Korsyka: góry, wąwozy, klify, megality

Crayfish napisał(a):Tak przeglądałem jeszcze raz te piękne fotki z Korsyki.
Zaintrygowała mnie ta góra:


To "Język Trola" w Norwegii
Niesamowita bywa ta przyroda.

Sorki za OT. PZDR.

Kiedyś Wojtka nagabywałem (a On mnie) gdzie to jest - teraz zagadka rozwiązana.

Crayfish napisał(a):Miałeś jakieś nieprzyjemne spotkania z mieszkańcami Korsyki ?
Podobno jacyś separatyści tam urzędują czy jakoś tak.

Ale oni się chcą odseparować od Francji, a nie od turystów.

weldon napisał(a):Oj tam, oj tam ... liczniki są przecież

Owszem, liczniki są dobijające, gdy je porownać z licznikami u innych. Ale - jak już kiedyś wspominaliśmy - one się generują najszybciej przy pobocznych dyskusjach. Chociaż, nie tylko. Są mistrzowie, którym licznik wejść rośnie o 5000 po opisaniu jednego dnia wyprawy. Niedościgniony wzór...

Wiem, że kilka osób zagląda do moich wątków. Pewnie w nadziei, że może kiedyś wreszcie coś ciekawego tu znajdą...

weldon napisał(a):Podobno "każdy by chciał osiągnąć szczyt, najlepiej idąc cały czas z górki ..."
Patrząc na twoje opowieści dochodzę do wniosku, że nie każdy ...

Schodzenie męczy nogi. Wchodzi się przyjemniej.

mariusz-w napisał(a):A kto by z nich wchodził ponad morze chmur... tam gdzie "Wojtki" !

Powyżej ludzkich sadyb ukrywali się niegdyś (a i teraz się to zdarza) ludzie wyjęci spod prawa.
Mam zamiar jeszcze coś o tym napisać póżniej.

Jacek S napisał(a):Kiedyś Wojtka nagabywałem (a On mnie) gdzie to jest - teraz zagadka rozwiązana.

Ale rozwiązanie podał juz dawno paszczak.

Pozdrawiam,
Wojtek

...za dużo masła, za dużo...

Franz napisał(a):Ale oni się chcą odseparować od Francji, a nie od turystów.

To zupełnie tak, jak Tunezja, Egipt ...

Zanim skończymy śniadanie, jeszcze kilka fotek do ostatnio zamieszczonego odcinka.

Głód zaspokojny - możemy ruszać w drogę. Trasa tylko nieznacznie się obniża, po czym zbliża się do stóp pochyłego, skalnego filarka. U dołu wymalowane dwa równoległe, białe paski, chociaż teoretycznie szlak znakowany jest żółtymi paskami.





Teraz stromo w górę na prawo od filarka. Spore głazy urozmaicają trawiastą ścieżkę. Łapiemy się ich, chociaż na ogół obły kształt, pozbawiony wyraźnych kantów, nie ułatwia sprawy.





Teren łagodnieje i pakujemy się w wąski przesmyk pomiędzy skalnymi wrotami. Za nim otwiera się szerszy widok na wprost. A na pierwszym planie skalny nos, z którego zwisa... metalowy łańcuch. Aha - atrakcje!

Okazuje się, że czeka nas strome zejście po skalnej płycie i łańcuch ma je ułatwić. Odnoszę jednak wrażenie, że ten łańcuch nieco mi utrudnia życie. W zasadzie z niego nie korzystam, a muszę go z siebie odgarniać, gdy nasze szlaki się krzyżują.
No dobra, przyznaję - on zachowuje się raczej prostolinijnie. To ja kluczę w tę i we w tę.





Bea też ma większe zaufanie do szorstkiej skały niż do mało przyjemnego dotyku zimnego łańcucha, natomiast następni za nami zastosowali odmienną technikę i praktycznie zjechali po łańcuchu.

Dalej znów wygodną ścieżką łagodnie w górę i docieramy na przełęcz tuż za Turnią II, czyli Punta di l'Ariettu. Ponownie otwiera się widok w kierunku centralnych partii wyspy.





