Korsyka: góry, wąwozy, klify, megality

Joanka23 napisał(a):A co to Bea na jednym z tych zdjęć zbiera? Borówki?

Tak to może wyglądać. Ale nie - coś tam z plecakiem kombinuje. Może striptease robi.

Joanka23 napisał(a):No jak wody zaczyna brakować to kiepsko... - a dużo jeszcze do przejścia Wam zostało?

Byliśmy w połowie trasy.
Ale bez obaw - tu już skrócę te katusze.

Joanka23 napisał(a):Chciałam Ci na Twoją odpowiedź do Piotra coś po śląsku odpisać, ale się poddałam, jeszcze bym co przekręciła i by było

Wyboczcie Pani, ale jakżech boł bajtlem, to tak sie u mie na placu godało.
Ale tukej żech to ino na skwol pedzioł.

Pozdrawiam,
Wojtek

Faktycznie musiało Was przypiekać ... ale jaszczurce jak widać to gorąco nie przeszkadzało.

mariusz-w napisał(a):Faktycznie musiało Was przypiekać ... ale jaszczurce jak widać to gorąco nie przeszkadzało.

Bo nie szła z nami, tylko się na tym kamolu leniwie wylegiwała.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zanim zakończymy długą trasę Koziołka Matołka, jeszcze kilka fotek do ostatnio zamieszczonego odcinka.

Grań Igieł dostała się we władanie obłoków, które w końcu podniosły się znad morza na tyle, iż dały radę wedrzeć się na szczyty.
Nas jednak nie dosięgły i czuję jak wszystko skwierczy wokół mnie jak w potężnej mikroweli. Łatwo więc zrozumieć radość, z jaką witam dwa kolejne cieki wodne - ten drugi tworzący nawet mały wodospadzik. Napełniam butelkę pod korek.





Z jednej strony cieszyłbym się, gdyby chmurki przeszły na naszą stronę, tworząc parawan przed nieubłaganym radiatorem, ale z drugiej - pozbawiłoby nas to ładnych widoków. Może więc lepiej, że tylko zaglądają do nas zza skalistych grani. Przecież jakoś damy radę.
Zieleń tu na ogół niska, cienia nie dająca. Z rzadka mijamy uschnięte kikuty większych drzew.





Monte Incudine zostaje coraz bardziej za nami, a my trawersujemy ponad Rau d'Asinao. Znajdujemy się dopiero w połowie trasy, a z powodu potwornego upału nawet ja odczuwam już zmęczenie.
Już wiem, że było błędem przedłużenie trasy, która w założeniu miała nas jedynie zaprowadzić na Igły Bavelli. O ile ją wydłużyłem?.. No cóż - czterokrotnie. Łyso mi teraz...





Tempo wyraźnie nam spada. Z lekkim niepokojem spoglądam na zegarek. Ze znacznie większym - na obniżający się błyskawicznie poziom wody w butelce. Zaczynam ograniczać własne spożycie, zaledwie przytykając szyjkę do wyschniętych warg.
Od tamtego wodospadziku nie było już żadnego cieku wodnego - maleją nadzieje na ponowne uzupełnienie życiodajnego płynu.
Docieramy do nozdrzy Koziołka Matołka. Szlak stopniowo skręca na południowy wschód, później już wyraźnie na wschód.

Przechodzimy poniżej pięknych formacji skalnych o fantastycznych kształtach. To Rogi - Cornes d'Asinao. Bea już w ogóle przestała robić zdjęcia - nic nie mówi, ale widzę, że ma dość. Staram się we wszelki sposób zająć jej uwagę czymś innym. Niech nie myśli o drodze i lejącym się z nieba ukropie.
Ale czy da się o tym nie myśleć, jeśli każdy oddech, to gorący podmuch opływający całą twarz?..







Podchodzimy Koziołkowi pod gardło, po czym ścieżka się zawija ostro i po krótkim, zielonym trawersie, zaczyna się wspinać po skałach. Pocieszam Beatę, że to już ostatni odcinek.
Woda się skończyła...





Na podejściu Bea zostaje już bardzo w tyle. Nawet idąc powoli, powiększam dzielący nas dystans. I wtedy... woda! Maleńka strużka cieknąca po skale. Jakieś kijanki i inne małe stworki w niej urzędują, ale co tam - napełnię szybko butelkę, zanim Bea zdąży się zapoznać z całym zwierzyńcem.

Tu też zarządzam krótki postój - już ostatni przed przełęczą. Pokrzepieni nieco, pokonujemy ostatnie metry podejścia i wkrótce zamykamy pętlę Koziołka Matołka. Aiguilles de Bavella piękne, ale w tym upale dały nam w kość.
Samochód! Jaka radość!..



