Lądem i morzem – Grecja 2022 (Agistri, rejs Cyklady, Ateny)

W każdej opowieści , nawet bajce , jest ukryte ziarno prawdy . Bywa że ziarno zajmuje 99 % opowieści , ale bywa też , że tylko 1 % . Jaskinie , groty , trudnodostępne , a więc bezpieczne rozpadliny skalne - każda z nich ma swoją historię , czasem tych historii jest więcej , a nie tylko na Karaibach ludzie zajmowali się piractwem


Pozdrawiam
Piotr

Danusiu, gdzie znajdujesz tak dokładne, a mało przewodnikowe informacje jako tej ceramice? Jakieś blogi? Chyba, że masz jakiś super przewodnik, którego ja nigdy na oczy nie widziałam...

Ciekawa jestem tej Twojej listy must see, podzielisz się nią?

piotrf napisał(a): Jaskinie , groty , trudnodostępne , a więc bezpieczne rozpadliny skalne - każda z nich ma swoją historię , czasem tych historii jest więcej , a nie tylko na Karaibach ludzie zajmowali się piractwem

piekara114 napisał(a): gdzie znajdujesz tak dokładne, a mało przewodnikowe informacje jako tej ceramice? Jakieś blogi? Chyba, że masz jakiś super przewodnik, którego ja nigdy na oczy nie widziałam...

W internecie jest prawie wszystko , tyle że trzeba szukać po nazwie konkretnego miejsca, wpisanie tylko nazwy wyspy daje przegląd w zasadzie jedynie miejsc na niej najsłynniejszych. Gdyby nie post Piotra, jaskinia Gastria z pewnością nie byłaby tematem do poszukiwania informacji, wcześniej nie miałam pojęcia o jej istnieniu.

piekara114 napisał(a):Ciekawa jestem tej Twojej listy must see, podzielisz się nią?

Lista jest długa , a kolejność na niej zmienia się często , więc podawanie całości nie ma sensu. Wystarczy pięć wysp, które (aktualnie ) są "na górze":
1. Iraklia - miała być w tym roku, ale "wygrał" rejs, a przy okazji Agistri (nie było jej na liście, ale idealnie pasowała do wypełnienia greckich akacji)
2 . Schinoussa - żeby mieć komplet Małych Cyklad (wprawdzie nie zachwyciła tych Croplowiczów, którzy na niej byli, ale gusta są różne, no i w innych okolicznościach odbiór też - więc warto przekonać się samej)
3. Anafi - bardzo mi się podobała w relacjach zamieszczonych na naszym forum, jest dla mnie idealna pod wieloma względami
4. Kimolos - miała być uzupełnieniem naszych wakacji na Milos, ale pogoda pokrzyżowała wtedy plany dotarcia na wysepkę, która wciąż mnie pociąga
5. Sifnos - miała być moją pierwszą Cykladą, ale w międzyczasie wygrały inne (fajnie byłoby wrócić do pomysłu, może przy okazji Kimolos?)

Miasto Tinos (Τήνος )


(fotka z netu: https://www.sailingissues.com/greekisla ... #gallery-9 )

Za chwilkę dobijemy do portu w stolicy wyspy, też noszącej nazwę Tinos .

Miejsce przy kei (całkiem niezłe, w centrum miasteczka ) wyznaczył nam pracownik portu, uwzględniając zmianę pogody, jaka miała wkrótce nastąpić. Tu będzie najbezpieczniej!



Nie jest tak luźno, jak było w Gavrio, ale poza nami jeszcze ktoś się zmieści .



Przy kei jest prąd (bodajże przez pierwsze dwie godziny bez opłaty) oraz woda.

Sueño na Tinos









Godzina jeszcze nie tak późna , więc koniecznie trzeba przejść się po miasteczku za jasności. Nie trzeba zaczynać od tawerny , gdyż obiad zjedliśmy na łódce.

