Kreta zachodnia 2018

Dziś cz. 2 fotorelacji z Eli .

W tym miejscu przechodzę na wyspe. Wypatruję gdzie jest najpłyciej, aparat ląduje w etui w plecaku. Wodę mam nieco powyżej kolan .

Już po drugiej stronie




Aby tu wejść (miejsce, z którego są ostatnie dwa zdjęcia) musiałem część trasy pokonać morzem. Przy brzegu są na dnie skały, na któych można się pośliznąć. Dlatego omijam je łukiem. Woda w najgłębszym miejscu sięga mi powyżej pasa. Aparat w plecaku trzymam wysoko. Jak sobie teraz o tym pomyślę to jak na mnie był to szalony pomysł
Idzie się tędy

Rzut oka w przeciwną stronę.

Dalej już nie idę. Fajnie byoby wejść na tą górkę ale upał daje się we znaki więc odpuszczam. Wracam do rodziny by schłodzić się w wodzie. Tak nawiasem mówiąc woda chłodniejsza niż z Paleochorze .



CDN

Z bliska i z daleka, tłum i bez tłumu, jest pięknie, te tłumy nie mogą się mylić. Spać pewnie by się nie dało na samej plaży. Trzeba by jakąś odpowiednią miejscówkę w pobliżu znaleźć.
A na razie pozostaję mi delektowanie się tym co pokazujesz.

Zaskoczona jestem, że przesmyk na wyspę był zalany. Myślałam, że w sezoie to całkiem sucho tam jest. W październiku wody wody było tyle, co nawet stóp nie pomoczyło...


A ta górka, na którą się wdrapałeś to była tuż nad miejscem, w którym my plażowaliśmy (na piasku miedzy skałkami) Nawet tam Pana M. na zdj. widać...

Lidia K napisał(a):Z bliska i z daleka, tłum i bez tłumu, jest pięknie, te tłumy nie mogą się mylić. Spać pewnie by się nie dało na samej plaży. Trzeba by jakąś odpowiednią miejscówkę w pobliżu znaleźć.

Po sezonie myślę, że jest to całkiem możliwe... i spanie na samej plaży i w samochodzie... Parking jest bardzo duży i poczłonkowany, z nielicznymi drzewami, są też toalety i prysznice... Jak byliśmy to kilka camperów z boku było zaparkowanych...

Ale kolory

Niesamowicie piękna jest ta plaża

piekara114 napisał(a):Zaskoczona jestem, że przesmyk na wyspę był zalany. Myślałam, że w sezoie to całkiem sucho tam jest. W październiku wody wody było tyle, co nawet stóp nie pomoczyło...

Myślę,że to kwestia pływów a nie pory roku.
W tym roku pierwszy raz zaobserwowałam w Primoštenie pływy na Adriatyku -z 40cm co najmniej

Ja czytałam, że właśnie w sezonie suchą stopą bez problemu można na wyspę przejść i stąd moje zdziwienie...
A pływy.. nie raz je obserwuję jak mi leżaczek podmywa... w tym roku w Epirze to sporo nam się morze podnosiło...

piekara114 napisał(a):Zaskoczona jestem, że przesmyk na wyspę był zalany. Myślałam, że w sezoie to całkiem sucho tam jest. W październiku wody wody było tyle, co nawet stóp nie pomoczyło...

piekara114 napisał(a):Ja czytałam, że właśnie w sezonie suchą stopą bez problemu można na wyspę przejść i stąd moje zdziwienie...
A pływy.. nie raz je obserwuję jak mi leżaczek podmywa... w tym roku w Epirze to sporo nam się morze podnosiło...

Fajna panorama. Co do przesmyku może to faktycznie zależy od pływów

travel napisał(a):….W tym roku pierwszy raz zaobserwowałam w Primoštenie pływy na Adriatyku -z 40cm co najmniej

Już od pierwszego wyjazdu do Cro zaobsrewowaliśmy pływy. Czasem są małe ale czasem faktycznie morze mocno się cofa .

lotnikwsk napisał(a):Ale kolory

Tak lazury niesmowite .

Elafonisi małe podsumowanie Na lagunie ciężko o naturalny cień. W zasadzie nie ma tam drzew a krzewy zbyt wielkiego cienia nie dają . A słońce mocno operuje .
Główne “natarcie” turystów jest od strony parkingu samochodowego i większość z nich ląduje w okolicach przesmyku. My zajęliśmy leżaki będące najbliżej przystani. Są one na lewo od wejścia z parkingu. Dociera tam mniej turystów i jest nieco spokojniej. Choć w wysokom sezonie to pewnie też będzie tłoczno. Można też pomaszerować dalej wyspą i pewnie im dalej tym będzie bardziej pusto.
Statek z Paleochory w tym sezonie wypływał o godz. 10:00. Powrót miał być o 16:30 ale była obsuwa około pół godziny.
Rejs trwa ok. godziny, koszt 10 EUR w jedną stronę od osoby.
Jeszcze mały suplement fotograficzny z powrotu.

Paleochora w całej okazałości. Stare miasto jest po prawej na półwyspie przy wzgórzu z ruinami twierdzy. Nowe budynki są po lewej na zboczu. Stamtąd jest naprawdę mocno pod górkę gdy się wraca z plaży.

Nad górami pojawiają się już chmury zwiastujące nadchodzącą zmianę pogody

Na końcu półwyspu jest port ale nie jest jakiś spektakularny.


