Bałkańska pętla

BAŁKAŃSKA PĘTLA 2012
(m.in. Plitvice, Sarajewo, Durmitor, Rogoznica, Mandre)

WSTĘP

Parę razy Chorwację udało mi się odwiedzić. Zazwyczaj dość intensywnie szwendałem się po odwiedzanych okolicach. Była i Dalmacja Północna (okolice Zadaru), i Dalmacja Południowa (Peljesac, Korcula), i Dalmacja Środkowa (Hvar, Brac). Zahaczyłem też o Czarnogórę (Boka, Budwa), zajrzałem na Kvarner (Krk, Rab), liznąłem trochę Bośni (Mostar i to, co w pobliżu). Przejechałem niemal całą chorwacką Jadrankę (zostało jakieś 70km - dwa niezbyt długie, ale i mało spektakularne odcinki).

Przyznam, że w zimie 2012 roku – przeglądając cromaniackie relacje, w których w mroźne i bure dni można było obejrzeć miejsca w zderzeniu z szarą breją wręcz abstrakcyjne – miałem spory mętlik w głowie. Zazwyczaj najpóźniej wiosną plany były już sprecyzowane i mogłem powoli zabierać się za gromadzenie notatek, rozkładów, wskazówek, przestróg, przekopując się przez dziesiątki wątków na cro.pl czy innych stronach.

Tym razem było inaczej. Tak naprawdę po raz pierwszy poważnie myślałem o powrocie w miejsca znane, już odwiedzone, te, które spodobały się szczególnie. Czyżbym się starzał? . Może powrót na Pelješac, póki jeszcze dziki? Może Hvar, póki parę zatoczek wciąż czeka tam na odkrycie? Dłuższy pobyt na Korčuli albo na Braču? Miesiące mijały, skład ekipy ustalony, a Chorwacja wciąż wahała się, w które miejsce i czy w ogóle mnie zaprosić.

W końcu ustaliliśmy, że ten rok będzie „rokiem wyrównywania rachunków”. Mówiąc prościej: spróbujemy zobaczyć miejsca, z którymi nie udało nam się póki co zawrzeć bliższej znajomości, a bez wątpienia są tego warte.

Jeśli macie ochotę, zapraszam, zabierzcie się ze mną . Nie będzie zbyt odkrywczo (coraz trudniej o to na cro.pl), nie znajdziecie też kompleksowej i bogatej w szczegóły instrukcji odkrywania pokazywanych przeze mnie miejsc. Będzie za to sporo zdjęć. Będzie Chorwacja, Bośnia i Hercegowina oraz Czarnogóra. Aaaaa, jeśli ktoś czeka na Jadran, to uprzedzam, że stopy w nim zanurzyłem dopiero piątego dnia urlopu .

Krzychooo, piękna zajawka Zostaję tutaj

DROGA

Którą trasą pojechać? Po ubiegłorocznym skoku w bok z autostradą czeską i austriacką wracam do wielokrotnie sprawdzonej drogi nr E77 (Kraków – Bańska Bystrzyca – Budapeszt). Potem wiadomo, wzdłuż Balatonu, obwodnica Zagrzebia i na południe. Wyjeżdżamy spod Krakowa rano, bynajmniej nie zrywając się o świcie z wyrka. Od czasu, kiedy na ułamek sekundy zasnąłem za kierownicą, z szacunkiem podchodzę do ograniczeń organizmu, którego nie sposób oszukać. Do przejechania nie mamy dzisiaj zbyt wiele. Z Krakowa do Plitvic jest około 850km, powinno pójść szybko.



Cześć, Maslinko!

PARK NARODOWY PLITWICKIE JEZIORA

Z Parkiem Narodowym Plitwickie Jeziora przez parę lat jakoś nie było nam po drodze. Za każdym razem był w planach, przed kolejnymi wizytami w Chorwacji coraz zgodniej i głośniej zapewnialiśmy, że tym razem to już na pewno. Kończyło się zawsze tak samo. Kiedy nadchodził dzień wyjazdu z Chorwacji (Plitvice chcieliśmy zobaczyć w drodze powrotnej), atmosfera gęstniała, miny były coraz bardziej skwaszone i w końcu jak zgrany refren pojawiało się nieśmiałe na początku: „a może by…”. Potem wiadomo, wyznaczona delegacja do gospodarza, pytanie o wolne miejsca i dopłata za dodatkowy dzień czy dwa . No i czasu na Plitvice nie starczało. Dlatego tym razem to od nich postanowiliśmy zacząć.

