Korsyka: góry, wąwozy, klify, megality

piotrf napisał(a):258 menhirów w jednym miejscu - wspaniały plac zabaw dla Obeliksa

Przyznaję, że z przygodami tych dwóch sympatycznych postaci nie jestem na bieżąco, ale skoro lubią takie klimaty, to jeszcze coś podobnego dla nich znajdę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Przyznaję, że z przygodami tych dwóch sympatycznych postaci nie jestem na bieżąco, ale skoro lubią takie klimaty, to jeszcze coś podobnego dla nich znajdę.

A Zbójcerzy dla Kajka i Kokosza?

Galle to Anonimy , a nasi, to tacy bardziej swojscy woje

weldon napisał(a):A Zbójcerzy dla Kajka i Kokosza?

Galle to Anonimy , a nasi, to tacy bardziej swojscy woje

No, niestety. Z kulturą megalityczną nie da chyba rady ich połączyć. Inny teren działania...


Pozdrawiam,
Wojtek

Zostawiamy w spokoju armię wojowników i wracamy do samochodu. Dojeżdżamy do szosy i skręcamy w lewo, pokonując kolejnych kilka kilometrów w kierunku przeciwnym, niż nasz wczorajszy dojazd na nocleg na wybrzeżu. Szybko jednak odbijamy w prawo, w pierwszą możliwość zjazdu. Teraz kilka kilometrów boczną, ale wygodną, drogą i zatrzymujemy się na małym placyku.

Dalej już na piechotę. Przechodzimy w pobliżu opuszczonego domostwa, a polna droga wiedzie nas pośród pofalowanych wzgórz, porośniętych typową dla Korsyki roślinnością. Wybijają się z niej często skaliste wierzchołki, również zieleń zboczy przerywana jest obłymi zarysami potężnych głazów. Towarzyszą nam zeschłe osty, a my dochodzimy do dwóch bram. Którą wybrać? Hmm... spróbujemy tej po lewej.

Wchodzimy na czyjeś pastwisko, przez które prowadzi w miarę wyraźna ścieżka, kierując nas w stronę coraz bliższych zarośli. Ale jeszcze zanim do nich dojdziemy - ogrodzone płotem z siatki - stoją one. Menhiry z Caurii. Pojęcie to obejmuje kilka stanowisk archeologicznych - Alignement de Stantari, Alignements de Renaju oraz Dolmen de Fontanaccia.

Czy mówiłem już, skąd się wzięła nazwa "menhir"? Pewnie jeszcze nie. A więc czas to wyjaśnić. W języku bretońskim (dla przypomnienia: Bretania obejmuje skrajny, północno-zachodni półwysep Francji) "men" oznacza "kamień", a "hir" - "długi". Stąd mamy słowo "men-hir", stosowane do tych sterczących, smukłych głazów.









Chociaż ich falliczny kształt nie podlega dyskusji, tutejsze bywają często wyposażone w dodatkowe atrybuty. Wprawdzie erozja częstokroć zamazała już wyrzeźbione tysiące lat temu kształty, ale wprawne oko odróżni zwykłych Stantari (Skamieniali) od dzierżących miecze i sztylety Palladini. Nieco łatwiej przychodzi wyróżnić czasami rysy twarzy.

Kiedyś uważano, że technika stawiania kamiennych monolitów dotarła ze wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Okazało się jednak, że najstarsze zabytki kultury megalitycznej na zachodzie Europy (Bretania, Anglia, Irlandia) nie ustępują wiekiem egipskim piramidom. Ba! Niektóre są od nich starsze.

Na Korsyce zaś zaczęto je stawiać ponad 5500 lat temu. Zachował się w szczątkowej postaci ich czerwony kolor - były malowane farbą wyrabianą z hematytu bądź ochry.

W którą stronę mamy się udać, by odnaleźć kolejne stanowiska? Jest jakaś ścieżka i furtka w ogrodzeniu. Sprawdzimy.
Rzeczywiście, po kilkuset metrach - w cieniu drzew i pod czujnym okiem spoglądających na wszystko z góry skamieniałych strażników - natrafiamy na następne skupisko menhirów.

Pierwsza wzmianka na temat korsykańskich megalitów ukazała się w książce Prospera Merimee w 1840r. Znany pisarz francuski pełnił w tym czasie funkcję generalnego inspektora zabytków historycznych i to jemu należy się wdzięczność za zainteresowanie i opublikowanie tych informacji.











No dobrze. Menhirów odkryliśmy już na Korsyce mnóstwo. Ale tu gdzieś powinien się znajdować najokazalszy korsykański dolmen! Gdzież on?
Okazuje się, że bardzo blisko. Rzeczywiście, stanowisko na stanowisku. Dwie minuty trwa dojście do kolejnej atrakcji - Dolmen de Fontanaccia.

