Lastovo - mundialowo 2018

Magda O.

Jakbym czytała o sobie

A mój mógłby być ten cytat...
Marsallah

Druga sprawa, sam lot - ja nie lubię latać i już.

Uczciwie postawiona sprawa

Magda, Katerina - no to się rozumiemy

W ramach nie tyle kolejnej części odcinka, co uzupełnienia do wpisów o Lučicy i Mihajli, pokażę drogę (w górę) ścieżką. Przejście nie zajmuje więcej niż 10 minut od rozwidlenia dróg na dole (tam ścieżka się zaczyna) do ulicy Pjevor w górnym Lastovie. Łącznie max kwadrans (pod górę). A jutro dorzucę ostatnią część odcinka nr 12

Marsallah napisał(a):Tomek

Na pewno zastaniecie na L. (względną) dzikość i niepełne ucywilizowanie. Więcej kasy na pewno się przyda, o ile nie chcecie jeść wyłącznie w Pece lub w Amforze. Warto też rozważyć wzięcie lodówki i zaopatrzenie się w Splicie w jakieś rybne cosie do przygotowania na miejscu, ewentualnie zaplanować krótki wypad do VL (porannym kursem o 4:30 - peškarija jest oddalona od przystani promowej o 5 minut spaceru).

Myśmy na 2019 rozważali zdradę Chorwacji. Z Dalmacji zostały nam (oczywiście bierzemy pod uwagę tylko wyspy) jedynie Hvar i Elafiti. Mljet w sumie też, ale nie spodobał się nam specjalnie - choć jednodniowa wycieczka to za mało, to 2 tygodnie to za dużo, a my się przemieszczać nie lubimy. Do Hvaru byliśmy zawsze nastawieni jak pies do jeża, no ale jakoś tak wyszło, ze w 2019 Hvar...zobaczymy.

Myśleliśmy o zdradzie na rzecz Grecji, Hiszpanii, czy Włoch, ale ilość minusów przerosła plusy. Najważniejsza rzecz - tam już trzeba lecieć samolotem (no, do płn. Włoch może nie), więc w 4 osoby to drogo. W miarę tanio jest jedynie jak lecisz na all in czy inny half board, w każdym razie z noclegami w hotelu. NONONONONO Druga sprawa, sam lot - ja nie lubię latać i już. Trzecia - "cywilizowane", tj. zależakowane i zahotelowane wybrzeża Włoch czy Hiszpanii. NONONONO Najlepszą opcją wydawała się Grecja - czytaliśmy o wyspach (tych mniej turystycznych), ale wracaliśmy do punktu 1. Poza tym, większość greckiego wybrzeża wygląda jak Pag (w innej skali, ofkors). A na Pagu to ja też sobie urlopu nie wyobrażam. Zresztą czytałem ze dwie relacje z Grecji na naszym forum i nie podobały mi się krajobrazy - sucho, bez roślinności, nieciekawie. Dla samych plaż nie będę tam jechał. Koszt wakacji (lot, wynajem domku - to akurat można upolować niedrogo, samochodu, wyżywienia, etc.) BARDZO GRUBO przekraczał 2 dyszki, które puściliśmy z dymem na Lastowie. Do tego skandale (niekompetentna obsługa, uchodźcy, susza i zagrożenie pożarem) nie kuszą jakoś dodatkowo.

Wychodzi więc na to, że prędzej będziemy wracać do Chorwacji (może nawet zaryzykujemy Lošinj?) niż gdziekolwiek indziej. Bo przecież na Morzu Czarnym nie ma wysp. Chyba, że klimat dalej się będzie ocieplał, to może wyspy Bałtyku?

