Łódką po trawie (2018) : Kanał Elbląski i Żuławy

Pochylnie pracują w godzinach od 8-mej do 19-tej. Dzięki pięciu pochylniom, statki na Kanale na odcinku długości 9,6 km pokonują 99,5 m różnicy wysokości. Pochylnie mają długość od 350 do 550 m, pokonanie jednej zajmuje około 15-20 minut. Odcinki pomiędzy pochylniami mają długość od 2 do 2,9 km. Przy prędkości naszej łódki, czas pokonania wszystkich pięciu pochylni to około 3,5 godziny – pod warunkiem, że na każdej niemal od razu trafimy na zielone światło, że nie będziemy musieli czekać w kolejce do wózka . Wiadomo, biała flota ma pierwszeństwo! Dobrze wiedzieć, o jakich godzinach spodziewać się wycieczkowców na trawie … O tej porze roku małych łódek nie było zbyt wiele, więc kolejka się nie wydłużała. Zazwyczaj na wózku byliśmy sami, tylko w drodze powrotnej na trzech pochylniach jechaliśmy z jeszcze jedną łódką.



Statki są przetaczane na wózkach umieszczonych na szynach. Pochylnie poprowadzone są w linii prostej, zgodnie z linią trasy kanału. Pochylnia posiada dwa równolegle torowiska, między dolnym a górnym stanowiskiem. Na każdym torowisku porusza się jeden wózek. Każdy wózek ma ciężar własny 24 tony i nośność 50 ton. W przypadku jednoczesnego obciążenia obu wózków, dopuszczalna nośność jednego wózka wynosi 38 ton.

Tory zaczynają się na górnym stanowisku (pod wodą), jeszcze przed szczytem zapory (grobli), zamykającej dany odcinek Kanału. Takie rozwiązanie umożliwia po zamknięciu grobli i wypompowaniu wody prowadzenie prac remontowych bez zamykania większych odcinków kanału.
Wózek wciągany jest na linach na szczyt pochylni, a potem torami opada do dolnego stanowiska i również tutaj schodzi pod wodę. Każda pochylnia jest dwukierunkowa, czyli podczas jednego „kursu” można jednocześnie wciągać jeden statek, a opuszczać drugi. Szerokość pochylni umożliwia swobodne mijanie się nawet dosyć dużych jednostek pływających. Nieopodal pochylni umieszczone są hale maszynowni.

Na każdej pochylni znajduje się urządzenie do przeciągania jednostek pływających, maszynownia z kołem wodnym (lub turbiną), rurociąg stalowy odprowadzający wodę na koło wodne lub turbinę, kanał obiegowy, filary kół linowych na górnej i dolnej stacji pochylni. Cztery pochylnie mają jednakową konstrukcję, natomiast piąta – pochylnia Całuny – zamiast koła łopatowego wyposażona została w turbinę.

Cała energia do napędzania pochylni pochodzi z wody wypływającej z kanału specjalnym upustem, który kieruje strumień na potężne koło łopatkowe. Napęd przekazywany jest za pomocą kół i lin stalowych.

Na pochylniach obecnie zainstalowane są kamery, dzięki którym sterujący ruchem pozwala lub nie pozwala wpłynąć łódce na wózek, o czym załogę informuje zielone lub czerwone światło po odpowiedniej stronie torowiska.









Łódka, wielkości zbliżonej do naszej, pojawiła się tylko jedna - na dodatek znacznie później, gdy siedzieliśmy przy pierogach . Fotek nie mamy, załapała się tylko wcześniejsza ekipa na skuterach.











Jakiś pogląd więc sobie wyrobiliśmy, a reszta - następnego dnia - to na naszej pochylni będzie już troszkę improwizacją

Pora na wizytę w muzeum Kanału Elbląskiego.

Pomysł utworzenia izby muzealnej powstał na początku lat 90-tych XX w., otwarto ją w 1998 r. Koszt biletu wstępu to 8 zł od osoby. Trochę dużo, bo eksponatów w muzeum nie ma zbyt wiele, chociaż zajmuje ono dwie kondygnacje. Jest sporo różnych plansz ze schematami i zdjęciami, a na piętrze kilka różnej wielkości przedmiotów, ale dla laików technicznych to średnio atrakcyjne (ale panowie byli zaciekawieni ). Osobiście najbardziej podobał mi się ładnie zrobiony kilkunastominutowy film o historii kanału, jaki wyświetlany jest w sali na parterze tuż po rozpoczęciu zwiedzania. Ciekawe były też stare fotografie oraz makieta pochylni, prezentująca jej działanie.













