Lądem i morzem – Grecja 2022 (Agistri, rejs Cyklady, Ateny)

Po krótkiej odsapce w naszym apartamenciku, ruszamy na kolejny spacer .
Początkowo idziemy nad morze, na „przegląd” tawern przy promenadzie. Trochę na wczesna pora aby stwierdzić, które z nich mają największe wzięcie .
Trafiamy do portu – Grzesiek z nadzieją, że zbiera się tu (tak jak było na Donoussie) grupa poławiaczy kalmarów . No ale nic z tego…







Wracamy pod kościół Agion Anargyron, przed którym znajduje się przystanek autobusowy (zamierzamy skorzystać następnego dnia).



Świątynię zbudowano w XX wieku, patronują jej święci Kosma i Damian. Do wnętrza nie udało się zaglądnąć ani tego dnia, ani w następne…



Lantana rośnie w wielu miejscach na wyspie (ale i tak dla mnie jej kwietnym symbolem są cyklameki ).

Kolejnym celem jest położona na zboczu wzgórza ponad Skalą maleńka osada Metochi (Μετόχι), w której zNajduje się ponoć świetna rodzinna tawerna z widokiem na Skalę. Jeśli tak jest faktycznie, to może tam właśnie zjemy dziś obiadokolację?

Stromą ulicą podchodzimy do pięknie położonego cmentarnego kościółka Zaśnięcia NMP (Kimissi tis Theotokou) , inaczej Panagia Metochi.







Niestety jest zamknięty…



Musimy zadowolić się widokami na cmentarz, Skalę, wyspę Eginę i malutką wysepkę Metopi.

W Metochi znajdują się jedne z najstarszych budynków na wyspie. Gdyby nie to, że zaczęło się ściemniać, na pewno zrobiłabym tam mnóstwo fotek.

Podchodzimy jeszcze pod tawernę „Parnassos” , ale jest nieczynna.



No cóż, trzeba zejść nad morze i tam gdzieś przysiąść...
Do Skali postanawiamy dojść jednak inną, nieco dalszą drogą.

Miałam ochotę zasiąść w tawernie „Telchines” z widokiem na plażę, ale wiatr od wschodu pod wieczór zrobił się dość mocny i w takich warunkach nie byłoby tam miło. Wracamy więc na nadmorską drogę między Skalą i Megalochori, gdzie podczas powrotu z Metochi wpadła nam w oko tawerna „Yialos”.

(fotka z netu: https://www.lazabeach.gr/restaurant )

W Skali restauracji i kafejek jest mnóstwo, nie sposób w czasie krótkiego pobytu na wyspie zasiąść w każdej z nich. Nasze wybory były więc trochę na zasadzie obserwacji czy miejsce wizualnie jest w naszym typie lub jak wielu chętnych ma do degustowania oferowanych tam potraw.



„Yialos” okazała się wyśmienitym wyborem! Na naszym stoliku pojawiła się grillowana ośmiornica i fava, na drugim talerzu kalmarowe krążki. No i obowiązkowe pół litra białego winka .

Środa, 21 września

Pospaliśmy dłużej, niż zwykle... Pora więc na śniadanie, aby zdążyć na autobus .

Nasza wersja greckiej sałatki, do tego obowiązkowo retsina (w tym jedynym szkle, jakie było w aneksie).



Na kawkę przed odjazdem autobusu czasu już nie będzie, ale to żaden problem, wypijemy ją już po dojechaniu na plażę . Dlaczego wybieramy autobus?
Otóż, dreptanie w dużej mierze asfaltem, na dodatek w obie strony, jakoś mi się nie podoba. Owszem, można byłoby próbować odszukać na dotarcie (lub powrót) jakieś nieznakowane ścieżki prowadzące przez las w najwyższych partiach wyspy, ale dzień pod koniec września jest za krótki, aby ryzykować ewentualnym zabłądzeniem .
Moglibyśmy wypożyczyć skuter lub rowery (mają tu elektryki), wolę jednak polegać na własnych nogach . Skoro więc do wyboru jest autobus, to nim pojedziemy, a pieszo wrócimy, odwiedzając po drodze kilka miejsc .

