Korsyka: góry, wąwozy, klify, megality

Piękny wybór górskich tras zawiera czerwony przewodniczek Rothera. Chociaż jest w nim mniej zdjęć, niż u mnie.

Jeszcze do tego przejazdu proponuję coś dla ucha: I Muvrini - Amori

Pozdrawiam,
Wojtek

Korsykański świat o kolejnym poranku wygląda tak.





Po zwinięciu namiotu i wykwaterowaniu się z kempingu podjeżdżamy z powrotem tych parę serpentyn na Col de Bavella. Słońce jeszcze jest dosyć nisko i po południowo-zachodniej stronie Igły Bavelli rzucają swoje cienie na zalesione zbocza, opadające z grzbietu Monte Incudine.

Zaś na drugą stronę... morze chmur pod nami. Spienione bałwany, niczym wezbrane - ponad miarę i wyobraźnię - fale Morza Śródziemnego uderzają o górskie granie.





Zostawiamy wóz na przełęczy, zakładamy plecaki i w drogę!
Mijamy posążek Notre-Dame-des-Neiges (Matki Boskiej Śnieżnej) i ruszamy w ostatnią górską trasę: Aguilles de Bavella.





Chmury zaczynają się podnosić. Przed nami po prawej nieco się zakotłowalo - oby tylko się z tego jakowaś mokrość nie wykroiła...
Bardziej z tyłu spienione morze chmur nie wygląda już tak groźnie.

Zostawiamy północne stoki grzbietu i skręcamy w lewo. Tutaj ani śladu chociażby jednego obłoku. Nad centrum wyspy panuje niepodzielnie błękitne niebo.





Ścieżka pnie się teraz stromo w górę, a wkrótce trzeba już i ręce zaangażować do utrzymania równowagi. Nie można jeszcze jednak nazwać tego wspinaczką.
Tuż nad naszymi glowami wzbijają się w niebo ostre wieże.





Jeszcze jedno spojrzenie przez wcięcie w grani - zaczyna się zacierać granica pomiędzy morzem obłoków, a bladym niebem ponad nim.



Ścieżka ponownie odbija w lewo i kieruje nas do zawężającego się, trawiastego żlebu, ograniczonego z obu stron skalnymi turniami.

Te turnie nad morzem chmur jak z opowiadań celtyckich
Tylko druida mi tam brak


Podobnie jak janusz.w wydrukuję to sobie w formie przewodnika


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Te turnie nad morzem chmur jak z opowiadań celtyckich

Wprawdzie czuję niejasne pokrewieństwo z celtami, ale jakoś tych obłoków z nimi nie wiązałem.
Niemniej, morze chmur w dole zawsze budzi jakieś radosno-mistyczne uniesienia...

piotrf napisał(a):Tylko druida mi tam brak

Moja córka mi kiedyś z jakichś wróżb wyliczyła, że w poprzednim życiu byłem irlandzkim druidem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Moja córka mi kiedyś z jakichś wróżb wyliczyła, że w poprzednim życiu byłem irlandzkim druidem...

Czyli wszystko jasne i . . . już mi niczego w tym obrazie nie brakuje


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Czyli wszystko jasne i . . . już mi niczego w tym obrazie nie brakuje

Najfajniejsze jest to, że nawet niedowiarek z natury czuje jakieś ciepło, jeśli wróżby czy inne czary-mary otrą się blisko o intymną sferę upodobań.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze kilka dodatkowych fotek do poprzedniego odcinka.

Jeszcze zanim osiągniemy właściwe miejsce w grani, gdzie będziemy mogli przejść ponownie na północno-wschodnią stronę, mamy okazję spojrzeć na morze obłoków. Przed nami jeszcze stromy odcinek mało wygodną ścieżką, pnącą się pomiędzy ciasno ustawionymi, kamiennymi kolumnami.
Pozdrawiamy skalnego misia z tornistrem na plecach i spoglądamy przez małe okienko widoczne opodal w wąskiej szczelinie.





Wreszcie docieramy na Przełęcz Ptaka - Col de l'Oiseau. Rozglądam się po okolicznych turniach, szukając tego ptaka, ale nic z tego. Albo mam zbyt małą wyobraźnię, albo to tylko Ptasia Przełęcz.





Teraz odrobinę w dół. Najpierw zakos cofa nas nieznacznie, by potem obrać właściwy kierunek. Przechodzimy pod turniczkami, z których najwyższa doczekała się nazwy - Punta di l'Acellu. Ale oprócz nazw, tutejszym turniom przypisano również numerację. Punta di l'Acellu nosi numer jeden.





Po prawej ręce mamy nieustający widok na chmurzaste fale niebiańskiego oceanu, zaś przed nami - znacznie bogatszy od nieco rachitycznych drzew - las turniczek.

Ścieżka przedziera się u stóp skalnych ścian, klucząc między głazami i kępami traw.
Krótki odcinek mniej więcej po równym i zaczyna się podejście. Najpierw jeszcze zwykłe, ale już po chwili trzeba wyjąć ręce z kieszeni.





Łatwą wspinaczką kierujemy się do małego zacięcia pod lekko przewieszoną ścianą. Następnie trafiamy pod wystający okap i wychodzimy na skalną półeczkę.





Ścieżka trawersuje pod przełęczą, nie wyprowadzając na samo siodło. Ale my dojrzeliśmy już do śniadania, więc taka przełęcz będzie w sam raz dla nas. Już po chwili rozkładamy na niej graty i robimy śniadanie we wspaniałej, górskiej scenerii.

Tak przeglądałem jeszcze raz te piękne fotki z Korsyki.
Zaintrygowała mnie ta góra:


To "Język Trola" w Norwegii
Niesamowita bywa ta przyroda.

Sorki za OT. PZDR.

Dzięki takiemu OT wiem przynajmniej, że ktoś tu nadal jeszcze zagląda.

Pozdrawiam,
Wojtek

Miałeś jakieś nieprzyjemne spotkania z mieszkańcami Korsyki ?
Podobno jacyś separatyści tam urzędują czy jakoś tak.

Franz napisał(a):Dzięki takiemu OT wiem przynajmniej, że ktoś tu nadal jeszcze zagląda.

Oj tam, oj tam ... liczniki są przecież

To jak OT, to ja wrzucę swoje:

Podobno "każdy by chciał osiągnąć szczyt, najlepiej idąc cały czas z górki ..."
Patrząc na twoje opowieści dochodzę do wniosku, że nie każdy ...

Crayfish napisał(a):Miałeś jakieś nieprzyjemne spotkania z mieszkańcami Korsyki ?
Podobno jacyś separatyści tam urzędują czy jakoś tak.

A kto by z nich wchodził ponad morze chmur... tam gdzie "Wojtki" !

Pozdrawiam.