Macedonia - Sveti Naum, Ochryda

Permanentna iinwigilacja w obsadzie trzyosobowej

Spotkanie z psami na odludziu przypomina mi scenę rodem z horroru , jaką widziałem w Rumunii - kilka psów różnej maści raczyło się upolowaną sarną pod czujnym okiem szarego , znacznie większego od innych psa . Pomyśłałem wtedy , że samotny wędrowiec wolniejszy jest znacznie od sarny . . .


Pozdrawiam
Piotr

DarCro napisał(a):A pamiętasz czemu sie pogubiłeś? Zastanawiam się czy też nie wybrać tej drogi na południe.
Korków nie było?

Nie było korków - za żadnym razem.
Oznaczenia były, ale wtedy - ten pierwszy raz, gdy jechałem M0 - nie uwierzyłem, że po okrążeniu całego Budapesztu mam skręcić do niego. Wybrałem przeciwny kierunek i dlatego wylądowałem na M5. Należało skręcić na Budapeszt i później było odbicie w lewo i na zwykłą piątkę.

piotrf napisał(a):Permanentna iinwigilacja w obsadzie trzyosobowej

Czipsy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Idę trochę lasem, czasem otwartym terenem, skąd ponad drzewami widać w oddali szczytowe partie Karadżicy – tak bowiem nazywają się góry, na których najwyższy wierzchołek właśnie się wybieram. Zgodnie z mapą powinienem gdzieś w tych okolicach napotkać drogę z Nezilovo – tę, przy której drogowskaz mówił o dwóch godzinach. Tymczasem niczego takiego nie udaje mi się zauważyć. Całkiem możliwe, że rozmywa się ona na trawiastych halach. Nie jest to dla mnie żaden problem – byłby, gdybym próbował na nią trafić, idąc z góry na dół.

Po chwili wchodzę znowu w las, mając po prawej ręce głęboki wąwóz z szumiącą w dole wodą. Wąwóz podnosi się szybko i kiedy różnica poziomów wynosi około dziesięciu metrów, droga ostrym łukiem przerzuca się na drugą stronę po… Właśnie – powinienem napisać, że po moście, ale na miano mostu ta konstrukcja niezbyt zasługuje. Luźno ułożone, porośnięte grubym mchem i bardzo spróchniałe pnie, a od połowy zasłane kłębowiskiem gałęzi. Stoję przez chwilę, zastanawiając się nad możliwością przejścia. Ale… nie. Nie podejmę tego ryzyka. Nie ma rady – trzeba poszukać miejsca, gdzie da się zejść bezpiecznie na dno wąwozu.

Szlaku nigdzie nie widzę, jedynie jakieś czerwone kółko na drzewie, wyglądające jednak bardziej na tajemne oznaczenia leśników. Przechodzę wyżej, poza most, ale dogodnego zejścia brak. Jest coś nieznacznie wydeptanego na bardzo stromym stoku, chyba sarnie ślady; ja jednak za jelenia nie mam zamiaru tu robić. Zawracam, pilnie przeczesując urwisko, spadające z drogi na dno wąwozu. Pamiętam, że widziałem szlak przy tych strużkach wody, które uwieczniłem obiektywem aparatu, ale potem?

Zatrzymuję się ponownie przy moście - zaryzykować? W tym momencie Ciapuś - ten czarny z białą łatą, bo kolorowe dały wcześniej za wygraną - który do tej pory zachowywał dystans, podbiega do mnie i skacze mi na uda. Wyraźnie chce mi coś powiedzieć; domyślam się jego intencji - chce mnie odwieść od głupiego zamiaru.

- No dobra, Ciapuś. Tędy nie. Powiedz w takim razie, którędy!

Ale tu już mój przypadkowy czworonożny towarzysz zostawia mi wolną wolę. Jestem przekonany, że szedł tędy nieraz i chyba testuje moją inteligencję.

Cofam się zatem, szacując w kolejnych miejscach możliwości zejścia do potoku z uniknięciem ześlizgu. W końcu decyduję się sięgnąć dna. Ostrożnie, chwilami łapiąc za kępy traw - są bardziej stabilne od łatwo ze stoku wysuwających się kamieni - schodzę w dół. Trochę czasu to zabiera, ale udaje mi się to zrobić bez strat i teraz - korzystając z tego, że potok rozgałęzia się tu na kilka strug - przeskakuję z wysepki na wysepkę i już jestem na drugim brzegu. Zaraz muszę przejść przez kolejny, boczny potok, za którym mogę wrócić na swoją dróżkę.