Tylko przez chwilę odpoczywamy na przełęczy - ot, tyle, ile jest potrzebne na wypicie jednego piwa. Za duży tu zgiełk przy straganach.



Wsiadamy do wozu i odjeżdżamy na południe, do Zonzy. Tu odbijamy w lewo i krętą drogą docieramy do jeziora zaporowego Ospedale. Znajdujemy dróżkę pośród drzew, która od szosy zaprowadzi nas nad brzeg jeziora. Po drodze mijamy samochód i leżącą na trawie obok niego parkę. Oops... nous ne voulons pas vous deranger...

Odjeżdżamy możliwie daleko od nich i roztasowujemy się na nocleg już prawie po ciemku. To był długi dzień...

Wojtek
Czy dla Ciebie litgść ma q..a jakieś znaczenie


Sorki , tak mnie jakoś poniosło








Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Czy dla Ciebie litgść ma q..a jakieś znaczenie

Sorki , tak mnie jakoś poniosło

Hmm... zastanawiałem się nad odpowiedzią i takie warianty przychodzą mi do głowy:

1. Litość upokarza. Wolę okazywać inne rodzaje życzliwości.
2. Zero litości i zero tolerancji!
3. Co Cię nie zabije to Cię wzmocni.
4. Eee, tam! Nawet odcisków nie nabyliśmy.
5. I kto to mówi?! Skoro dla Ciebie szesnastogodzinny spacer zajmuje jeden dzień i to niecały!



Jest jeszcze inna możliwość. Ja często mierzę siły na zamiary, zakładając, że ich zapas jest zawsze wystarczający. A czasem tak się okoliczności splotą, że suma wszytkich sił z ledwością pokryje potrzeby.

Pozdrawiam,
Wojtek

P.S.
Bea nie rozstała sie ze mną po tej wycieczce.

Jakoś sporo czasu minęło od tego szesnastogodzinnego spaceru ale zaaplikowałem go sobie sam i na odległość czasową mogę zwalić to , że już nie pamiętam co sobie o sobie myślałem pod koniec marszu
Chyba nawet te myśli wyrażałem głośno



Jest teraz co wspominać . . .
. . . myślę , że Bea się ze mną zgodzi



Pozdrawiam serdecznie
Piotr

piotrf napisał(a):Chyba nawet te myśli wyrażałem głośno

Ja starałem się głośno kierować myśli we wszelkie inne strony, niż na tę niekończącą się, ukropną drogę.

piotrf napisał(a):Jest teraz co wspominać . . .
. . . myślę , że Bea się ze mną zgodzi

Najdłużej wspomina się momenty, które dały kiedyś w kość...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): I wtedy... woda! Maleńka strużka cieknąca po skale. Jakieś kijanki i inne małe stworki w niej urzędują, ale co tam - napełnię szybko butelkę, zanim Bea zdąży się zapoznać z całym zwierzyńcem.

........

To był długi dzień...

Dobrze, że to nie himalajskie szlaki. Picie wody bez tabletek (z jodyną?) mogło by się wyjątkowo źle skończyć.

To był długi i bardzo męczący dzień.
Ciekawe jak się spało i jak długo?

Lidia K napisał(a):Dobrze, że to nie himalajskie szlaki. Picie wody bez tabletek (z jodyną?) mogło by się wyjątkowo źle skończyć.

Tam bym się jednak nie odważył. W Indiach i Nepalu zęby myłem przegotowaną wodą.

Lidia K napisał(a):To był długi i bardzo męczący dzień.
Ciekawe jak się spało i jak długo?

Wprawdzie to była ostatnia górska wycieczka na Korsyce, ale do zobaczenia jeszcze trochę zostało. Więc raczej nie przysypialiśmy zbyt długo. Wiesz - wypocząć można w domu. Wakacje spędzamy intensywnie.

Pamiętam taki wyjazd do Bretanii - kiedy nas deszczyk nawiedzał częściej, niż byśmy chcieli. Drobny - ale żadne z nas nie lubi być mokre. Wtedy się zdarzało, że zajechaliśmy do jakiegoś miasteczka i drzemali w aucie, aż się zrobiło ładniej.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kształty doprawdy fantastyczne I te na ujęciach z bliska i te z daleka...
...upał i deficyt wody, oj to problem Jak wyglądały Twoje ramiona po tym dniu... Ja bez koszulki z rękawkiem w górach w takim słońcu nie potrafię

pozdr

janusz.w. napisał(a):Jak wyglądały Twoje ramiona po tym dniu... Ja bez koszulki z rękawkiem w górach w takim słońcu nie potrafię

Wiesz, ja tyle dni, tygodni spędzam na słońcu...
Trochę mnie tam zawsze spali - ale tak bardziej pro forma.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oto jeszcze garść fotek do tego ostatniego fragmentu ostatniej korsykańskiej wycieczki górskiej.