Lądem i morzem – Grecja 2022 (Agistri, rejs Cyklady, Ateny)

piotrf napisał(a):Piękna żeglarska pogoda , zimne drinki , tylko szkoda że Grzegorzowi nic na haczyk nie wskoczyło . .

Brak złapanych ryb był tego dnia szczególnie dotkliwy, gdyż produktów obiadowych mieliśmy na łódce niewiele. Nie uzupełniliśmy zaopatrzenia na Syros, rezygnacja z wypadu do sklepu była wymuszona czyhaniem na moment bez silnego wiatru. Zakupy mieliśmy zrobić po przybiciu do kolejnej wyspy , ale

Nadal widać Syros…

Znów morze w oddaleniu od wysp… Dziś jednak pływanie jest super ! Wiatr jest, ale na pełnym morzu takie jego natężenie tylko sprzyja sunięciu pod żaglami . Fale nie przerażają , no i jest cieplutko .

Prace przy rozplątywaniu żyłki trwają...

Urozmaiceniem tej części rejsu jest widok na wyspę Gyaros (Γυάρος) …





To jałowa wyspa, ale prawdopodobnie w czasach prehistorycznych mieszkali na niej ludzie. Według Wergilusza (a konkretnie w jego „Eneidzie”) Gyaros jako jedyna wyspa nie przyłączyła się do kreteńskiego króla Minosa w jego wojnie z królem Aten Egeuszem.
Gyaros na pewno była zasiedlona w czasach rzymskich, co najmniej przez zesłanych na nią przestępców . Takie wykorzystanie wyspy powtórzyło się po II wojnie światowej. Więzienie na wyspie wybudowano w 1947 roku, więźniowie zostali zmuszeni do ciężkich robót przy budowie więziennych pomieszczeń.
W latach 1948-1853 przetrzymywano na Gyaros około 10 000 mężczyzn, ze względu na ich udział w greckiej organizacji ruchu oporu Ethniko Apeleftherotiko Metopo (EAM). Wielu z nich brało również udział w greckiej wojnie domowej (1945–1949). W 1952 roku, gdy tylko więzienie zostało ukończone, zostało zlikwidowane, w związku z protestami społeczności międzynarodowej i ONZ. Władze greckie zostały zmuszone do przeniesienia wszystkich więźniów do więzień w kontynentalnej części Grecji. W czasie Junty Pułkowników (1967-1972) wyspa ponownie była miejscem zesłań dla więźniów politycznych. Po raz pierwszy wśród więźniów znalazły się kobiety, nawet w ciąży. Do więzień Gyaros trafiło prawie 22 000 osób . Oficjalnie był to rodzaj poprawczaka, w którym niesforni za pomocą różnych kar przemieniali się w „prawdziwych Greków”. W rzeczywistości było to miejsce pracy przymusowej i tortur. Więzienia zostały na stałe zamknięte w 1974 roku .

Do 2000 roku wyspa była niedostępna , wykorzystywano ją jako cel dla greckiej marynarki wojennej. Cała wyspa została nazwana zabytkiem w 2002 r., ale została odtajniona w 2011 r. ze względu na inwestycje w energetykę wiatrową. Ruiny zabudowań więziennych nadal tam są, lecz do wyspy nie wolno się zbliżać na mniej niż 200 metrów. Lecz, nawet gdyby takiego zakazu nie było, nie podpłynęlibyśmy bliżej, nasz kurs na Kythnos tego nie przewidywał .

Wyspa Kythnos



Zbliżamy się do wyspy Kythnos, ruch na morzu jest coraz większy.









Czy uda nam się stanąć na nocleg tam, gdzie chcemy? Późne wypłynięcie z Syros może skutkować kolejną zmianą planu…

Chcemy stanąć w zatoce Loutrá ( Λουτρά) – jeśli się uda, to w porcie, a jak nie, to na kotwicy.



Powodem są oczywiście gorące źródła, fajnie byłby zamoczyć się tam. Z daleka już jednak widać, że szanse są marne, wiele łódek miało taki sam pomysł. Spróbować jednak trzeba!



