Kraina laurami pachnąca - Istria, wyspa Krk a na deser Praga

Igłą pinii napisał(a):

Lednice napisał(a):

Igłą pinii napisał(a):No, pięknie

A miejsce, gdzie są schody do morza pokazane w serialu o Annie German, widzieliście

To mnie zaskoczyłeś! Serial oczywiście oglądałam, wiedziałam też, że częściowo realizowany był w Chorwacji, no ale, że schody z Rovinja w nim wystąpiły?!?! Jak będzie powtórka, to zwrócę baczniejsza uwagę.

Chodzi o te schody do morza:


W serialu na ich końcu, po lewej stronie, było wejście do wytwórni muzycznej, z którą podpisała kontrakt German


Wątek na forum o serialu:
rovinj-w-serialu-t40761.html

Lednice napisał(a):

Chodzi o te schody do morza:
W serialu na ich końcu, po lewej stronie, było wejście do wytwórni muzycznej, z którą podpisała kontrakt German

No to wszystko jasne Już kojarzę wątek w filmie, a schody pojawią się jeszcze także w mojej relacji. Dzięki za informację!

Dzień 3 - 18.06.2014 r. - środa
Zdobywamy Istrię cz. 1 - Vodnjan, Garižana, Pula, Bale

Budzimy się przed 9, szybki prysznic i biegnę przekonać się czy to prawda, że tu jesteśmy - w tym bajkowym, pięknym mieście.
Codzienne, poranne odwiedziny mojego ukochanego miejsca w Rovinju staną się moim rytuałem. Będzie to takie pół godzinki tylko dla mnie - na przemyślenia, czytanie książki, delektowanie się krajobrazem, obserwację okolicy i ładowanie akumulatorów na cały rok.

Pogoda jest przepiękna, na niebie ani jednej chmury. Moi chłopcy deklarują, że pod moją nieobecność poczynią poranną toaletę, a malutki zje śniadanie. Śniadanie dla mnie niestety przekracza już możliwości męża
Wychodzę z naszego tymczasowego domu, przechodzę piękną, willową uliczką, pachnącą z rana kwiatami, dochodzę do miejsca, gdzie ulica gwałtownie opada w dół, schodzę kilkanaście metrów.... i oto jest!!!



Widok, na który czekałam tyle lat, a który będę miała dla siebie codziennie przez najbliższe kilka dni! Czy życie nie jest piękne?



W mieście już słychać poranny gwar. W rodzinnej restauracji, którą mijam, ranna krzątanina - przychodzą pierwsi goście na śniadanie - głównie Niemcy, bardzo wygodnicki naród, no bo śniadanie jeść w knajpie?! No, ale rozumiem - każdy robi to, co lubi i na co go stać .
W maleńkim porcie trwają prace naprawcze kutrów i niedużych statków wycieczkowych. W punkcie widokowym co jakiś czas stają zafascynowani panoramą turyści. W miejscu, do którego dochodzę stoją dwie ławki, ale ja wolę iść kawałeczek dalej, gdzie jestem tylko ja, szum morza i mewy.



Po jakimś czasie uznaję, że czas wracać, i tak spędziłam tu więcej czasu niż zakładałam.

Wracając do moich chłopaków, odkrywam rzecz niebywałą - tajemniczy park, do którego prowadzi furtka przywodząca mi na myśl scenę z filmu "Tajemniczy ogród" w reż. Agnieszki Holland.



Z jednej strony starą furtkę porasta zielony, dorodny bluszcz, z drugiej strony bluszcz jest przyschnięty. Uchylam bramkę i zaglądam, co jest dalej.



Zastanawiam się czy to teren prywatny, czy park publiczny. Otaczają mnie potężne krzewy. Po chwili orientuję się, że to laury, z których słynie Istria. Ich zapach jest tu intensywny, ale i tak urywam jeden listek, by upewnić się czy to rzeczywiście lubiana przyprawa do wielu potraw. Zgadza się. Już wiem, gdzie zrobię zapas listków na cały rok



Idę kilka kroków, trochę niepewnie, bo jest tu gęsto od roślin. Okazuje się, że jest to park publiczny, ale bardzo dobrze zamaskowany z każdej strony. Oprócz krzewów laurowych rosną tu krzewy granatu - akurat w pełnym rozkwicie, a także drzewa liściaste i moje ukochane pinie. Jedna ze ścieżek prowadzi do portu, z którego właśnie przyszłam. Piękne miejsce, zupełnie nieuczęszczane. Mam je prawie na wyłączność.