W pobliże parku docieramy już po zmroku, około 21. Znalezienie noclegu nie stanowi problemu. Zatrzymujemy się przy jednym z wielu domów, przed którymi stoją tabliczki z wielojęzycznymi napisami o możliwości wynajęcia lokum. Pierwszy strzał, miejsc nie ma, ale u sąsiada już tak. Przy domu 5-6 aut, wszystkie na polskich blachach. 50 euro (?) za niewielki 4-osobowy pokój z łazienką. Luksusów brak, ale na jedną noc wcale ich nie potrzeba. Wystarczy ciepła woda i czysta pościel. O, jest i telewizor (akurat tego dnia zaczynały się igrzyska, więc pogapiliśmy się przez chwilę na ceremonię otwarcia). Pytamy jeszcze o sklep, okazuje się, że teraz to tylko stacja benzynowa. Jechać się już nie chce, na szczęście gospodyni pyta, czego potrzeba utrudzonym wędrowcom. Kiedy mówimy, że wystarczy parę zimnych piwek, okazuje się, że lodówka gospodyni jest przygotowana na zaspokojenie tego typu pilnych potrzeb. Pierwsze w tym roku Karlovačko po całym dniu jazdy smakuje wybornie.

Rano wstajemy dość wcześnie, na samochodowej szybie rosa, czuć przenikliwe – oczywiście jak na koniec lipca – zimno. Pod rozległy parking koło wejścia numer 2 podjeżdżamy jeszcze przed otwarciem kasy i podniesieniem szlabanów. Kasjerka chyba zaspała, bo parkingowi wpuszczają nas w końcu bez karty parkingowej, wręczając tylko świstek z odręcznie naskrobanym napisem.

Park Narodowy Plitwickie Jeziora jest jednym z częściej opisywanych na forum miejsc, ograniczę się więc tylko do paru informacji. Założony tuż po II wojnie światowej park od ponad 30 lat znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Bilety dość drogie, ale do tego w Chorwacji zdążyliśmy się przyzwyczaić... 110 kun za wejście osoby dorosłej, parking 7 kun za godzinę. Niektórzy wchodzą za darmo i jeśli ktoś naprawdę tego chce, nie stanowi to problemu (choć jest zabronione). Więcej info o zwiedzaniu parku tutaj.

Generalnie park dzieli się na dwie części: Górne Jeziora i Dolne Jeziora.



My zaczynamy od tych pierwszych. Mniej spektakularne, za to zdecydowanie tutaj luźniej, więcej zwiedzających jest przy Jeziorach Dolnych. Co tu dużo gadać, zerknijcie na dobrze znajome miejsca. Tym, co zwraca od razu uwagę, jest intensywność wszechobecnej zieleni. Aż oczy bolą!

Aby od wejścia numer 2 dotrzeć na szlaki poprowadzone przez Górne Jeziora, trzeba odbyć króciutki rejs kursującym w tę i we w tę niewielkim wycieczkowym statkiem. Na razie czekają puste, załapujemy się na pierwszy tego dnia kurs.




Woda superprzejrzysta, w niej sporo ryb, połamanych konarów i pni drzew.


Cały czas słychać szum wody. Są tutaj dziesiątki mniejszych i większych wodospadów.




























Wreszcie docieramy do sporego Prošćanskiego jeziora.


Po zakończeniu przyjemnego spaceru (słońce grzeje coraz mocniej, ale szlaki zazwyczaj prowadzą przez zacienione zaułki) wsiadamy w niewielki autobus, który zwozi nas w miejsce, w którym dwie godziny temu zaczęliśmy zwiedzanie. Teraz pora na Jeziora Dolne.

I ja się z Wami zabieram w podróż...i już jestem przekonana, że będzie fantastycznie.

Krzychooo
Co będę dużo gadał

Autor piszący zgrabną i poprawną polszczyzną (poprawię później polskie znaki Janusz:))

+ ładne ostre zdjęcia

Jak jeszcze dziewczyny będą to już w ogóle ...

Uwielbiam Twoje relacje.
Śledzić będę wyjątkowo pilnie, bo wciąż szukam pomysłu na swoją Chorwację 2013. Tylko dwa tygodnie urlopu, a miejsc do odwiedzenia bez liku .

Piękne zdjęcia! Takie.... soczyste I prawdziwe

agus78 napisał(a):Piękne zdjęcia! Takie.... soczyste I prawdziwe

Nic dodać, nic ująć.

Jak pusto
I wodospady w słońcu

Jak my byliśmy po południu to tłumyyyyy i wodospady w cieniu były.

pzdr

Aldonka napisał(a):I ja się z Wami zabieram w podróż...i już jestem przekonana, że będzie fantastycznie.

Dzięki, Aldonko! Czy fantastycznie, to się dopiero okaże .

tony montana napisał(a):Jak jeszcze dziewczyny beda to juz w ogole ...

No tak. Zapomniałem napisać o uczestnikach wyprawy. W porównaniu z wizytą na Hvarze zaszła jedna zmiana, ale ilość dziewczyn się zgadza (3+1).

Niewiele brakowało, a wyjazd trzeba byłoby odwołać/przełożyć... Jola kilka dni przed wyjazdem odniosła dość poważną kontuzję kolana, ja natomiast dowiedziałem się, że mam zapalenie płuc. Mimo wszystko pojechaliśmy, tyle że musieliśmy zabrać ze sobą jakąś maść do smarowania, opaskę uciskową i antybiotyki...

marze_na napisał(a):wciąż szukam pomysłu na swoją Chorwację 2013. Tylko dwa tygodnie urlopu, a miejsc do odwiedzenia bez liku

Mnie w tym roku udało się zobaczyć sporo. Po raz pierwszy się okazało się, że nocowanie w apartmanach (a nie na kempingu), wcale nie oznacza konieczności utknięcia w jednym miejscu.

agus78 napisał(a):Piękne zdjęcia!

kaszubskiexpress napisał(a):Nic dodać, nic ująć.