Podobnie, jak w przypadku menhirów, rownież i ta nazwa pochodzi z języka bretońskiego. "Dol" ("tol") oznacza "stół", a "men" - już wiadomo.
Mniej więcej od III tysiąclecia przed naszą erą, zaczęto umieszczać zwłoki znaczniejszych osobistości w komorach kamiennych, często przysypywanych potem ziemią, co formowało kurhany. Dolmen de Fontanaccia został odkryty również przez Prospera Merimee.

Opuszczamy bogaty w prehistoryczne megality rejon Caurii, pozostajemy jednak jeszcze w dzikim, słabo zaludnionym Sartenais. Dojeżdżamy do głównej szosy i nią kierujemy się na południe, ponownie w stronę wybrzeża.
W Bocca di Curali odbija polna, zakurzona droga, doprowadzająca do podobno najpiękniejszej plaży w okolicy, znajdującej się nad Cala di Roccapina.







Nas z kolei interesują ciekawe formacje skalne, wyrastające ze wzgórz tuż nad morskim brzegiem. Najciekawszą jest Lion de Roccapina - do złudzenia przypominająca lwa. Zaś resztki kamiennej budowli na jego szczycie wyglądają jak prawdziwa korona. Mamy więc potężnego, skalnego, prawdziwie królewskiego lwa.
Na sąsiednim wierzchołku nieodłączny element korsykańskiego wybrzeża - ruiny wieży strażniczej.







Parkujemy wóz na skraju drogi i zauważoną ścieżką wyruszamy na krótki rekonesans. Nie mamy jakiegoś określonego celu - ot tyle, żeby kości nie zaśniedziały.
W dole pozostaje zatoczka, wysoko nad nami skaliste grzbiety, a my poświęcamy najwięcej uwagi fantazyjnym kształtom mijanych formacji.

Obchodzimy lwa od ogona strony i wkrótce docieramy na przeciwległe stoki Lion de Roccapina z widokiem na resztę grzbietu, zakończonego genueńską wieżą.









Jak wieść niesie, pośród tutejszych skał i zarośli makii ukrywał się niegdyś Barrittonu - przywódca grasującej w tym rejonie bandy. To oni ponoć skradli skrzynię pełną skarbów ze statku, który w 1887r rozbił się o tutejsze skały. Był to prezent od Hindusów dla królowej Wiktorii - skarb, który nigdy nie został odnaleziony. Rozglądamy się uważnie, jednak nie udaje nam się natrafić na najmniejszy chociaż ślad skarbu. Cóż, w tej sytuacji, poniechamy dalszych poszukiwań i wrócimy do samochodu.

Resztę pobytu na Korsyce planujemy spędzić nad wodą.

Do tych formacji skalnych można dorobić wiele legend i baśni
Wspaniałe
A co do skarbu królowej Wiktorii - przecież to jasne , że królewski lew go pilnuje



Pozdrawiam
Piotr

Jak tak sobie skaczę po Wojtkowych relacjach, to coraz większy bałagan mi się w głowie robi, gdzie jechać w 2012 na wakacje? W tyle stron ciągnie... tak mało widzieliśmy, tyle by się chciało zobaczyć.

Chyba losowanie zrobię jakieś, żebym miała potem co konkretniej w zimowe wieczory planować.

piotrf napisał(a):A co do skarbu królowej Wiktorii - przecież to jasne , że królewski lew go pilnuje

Pewnie masz rację.

helen napisał(a):Jak tak sobie skaczę po Wojtkowych relacjach, to coraz większy bałagan mi się w głowie robi, gdzie jechać w 2012 na wakacje? W tyle stron ciągnie... tak mało widzieliśmy, tyle by się chciało zobaczyć.

Chyba losowanie zrobię jakieś, żebym miała potem co konkretniej w zimowe wieczory planować.

Korsykę oraz Sardynię polecam z całego serca.

Pozdrawiam,
Wojtek

A Bea to siedzi pod stołem?

Cześć!

Joanka23 napisał(a):A Bea to siedzi pod stołem?

Zgadza się.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Joanka23 napisał(a):A Bea to siedzi pod stołem?

Zgadza się.

Technika budowy - identyczna jak domku z kart.

Crayfish napisał(a):Technika budowy - identyczna jak domku z kart.

A to teraz rozumiem, że chodziło o "adrenalinkę" - zawali się, nie zawali... - prawie jak z tym rumuńskim mostem

Tak się zastanawiałam wczoraj jakie to faktycznie jest duże, że nie siedli przy stole tylko pod...

Ale w końcu jak to jest to kamienny stół czy grobowiec?