Hmmmm... Dwie dyszki... Ja się w jednej planuję zamknąć, ale dzieci nie mamy - do tej pory 8500 za dwa tygodnie to był max. Co do Grecji, to pojedziemy na bank, w grę wchodzi jeszcze Thassos. Za to Włochy kocham bezwzględnie i przed 2010 byłem tam parę razy (w tym 2 razy służbowo jak zajmowałem się handlem wienem), Toskania, Rzym, tylko autem. Szwagrostwo lata z dzieckiem w 3-kę na Sycylię we wrześniu/czerwcu i zamykają sie w 10 -12 tys. za tydzień. Miejscówki znajdują mało oblegane a i zakwaterowanie niehotelowe (pd-zach. Sycylia). No i to włoskie jedzenie... Nie ma lepszego. Zobaczymy... I wielkie dzięki i pozdrowienia: uwielbiamy z Weroniką Wasze relacje.
P.S. Hvar powinien Wam przypasować. Wprawdzie Hvar miasto zatłoczone, ale za to twierdza i widoki super. Jelsa przeciętna ale Stari Grad, Pitve cudowne, no i cała zatunelowa część. Vrsnik, Vrboska: no jest gdzie łazić. Jedyne co, to ludzi dużo w sezonie... Zresztą od 2010 zmieniło się pewnie sporo... Ja to bym może i pojechał jeszcze na jakąś robinsonadę w tych zatoczkach na południe od Gdinj czy Bogomolje, albo do Gromin Dolca. Tymczasem pora się szykować na fatalną zimną polską jesień... Fuj!

Wiesz, dużo z ceny robi sam apartman - my bierzemy tylko takie z salonem i dwoma sypialniami, Wam zapewne wystarczy od biedy i jedno pomieszczenie - pokój z aneksem kuchennym. W dodatku ostatnio rozbestwiliśmy się i szukamy nie tyle apartmanów, co całych domów, więc wiesz... A jeśli mowa o locie, to również koszty x2. Do tego jedzenie "na mieście" praktycznie codziennie (bo wakacje nie są po to, żeby stać przy garach, ba - nawet przy grillu częściej niż 2-3 razy) i masz...

Co do tłoku na Hvarze w sezonie, to jest dość zabawne w sumie, że jedni twierdzą, że owszem, jest tam tłoczno (ja również się na to nastawiam), a hvarowi bywalcy są wręcz zdumieni, jak im się mówi, że na Hvarze jest tłoczno. Cóż, prawdopodobnie jest to kwestia różnego postrzegania zjawiska tłoku (może np. dla kogoś tłok występuje, kiedy nie ma gdzie wcisnąć się z dwoma ręcznikami na plaży, podczas gdy np. dla mnie plażowy tłok oznacza, że nie mamy z rodziną 10 m2 "otuliny" oddzielającej nas od sąsiadów.

Dobra, zadzieram kiecę i wrzucam ostatnią część odcinka, bo weekend za pasem, a w weekend ja nie rabotaju...

Marsallah napisał(a):Cóż, prawdopodobnie jest to kwestia różnego postrzegania zjawiska tłoku (może np. dla kogoś tłok występuje, kiedy nie ma gdzie wcisnąć się z dwoma ręcznikami na plaży, podczas gdy np. dla mnie plażowy tłok oznacza, że nie mamy z rodziną 10 m2 "otuliny" oddzielającej nas od sąsiadów.

Dla mnie tłok oznacza, jeśli na tej samej plaży co ja jest ktokolwiek oprócz mojej Rodzinki Mam nadzieję że te 46 wysepek w otoczeniu Lastova pozwoli na znalezienie właśnie takich "plaż"*

*- wystarczy możliwość zakotwiczenia

Rysio napisał(a):

Marsallah napisał(a):Cóż, prawdopodobnie jest to kwestia różnego postrzegania zjawiska tłoku (może np. dla kogoś tłok występuje, kiedy nie ma gdzie wcisnąć się z dwoma ręcznikami na plaży, podczas gdy np. dla mnie plażowy tłok oznacza, że nie mamy z rodziną 10 m2 "otuliny" oddzielającej nas od sąsiadów.

Dla mnie tłok oznacza, jeśli na tej samej plaży co ja jest ktokolwiek oprócz mojej Rodzinki

To jest w ogóle ideał, ale nie chciałem przeginać - na Lastowie jest to na pewno do osiągnięcia bez trudu, nawet w sezonie...

