Lądem i morzem – Grecja 2022 (Agistri, rejs Cyklady, Ateny)

piekara114 napisał(a):A ja mam ogromne poczucie nie taktu przy zwiedzaniu cmentarzy i z tego powodu omijam zwykle te miejsca.

Jeśli spaceruje się po cmentarzu w ciszy, to nietaktu nie ma. Koniecznie też w takie dni, gdy odwiedzających niewielu, no i bez zwracania uwagi na te groby, przy których ewidentnie jest ktoś, kto odwiedza, a nie zwiedza. Nie lubię zwiedzania w większym gronie, bo wówczas trudno o właściwy klimat. Wyjątek zrobiłam dla wileńskiej Rossy, gdyż tam byłam z wycieczką. Raczej drugi raz w Wilnie nie będę, stąd odstępstwo.

Najsłynniejszą figurą nagrobną na Pierwszym Cmentarzu jest „Śpiąca Panna” na grobie Sofii Afentaki zmarłej w 1878 roku w wieku 18 lat. Sofija była chora na gruźlicę, swe odejście przyśpieszyła wypijając truciznę…







Twórcą kamiennej postaci Koimomeni był Giannoulis Chalepas z Pirgos na wyspie Tinos. Można powiedzieć, że jego przeznaczeniem było zostać rzeźbiarzem, gdyż urodził się w rodzinie znanych i zamożnych twórców. Bardzo wcześnie zyskał rozgłos jako artysta, jeszcze jako student w Monachium otrzymał nagrody za dwie swoje prace. Wrócił do Aten w 1876 roku, otworzył warsztat i zaczął pracować indywidualnie. Wkrótce po wykonaniu nagrobka Sofii , Chalepas doznał załamania nerwowego. Dokonał kilku prób samobójczych, miał wybuchy złości, podczas których niszczył własną twórczość. W 1888 roku lekarz stwierdził „obłąkanie” i skierował go do kliniki psychiatrycznej na Korfu. W przekonaniu, że przyczyną jego choroby była sztuka, lekarze zabronili mu rysowania czy lepienia w glinie. W 1902 r. matka zabrała go ze szpitala i sprowadziła z powrotem na Tinos. Ona też była przekonana, że przyczyną szaleństwa syna była jego sztuka, uważnie go obserwowała i niszczyła wszystko, co potajemnie zrobił. Kiedy matka zmarła w 1916 roku, Chalepas zarabiał na życie jako pasterz owiec i żył w całkowitej nędzy. Stopniowo zaczął ponownie rzeźbić… W 1930 r. przeniósł się do Aten i kontynuował twórczość aż do śmierci w 1938 roku. Twórcza produkcja Chalepasa dzieli się na dwa okresy, pierwszy, od wczesnych lat do początku jego choroby psychicznej, oraz drugi, zwany okresem „post-poczytalności” (1918–1938), który dzieli się na dwie fazy. Pierwsza odpowiada okresowi rehabilitacji na Tinos, od 1918 do 1930, a druga obejmuje ostatnie lata jego życia. W wiosce Pyrgos na Tinos można odwiedzić jego dom (obecnie Muzeum Yiannoulis Chalepas) i zobaczyć szkice i rzeźby wykonane podczas „drugiej fazy” jego twórczości. Niektóre prace znajdują się Muzeum Artystów Panormos w Pyrgos.

„Śpiących kobiet” na ateńskim cmentarzu jest sześć, ale to rzeźba Sofii stała się symbolem nekropolii . Zresztą głównie dla niej był ten spacer , tyle że przy okazji zwróciłam uwagę też na inne nagrobki.







A to dwie inne „śpiące”, znalezione w internetach .

(fotka z netu: grób Marii Deligiannis, 1885 r.)

(fotka z netu: grób Stelli Stamboltzi, 1917 r.)

Na pierwszym planie grób Marii Kassimati ( zmarła w 1889 roku, chciała zostać pochowana w pobliżu grobu swojego pierwszego męża). Była niezależną i bogatą kobietą, pozostawiła znaczną część swojego majątku na stypendia edukacyjne. Figurę matrony wykonał Demitrios Filipottis. Na drugim planie grobowiec wykonany przez Lazarosa Fytalisa, figury pod baldachimem symbolizują Nadzieję, Wiarę, Sprawiedliwość i Miłosierdzie.