W muzeum prezentowany jest też portret inżyniera Steenke. Tyle, że jest to wizerunek wymyślony . W 2014 r. zorganizowano konkurs na ten portret, wykonany techniką i stylistyką XIX-wiecznego portretu realistycznego, dzieło zwycięzcy konkursu umieszczono w muzeum.
Ciekawostką jest fakt, iż niedawno historyk Ryszard Kowalski z Ostródy, wyszperał gdzieś nieznane wcześniej historyczne fotografie z czasów budowy Kanału, dzięki czemu wreszcie wiadomo, jak faktycznie Steenke wyglądał . Jakimś cudem, zwycięski wizerunek przypomina inżyniera najbardziej ze wszystkich zgłoszonych do konkursu.

Naprzeciwko budynku muzeum, po drugiej stronie Kanału, stoi obelisk upamiętniający inżyniera Steenke.

dangol napisał(a):Załoga

troszkę się tajniaczy.

pzdr

Chciałabym kiedyś spróbować jazdy po takich pochylniach, wyglądają świetnie

longtom napisał(a):

dangol napisał(a):Załoga

troszkę się tajniaczy.

Nastał czas RODO

beatabm napisał(a):Chciałabym kiedyś spróbować jazdy po takich pochylniach, wyglądają świetnie

Świetna przygoda, warto pokonać pochylnie samodzielnie . Musicie któregoś roku odpuścić sobie Mazury (albo chociaż skrócić rejsy po po wielkich jeziorach), a wybrać się na Warmię i Żuławy.

Po oglądnięciu muzeum, poszliśmy na drugi brzeg Kanału, aby obejrzeć maszynownię.











Potem było małe co nieco pod parasolkami – wybór niezbyt duży, no ale cóż począć? Gotowanie na łódce tego dnia nie wchodziło w grę, bo nie byłoby gdzie umyć garów. Calipso tak jest skonstruowane, że zrzut wody ze zlewozmywaka jest za burtę, więc mycie z płynami jest wykluczone w ogóle, a w miejscu którym staliśmy, nawet wstępne spłukiwanie bez płynu odpadało…

W żadnym z dwóch barów piwka nie podawali , na szczęście mieliśmy jeszcze stosowny zapas (na dodatek zimnego) na naszej łódce, więc dramatu nie było. Był też czas na winko .





Miejsce na nocleg było OK. Gdy jednodniowe wycieczki odjechały autokarami, przy górnej stacji pochylni Buczyniec zostaliśmy my i załogi w trzech statkach białej floty. No i jeszcze ptaki i żaby .

Poniedziałek, 18 czerwca



Śniadanie postanowiliśmy zjeść już po drodze, aby zdążyć z pochylniami zanim wyruszy biała flota.
Grzesiek poszedł do maszynowni uiścić stosowną opłatę (dla naszej jednostki za 5 pochylni – 36 zł) i podpytać jeszcze o to i owo, a my w tym czasie przygotowaliśmy się do odpłynięcia. Ruszyliśmy o 8:25…

Różnica poziomu wody między górnym i dolnym odcinkiem kanału pochylni Buczyniec wynosi 21,5 m, długość odcinka lądowego to około 550 m.
Wg niektórych źródeł z netu, różnica wysokości pochylni to nie 21,5 m, lecz 20,62 m. Jak jest naprawdę, nie mam pojęcia (przy stacjach pochylni są wprawdzie tablice podające takie dane, ale jak nie uwieczniliśmy tego na fotkach, to wiedza umknęła ). Tak czy owak, pochylnia robi wrażenie, a na pewno jest najdłuższa z wszystkich pięciu.

Dostaliśmy zielone światło .
To nasza pierwsza pochylnia, więc stres był spory. No bo jak wpłynąć przez wąskie „wrota” , a potem na wózek, żeby nie poobijać łódki? Wprawdzie w porównaniu z wycieczkowcami mamy trochę luzu (nasza maksymalna szerokość to 2,8 m , jednostki białej floty mierzą u góry maksymalnie 3,35 m), ale przy jakimkolwiek wietrze (a tego dnia był) Długim Weekendem trochę miota . Bez regulacji kursu wiosłami, mógłby być brzdęk! Wycieczkowce się tym nie przejmują, bo ich kadłuby są z żelaza , ale nasza łupinka po trafieniu w słupek bramki czy w żelastwo wózka, mogłaby mieć problem…
Ćwiczenia jednak czynią mistrza , a po pokonaniu pierwszej pochylni stres maleje. Uważać jednak trzeba przez cały czas

Powolutku wpłynęliśmy na wózek (w tym momencie bardzo przydaje się ster strumieniowy).