Rysio napisał(a):Mam nadzieję że te 46 wysepek w otoczeniu Lastova pozwoli na znalezienie właśnie takich "plaż"

...nie mówiąc o mniejszych wysepkach

ODCINEK 12, cz. III (ost.) - JASTOG
środa, 11 VII

Czas nas nagli, bo na 15 jesteśmy umówienie w Konobie Pece w Ubli na jastoga i pekę z ośmiornicy. Nasza wczorajsza kelnerka przynosi nam na starcie złe wiadomości: nie ma ośmiornicy – nigdzie nie udało się im jej dostać (co nie zdarza się często na Lastowie), a że zapomniała wziąć od nas telefonu, nie miała nas jak poinformować... No cóż, dobrze, że jest homar, a zamiast peki domawiamy inne, prostsze dania – tuńczyka dla nas i pizze dla dzieci.

Nasz jastog prezentuje się całkiem, całkiem, chociaż szybko przekonujemy się, że to danie „jedzie” na wrażeniu wzrokowym – poza oczywistą autoprezentacją, dochodzi kwestia niełatwego dobrania się do mięsa (sympatyczna kelnerka objaśnia nam, jak to zrobić przy użyciu szczypczyków). Co do samego mięsa, to cóż...smakuje jak krewetka – bo to w końcu duża krewetka (bądź też, raczej, krewetka jest małym krabem). Tak więc, na pytanie „Czy warto?”, odpowiadam: „Oczywiście!” – pod warunkiem, że nie rozczarujemy się smakiem, niczym nie różniącym się od tego, który doskonale znamy z konsumpcji mniejszych sióstr jastoga.

W drodze powrotnej z Ubli zahaczamy o sklepik z pamiątkami w Lastovie, gdzie zakupuję sobie koszulkę z wyspy (przebierając w t-shirtach z grafiką wykonaną techniką naprasowywania, które zapewne zacznie odpadać po trzecim praniu), kolejny magnes, tym razem na pracową lodówkę (masochista ze mnie – każde miejsce po powrocie będzie mi przypominać o wakacjach, które już za mną), udaje się nam też wynegocjować z synem kupno mniejszej niż zakładał miniatury lastowskiego fumara.

Po odpoczynku w kwaterze oraz w przylegających do niej wodach Skrivenej Luki kierujemy swe kroki (ja pełen obaw o wynik – przyznaję, miałem złe przeczucia) do Konoby Porto Rosso, gdzie przed południem rezerwowaliśmy stolik z widokiem na telewizor. Chętnych na oglądanie zmagań Vatrenich jest znacznie więcej niż podczas ćwierćfinałowego meczu przeciwko Rosjanom – dla mnie rzecz niepojęta, no ale widocznie poznasz laika po tym, że podniecać się zaczyna turniejem dopiero w jego końcowej fazie...
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że mając jeszcze nieprzetrawiony obiad z Pece, musimy coś do jedzenia zamówić (stoliki tylko dla pijących znajdują się na zewnątrz w górnej części tawerny). Przeciągamy tę chwilę w nieskończoność, złopiąc zimne piwo, aż w końcu decydujemy się na zapiekany owczy ser oraz małe krewetki (kozice) w sosie chili-koniakowym (chili jest dość ostre, pyszne, koniak za to wyparował ). No, ale daniem głównym jest oczywiście mecz. Mecz, który zaczyna się dla Chorwatów fatalnie – od bramki straconej z rzutu wolnego, przed którym nie tylko ja mówiłem: „Będzie gol!”. Cała pierwsza połowa to męczarnia przegrywających Chorwatów z Anglikami, którzy wydawali się być zadowoleni z jednobramkowego prowadzenia i kontrolowali przebieg gry w pierwszych 45 minutach. Czyżby mający w nogach dwie dogrywki (w 1/8 i ¼ finału) Chorwaci opadli z sił pod koniec turnieju?