Danusiu , jak zobaczyłem śpiącą Sofiję na Twoich zdjęciach , z automatu przypomniał mi się Cmentarz Łyczakowski i taka śpiąca piękność



Stare cmentarze to też mój kolejny bzik , a ten który pokazujesz ciekawy jest bardzo



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a): Cmentarz Łyczakowski i taka śpiąca piękność

Urocza ....
Lwów na kilka godzin odwiedziłam w czasach zamierzchłych (I klasa liceum ), ale na cmentarzu wówczas nie byłam.

W internetach znalazłam jeszcze taką ateńską śpiącą...

(fotka z netu: https://www.tripadvisor.com/Attraction_ ... egory=-160 )

Piękne są te pomniki na cmentarzu. Warto było się tam wybrać.

Jeszcze będąc tam wiedziałam, że "będę" za krótko . Może kiedyś wybiorę się raz jeszcze , chociaż z pewnością nie podczas kolejnej wizyty w Atenach (nie wiadomo jednak, kiedy ona nastąpi).

Grób Michalisa Tositsasa (ur. 1787 r. w Metsowie), jednego z najpotężniejszych właścicieli ziemskich w Egipcie. Michalis wraz ze swoim bratem uprawiali bawełnę, stosunkowo nową uprawę w ówczesnym Egipcie, poprawili jej jakość i rozpoczęli produkcję oleju jadalnego z nasion bawełny. Tositsas był pierwszym konsulem generalnym Grecji w Aleksandrii, propagatorem hellenizmu w Egipcie. Przyczynił się tam do powstania Gminy Greckiej i wraz z braćmi pomógł gminie rozwinąć znaczącą infrastrukturę edukacyjną i religijną. W Egipcie udało mu się zapewnić bezpieczeństwo greckiej społeczności podczas walki Grecji o niepodległość i pomóc jej prosperować po zakończeniu tej wojny. Greccy bojownicy o wolność uważali jednakże, iż Tositsas współpracuje z Turkami, wysłali nawet kogoś do Aleksandrii z rozkazem zamordowania Michalisa. Najwyraźniej Tositsas przyjął bojownika uprzejmie i jakimś cudem przekonał go, że rzeczywiście leży mu na sercu interes Grecji i społeczności greckiej w Egipcie. Niedoszły zabójca pokazał Tositsowi nóż, który miał go zabić, pamiątkę tę Tositisas podobno trzymał do końca życia. Po wojnie Tositsasowi udało się wykupić Greków, którzy zostali schwytani i sprzedani jako niewolnicy. Jednocześnie wysyłał obiecujących greckich studentów na studia do Europy i dbał o to, aby domy społeczności greckiej nie były zagrożone. W 1854 Tositsas przeniósł się do Aten, gdzie zmarł w 1856. Przekazał ogromne pieniądze społeczności greckiej w Aleksandrii, kupując nawet ziemię pod grecki cmentarz. Jego hojność trafiła także do Salonik i jego rodzinnego miasta Metsovo. Ateny również bardzo skorzystały na jego hojności: Uniwersytet Ateński, Politechnika, szpitale, szkoła dla dziewcząt, sierocińce... Został jednym z narodowych dobroczyńców Grecji.



Kiedy zmarł, w jego pogrzebie uczestniczył arcybiskup Grecji, cały grecki parlament, zagraniczni ambasadorowie i tysiące zwykłych Ateńczyków. Pomnik nagrobny ukazuje go bardziej w postawie starożytnego greckiego filozofa niż XIX-wiecznego kupca z fezem (stale go nosił). Niemniej jednak, jest inspirowany kulturą egipską, z dwoma masywnymi sfinksami z kobiecą głową i skrzydlatym ciałem w kształcie lwa po obu stronach pomnika.

Grób Sofii Vembo (1910-1978) i członków jej rodziny…



Urodziła się Gallipoli we Wschodniej Tracji (obecnie Turcja), ale po katastrofie w Azji Mniejszej i wymianie ludności między rządem greckim a Turcją, jej rodzina przeniosła się do Grecji do Larisy, a później do Volos. Była czołową grecką piosenkarką i aktorką aktywną od okresu międzywojennego do wczesnych lat powojennych i lat 50-tych XX wieku. Przed wybuchem II wojny światowej stała się tak popularna, że Columbia Records zaoferowała jej 10 procent zysków ze sprzedaży płyt, co było niespotykanym rozwiązaniem w czasach, gdy śpiewacy otrzymywali zwykle stałą opłatę za swoje nagrania. W 1938 roku Sofia po raz pierwszy założyła na scenę chustkę, niezwykły dodatek, który stał się jej znakiem rozpoznawczym .

