Kraina laurami pachnąca - Istria, wyspa Krk a na deser Praga

Igłą pinii napisał(a):
Zazdroszczę osobom, które na tyle blisko mieszkają od tak pięknego miasta jak Praga, że mogą sobie robić do niego częste wypady. Ty z pewnością poznałeś Pragę bardzo dobrze. To pewne, że ogrom pieniędzy idzie tam na odnowę elewacji, bo budynki są tak piękne, czyste, bijące wręcz blaskiem!

Troszkę znam, w 1989 przez miesiąc tam mieszkałem...
Wtedy Stare Miasto i Hradczany były odnowione, a Mala Strana zaniedbana

Teraz wszystko lśni
No, ale wtedy Praga była bardziej zaludniona na starówce przez mieszkańców Pragi, teraz jest tam mnóstwo biur i apartamentów do wynajęcia, sklepy dla turystów wyparły te "normalne"
Coś za coś

Janusz Bajcer napisał(a):No i teraz deser smakuje

Dziękuję za zwrócenie uwagi za braki w tytule. Gdzieś na 100% wpisywałam cały, ale od razu widziałam, że się nie wyświetla. Pomyślałam, że za długi. Chyba rzeczywiście tak jest, bo prawdziwy tytuł relacji to "Kraina laurami pachnąca - Istria, wyspa Krk a na deser złota Praga". W nagłówku wypadło słówko "złota" i chyba też nie jest najgorzej

Zgadza się - tytuł wątku ma ograniczoną ilość liter...

Dzień 18 – 3.07.2014 r. – czwartek
Příští zastávka..., czyli dalej w poszukiwaniu uroków Pragi

Uwielbiam budzić się w pięknym miejscu, ze świadomością, że przede mną cały dzień zwiedzania, poznawania, odkrywania nowego.

Po śniadaniu wyruszamy na dalsze poznawanie Pragi. Już dziś wiemy, że chcemy tu wracać! Miasto jest urocze, ale najbardziej lubimy podczas wakacji te momenty, gdy ciągle nas coś zaskakuje. Tu właśnie tak jest. Na zakończenie wakacji potrzebowaliśmy właśnie tak silnej dawki pozytywnych emocji związanych z przepięknymi miejscami, które poznaliśmy.

Zabieramy zatem niezbędne rzeczy i udajemy się na pobliski przystanek tramwajowy. Kilka przejazdów wystarczyło, abyśmy poczuli się jak starzy prażanie

Tym razem wysiadamy nieco wcześniej, na przystanku Ujezd. Naszym celem jest słynne Wzgórze Petřín, na które dostać można się kolejką linową (my wybieramy taką opcję) lub piechotą od strony Malej Strany (tę opcję wybierzemy schodząc).

W drodze do kolejki spotykamy ciekawy pomnik ofiar komunizmu. Warto mu się chwilę przyjrzeć, przedstawienie jest naprawdę przejmujące.



Dochodzimy do wejścia do kolejki. Jest to zarazem miejsce, gdzie kupuje się bilety. Okazuje się, że czeka już mnóstwo ludzi. Jest niesamowity skwar, a kolejka ludzi podąża w stronę automatu z biletami w żółwim tempie. Wreszcie docieramy do zadaszenia. Kolejna rzecz do pokonania to starej daty automat, który wydaje bilety. Jakieś to pokomplikowane było, ale wreszcie udaje się. Z biletami w dłoniach stajemy tym razem do kolejki, która czeka na kolejkę



Wreszcie jest!

W drodze na górę podziwiamy widoki, ale to, co rzuca nam się w oczy, to mnóstwo owocowych drzewek, a zwłaszcza wiśni, które są akurat idealne do zrywania. Pięknie to wygląda.

Dodam jeszcze, że Wzgórze Petřín liczy 327 m n.p.m. Kolejkę wjazdową uruchomiono w 1891 roku.

Po kilku minutach docieramy na górę. Mi, wielkiej miłośniczce kwiatów, szczęka po prostu opada. Wzgórze to jeden wielki ogród, który aktualnie mieni się wszystkimi barwami. Dominują róże. Zapach jest wprost oszałamiający!



Park na wzgórzu stworzono z połączenia ogrodów, stworzonych stopniowo na miejscu wcześniejszych winnic.





Spacerujemy wypielęgnowanymi alejkami. Na szczęście ludzi tu niewiele - chyba wszyscy od razu pobiegli do innych atrakcji, których tu nie brakuje. Mi to odpowiada, bo mogę podelektować się pięknem i zapachami roślin. Moi chłopcy przejawiają co prawda już spore znużenie, ale starają się tego aż tak bardzo nie okazywać.

Wzgórze Petřín

Bardzo fajne miejsce

Zapewne będzie mała wieża Eiffela

Opuszczamy różany raj i szukamy kolejnych atrakcji tego miejsca. Największą z nich jest Wieża Widokowa Rozhledna, będąca pomniejszoną repliką wieży Eiffla w Paryżu.

Wieżę widać już z daleka, gdyż jest najwyższym tego typu obiektem w Czechach.



Wieża mierzy 60 metrów i prowadzi na nią 299 schodów. Należy kupić oddzielny bilet.
Ze szczytu obejrzeć można panoramę całego miasta. Z braku czasu i ogromnego upału rezygnujemy z wejścia. Szkoda, ale następnym razem na pewno wejdziemy.