Dzięki!

longtom napisał(a):Jak pusto
I wodospady w słońcu

Jak my byliśmy po południu to tłumyyyyy i wodospady w cieniu były.

Kto rano wstaje, ten... światło dostaje .

Jak pisałem, weszliśmy do parku tuż po jego otwarciu. Przy Górnych Jeziorach rzeczywiście było pusto. Przy Dolnych z każdą chwilą zwiedzających przybywało.

Pozdrawiam wszystkich, dzięki za wizytę.

Pora za Jeziora Dolne. Najpierw trzeba tam dotrzeć. Tym razem czeka nas nieco dłuższy, kilkunastominutowy kurs statkiem przez jezioro Kozjak. Przy wejściu na statek jedyny raz sprawdzone zostają nasze bilety (chociaż płynęliśmy trzy razy, a dwukrotnie jechaliśmy autobusem).



Ci już wracają. Kontemplację przyrody zakłócają wydzierające się jakieś bezstresowo wychowywane czeskie dzieci.


Po przybiciu do brzegu ruszamy na punkt widokowy. Widok, faktycznie, niezły.


Przez jezioro Kozjak płynie kolejny stateczek.


Wracamy na szlak, który prowadzi teraz głównie drewnianymi kładkami i pomostami.


Próbuję strzelać trochę z ministatywu, ale niełatwo jest znaleźć miejsce bez ludzi. Generalnie z każdą chwilą jest ich coraz więcej. Są nawet Japończycy.


Ryby można by tu chyba łapać gołymi rękami.


Miejscami szlaki prowadzą "korytarzami" z wysokich trzcin.


Oczywiście cały czas towarzyszą nam szumiące kaskady.


Miejscami park przypomina trochę podkrakowską dolinę Prądnika w Ojcowskim Parku Narodowym, tyle że wody tu zdecydowanie więcej.


Tamten szlak jest nieczynny. Remont?

Docieramy pod Veliki Slap - najwyższy miejscowy wodospad (ok. 70m).


Zdjęcia kłamią. Tak naprawdę ludzi tutaj masa. Jest sobota, więc pewnie park zwiedza sporo turystów, którzy wyjechawszy z Czech czy Polski w piątek wieczorem, robią sobie przerwę w podróży nad Adriatyk. Żeby mieć fotkę bez tłumów, trzeba wspiąć się na skałę .


Przy wodospadzie zaczyna się ścieżka prowadząca do punktu widokowego.


Niezbyt długa, wyjście zajmuje ok. 10 minut, ale dość stroma, poza tym jest już niemal południe i grzeje tak, że pot zalewa oczy.


Udało się. Dysząc i sapiąc, zerkamy na Veliki Slap z góry.


A teraz w dół. Za kładką widać szlak, którym podążymy już za chwilę.


Jak widać, pusto nie jest.






Przechodzimy na drugą stronę i raz jeszcze rzucamy okiem na imponujący wodospad.


Dochodzi godzina 13, w planach na dzisiaj sporo kilometrów do przejechania, zmierzamy więc do przystanku, z którego odjedzie elektryczny autobus i zawiezie nas w pobliże parkingu.


Szlak prowadzi teraz dość wysoką skarpą, kilkadziesiąt metrów niżej woda o niezwykle intensywnej barwie.


Klasyczne ujęcie na koniec kilkugodzinnej wędrówki.

Pora na krótkie podsumowanie. Park Narodowy Plitwickie Jeziora bez dwóch zdań warto odwiedzić, tym bardziej że leży niemal przy drodze z Polski nad Adriatyk. Sporo na forum porównań z PN Krka i dyskusji, który ładniejszy. Cóż, jeśli chodzi o widoki, to tak jak większość komentujących postawiłbym na Plitvice, ale nie zgodzę się z tym, że Krka odpada w przedbiegach i w porównaniu z nimi wypada blado. Kiedy w 35-stopniowym upale przemierzałem szlaki wokół Górnych i Dolnych Jezior, pomyślałem sobie, że wiele bym dał, by choć na chwilę zanurzyć się w chłodnych i przejrzystych wodach przy którymś z szumiących wodospadów. W PN Krka jak wiadomo taka możliwość istnieje… I cykady są tam zdecydowanie głośniejsze. Z drugiej strony kolor wody w PN Plitwickie Jeziora jest nie do podrobienia.

Wrzucę kilka zdjęć z Krka, byłem tam w 2009 roku.





Po raz pierwszy widziałem wtedy cykadę.


Kąpielisko przy wodospadzie Skradinski Buk.


W PN Plitwickie Jeziora spędziliśmy 5-6 godzin. Wystarczy. Wracamy na parking, błogosławimy klimatyzację w aucie i ruszamy dalej. Przed nami Bośnia i przyspieszająca bicie serca perspektywa spotkania z nieznanym.

Czym robiłeś te zdjęcia ?