Stała się najbardziej znana z wykonywania pieśni patriotycznych po włoskim ataku na Grecję w październiku 1940 roku, została nazwana „Piosenkarką Zwycięstwa”. W tym samym czasie zaoferowała greckiej marynarce wojennej 2000 funtów złota ze swojej fortuny. Po niemieckiej inwazji i okupacji kraju w kwietniu 1941 roku, Niemcy nie pozwolili Sofii nosić chustki będącej jej znakiem, cofnięto jej licencję zawodową, zniszczono jej nagrania, a jej nazwisko ocenzurowano w prasie. Wraz z rodziną uciekła wówczas do Egiptu, gdzie mieszkała przez następne trzy lata i nadal występowała dla wojsk greckich na wygnaniu. Ze względu na swoją rolę w wojnie i jej wysiłki podczas okupacji , otrzymała stopień majora w armii greckiej.

Jej nagrania pobiły wszelkie rekordy sprzedaży, a jej piosenki były nieustannie grane w radiu nawet w czasach dyktatury Metaxasa, kiedy cenzura była surowa. Zyskała przydomek „pieśniarki ludowej”. Większość jej piosenek można znaleźć na YouTube. Warto posłuchać jej śpiewu, żeby zrozumieć jej urok w tych traumatycznych dniach przed, w trakcie i po drugiej wojnie światowej, kiedy to dosłownie stała się „głosem Grecji”.



Zmarła nagle na udar mózgu 11 marca 1978 roku. Opinia publiczna nadal postrzegała ją jako ukochaną „Piosenkarkę Zwycięstwa”. Wielu jednak krytykowało ją za to, że nie opowiadała się po żadnej ze stron podczas greckiej wojny domowej. Dzięki swoim piosenkom i talentowi wzniosła się jednak ponad głębokie rozłamy wciąż istniejące w greckim życiu politycznym.

Śpiąca Panna jest przepiękna. Ale pozostałe pokazane przez Ciebie pomniki to również dzieła sztuki

Kapitańska Baba napisał(a):Śpiąca Panna jest przepiękna. Ale pozostałe pokazane przez Ciebie pomniki to również dzieła sztuki

Pierwszy Cmentarz to właśnie takie muzeum sztuki na otwartej przestrzeni. Dostępne bez biletu dla każdego...

Grób Ioannisa Makrygiannisa (1797-1864) – kupca, bojownika greckiej walki o niepodległość , polityka i pisarza.



Do stowarzyszenia Filiki Eteria wstąpił w 1820 roku, poszedł walczyć gdy rok później rozpoczęła się rewolucja niepodległościowa, w 1824 roku został generałem. Jego małżeństwo z córką wybitnego Ateńczyka sprowadziło go do Aten, gdzie pomógł w zorganizowaniu obrony Akropolu przed Ibrahimem Paszą, przez jakiś czas był tymczasowym dowódcą garnizonu. Walczył o Grecję aż do 1827 roku, gdy bitwa pod Navarino praktycznie zakończyła walkę . Działalność Makriyannisa nie ustała wraz z uzyskaniem przez Grecję niepodległości. Początkowo współpracował z nowym greckim gubernatorem Ioannisem Kapodistriasem, ale rozczarował go autokratyczny sposób postępowania Kapodistrisa. Po odmowie złożenia tego, co uważał za poniżającą przysięgę lojalności, Makrygiannis został pozbawiony stanowiska w 1831 roku. Gdy Otto, książę Bawarii, został wybrany na pierwszego króla Grecji w 1832. Jego przybycie do Nafplio, ówczesnej stolicy Grecji, zostało entuzjastycznie przyjęte przez Makriyannisa. Nadzieje, jakie pokładał, miały jednak wkrótce się rozwiać. Król Othon był niepełnoletni, a bawarskich regentów wyznaczono do rządzenia w jego imieniu w pierwszych miesiącach jego rządów. W okresie regencji Makriyannis popadł w konflikt z ministrem wojny Heideckiem, z powodu jego stosunku do weteranów wojny o niepodległość. W nowo zrestrukturyzowanej armii greckiej niewiele było dla nich miejsca, Makriyannis uważał ich wykluczenie z nowo utworzonej armii za brak szacunku. Makriyannis został wybrany do rady miejskiej Aten w 1833 roku (rok póżniej miasto zostało stolicą Grecji). Na tym stanowisku ostro skrytykował to, co postrzegał jako zaniedbania i autorytaryzm ze strony administracji królewskiej i gabinetu pałacowego. Często wyrażał swoje żądanie wprowadzenia praw konstytucyjnych. Aby go uciszyć, na krótki czas zastosowano wobec niego areszt domowy. W międzyczasie żądanie swobód konstytucyjnych stawało się powszechne, podobnie jak niezadowolenie z bawarskiej administracji króla Ottona. Sytuacja zaostrzyła się podczas rewolucji 3 września 1843 r., która doprowadziła do nadania pierwszej konstytucji, Makriyannis był jednym z trzech przywódców ruchu. Ponownie odegrał kluczową rolę w tworzeniu nowego gabinetu i jako przedstawiciel Aten w Narodowym Zgromadzeniu Konstytucyjnym. W 1852 roku wrogowie oskarżyli go o zdradę i planowanie zamachu na króla. Został osądzony, skazany na śmierć, osadzony w więzieniu na 18 miesięcy, pozbawiony stopnia wojskowego, a następnie ułaskawiony w 1854 roku. 10 października 1862 r. wybuchła rewolucja, która doprowadziła do wygnania z kraju króla Othona I. Syn Makriyannisa, przyszły generał Othon Makriyannis, podobno podarował swojemu ojcu złotą koronę króla. Makriyannis został ponownie wybrany jako przedstawiciel Aten do nowego Zgromadzenia Narodowego (Konstytucyjnego) w 1864 r. Stopień generała został mu przywrócony 1864 r. Stopień generała został mu przywrócony w 1864 r., tydzień przed śmiercią.