Robi się na tyle stromo, że wyciągam kijki, żeby oszczędzać kolana. Docieram do rozstajów - tutaj dopiero łączę się z wypatrywaną wcześniej drogą z Nezilowa. Teraz już bez niespodzianek, dobrą ścieżką dołączam do leśnej drogi, którą wczoraj pod wieczór usiłowałem jechać i nią szybko docieram do Ceples.

Dobre miejsce i pora na śniadanie. Zostały mi jeszcze zrobione a domu kanapki, więc nawet nie muszę sobie niczego przygotowywać, tylko wsuwam gotowce. Przebieram się też – mimo porannej pory jest już bardzo ciepło, a strome podejście wycisnęło ze mnie wiele potu – i smaruję kremem twarz i zewnętrzne powierzchnie dłoni, co nie jest u mnie częstym zjawiskiem. Ciapuś w tym czasie układa się wygodnie w trawie. Odprowadził mnie od wsi aż tutaj, ale chyba nie ma zamiaru pójść w wysokie partie gór…

towarzysz pierwsza klasa;)

wspaniale z Tobą tak podróżować, te wyprawy mają niesamowity klimat i odkrywają przed nami wspaniałe miejsce.
Dziękuję za otwieranie nowych horyzontów;)

ArliJ napisał(a):towarzysz pierwsza klasa;)

Podyskutować się nie da , ale pomilczeć już razem można . . .



Pozdrawiam
Piotr

Nie wiem czy dobrze pamiętam z innego wątku, ale z Tobą to zawsze Ciapuś chyba wędruje.

ArliJ napisał(a):Dziękuję za otwieranie nowych horyzontów;)

Ja dziękuję za ujawnienie Twojego towarzystwa. Milej się wędruje.

piotrf napisał(a):

ArliJ napisał(a):towarzysz pierwsza klasa;)

Podyskutować się nie da , ale pomilczeć już razem można . . .

Rozmawialiśmy. Znaczy - głównie ja do niego mówiłem...

DarCro napisał(a):Nie wiem czy dobrze pamiętam z innego wątku, ale z Tobą to zawsze Ciapuś chyba wędruje.

Na przykład, w kilku rumuńskich przygodach mi się zdarzyło mieć takie towarzystwo.

Pozdrawiam,
Wojtek

W tym roku po górach Macedonii nie będę łaził tylko jeździł. Stąd pytanie o drogi.

Franz napisał(a):Idę trochę lasem, czasem otwartym terenem, skąd ponad drzewami widać w oddali szczytowe partie Karadżicy – tak bowiem nazywają się góry, na których najwyższy wierzchołek właśnie się wybieram. Zgodnie z mapą powinienem gdzieś w tych okolicach napotkać drogę z Nezilovo – tę, przy której drogowskaz mówił o dwóch godzinach. Tymczasem niczego takiego nie udaje mi się zauważyć. Całkiem możliwe, że rozmywa się ona na trawiastych halach. Nie jest to dla mnie żaden problem – byłby, gdybym próbował na nią trafić, idąc z góry na dół.

Solunska jest jednym z kilku potencjalnych miejsc docelowych jakie sobie w Macedonii obrałem. Chciałbym dojechać jak najwyżej. Pamiętam jeszcze z jakiejś relacji (chyba Kulki? a jeśli kogoś innego to przepraszam za pomyłkę ), że ciężko było dojechać osobowym, Tobie też się to nie udało. Na przedostatnim zdjęciu powyżej widzę jednak jakąś drogę. Takie właśnie drogi w tym roku nas interesują. Czy ostatecznie spotkałeś drogę dochodzącą do Ceples z Nezilova?

Tutaj jest opis, ale data wskazuje że może być nieaktualny

First across village "Papradishte", and the other one across village "Nezilovo". There is asphalt road untill both villages, and after them untill refuge "Cheples" there is a forest road, you can reach the refuge with terrain vehicle.