Nic z tych rzeczy! Druga połowa była już w ich wykonaniu znacznie lepsza, a strzelona w ekwilibrystyczny sposób bramka wyrównująca zapoczątkowała trwającą do samego końca dominację Vatrenich, przypieczętowaną zwycięską bramką w drugiej części dogrywki, kiedy już wszyscy (tylko nie ci dzielni piłkarze znad Jadrana) pogodzili się z trzecią kolejną serią jedenastek. Co się działo, kiedy zgromadzeni w Porto Rosso goście wykrzyknęli „Gooooooooooooooooooooooooooooooooooool!!!”, nie muszę chyba mówić. Kucharze i kelnerzy przybiegli z zaplecza takim pędem, że mało nie połamali nóg na schodach. A radości nie było końca...

Kurde, a ja tu głodny bez obiadu... No nic... Przeżyję jakoś weekend bez relacji, na osłodę gra Legia.

No to ja zademonstruję mój magnes - nowy nabytek z Komiży, mając nadzieję, że mieszczę się w temacie odcinka i offtopa nie popełniam




Jest dość duży i trzęsie się cały przy otwieraniu i zamykaniu lodówki

Marsallah

Nasz jastog prezentuje się całkiem, całkiem, chociaż szybko przekonujemy się, że to danie „jedzie” na wrażeniu wzrokowym – poza oczywistą autoprezentacją, dochodzi kwestia niełatwego dobrania się do mięsa (sympatyczna kelnerka objaśnia nam, jak to zrobić przy użyciu szczypczyków). Co do samego mięsa, to cóż...smakuje jak krewetka – bo to w końcu duża krewetka (bądź też, raczej, krewetka jest małym krabem). Tak więc, na pytanie „Czy warto?”, odpowiadam: „Oczywiście!” – pod warunkiem, że nie rozczarujemy się smakiem, niczym nie różniącym się od tego, który doskonale znamy z konsumpcji mniejszych sióstr jastoga.

Moim zdaniem mięso jastoga jest delikatniejsze , krewetka ma "bardziej zwartą" konsystencję, pewnie zależy to od sposobu przyrządzenia. Ja, jeśli miałabym jeszcze raz pokusić się o wydanie fortuny na homara, to zrobiłabym to tylko u Gordana w Lovište. On podaje w postaci sałatki - przepysznej , szczodrze serwuje bez ściemy, można się tym najeść , no i odpada kwestia przedzierania się przez pancerz do mięska.Ale jak pomyślę, że za cenę jastoga popłynęliśmy w tym roku w najpiękniejszy rejs życia - całodniowy, z cudownym posiłkiem i winem do oporu, to już nie chcę tych skorupiaków
Ty tam sobie w takich okolicznościach te mecze oglądałeś, a my tu w większości co chwilę do kompa i komentowaliśmy na żywo w różnych relacjach Ale były emocje

Hercklekot napisał(a):Kurde, a ja tu głodny bez obiadu... No nic... Przeżyję jakoś weekend bez relacji, na osłodę gra Legia.

No, było to całkiem bogate danie na koniec łikendu, hmm?

Katerina napisał(a):Ty tam sobie w takich okolicznościach te mecze oglądałeś, a my tu w większości co chwilę do kompa i komentowaliśmy na żywo w różnych relacjach Ale były emocje

Fajny magnes! Myśmy też kupili w tym roku jeden, z lastovskim fumarem - ale na lodówce go nie przykleimy, bo w zabudowie ;/

Ja co do meczów jestem zasadniczy - nie komentuję w trakcie - nie lubię się rozpraszać. Nie jesteś w stanie naprawdę oglądać meczu - rozumieć grę, nie tylko uaktywniać percepcję przy sytuacjach podbramkowych, jeśli odwracasz wzrok od TV i klepiesz. Ja jestem z tych, którym przed ekranem się nie przechodzi, których podczas oglądania meczu się nie zagaduje (chyba, że na temat - komentując wydarzenia boiskowe).