Bardzo interesujący ten cmentarz . Musiałaś Danusiu włożyć mnóstwo pracy, żeby odnaleźć i opracować notki biograficzne „właścicieli” pomników. Podziwiam za dokładność .

wiola2012 napisał(a): Musiałaś Danusiu włożyć mnóstwo pracy, żeby odnaleźć i opracować notki biograficzne „właścicieli” pomników.

Dla słynnych „wikipediowych” Ateńczyków to żaden wysiłek . W przypadku zmarłych „szarych” obywateli, to już wyzwanie, któremu nie mogłam podołać, nawet gdybym bardzo chciała . Marmurowe dzieła sztuki (dominującym materiałem był marmur z Pentelikonu, używany już 25 wieków wcześniej przy wznoszeniu dzieł na Akropolu) zdobią jednakże nie tylko groby tych sławnych. Piękne pomniki grobowe stawiano też dla tych, którzy w swoim życiu niczym szczególnym się nie wyróżnili. W obliczu śmierci wszakże wszyscy są jednakowi, dla wielu Ateńczyków nagrobek może być najpiękniejszą rzeczą, jaka im się przydarzyła…

Grób rodzinny Antoniosa Papadakisa (1810-1878) - cały (!) swój ogromny majątek pozostawił Uniwersytetowi Ateńskiemu, który ogłosił go swoim największym dobroczyńcą.



Stela nagrobna z wytłoczonym popiersiem i symboliczną pełnowymiarową figurą przedstawiającą Naukę, została wykonana w 1881 roku przez rzeźbiarza Georgiosa Vroutos . Nauka odwraca głowę w stronę płyty nagrobnej i prawą ręką graweruje imię zmarłego, a lewą ręką trzyma zwój.

Klasycystyczny pomnik Pavlosa Pavlopoulosa (?1812-1887) – wykładowcy prawa na Uniwersytecie Ateńskim i hojnego dobroczyńcy… Pavlopoulos łpo wojnie o niepodległość wspierał szpitale, przytułki i inne instytucje nowo powstałego państwa greckiego. Zapisał dużą część swojego majątku Uniwersytetowi Ateńskiemu, który z wdzięczności wzniósł jego pomnik nagrobny.



Kolumna wysokości 3,10 m wznosi się na masywnym cokole pośrodku pomnika. U góry widnieje popiersie zmarłego. Przed kolumną siedzi pełnowymiarowa postać kobieca, ubrana w starożytną tunikę, która lewą ręką wskazuje na popiersie, a w prawej trzyma symbol ą Sprawiedliwości, nawiązanie do statusu zawodowego zmarłego. Kolumnę zdobi także relief dłoni i wieniec laurowy.