No dobrze, trochę dużo rozpisałam się o tych moich parkowych doznaniach. Czas wracać do rodziny. Wchodzę po schodach, a tam synek kończy śniadanie, a mąż zaniepokojony, że nie było mnie aż tak długo. Zupełnie straciłam poczucie czasu Przygotowuję śniadanie i wyruszamy na pierwszą z zaplanowanych kilku wycieczek, podczas których będziemy odkrywać nowe miejsca, a także (co uczynię z radością po niemal 10 latach) wracać do starych, tak miło zapamiętanych.

Wyruszamy spod apartamentu, a naszym pierwszym przystankiem jest VODNJAN.

Tutaj sezon na pewno się jeszcze nie zaczął. Jest zupełnie pusto i zastanawiamy się, gdzie podziali się wszyscy mieszkańcy?









Wędrujemy wąskimi uliczkami i dochodzimy na plac, przy którym znajduje się kościół św. Błażeja, patrona miejscowości. Znajduje się przy nim wysoka dzwonnica. Kościół słynie ze swej bogatej kolekcji relikwii wielu świętych. Oglądanie tego zbioru jakoś nie pasuje mi do słonecznych i kolorowych wakacji, dlatego odpuszczamy sobie i wędrujemy dalej.





W pobliskiej piekarni kupujemy pyszny chleb, który wyjątkowo smakuje rwany na kawałki. Dochodzimy chyba do skraju miasta, gdzie rośnie sporo drzewek owocowych. Kosztujemy chorwackich mirabelek.


Moją uwagę zwracają ładne roślinki

Z jednej strony widzimy potężny mur. Intuicja podpowiada nam, że na pewno skrywa coś niezwykłego. Jest tak wysoki, że nawet podskakując nie dajemy rady zerknąć, co kryje się za nim, ale wpadamy na pomysł i pstrykamy zdjęcie. Okazuje się, że... jest tam cmentarz. Naszą uwagę zwraca duże mauzoleum.



Vodnjan to nieduże miasteczko, ale wąskich i podobnych do siebie uliczek w nim całkiem sporo, w związku z czym nieco się gubimy. Naszym kierunkowskazem jest dzwonnica i to dzięki niej trafiamy do samochodu.



Pora ruszać dalej.

Następny przystanek to GARIŽANA. Wybór przypadkowy. Po prostu zwiedzamy, co się da na trasie do Puli. To jeszcze mniejsze niż Vodnjan miasteczko i jeszcze bardziej senne. Spotykamy tu dosłownie dwoje ludzi - panów pijących kawę w jedynej chyba tu kawiarni na głównym placyku. Spacer przez mieścinę zajmuje nam 10 minut.


Dzwonnica w Gariżanie


Główny plac w sennym miasteczku


Jedyni spotkani tu ludzie



Pora ruszać do Puli.

c.d.n.

Pora ruszać do Puli.

Rovinj jest piękny i ma swoisty klimat , o czym mieliśmy okazję przekonać się trzy lata temu ( jak ten czas szybko biegnie ) podczas naszej tam wizyty . Na Twoich zdjęciach zachwyca po raz kolejny , podobnie jak cała Istria , która moim zdaniem - mimo że inna od Dalmacji , wcale od niej gorsza nie jest .

Czekam teraz na Pulę widzianą Twoimi oczami i obiektywem


Pozdrawiam
Piotr

Ooo! Wróciłam z wakacji i spóźniona dosiadam się... choć na razie jeszcze nie zagłębiam się w lekturę - zostawię to sobie na spokojniejszą chwilę, co by w pełni móc skupić się na czytaniu Bardzo jestem ciekawa gdzieście byli i coście widzieli

Igłą pinii napisał(a):przychodzą pierwsi goście na śniadanie - głównie Niemcy, bardzo wygodnicki naród, no bo śniadanie jeść w knajpie?!