Plateia Pantanassis (Πλατεία Παντανάσσης)…

Historia stolicy wyspy sięga czasów starożytnych. W VI w. p.n.e. powstał ośrodek miejski, w którym stolica Tinos istniała do czasów bizantyjskich. Potem z powodu najazdów piratów stolicę przeniesiono wyżej, na skałę Xombourgo (było ją widać na zdjęciach poprzedzających dopływanie do portu), a następnie znów nad morze. Obecny wygląd miasto otrzymało w latach 1715-1745, po migracji ludności z Krety, Eubei i innych wysp. Po masakrze na wyspie Chios i kolejnej w Kydonii (1822) oraz na wyspie Psara (1824) liczba mieszkańców tinoskiej Chory znacznie wzrosła z powodu dużej liczny uciekinierów. W XX wieku sporo osób wyemigrowało do Aten i za granicę, a dawnych mieszkańców stolicy wyspy zastąpili mieszkańcy tutejszych wiosek.

Najważniejszym miejscem w Tinos jest prawosławna świątynia Zwiastowania (Panagia Evangelistria), położona w najwyższym punkcie Chory. To najważniejsze greckie sanktuarium, przybywają tu pielgrzymi z całej Grecji. Tam także i my kierujemy się po wyjściu na ląd.









Zwróciliście uwagę na miękki chodniczek wzdłuż ulicy po prawej stronie?







Otóż, wielu pielgrzymów - od samego portu aż do świątyni Zwiastowania – dociera do cudownej ikony na kolanach, Chodniczek ma im trochę to ułatwić . My akurat nie trafiliśmy na takie osoby wzdłuż ulicy, ale na schodach w obrębie sanktuarium już tak.

Niemalże przed samym terenem sanktuarium znajduje się niewielki park…







… w którym ustawiono popiersia (czyje? nie sprawdzałam).







Jest też pomnik pielgrzymującej kobiety, podążającej na kolanach do świątyni.

(fotka z netu: https://www.moregreece.com/listing/evan ... gia-tinos/ )

Kościół Panagia Evangelistria (zwany też Panagia Megalochari – Matka Boża Wielkiej Łaski) został już fajnie pokazany na cropli przez Agnieszkę oraz przez Pawła , trochę też pokazał husband. Nic nowego do ich opowieści raczej nie wniosę, ale skoro mam „świeżutki” materiał foto, to nasze zdjęcia też pokażę.



Na kolanach jednakże nie poszliśmy, nie zapaliliśmy też żadnej z ogromnych świec, jakie można kupić drodze do sanktuarium.





Na początku XIX w. w tinoskim monastyrze Kechrovouni mieszkała mniszka Pelagia. Jej właśnie we śnie ukazała się Matka Boża i wskazała miejsce, w którym należy odkopać ikonę Zwiastowania. Wizja ta powtórzyła się Pelagii trzykrotnie (9,16,23 lipca 1822), wtedy dopiero mniszka zwróciła się do biskupa z prośbą o odszukanie ikony i odrestaurowanie kościoła, w którym kiedyś się znajdowała. Dwa lata wcześniej inny mieszkaniec Tinos (ogrodnik Mihalis Polyzois) odwiedził biskupa, przekazując tę samą prośbę Matki Bożej. Metropolita uznał zatem, że wizje są autentyczne. Biskup udzielił błogosławieństwa pobożnej zakonnicy i jeszcze tego samego dnia, bijąc w kościelne dzwony, zebrał mieszkańców Tinos, do których przemówił pełnymi wiary słowami o objawieniu Pelagii i wyjaśnił im pragnienie Matki Bożej.

Wykopaliska rozpoczęły się we wrześniu 1822 roku. Podczas poszukiwań ikony odnaleziono ruiny fundamentów małej kaplicy bizantyjskiej, która z kolei pokryła fundamenty świątyni z IV wieku poświęcone Marii Pannie i św. Janowi Chrzcicielowi. W wizji siostry Pelagii Dziewica Maryja powiedziała jej, że ten kościół został spalony w połowie X wieku przez saraceńskich piratów.
Minęło kilka dni bezowocnych poszukiwań... Stopniowo entuzjazm zaczął słabnąć , aż w końcu wykopaliska ustały. Równocześnie jednak z zaprzestaniem prac wykopaliskowych na wyspie pojawiła się groźna choroba, której skutki śmiertelne stale wzrastały. Przepełnieni strachem mieszkańcy Tinos prosili o opiekę Dziewicę Maryję i przeprosili za odstąpienie od poszukiwania ikony.

