnych form dorzucę jeszcze coś takiego:



Pochodzi z cyrku Pedriza.

Pozdrawiam,
Wojtek

No tak,doprowadzili góry do ruiny
ta skała na ostatnim zdjęciu przypomina mi czajniczek ,dzbanuszek na herbatę

andeo napisał(a):ta skała na ostatnim zdjęciu przypomina mi czajniczek ,dzbanuszek na herbatę

Bez wątpienia czajniczek.
W tym cyrku można znaleźć mnóstwo fantazyjnych form skalnych.

Pozdrawiam,
Wojtek

W trawie widać mizerny ślad wydeptanej ścieżki - z braku czegoś lepszego decyduję się nią ruszyć. Mizeria ścieżyny narasta, pozwala jednak na dotarcie do podnóża skał. Ostrożnie wkraczam na twarde pochyłości, kierując się do zamykającego horyzont wyraźnego nosa. Zaglądam za niego - niestety, dalszych możliwości marszu nie widać. Spoglądam za siebie - rodzajem bardzo stromej, trawiastej rampy, rozdzielającej skalne obrywy, dałoby się trochę wysokości zdobyć.

Kiedy rampa się kończy, udaje mi się przedostać na podobną biegnącą powyżej. Wyżej pojawiają się problemy skała staje dęba, a rosnące w zagłębieniach kolczaste krzaki sprawy nie ułatwiają. Już prawie podejmuję decyzję odwrotu, kiedy zauważam nową możliwość - trzeba się zgrabnie wspiąć na niezbyt wysoki, chociaż obły głaz, z którego powinno był łatwiej. Za chwyty służą pomarszczone mchy i wiotkie gałęzie, jednak kiedy jestem w połowie, mchy decydują się na oderwanie od głazu, co u mnie skutkuje natychmiastowym obsunięciem się. Rozpaczliwym odruchem łapię wyżej rosnącą kępkę trawy, która zatrzymuje na moment ślizg, a kiedy i ona zaczyna się od podłoża odrywać, gwałtowny wiatrak w wykonaniu obu nóg przynosi połowiczny efekt. O ile lewa stopa daremnie próbuje znaleźć oparcie, to prawa trafia na przyjaźnie nachylony, szorstki fragment - wypuszczam z ręki wyrwaną kępkę, wyrzucając ją maksymalnie w przód i... jest! To był naprawdę ostatni moment na to, by wreszcie złapać uczciwy, skalny chwyt. Podciągam resztę i ciała i staję na tym głazie. Obym tylko nie musiał za chwilę tędy wracać...

Ale - nie! Podchodzę już znacznie łatwiej w kierunku wąskiej przełączki, skąd widać w dole odwiedzony chwilę wcześniej monastyr.

Zaś tuż nad moją głową piętrzą się skały szczytowe. Tylko... czy ja tu na pewno dam radę wejść?...

O kurcze,nie było wesoło
Czy dasz radę? jasne ,że tak! podziwiam Twój upór i pasję .

andeo napisał(a):O kurcze,nie było wesoło
Czy dasz radę? jasne ,że tak! podziwiam Twój upór i pasję .

To znaczy, że Cię zawiodę...

Pozdrawiam,
Wojtek