CDN

26.06.2018 wtorek Agia Irini
W poniedziałek wieczorem po cudownym dniu na Elafonisi przeglądam prognozy pogody. Aż się nie chce wierzyć, że od środy ma nadciągnąć załamanie pogody . Podczas wieczornego spaceru podejmuję spontaniczną decyzję. Jadę do wąwozu Samaria W planach co prawda był rejs statkiem z rodziną do Agia Rumeli a potem przejście fragmentu wąwozu Samaria. Samodzielenie chciałem wejść na Gingilos. Ale kontuzja syna i prognozy pogody wszystko zmieniają. Dodatkowo Paleochora to świetny punkt wypadowy do Samari . Nie wiem czy jeszcze będę miał taką okazję .
Podpisuję umowę na transport busem w agencji opodal przystani promowej sfinalizowaną kielonkiem Metaxy . Przy okazji dowiaduję się, że chłopak z którym podpisałem umowę był na wymianie studenckiej w Poznaniu. Tu ważna informacja – przejazd do wąwozów Samaria i Agia Irini jest w tej samej cenie – 10 EUR.
Wstaję rano a tu góry spowite są chmurami .

Niebo lepiej wygląda nad morzem.

Sprawdzam progozy. Część przewiduje załamnie pogody już w godzinach popołudniowych .

O tym co było dalej i gdzie ostatecznie tego dnia wyladowałem napiszę już w następnym odcinku .

Udaję się na punkt zbiórki ale jakoś nie wierzę, że wyjazd dojdzie do skutku. Tymczasem na miejscu okazuje się, że wąwóz ma być otwarty . Bus już czeka a w nim zorganizowana grupa z przewodnikiem.
Czekamy jeszcze kwadrans akademicki na dwie osoby ale się nie pojawiają więc starujemy bez nich.
Gdy zbliżamy się do wąwozu Agia Irini kierowca odbiera telefon. Rozmawia po grecku z przewodnikiem a ten przekazuje informację, że z powodu złych prognoz wąwóz Samaria jednak będzie zamknięty i w związku z tym dziś pójdą wąwozem Irini. Wygląda na to, że wiedzieli o tej ewentualności wcześniej. Niebawem zatrzymujemy się przed wejściem do wąwozu Agia Irini. Kierowca mówi mi że mogę iść wąwozem Agia Irini lub wrócić z nim do Paleochory i tam zwrócą mi kasę za przejazd. Wybieram pierwszą opcję .
Wyruszam na szlak .

Blisko wejścia jest stary kościółek. Nie pamiętam już z którego wieku. Niestety ścieżka jest przegrodzona płotem, za którym pasą się kozy. Z kolei nad potokiem nie ma kładki.

Po chwili trafiam na budynek kasy biletowej. Kupuję bilet i nagle dociera do mnie, że ... moje nakrycie głowy jest właśnie w drodze powrotnej do Paleochory . Na moje szczęście okaże się, że większość szlaku wiedzie w cieniu Minusem jest słabsza jakość zdjęć.


Skalna kapliczka

W wąwozie jest dużo oleandrów. Przypominają mi się wąwozy ze wschodniej i centralnej części wyspy z relacji Kulek. Tam też było ich pełno .


Szlak nie wiedzie tylko dołem, wspina się też czasami nieco na zbocza wąwozu. W tym miejscu jest najwyżej.

Jednak zawsze powraca na dno wąwozu.



CDN

Ściany wąwozu coraz wyższe .

Autor wątku na szlaku .

Drzewo z niesamowitymi korzeniami .

Kolejne o fajnym kształcie .

Jak te drzewa tam rosną






CDN

Widzę że dość wymagający kondycyjnie jest ten wąwóz, z tych które myśmy poznali najbardziej pod tym względem przypomina mi się wąwóz Kapsa .
Pod względem ilości oleandrów jednak nie odbiega od innych

kulka53 napisał(a):Widzę że dość wymagający kondycyjnie jest ten wąwóz, z tych które myśmy poznali najbardziej pod tym względem przypomina mi się wąwóz Kapsa .
Pod względem ilości oleandrów jednak nie odbiega od innych

Wróciłem do Waszej relacji by przypomnieć sobie wąwóz Kapsa . Choć długości mają podobną (Agia Irini ma 7 km) to chyba jednak dwa różne wąwozy. Kapsa z tego co widzę na zdjęciach jest bardziej spektakularny. Ma pionowe ściany i idzie się cały czas dnem. Agia Irini jest zalesiony. Czasami zwłaszcza w początkowym fragmencie las jest tak gęsty, że niewiele widać. Trudniejsze fragmenty szlak omija wspinając się na zbocza wąwozu. Podejścia/zejścia trawersują zbocza tak, że nie są zbyt wymagające. Sam szlak jest w bardzo dobrym stanie i dla kogoś kto choć czasem przejdzie się górskim szlakiem nie będzie stanowił wiekiego wyzwania. Idzie się przyjemnie, większość trasy jest w cieniu.
Jest dobrze oznakowany. Czasem kropki prowadzą wręcz jak po sznurku .

Są też strzałki.

Ta mnie rozbawiła .

Zbliżam się do końca wąwozu. Na horyzoncie pojawiają się chumry

Przed chwilą pisałem, że szlak nie jest trudny. Tymczasem docieram do najtrudniejszego miejsca .
Podczas wiosennych roztopów jest tu zapewne mały wodospad.

Była tu kiedyś nawet drabina ułatwiająca zejście.

Tak to wyglada z dołu.

Jeszcze chwila nieuwagi i moim oczom ukazuje się wyjście z wąwozu.


CDN

Fajną wyprawę sobie zrobiłeś
Tylko ja pewnie bym się rozglądała czy jakiś wąż gdzieś pod nogami albo nad głową nie czyha