(fotka z netu: https://www.kavas.com/places/agistri-yacht-charter.html )



W sezonie oczywiście rozkład jest inny, gdyż większa liczba turystów potrzebuje takiego transportu.
Jak nie na tablicy, to można sobie rozkład sprawdzić w internetach, konkretnie tutaj.

Jedziemy pierwszym kursem, jaki jest dziś do Aponissos. Chętnych sporo, już na starcie cały autobus zapełniony, a jeszcze kilka osób dosiądzie po drodze (jest przystanek w pobliżu tawerny, w której byliśmy wieczorem, a potem w porcie Myli w Megalochori). Płacimy po 2 euro od głowy, udaje nam się zająć jedne z ostatnich miejsc siedzących.

Poza jednym panem, który wysiadł na przystanku ponad plażą Dragonera, wszyscy wysiadają przy Aponissos. Hmmm… Nie będzie luźno w wodzie , na dokładkę za godzinę kolejnym kursem znów dojedzie (nad)komplet pasażerów.

Aponissos (Απόνησος)

(fotka z netu: https://travelthegreekway.com/agistri-island/ )

Miejsce podoba nam się (zwłaszcza kolor wody ), ale nie jesteśmy pewni, czy chcemy plażować w licznym towarzystwie.

Zdecydujemy, gdy wypijemy kawkę . Zasiadamy w Cefe Medusa , gdyż tam są pustki. Trochę więcej ludzi jest w tawernie Aponissos (bliżej przystanku autobusowego), ale też nie jest to tłum – większość bowiem od razu z autobusu wybrała się na pobliską prywatą wysepkę z płatną plażą, jest tam jakiś bar.

Można skorzystać ze skalistej publicznej plaży od strony lądu, albo przejść na prywatną wysepkę Aponissos z leżakami i barem. Kosztuje to co prawda 5 euro od głowy, ale w tej cenie jest leżak i parasol oraz jakiś napój. Na wysepkę przechodzi się przez prowizoryczny pomost z bramką.
Plażować na Aponissos jednak nie będziemy , ale skoro już tu jesteśmy, to zrobimy kilka fotek .











Gdybyśmy żeglowali po Zatoce Sarońskiej, ta zatoczka mogłaby być miłym przystankiem .





(fotka z netu: https://marinas.com/view/marina/2gc8rdw ... ria_Greece )

Kolor wody obłędny

Kapitańska Baba napisał(a):Kolor wody obłędny

Owszem, ale i tak bardziej obłędny był na CAŁEJ Koufonissi.

Na podstawie znalezisk archeologicznych na Agistri, w tym w rejonie Aponissos i widocznej stąd wysepce Dorousa (a także w Kotnari – najwyższych partiach wysepki) stwierdzono, że była ona zamieszkana już 2500 lat temu. Na północnym krańcu wysepki Aponissos znaleziono ostrza z obsydianu.

Wysepka Dorousa (Δορούσα) fajnie prezentuje się w tle Aponissos. Oddzielona jest od niej wąskim, ale głębokim przesmykiem.

(fotka z netu: https://www.agistri.com.gr/share/photos ... sos/3b.jpg )





Gdybyśmy byli tu łódką, moglibyśmy tam podpłynąć Znajdujący się przy Dorousie wraku statku Avantis III, jaki rozbił sę i zatonął tu nocą 19 listopada 2004 roku , możliwy jest jednak do zobaczenia tylko podczas nurkowania z akwalungiem, gdyż znajduje się na głębokości od 17 do 48 metrów. Spośród 12 członków załogi (10 Greków i dwóch obcokrajowców) 11 zdołało wejść na tratwy i zostało uratowanych, zatonął kucharz Vassilis Koronis. Więcej na przykład tu: https://www.allovergreece.com/Wreck/Descr/31/en ) lub tu: https://addicted2h2o.com/avantis-iii/

Ci, co lubią skalne drogi, mogą podejść do znajdującego się na szczycie kaplicy Profitis Ilias zbudowanej na fundamentach wczesnobizantyjskiego kościółka. W jej pobliżu znaleziono monetę z czasów Konstantyna ll (aktualnie znajdującą się w Muzeum Spetses). W zachodniej części wysepki znajduje się wapienny mur zbudowany na starszej podstawie, prawdopodobnie również z okresu wczesnobizantyjskiego.