Zdarza się i Polakom

Jak zwykle piękne zdjęcia... Teraz już na bieżąco będę śledzić

No i niech mi ktoś jeszcze powie, że Istria nie jest fajna...

piotrf napisał(a):Rovinj jest piękny i ma swoisty klimat , o czym mieliśmy okazję przekonać się trzy lata temu ( jak ten czas szybko biegnie ) podczas naszej tam wizyty . Na Twoich zdjęciach zachwyca po raz kolejny , podobnie jak cała Istria , która moim zdaniem - mimo że inna od Dalmacji , wcale od niej gorsza nie jest .

Czekam teraz na Pulę widzianą Twoimi oczami i obiektywem


Pozdrawiam
Piotr

Piotrze, obiecuję, że dziś będzie Pula i na deser coś jeszcze

Vesna napisał(a):Ooo! Wróciłam z wakacji i spóźniona dosiadam się... choć na razie jeszcze nie zagłębiam się w lekturę - zostawię to sobie na spokojniejszą chwilę, co by w pełni móc skupić się na czytaniu Bardzo jestem ciekawa gdzieście byli i coście widzieli

Vesna! Serdecznie witam i obiecuję jeszcze sporo pięknych miejsc!

Magda O. napisał(a):No i niech mi ktoś jeszcze powie, że Istria nie jest fajna...

Otóż to!

ciąg dalszy 18.06.2014 r.

Wjeżdżamy do PULI. Tu już nie ma co liczyć na sielską ciszę i puste uliczki. To duże miasto tętni życiem i hałasem. Wbrew obawom jednak, bez problemu znajdujemy miejsce parkingowe tuż przy monumentalnym amfiteatrze. Wysiadamy z auta – jest upalny dzień, a z naszych gardeł wydobywa się wielkie „Ach!!!” Amfiteatr w Puli widzę drugi raz, mąż po raz pierwszy. Mam też porównanie z tym najsłynniejszym rzymskim, ale ten chorwacki robi na mnie większe wrażenie.







Nasz spacer rozpoczynamy zatem od owego, datowanego na I w n.e. amfiteatru, który wzniesiony został na polecenie cesarza Wespazjana (ponoć uległ namowom pochodzącej z Puli przyjaciółki Cenidy). Nasze myśli przenoszą się wiele wieków wstecz i wspierani przewodnikiem, wyobrażamy sobie toczące się tu walki, publiczność patrzącą na to wszystko, ale także konstruktorów i wykonawców tej niezwykłej budowli.





Obecnie budowla pełni rozrywkową funkcję i odbywają się tutaj liczne inicjatywy kulturalne, na czele z koncertami wielkich gwiazd. Gdy byłam w Puli kilka lat temu, budowano na przykład scenę dla Joe Cockera. To musi być niezwykłe przeżycie – fajny koncert i taka lokalizacja!





Do środka amfiteatru nie wodzimy. Z zewnątrz widać bardzo dużo, a przed nami jeszcze sporo punktów do realizacji, zatem kierujemy się w stronę kolejnych atrakcji. Pod amfiteatr oczywiście jeszcze wrócimy, bo wymarzyłam sobie wypić kawkę w cieniu potężnej konstrukcji.



Ruszamy dalej, mijamy po drodze kościół, którego nazwy niestety zupełnie nie pamiętam.

Schładzamy się lodami, niestety nie są tak pyszne, jak te z okolic portu w Rovinju.

Zwykłe, te mniej turystyczne i zabytkowe ulice Puli są rozgrzane, pełne samochodów i pędzących gdzieś ludzi.
Można jednak upolować piękne "perełki", jak na przykład ta willa:



Dopiero po wkroczeniu w rejon „miejsc wartych zobaczenia”, czuć większy luz i widać morze płynących powoli ludzi. Jest też wiele kawiarenek i stoisk z pamiątkami. Choć turystów było tego dnia naprawdę sporo, to zdarzało nam się zaszyć w uliczce, gdzie nie było przysłowiowego „żywego ducha”.