Wszystkie wózki posiadają dwie belki wyższe niż inne w swojej środkowej części, naszą barkę ustawia się na wózku tak, aby absolutnie nie siadła na tych wystających belkach.
Takie małe pływała jak nasze mieszczą się na jednym wózku trzy, więc w przypadku wielu chętnych do jednego wózka, my powinnyśmy wpływać albo jako pierwsi, albo ostatni (szczęśliwie się złożyło, że wszystkie pięć pochylni pokonywaliśmy tego dnia sami, bez towarzystwa innych łódek).
Wózki są dłuższe niż widoczne podczas wpływania pomosty: pierwsza i ostatnia pochylnia o około 4m, trzy środkowe o około 2m. Silnik trzeba bezwzględnie wyłączyć i podnieść, aby śruba nie dotykała belek na wózku.
W razie wątpliwości, pan z obsługi podpowie co i jak. Jeśli na pochylni jesteśmy po raz pierwszy, warto o tym panu wspomnieć, aby nami odpowiednio pokierował.



Łódka płynie razem z wózkiem (przymocowana do niego linami na biegowo) do chwili, gdy wózek zaczyna wynurzać się z wody, wtedy powoli osiada na wózku.



Ten moment jest najbardziej stresujący! Gdyby coś poszło nie tak, wtedy należy użyć ręcznego hamulca na chodniku wózka i zaalarmować obsługę uderzeniem młotkiem w gong.
Na szczęście, żadna nieprzyjemna sytuacja nam się nie trafiła .

Gdy wszystko było gotowe, a łódka prawidłowo usiadła na wózku i została do niego przycumowana, walnęliśmy w gong
i maszyneria ruszyła.

Zostaliśmy wciągnięci na trawę…







… a potem rozpoczął się powolny zjazd na wózku do dolnej stacji pochylni, co trwało około 15-20 minut.



W większym rozmiarze TU



Gdy wózek zanurzył się wodzie, złapaliśmy liny na biegowo. Po odzyskaniu przez łódkę pływalności, opuściliśmy i włączyliśmy silnik, można było ruszyć dalej Kanałem do kolejnej pochylni.

Wypłynięcie jest łatwiejsze , niż wpływanie na wózek, ale tu też trzeba uważać na wąskie przejście, aby nie walnąć łódką w „bramkę”. Zwłaszcza, że w pobliżu dolnych stacji pochylni znajdują się ujścia kanałów obiegowych, woda z nich łatwo spycha łódkę z kursu.

Godzina 8:55 – pierwsza pochylnia za nami .

Coś wspaniałego, łódką po trawie i nie trzeba jechać zagranicę.
Bardzo mi się to podoba.
Swoją drogą widzę, że jak ktoś łyknie "wodnego bakcyla" , to na ląd ciężko mu zejść .

Buber napisał(a):Coś wspaniałego, łódką po trawie i nie trzeba jechać zagranicę.
Bardzo mi się to podoba.
Swoją drogą widzę, że jak ktoś łyknie "wodnego bakcyla" , to na ląd ciężko mu zejść .

To nie tak. Jak ktoś łyknie bakcyla to na ląd już nie zejdzie.....To gorsze niż twarde narkotyki

dangol napisał(a):
Ten moment jest najbardziej stresujący! Gdyby coś poszło nie tak, wtedy należy użyć ręcznego hamulca na chodniku wózka i zaalarmować obsługę uderzeniem młotkiem w gong.
Na szczęście, żadna nieprzyjemna sytuacja nam się nie trafiła .
Zostaliśmy wciągnięci na trawę…

Pierwszy raz i od razu bezbłędnie wykonany manewr.
Gratulacje!

Opis działania pochylni z najwyższą starannością przekazałaś. Rzeczywiście myślałam, że pochylnie to coś prostszego technicznie niż kolejka linowa a wyszło że podobne.