(fotka z netu)

dangol napisał(a):Zdecydujemy, gdy wypijemy kawkę . Zasiadamy w Cefe Medusa , gdyż tam są pustki.

Kawa z takim widokiem to marzenie

dangol napisał(a):Można … przejść na prywatną wysepkę Aponissos z leżakami i barem. Kosztuje to co prawda 5 euro od głowy, ale w tej cenie jest leżak i parasol oraz jakiś napój.

To bardzo dobra oferta. Nie przeszkadzają mi leżaki, jeśli odległość między nimi jest wystarczająca .

wiola2012 napisał(a):

dangol napisał(a):
To bardzo dobra oferta. Nie przeszkadzają mi leżaki, jeśli odległość między nimi jest wystarczająca .

Tak, cena za taki zestaw bardzo korzystna . Przeciwko leżakom nie mam nic, czasem (fakt, rzadko ) nawet z nich korzystam, ale wolę inne miejsca. Na leżaki na Aponissos być może byśmy się skusili , gdybyśmy na Agistri byli chociaż dzień dłużej. Ale tego dnia plan był inny i udało się go zrealizować

Przed spacerem nad jeziorem (tym, które widzieliśmy widzieliśmy jadąc autobusem tuż przed Aponissos)postanowiliśmy zaglądnąć do jeszcze jednej zatoczki o nazwie Magiza (Μάγκιζα, Magissa) . Nie trafiliśmy na udeptaną ścieżkę, ale „krzakówa” wśród cyklamenków była przyjemna .



(fotka z netu: https://sailingreekwaters.gr/sailgreece ... nikos.html )

Zatoczka jest na pewno świetnym miejscem na kąpiel z łódki .



Żwirowa plaża niespecjalnie nadaje się na rozłożenie ręcznika, gdyż fale często wyrzucają tu śmieci … Zaletą jest spokój , a jeśli śmieci by nie było, to kąpiel mogłaby być przyjemna.

Widoczne na poniższej fotce „suszki” masowo rosną też wokół jeziora ( do którego „za chwilę” dojdziemy) - to zatrwian (limonium). Roślina jest odporna na zasolenie gleby, dlatego nic dziwnego, iż rośnie nad morzem i słonym jeziorem.



Z przedzierania się do kolejnej zatoczki – Bariama (Μπαριαμα) - zrezygnowaliśmy. Jak teraz patrzę na googlową mapkę, znad jeziora wiedzie tam jakaś ścieżynka. Może jednak było warto nią pójść ?





Ponoć na szczycie półwyspu Bariama można znaleźć ruiny prehistorycznej siedziby. Czy jednak bylibyśmy w stanie stwierdzić, że właśnie je oglądamy ? Na całym zachodnim wybrzeżu Agistri znajduje się trochę ruin z okresu przedchrześcijańskiego, część z nich tuż pod powierzchnią morza.

Pora na słonowodne jeziorko – Limni (Λίμνης), wśród miejscowych dla jeziora funkcjonuje też nazwa Lekani.

( fotka z netu : https://beachsearcher.com/en/beach/3002 ... hoto-slide )



Z pewnością ładnie tu jest wiosną, gdy roślinność wybucha kwieciem. Ponoć nad jeziorem można wypatrzyć zimorodka, pliszkę żółtą i inne ptactwo – nam się gdzieś schowały .

Jakiś czas temu mieszkańcy wyspy zbudowali 60-metrowy kanał, który połączył jezioro z morzem. Kanał miał regulować przepływ wody morskiej do produkcji soli. Przez lata kanał pozostawał otwarty, ale teraz niewielki obecnie teren podmokły nie jest wykorzystywany jako salina.





Jezioro ma obwód około 1,1 km, wokół niego prowadzi polna droga, miejscami przechodząca w ścieżkę. My jednakże nie okrążyliśmy całości, chociażby dlatego, iż w rejonie zagrody dla koni rzuciły się na nas wygłodniałe końskie muchy .