Pod tym względem mogę powiedzieć, że w Porto Rosso oglądało się dobrze - bo kibicowsko to już raczej tam nie było zbyt ciekawie - ot, cisza, spokój, kopią piłkę, popatrzymy, ale bez większych emocji. Sześćdziesięcioletni wodniacy to jednak spokojni ludzie...

ODCINEK 13, cz. Ia - HOM
czwartek, 12 VII

Po wczorajszych emocjach wstawało się baaardzo leniwie. Po śniadaniu długo nie mogliśmy się wygramolić z piżam, domu i obejścia. W końcu, koło 12 ruszyliśmy do Lastova, gdzie dziewczyny wzięły tobołek z rzeczami i udały się na plażę pod falochronem, a męska część rodziny udała się w dalszą drogę w kierunku Ubli. Po zatankowaniu do pełna zawróciliśmy, skręcając przy sklepie w prawo za znakami na Górę Hom.

Jazda tam była przyjemnością samą w sobie – droga, pomijając miejsca, gdzie przebija się przez skały, jest komfortowo szeroka, a asfalt na całej jej długości cechuje się dobrą jakością. Stopień nachylenia drogi jest nieprzesadnie duży, za to widoki po drodze... Przyznam, że najbardziej zapadły mi w pamięć miejsca, gdzie droga, zwężając się do szerokości dwóch samochodów, przebijała się przez skały (wojsko musiało tu kiedyś zużyć trochę dynamitu), gwałtownie skręcając i pnąc się pod górę. Po dosłownie kilku minutach dojechaliśmy do rozstai: w lewo makadamski put na Hom, w prawo teren wojskowy, wstęp bron, prosto Heliodrom. Podjechaliśmy najpierw na heliodrom – lądowisko dla helikopterów mieszczące się na spłaszczonym wierzchołku najniższej z czterech położonych obok siebie szczytów; na kolejnym mieści się jednostka wojskowa, ale – w przeciwieństwie np. do Visu, nie jest to najwyższy punkt na wyspie. Ten najwyższy, na który za chwilę się udamy (Hom – 418 m n.p.m.), dał schronienie antenom nadawczo-odbiorczym. Nieco od niego niższy Veji Greben (416 m) straszy łysymi skałami i nie wiedzie na niego żadna droga ni szlak.

Widoki z lądowiska są wspaniałe, szkoda tylko, że widoczność jako taka nie jest dziś oszałamiająca – pasemka chmur zacierają ostrość powietrza, nie ma dalekiej perspektywy, a i widoki w stronę najlepiej stąd widocznej Skrivenej Luki są mocno zamglone. Z tego powodu też zdjęcia z heliodromu pokażę w innym odcinku, kiedy widoki będą lepsze i aparat również Wsiadamy do samochodu i zjeżdżamy do rozstai dróg, gdzie zostawiamy samochód i wędrujemy (300 m) do przełęczy, gdzie szlak – częściowo także rowerowy – rozwidla się na prawo (w stronę Skrivenej Luki) i w lewo (na Hom i do drogi w okolicach Zaklopaticy). Na upartego można by i do tego miejsca dojechać autem, ale bez przesady.

Maszerujemy niespecjalnie forsowną kamienistą drogą o szerokości jednego samochodu (auto z przeciętnym lub dużym prześwitem pokonało by tę drogę bez problemu, ale byłoby to już czyste chamstwo). Dopiero przed samym szczytem droga ta przechodzi w strome podejście o stopniu nachylenia coś koło 30%, które zajmuje jednak nie więcej niż 2 minuty. Cała droga od rozwidlenia to 15 minut marszu, więc luzik.


c.d.n.

Marsallah

Obraz przez szybę fatalny, ale musiałem wykonać to zdjęcie: Lastowo, łapy precz od Palagružy! Ona należy do Visu - przecież to Općina Komiža!