Na wzgórzu jest wiele innych miejsc, na które warto zwrócić uwagę. Są to oprócz miejsc rozrywki, także zabytki. Jednym z nich jest na przykład kościół św. Wawrzyńca.



Sporym powodzeniem cieszy się także Labirynt Luster mieszczący się w miniaturowym zamku.



Obchodzimy wzgórze i decydujemy, że pieszo dojdziemy stąd na Hradczany. Na poziomie górnej stacji kolejki biegnie malownicza ścieżka, którą można dojść przez park aż do Klasztoru na Strahovie. Stąd już "rzut beretem" do Zamku Praskiego.

Ze wspomnianej ścieżki, którą niespiesznie sobie schodzimy roztaczają się piękne widoki na Zamek i Stare Miasto. Kontemplowaniu widoków sprzyja wiele umiejscowionych tu ławek.



My koniecznie musimy obejrzeć dziś wnętrze katedry św. Wita. Ze wzgórza katedra prezentuje się również bardzo okazale.

Wyjście na wieżę jest niezłym pomysłem, widoki są rewelacyjne.

Choć nie jest to zadanie dla małych dzieci

Lednice napisał(a):Wyjście na wieżę jest niezłym pomysłem, widoki są rewelacyjne.
Choć nie jest to zadanie dla małych dzieci

Zgadza się, widoki z pewnością zachwycają. Dla dzieci niekoniecznie jest to interesujące zadanie. Ledwie dorosły daje radę

c.d.

Idziemy powoli malowniczą ścieżką w stronę Hradczan. Przy klasztorze na Strahowie rozciągają się liczne sady. Ile tu owoców!

Co chwilę mijamy piękne obiekty.



Dochodzimy na plac przed Pałacem Arcybiskupów Pragi. Można tu wykupić przejażdżkę takim oto wozem.



Przed Pałacem , ale też i w innych częściach miasta stoją niezwykłej urody latarnie.



Pałac Arcybiskupi charakteryzuje się rokokową fasadą z połowy XVIII wieku. Pośrodku, na elewacji, widnieje herb arcybiskupa Antonina Prichovskiego, fundatora obiektu.





Na teren Zamku wchodzimy tym razem przez Bramę Macieja, strzeżoną przez rzeźbione postaci gigantów (oryg. z 1769 r., dziś podziwiać można kopie z 1912 r.)



Centralnym elementem bramy jest jej złote zwieńczenie. Giganci znajdują się po obu jego stronach.



Jesteśmy teraz na pierwszym, wewnętrznym dziedzińcu zamkowym, nazywanym honorowym.

Zamkowe pomieszczenia, mieszczące dziś prezydenckie sale reprezentacyjne, wieńczy takie oto popiersie.

Docieramy przed katedrę św. Wita. Dziś bezproblemowo udaje nam się do niej dostać.







Katedra przechodzi renowację. Odnawiane są m.in. ozdoby z kutego żelaza na fasadzie.



Niektóre elementy fasady już po zabiegach konserwatorskich.



Katedra robi ogromne wrażenie z zewnątrz, a jeszcze większe w środku.



Pierwsze, na co zwracamy uwagę to przepiękne witraże i niezwykła za ich sprawą gra świateł w katedrze.



Jednym z twórców witraży w katedrze był Alfons Mucha.



W skupieniu obchodzimy każdą z licznych kaplic znajdujących się we wnętrzu katedry.
Zatrzymujemy się m.in. w Kaplicy św. Jana Nepomucena, gdzie znajduje się barokowy, wykonany w srebrze nagrobek św. Jana Nepomucena z lat 1733-1736.



Sporo czasu zajmuje nam spacer po katedrze. Chętnie pobylibyśmy tu jeszcze trochę, ale w planach mamy jeszcze wiele innych miejsc, a jak wiadomo, przyjemnie spędzany czas pędzi jak szalony.

c.d.n.

To Loreta, ładny klasztor ze skarbcem kościelnym

Lednice napisał(a):Ten młodzieniec to nowy zabytek , na pewno postawili go niedawno, moim zdaniem kilka lat temu

W 2008 roku już był, tylko jakby mniej wytarty w miejscu strategicznym

Magdo, bardzo mi się przyjemnie czyta Twoją relację, zwłaszcza, że byliśmy na Istrii miesiąc przed Wami:)

Widzę, że nawet wrażenia z niektórych miejsc mamy podobne. Tylko te schody z Rovinja to u Ciebie jakieś sympatyczniejsze są

Czyli postawili go gdzieś koło 2006 roku

ruzica napisał(a):Magdo, bardzo mi się przyjemnie czyta Twoją relację, zwłaszcza, że byliśmy na Istrii miesiąc przed Wami:)
Widzę, że nawet wrażenia z niektórych miejsc mamy podobne. Tylko te schody z Rovinja to u Ciebie jakieś sympatyczniejsze są

Witaj, cieszę się, że za sprawą mojej relacji wróciły miłe wspomnienia A co z tymi schodami z Rovinja było u Was nie tak?

Lednice napisał(a):To Loreta, ładny klasztor ze skarbcem kościelnym

Dziękuję za uzupełnienie