Świetna sprawa
Opis tak precyzyjny, że czułam się prawie tak, jakbym była tam z Wami .

marze_na napisał(a):Opis tak precyzyjny, że czułam się prawie tak, jakbym była tam z Wami .

Nie tyle z ust mi to zdanie wyjęłaś, co spod palców

pzdr

PS
Jak byłem w Buczyńcu dawno temu, to tak elegancko tam nie było.

Buber napisał(a): Swoją drogą widzę, że jak ktoś łyknie "wodnego bakcyla" , to na ląd ciężko mu zejść

beatabm napisał(a): To nie tak. Jak ktoś łyknie bakcyla to na ląd już nie zejdzie.....To gorsze niż twarde narkotyki

Mnie do uzależnienia baaaaaaaaaaaaaaaaardzo daleeeeeeeeeeeeeeeko, ale fakt – od czasu do czasu fajnie jest podróżować wodą .

Lidia K napisał(a): myślałam, że pochylnie to coś prostszego technicznie niż kolejka linowa a wyszło że podobne

Energia do napędzania wszystkich pochylni pochodzi tylko z wody, no i działa to już od wielu lat . Genialny pomysł inżyniera Steenke (fakt, nieco podpatrzony , ale i tak to niesamowita myśl techniczna ) być może nawet przewyższa to, co jest „lądowych” w kolejkach linowych.

marze_na napisał(a): Opis tak precyzyjny, że czułam się prawie tak, jakbym była tam z Wami .

Pomocne były informacje na stronie netowej właścicieli naszej łódki, a także pisemna instrukcja, którą dostaje się w maszynowni wraz z paragonem fiskalnym przy uiszczaniu opłaty za pochylnie.

longtom napisał(a): Jak byłem w Buczyńcu dawno temu, to tak elegancko tam nie było.

Teren przyległy do pochylni Buczyniec jest faktycznie elegancki, przy innych pochylniach wypas jest znacznie mniejszy. No ale to właśnie Buczyniec jest od strony brzegu najczęściej odwiedzany przez turystów, zwłaszcza tych korzystających z usług białej floty…
Kanał Elbląski przeszedł gruntowną rewitalizację zakończoną przed sezonem 2015 r. Inwestycja kosztowała około 111 mln zł, w tym pond 48 mln zł stanowiło dofinansowanie w ramach programów unijnych.

Po drodze do następnej pochylni minęliśmy trzy mosty.







Tuż za trzecim mostem (ok. 9:10) pojawiła się pochylnia Kąty.





Nabrzeże cumownicze przed pochylnią znajduje się przy wsch. (naszym prawym) brzegu, obok jest budynek maszynowni.



Mieliśmy co prawda zielone światło, ale… Zaczęła ostrzegawczo migać lampka na wyświetlaczu, a potem pojawił się napis „awaria silnika”.

Co jest ??????? Czyżbyśmy zostali zastopowani w Katach na nie wiadomo jak długo, aż nam silnik wymienią?

Żeby zadzwonić i zgłosić awarię, musieliśmy się trochę nachodzić w pobliżu, gdyż na łódce żadna sieć nie miała zasięgu. Na szczęście się udało , nie tylko z telefonem, ale i z silnikiem .
Okazało się, że to tylko sygnał serwisowy , iż po 30 godzinach pracy nowy silnik wymaga sprawdzenia, czy wszystko jest OK. Oczywiście, poza światełkiem i informacją o awarii, żadnego problemu nie było . Przez telefon dostaliśmy tajny kod, jak zresetować sygnał ostrzegawczy, mogliśmy płynąć dalej.

Tyle, że skoro już staliśmy w Kątach i trochę czasu zeszło nam na ustalenie , co dalej, to postanowiliśmy zjeść tam śniadanie i przepuścić nadciągającą białą flotę. Jak nie w Kątach, to musielibyśmy przepuścić wycieczkowce na którejś z kolejnych pochylni, bo ściganie się z nimi nie miało sensu (płyną 2 -3 razy szybciej od nas).

Górna stacja w Kątach była dobrym miejscem na przyjęcie posiłku - przy nabrzeżu wiata ze stolikami i ławkami, na tyłach pojemniki na śmieci (mogliśmy się więc pozbyć także tych z poprzedniego dnia) oraz toj-tojki (okazja na pozostałe „zrzuty”, aby sobie nie robić smrodku w łódkowej toalecie).