Przystąpiono do wstępnych prac zmierzających do zbudowania kościoła na fundamentach wczesnochrześcijańskiej bazyliki Agios Ioannis Prodromos oraz starożytnego sanktuarium Dionizosa. Kamień węgielny pod kościół położono 1 stycznia 1823 r. Wówczas wytrysnęła woda z wyschniętej studni, uznano to za cud i nowy kościół poświęcono Źródłu Życia (Zoodochos Pigi). Wznowiono też poszukiwanie Świętej Ikony, tym razem wykopaliska prowadzono w sposób systematyczny, na zmianę pracowali także mieszkańcy wyspy, aby przyspieszyć poszukiwania. 30 stycznia 1823 kilof robotnika Dimitrisa Vlassis z wioski Falatados uderzył i rozciął na dwie części ikonę (znajdowała się około 2 m od źródła), pozostawiając nietknięte postaci klęczącej Matki Bożej i archanioła Gabriela trzymającego lilię. Ikonę ponoć namalował sam św. Łukasz Ewangelista, historycy jednakże datują obraz na VII wiek.

Ikonę znaleziono wkrótce po wybuchu powstania o niepodległej Grecji, dlatego Matka Boża z Tinos została ogłoszona patronką narodu greckiego. Przeprowadzono ogólnokrajową zbiórkę pieniędzy na budowę kościoła, który miałby pomieścić ikonę. Wierni z całej Grecji, która właśnie stała się niepodległa, zaczęli przybywać na Tinos oferując pomoc ekonomiczną i fizyczną przy budowie świątyni. Wśród pierwszych pielgrzymów byli m.in. narodowi bohaterowie Kolokotronis, Karaiskakis, Makrygiannis, Miaoulis, Kamaris … Liczne doniesienia o cudach zwiększyły sławę świątyni, a tinoska ikona Zwiastowania to najbardziej czczona ikona w całej Grecji.

(fotka z netu: http://full-of-grace-and-truth.blogspot ... tokos.html )

Zaraz po odnalezieniu Świętej Ikony postanowiono wybudować duży kościół nad kaplicą Zoodochos Pigi. W tym celu dolny kościół został przedłużony na prawo i na lewo odpowiednimi portykami, a nad nim rozpoczęto budowę wspaniałego kościoła, który dziś widzimy.
Kościół Panagia Evangelistria to w rzeczywistości kompleks klasztorny. Świątynia w stylu renesansowym została zaprojektowana przez architekta z Tinos (ale urodził się w Smyrnie) Efstratiosa Emmanuela Kallonaris. Do budowy potrzebne były znaczne ilości marmuru. Oprócz tego z kamieniołomów Panormosna Tinos, wykorzystano również marmur przetransportowany ze stanowiska archeologicznego w wyspy Delos oraz ze świątyni Posejdona w tinoskiej Kionii. Każdy statek, który przepływał obok wyspy załadowany jakimś materiałem budowlanym, poinformowany o potrzebach Kościoła, ofiarowywał część swojego ładunku na jego budowę.
Na parterze znajduje się kaplica, którą zaczęto budować w 1823 roku, kiedy odnaleziono świętą ikonę. Główna świątynia została oddana do użytku w 1830 roku. Do połowy 1832 r. wzniesiono skrzydło wschodnie kompleksu wraz z częścią na wschód od dzwonnicy i odcinkiem na wschód od wejścia centralnego. Wszystkie prace budowlane zakończono w 1880 roku.

Kościół jest oficjalnie pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Marii Panny. Jednak główne święto kościoła przypada na 15 sierpnia, kiedy Grecki Kościół Prawosławny upamiętnia Zaśnięcie Marii Panny (Theotokos), zgodnie z silną tradycją Wysp Morza Egejskiego, gdzie Zaśnięcie jest obchodzone w połowie sierpnia jako główne letnie święto. Panagia Evangelistria świętuje ponadto 30 stycznia (w dniu odnalezienia ikony). 25 marca ( Zwiastowanie NMP i Dzień Niepodległości ) oraz 23 lipca (rocznica trzeciej wizji św. Pelagii).