Tutaj jeszcze rzut oka z góry:


Jeszcze jeden cytat z poprzedniej strony:

In fact you can reach the summit "Solunska glava" with a terrain vehicle

Chodzi tutaj o drogę od północy. Czy jest ona dostępna dla wszystkich samochodów 4x4 czy np tylko dla wojskowych, bo z tego co widzę to na szczycie jest jakaś baza wojskowa...

No i zapisuję się do czytających, bo z wcześniejszych zdjęć wnioskuję że jeszcze coś w Macedonii się pokrywa z moimi tegorocznymi planami

typ napisał(a):Pamiętam jeszcze z jakiejś relacji (chyba Kulki? a jeśli kogoś innego to przepraszam za pomyłkę ), że ciężko było dojechać osobowym, Tobie też się to nie udało.

Golek opisywał, jak się przymierzał do tej góry, ale jako że nie udało mu się wjechać na Ceples, zrezygnował.

typ napisał(a):Na przedostatnim zdjęciu powyżej widzę jednak jakąś drogę. Takie właśnie drogi w tym roku nas interesują. Czy ostatecznie spotkałeś drogę dochodzącą do Ceples z Nezilova?

Tak, spotkałem tuż przed Ceples. Napisałem o tym w ten sposób: "Teraz już bez niespodzianek, dobrą ścieżką dołączam do leśnej drogi, którą wczoraj pod wieczór usiłowałem jechać i nią szybko docieram do Ceples."
A na fotce jest jej przedłużenie w kierunku gór. Odrobinę dalej droga zanika. Od tej strony dojechać się nie da.

typ napisał(a):Tutaj jeszcze rzut oka z góry:

Prawy wariant to jest ten przejezdny dla terenowców, a którym mnie się nie udało przejechać. W Nezilovo oznaczony: Ceples 11km.
Lewy wariant jest pieszy, oznaczony w Nezilovo: Ceples 2h.
Wspomniałem o nich wcześniej.

typ napisał(a):Chodzi tutaj o drogę od północy. Czy jest ona dostępna dla wszystkich samochodów 4x4 czy np tylko dla wojskowych, bo z tego co widzę to na szczycie jest jakaś baza wojskowa...

U góry to jest elegancka szeroka droga. Ale jak wygląda jej przebieg oraz czy nie stoi przy niej na dole zakaz ruchu bądź szlaban - tego nie wiem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pakuję graty, wrzucam plecak na grzbiet, żegnam Ciapusia zdawkowo, żeby z ewentualnej serdeczności nie wyciągnął fałszywych wniosków i ruszam w górę. Nie oglądam się za siebie, żeby nie nawiązywać kontaktu wzrokowego, kiedy jednak po kilkudziesięciu krokach dociera do moich uszu podejrzany szelest, odwracam głowę. I co? Ciapuś tuż za mną...

Zaczyna się etap tłumaczeń, zniechęcania, sugestii odwrotu. Ciapuś najpierw patrzy mi w oczy, potem odwraca wzrok i kładzie uszy po sobie - jak na początku trasy. Chyba mu przykro, ale tak będzie lepiej. O ile podda się sile moich argumentów, a wcześniejsze doświadczenia nie napawają w tym względzie optymizmem.

Ruszam znowu w górę, zerkając ukradkiem za siebie. Ciapuś stoi w miejscu. Kiedy po stu metrach sprawdzam ponownie, okazuje się, że czworonożny towarzysz nie dał się przekonać. Zdaję sobie sprawę, że jestem na przegranej pozycji, a sugerowanego w takich przypadkach zachowania - rzutu w psa kamieniem - nie jestem w stanie zaakceptować. Macham ręką - rób, co chcesz.

Ciapuś wysokogórski - nowa rasa

Za Tobą warto iść - kamieniami nie rzucasz . . .

. . . to idę


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):kamieniami nie rzucasz . . .

Agresja jest sprzeczna z moja naturą.

Pozdrawiam,
Wojtek

piękne kadry...
zamierzamy troszkę liznąć w tym roku Macedonię w drodze na Lefkadę (pobyt na około 3-4 dni) ale cały czas śledząc tą relację odkrywam kolejne piękne miejsca i wiem że to musi być kraj do którego wrócimy, może ze starszymi dziećmi.
Życzę sobie żebym kiedyś miała tyle czasu, pieniędzy i zdrowia żeby chociaż troszkę zwiedzić z tej listy ciekawych miejsc jakie nam tu pokazujesz.
Tobie życzę kolejnych odkryć:)