Powiększ (rzeczywiste wymiary: 1771 x 1328)

Podpisuję się !!Przynależności Palagruży do Visu będę bronić jak niepodległości

Czekam na tę widoczność, bo widzę,że potencjał widokowy w trakcie wycieczki jest ogromny

Katerina napisał(a):Czekam na tę widoczność, bo widzę,że potencjał widokowy w trakcie wycieczki jest ogromny

Na heliodrom wrócimy za dwa dni, w sobotę 14 VII i w tym odcinku pokażę trochę panoram ze szczytu. A póki co...


ODCINEK 13, cz. Ib - HOM
czwartek, 12 VII

Na szczycie, jak wspomniałem, mieści się słup z antenami i osprzętem. Z klimatyzatora schładzającego aparaturę kapie zimna woda, wszędzie walają się też owcze bobki, których widok towarzyszył nam zresztą przez całą drogę. Powyżej zabudowań technicznych stacji, w najwyższym punkcie całej wyspy stoi stosowny cokolik z tabliczką potwierdzającą wysokość szczytu oraz kamienny, częściowo zawalony domek. Obok niego, na ziemi, leży spora ilość rudawych dachówek – chyba planowany jest remont.



c.d.n.

ODCINEK 13, cz. II - AMFORA
czwartek, 12 VII

Za chwilę jesteśmy z powrotem w samochodzie i prujemy w dół do głównej drogi i z powrotem do Lastova, gdzie spotykamy się z naszymi paniami w Konobie Amfora, do której od początku pobytu na wyspie podchodziliśmy jak pies do jeża, a to z powodu jej obciachowego wyglądu, jawnie wskazującego na przeszłość w słusznie minionym systemie politycznym. Okropny, nowoczesny (w sensie kilkudziesięcioletni) budynek ze sporymi przeszkleniami, psujący wygląd całemu uroczemu przecież miasteczku, w środku zaduch i mrok, jaki pamiętam z peerelowskich restauracji (z których co druga nazywała się „Adria”). Dlaczego więc w ogóle zaszliśmy do Amfory? Otóż chodziło wyłącznie o widoki z tarasu, na którym zresztą siedzieli wszyscy klienci konoby – całe cztery stoliki. A widok – obłędny, na Lastovski Kanał i rozciągniętą za nim Korculę. Przy lepszej widoczności dojrzelibyśmy z tej wysokości także Hvar, Brač i masyw Biokova, no ale dzisiaj tak daleko nasz wzrok nie sięgnie.

Wertujemy kartę dań, choć nakarmić w Amforze zamierzamy tylko dzieci – na 19 mamy umówioną pekę w OPG przy drodze do SL. Zgodnie z moimi oczekiwaniami, ceny przebijają nawet te z Konoby Pece w Ubli – np. ćevapčići po 39 Kn, litr wina domowego – 58 Kn. Dzieci zamawiają pizze hawajskie (tu noszące podobnie brzmiące miano „Tropik”), my bierzemy jedynie przystawki, m.in. pyszne slane srdele (marynowane) oraz większe sardynki, pieczone na ruszcie, podawane na gorąco bez głów. Wszystko pięknie, tylko że te ostatnie przyciągają do naszego stolika całą chmarę os. Jakoś udaje się nam spożyć większość posiłku i odstawić talerz na sąsiedni stolik. Próbujemy wina – niespecjalne, chyba najsłabsze z wszystkich „domačich”, jakie piliśmy na Lastowie. Czyli tu akurat cena prawdę mówi.

Mamy jeszcze trochę czasu do kolacji, wracamy więc na kwaterę schłodzić się w morzu (i klimatyzowanym apartmanie)...


c.d.n.

Gdyby mnie wołali Bartek to musiałbym sobie zanucić "Bartoszu, Bartoszu, oj, nie traćwa nadziei..." w sensie, że siędę sobie i dam radę. Aliści, że to mnie Zdzisławowski, a Ciebie Bart, Bartek libo też Bartolini jakowyś - rzekę tedy... Aleście Waść napłodzili. Tego się z jednym Big Chmielowskim American Pale Ale, Ibu 29 nie da rozebrać, ale zasiadam z wolna...