Jestem, czytam i czekam na c.d.
Bardzo lubię Wasz sposób spędzania wakacji
A Cyklady przepiękne

crooopka napisał(a):Jestem, czytam i czekam na c.d.

Witam serdecznie i cieszę się, że tu jesteś .
C.d. już za chwilę...

Wejście na teren sanktuarium…







Po prawej stronie zewnętrznego wejścia do kompleksu znajduje się mała kaplica, w której pielgrzymi mogą zapalić świece (nie wolno ich palić w głównej świątyni ze względu na ochronę wystroju wnętrza i ułatwienie swobodnego przemieszczania się pielgrzymów). My świec nie przynieśliśmy, więc do kaplicy nie weszłam.



Do głównej części sanktuarium wchodzi się po schodach wyłożonych czerwonymi chodnikami (tu sporo osób podchodziło na kolanach, ale takich zdjęć nie robiłam).





Zespół kościelny składa się z dwupoziomowego budynku, główna cerkiew mieści się na wyższym poziomie. W kompleksie sanktuarium znajdują się też mniejsze zabudowania umieszczone wokół dziedzińca.

W pierwszej kolejności wchodzimy do dolnej części sanktuarium z cerkwią Zoodochos Pigis – Evreseos . Dolny kościół tworzą trzy sklepione kaplice połączone łukowymi przejściami.



Najważniejsza jest krypta, w której odnaleziono cudowną ikonę. Tu można nabrać święconej wody ze źródełka (buteleczki na wodę można kupić w tych samych miejscach, co olbrzymie świece). Rzeźba na marmurowej fontannie z 1823 roku przedstawia NMP. Obok znajduje się kopia ikony Zwiastowania (nie zrobiłam fotki, ale była w relacji Kulki).





Obok znajdują się kaplice z chrzcielnicami. W jednej z kaplic nich widać pozostałości wczesnochrześcijańskiego kościoła św. Jana Chrzciciela – Agios Ioannis Prodoromos, jakie zostały odkryte podczas poszukiwania ikony.









Jedno z pomieszczeń w dolnej części to małe mauzoleum poświęcone członkom załogi krążownika „Elli” .

(fotka z netu: https://www.allovergreece.com/Attraction/24/6/181/en )

Statek stał na kotwicy w pobliżu Tinos, dniu Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny 15.08.1940 r. , wtedy został storpedowany przez łódź podwodną „Delfino” wojsk Mussoliniego. Włosi wystrzelili w kierunku krążownika trzy torpedy. Jedna z nich trafiła w cel, w wyniku czego zginęło 9 osób, a 24 zostało rannych. W tym czasie Grecja nie była jeszcze zaangażowana w II wojnę światową. Aby uniknąć konfliktu z Włochami, rząd grecki nie uznał oficjalnie narodowości okrętu podwodnego. Mimo wszystko wiadomo było, że to włoski. Po zakończeniu wojny Włochy zaoferowały Grecji nowy krążownik, który nazwano „Elli”. W mauzoleum znajdują się kości ofiar, fragmenty włoskiej torpedy oraz kilka obiektów, które znajdowały się na oryginalnym krążowniku (wydobyte zostały w 1955). Jedna z armat krążownika została uratowana, zachowana i obecnie znajduje się obok pomnika Elli, w pobliżu latarni morskiej starego portu.

Ufff...nadrobiłam...
Ostatnio mimo, że jestem ciągle przy monitorze z otwartą croplą to nie mam jak zajrzeć
Kawał nabrzeża! A jeszcze jak z mediami to całkiem luksusowo
Jak długi na oko jest ten chodniczek? Podziwiam tych co dają radę dojść do sanktuarium na kolanach
Sanktuarium z kotu ptaka wygląda pięknie! I z poziomu ziemi również bardzo mi się podoba. Czerwone dywany dodają fajnego klimatu.

Kapitańska Baba napisał(a):
Jak długi na oko jest ten chodniczek? Podziwiam tych co dają radę dojść do sanktuarium na kolanach

Jakieś pół kilometra od placyku przy nabrzeżu dla jachtów.