Sporo jachtów po zewnętrznej stronie falochronu, większość na kotwicy. Prognozy wiatrowe co prawda się poprawiły, ale czy dla chwili w źródle, zapewne w tłumie , warto?





Z żalem, ale uznajemy że jednak odpuszczamy Loutrę...

W sąsiedniej zatoczce Agia Irini, skąd dojście piesze nie jest długie, też bez szans



Aby skorzystać z ciepłych źródeł chyba jednak zaplanować wypad na Kythnos samochodem , tak jak to zrobiła margaret-ka z małżonkiem. Jej croplową relację znajdziecie TU.

Kilka fotek Loutry od strony morza…







Historia górnictwa na Kythnos sięga już starożytności, najważniejsze wydobycie przypada jednak na lata 1873-1960, wtedy w różnych częściach wyspy eksploatowano rudę żelaza. W Loutrze pozostała duża platforma do załadunku rudy na statki.





Odpływamy, bo godzina już późna, dobrze byłoby jeszcze przed nastaniem ciemności znaleźć jakieś bezpieczne miejsce na rzucenie kotwicy.

Danusiu - aż mi się oczy śmieją jak patrzę na warunki na Twoim morzu
Coś pięknego
Gorzej z brakiem miejsca na nockę - ale powiem Ci że wcale by mi się nie chciało spływać z morza
A wędki i żyłki są tylko po to aby się plątać i trenować naszą cierpliwość przy supłach

Kapitańska Baba napisał(a):
Gorzej z brakiem miejsca na nockę

Jakieś przecież znajdziemy , a że nie w Loutrze, to nie szkodzi.

Skinari (Schinari , Σκινάρι , Σχοινάρι) – tego miejsca nie bierzemy pod uwagę …



Następna zatoczka (? Maroula) z daleka wygląda fajnie, ale zamykające ją skaliste cypelki budzą obawę, iż na wejściu mogą być jakieś podwodne skałki. Jeśli tak byłoby faktycznie, to już za ciemno, żeby ryzykować .
Kolejna zatoczka (? Kavourocheri) jest już zajęta przez dwie łódki, za mało miejsca na trzecią kotwicę…
Nieco dalej widać cypelek z kościółkiem Agios Sostis. Może tam





Wcześniej jednak jest jeszcze jedna zatoczka – Potamiá ( Ποταμιά), ostatecznie to na nią się decydujemy . Stoi tam już jedna łódka (jak się okazało, z polską rodzinną załogą), ale na pewno i dla nas miejsce się znajdzie .

Znów morze w oddaleniu od wysp… Dziś jednak pływanie jest super ! Wiatr jest, ale na pełnym morzu takie jego natężenie tylko sprzyja sunięciu pod żaglami . Fale nie przerażają , no i jest cieplutko .

Rozmarzyłam się. Piękny rejs mieliście.
Ciekawa jestem Twoich wrażeń z gorących źródeł. Daleko do nich było z miejsca noclegowego?

wiola2012 napisał(a):Ciekawa jestem Twoich wrażeń z gorących źródeł. Daleko do nich było z miejsca noclegowego?

Ja zrozumiałam, że Danusia na tych gorących źródłach nie była, bo nie było, gdzie "zaparkować"

Nie byłam ...
Dojście z Potamii nie miało sensu, to jakieś 4 km w jedną stronę, z podejściem na grzbiet. Dreptanie po ciemku mało wygodną trasą odpadało. Rano zresztą też, nie mieliśmy tyle czasu, trzeba było płynąć dalej...

piekara114 napisał(a): Ja zrozumiałam, że Danusia na tych gorących źródłach nie była, bo nie było, gdzie "zaparkować"

dangol napisał(a):Nie byłam ...
Dojście z Potamii nie miało sensu, to jakieś 4 km w jedną stronę, z podejściem na grzbiet. Dreptanie po ciemku mało wygodną trasą odpadało...

Spojrzałam na mapkę i wydawało mi się, że z Potamii to kawałeczek, ale jak wyznaczyłam trasę rzeczywiście wychodzi 4 km. Jedyne gorące źródła z jakich korzystałam, to te w polskich i słowackich termach. Ciekawe czy greckie dorównują podhalańskim