Mój wzrok nadal jednak częściej przyciąga las ciemnych turni, za którym szumi ocean obłoków. No, chyba że akurat trafi się jakaś wpadająca w oko formacja skalna, ładnie oświetlona promieniami słońca.





Przy kamieniu, tym razem wymalowanym w biały i żółty pasek, skręcamy w prawo, podnosząc się blisko grzbietu. Za nami ukazuje się drugi wierzchołek Turni l'Ariettu. Nie mam pojęcia, czy nazwa odnosi się do obu bliźniaczych wież, czy tylko do którejś z nich.

Jeszcze kilka fotek do ostatnio zamieszczonego odcinka.

Ścieżka ponownie odgina się w prawo, pozwalając grzbietowi szybko uciekać w górę. Ten od razu się zwęża i staje dęba ostrą granią.
Nasz wariant jest znacznie wygodnieszy i wymaga jedynie użycia rąk dla utrzymania równowagi.





Na skalnym balkoniku kolejna krótka sesja z oceanem obłoków w tle.





Spotykamy samotną panią szukającą swego męża. Czy może widzieliśmy?
Trudno powiedzieć. A jak wyglądał? Spotkaliśmy jakiegoś pana, ale w damskim towarzystwie - czyżby nastąpiła jakaś niespodziweana wymiana?
Wkrótce nad nami przelatuje helikopter. Teraz pewnie jej mąż już nie ma żadnych szans...





Przed nami już łagodna przełęcz między Turnią III, a Turnią IV. Wiemy, że na Trójkę można się bezkarnie wdrapać. Spoglądam w górę - no dobra, ale którędy?

Bea czeka na ścieżce, podczas gdy ja sprawdzam "cy pusca". Najpierw stromym żlebikiem pod ścianą szczytową; dalej żlebik przechodzi w wąskie zacięcie, jednak dosyć dobrze urzeźbione. Wychodzę na grań tuż poniżej wierzchołka, ale nade mną pionowy filar. Zaglądam za jego krawędź... Jest! Wąski gzyms, którym można się przedostać na szerszą półeczkę. Z niej już łatwą wspinaczką na szczyt.







Bea wchodzi za mną, korzystając ze wskazówek w trudniejszych miejscach i po chwili oboje szczytujemy. Turnia III, zwana Punta di a Vacca, czyli zapewne Krowia Turnia - jest nasza.







Ponownie pojawia się helikopter - zatacza nawet krąg nad nami. Może wyciągnąć ręce po pomoc i dać się zwieźć w dolinę?..
Tiaaa... nie ma tak dobrze - kto wlazł do góry, musi też zleźć na dół.

Jeszcze kilka fotek do ostatnio zamieszczonego odcinka.

Ładnie tam ... i też wysoko.

Aparat z pstryknięciem nie czekał specjalnie ... bo widzę, że nie zdążyłeś dobrze "się rozsiąść".

Pozdrawiam.

Ha ... nawet na Korsyce za Tobą latają.
Nie przestali Cię mieć na oku.

mariusz-w napisał(a):Aparat z pstryknięciem nie czekał specjalnie ... bo widzę, że nie zdążyłeś dobrze "się rozsiąść".

Zdarza się, że nie zdążę dobiec. Bo w takim terenie nie jest łatwo odpowiednio aparat ustawić a potem zmieścić się w czasie, balansując często na ostrych krawędziach.

Crayfish napisał(a):Ha ... nawet na Korsyce za Tobą latają.

Ale ci chociaż nie zawisnęli nam nad głowami, żeby nam w twarze zajrzeć.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Na następny dzień - trasa Koziołka Matołka.

Tak się zastanawiałam czemu?

I mam!

Franz napisał(a):Ponownie pojawia się helikopter - zatacza nawet krąg nad nami. Może wyciągnąć ręce po pomoc i dać się zwieźć w dolinę?

"Ratuj mnie pan, kapitanie!"

Lotnik zaś, zdumiony wielce,
Oczom wierzyć swym nie może!
Śmieje się i tak powiada:
"Skąd tu wziąłeś się, niebożę?"... - cytat z Koziołka Matołka

Dobrze, że jednak nie uległeś pokusie, bo by Cię jeszcze, tak jak w bajce, wywiózł do Warszawy!