Dochodzimy do charakterystycznego Łuku Triumfalnego Sergiusza z 29-27 r. p.n.e., zbudowanego przez jego żonę i trzech braci.



Obowiązkowo obok zatrzymujemy się przy narożnej kamienicy, gdzie według tablicy informacyjnej czytamy, że w latach 1904-1905 mieszkał słynny irlandzki pisarz James Joyce, pracujący tu jako nauczyciel języka angielskiego. Jego podobizna znajduje się wśród kawiarnianych stolików.



Wiele miejsc w Chorwacji jest bardzo kolorowych za sprawą ciekawej dekoracji z kolorowych parasolek, ewentualnie balonów. Dają przyjemny cień i przede wszystkim doznania wzrokowe.



Idziemy teraz gwarną i kolorową (za sprawą straganów z różnościami) ulicą Serijevaca, którą dojdziemy do Forum.



Trafiamy też na uliczki "zapomniane" przez turystów.



Kolorowe, świecące wytwory chińskich fabryk zabawek tak bardzo nęcą naszego małego Synka, że zmuszeni jesteśmy kupić mu „typowo chorwacka pamiątkę”, czyli kulki riki-tiki. Co drugie mijane dziecko stuka owymi kulkami, a nasz malec jest tym oczarowany. Chwilę później dzierży w rączkach własne kulki, hałasuje przy tym ogromnie, a my wiemy, że dziecko ma radość, a my niebawem ból głowy



Na szczęście za sprawą kulek Synek zapomina o zmęczeniu, dzięki czemu możemy dokładnie obejrzeć pięknie zachowaną świątynię Augusta, wybudowaną w latach 2-14 r. n.e. Zachwyca nas portyk z 6 korynckimi kolumnami.











Obok świątyni stoi ratusz, który zbudowano w 1296 r. na pozostałościach rzymskiej świątyni Diany. Obydwie budowle znajdują się na dużym placu, gdzie można chwilę zatrzymać się, na przykład w jednej z kawiarenek.

My ruszamy dalej i wychodzimy na ulicę tuż przy porcie, gdzie cumuje przeogromny statek – nijak idzie sfotografować go w całości. Robi na nas ogromne wrażenie, choć spodziewaliśmy się, że zainteresuje także naszego malucha. Ten jednak pozostaje w niemym zachwycie nad swoimi kulkami



Także przy tej ulicy (Riva), prowadzącej do amfiteatru można upolować bardzo ładne obiekty. Czuć tu też przyjemny powiew morskiej bryzy.






Każde miejsce jest dobre do zabawy w kulki riki tiki

Zauważamy XV-wieczną Katedrę Mariacką – kiedyś znajdowała się tu pierwsza chrześcijańska trzynawowa bazylika (IV-V w.)



Mijamy też ciekawy pomnik.



Ponownie znajdujemy się przy amfiteatrze. W jego cieniu wypijemy przed dalszą drogą kawę. Co za przyjemne uczucie siedzieć w tak pięknym, przesiąkniętym historią miejscu, nie spieszyć się i mieć w perspektywie jeszcze tyle dni zwiedzania i wypoczynku!

Nie chcąc jeszcze rozstawać się z Pulą, spacerujemy po dorodnym parku z piękną roślinnością. To właśnie soczysta zieleń nadaje amfiteatrowi jeszcze więcej urody i dostojeństwa.




Kwitnący krzew granatu w parku przy amfiteatrze




Ostatni rzut oka na amfiteatr w Puli

Jeszcze tylko obowiązkowy zakup magnesu i ruszamy w dalszą drogę.

Jak się okaże, przed nami jeszcze miejsce, które stanie się taką „wisienką na torcie” dzisiejszego dnia.

Kierujemy się do uroczego Bale!

Bardzo sympatyczne fotki

Pula raczej nie zachwyca jako całość, ale te pokazane na fotkach perły i perełki tak

Parasolki boskie!

Ogólnie nie jestem wielką miłośniczką ruin, jednak te Twoje robią wrażenie! Piękne zdjęcia... chyba się powtarzam, ale naprawdę przemiło się je ogląda.