Korczula i nie tylko...

CD
Dziwne miasto ten Dubrovnik. Nie ma autobusów, tramwajów, wszędzie trzeba na piechotę. Trochę to męczące, zwłaszcza że upał przepala mózg i powoduje palpitacje serca. Zeszliśmy po schodach do głównego deptaku, a tam ruch, gwar i lekki smrodek średniowiecznej kanalizacji. Złapałem tzw syndrom florencki- co jakiś czas zatrzymywałem się, aby się porządnie wypłakać- natłok wrażeń i piękna był trudny do zniesienia. Wyrywaliśmy sobie aparat, żeby zrobić zdjęcie kolejnej wąskiej uliczki, schodków lub zaułków.Trochę nas otrzeźwiły lody zjedzone w okolicach portu i sprowadziły na nas mylne poczucie siły. Omamieni tym poczuciem postanowiliśmy obejść mury miejskie. Co to tam, tylko 2 km w obwodzie, wieże, forty, bastiony, fosy i zasieki! Po jakimś czasie przydeptując wywalone jęzory zamknęliśmy pełny krąg, za wyjątkiem Ewy, która purpurowa jak róża z Kairu zdecydowanie odmówiła wejścia na najwyższą wieżę. Niech żałuje - podobno z murów tych widać księżyc, albo odwrotnie... z księżyca widać te mury. Wszystko jest możliwe, czerwone plamy przed oczami przesłoniły najpiękniejsze widoki. Z fontanny Onufrijewskiej wypiliśmy po zejściu tyle wody, że w mieście zaczęto ją racjonować.
Zadziwiła nas ogromna ilość kotów- wszędzie rozsiane były ciała tych bohaterskich zwierząt, które jak głosi legenda swym miauczeniem obudziły obrońców i ocaliły miasto przed zdobyciem.
Zjedliśmy obiad w knajpce na jednej z cienistych uliczek i pokonując setkę schodów rozpoczęliśmy powrót. Nie tylko my byliśmy spragnieni, samochód też zawołał pić i tu się okazało, że stacji benzynowych nie ma zbyt wiele. Tyle, co (nomen-omen) kot napłakał. W końcu uszczęśliwieni napotkaną stacją i pełnym bakiem, wracamy przegapiając zjazd w kierunku Orebića. Mało brakowało, a byśmy się znalęźli w Bośni lub Hercegowinie. Dobrze, że to tylko ok 10 km. I znów serpentyny i wrażenia jak na kolejce górskiej. W jakiejś małej wiosce kupiliśmy dobre i tanie wino - żeby nie grymasić- i białe i czerwone.Na opóźnionym promie z Orebić do Korczuli wiało jak cholera, ale nam to nie przeszkadzało. Siedzieliśmy przytuleni do siebie, mając gdzieś pod powiekami obrazy Dubrovnika, morza i słońca. W domu sił starczyło na dowleczenie się do łóżek.

dżejbo napisał(a):27.07.2010

Same ciekawostki

Relacja niby z 2010 roku, zdjęcia z roku 2007, a dżejbo zalogował się na forum dzisiaj

Ale dobrze mu idzie

czekamy na cd

Już wyjaśniam: wydawało mi się, że było to w 2010, zamieszczając zdjęcia sam się zdziwiłem, że w 2007.
Relację z podróży mam spisaną w zeszycie, a zamieszczam dopiero teraz, bo za tydzień jedziemy na Brać i to mnie zmobilizowało .

dżejbo napisał(a):27.07.2010 PIĄTEK
Wyjazd z Łodzi ok 15.00.

Dalej rozbieżność dat

Janusz Bajcer napisał(a):

dżejbo napisał(a):27.07.2010 PIĄTEK
Wyjazd z Łodzi ok 15.00.

Dalej rozbieżność dat

Wypada w piątek 2007 Powrót do przyszłości...

No dobra, wyjaśniłem nieścisłości w datach. Przepraszam za zamieszanie i pochwalam rewolucyjną czujność kolegów

3.08 PIĄTEK
Znów wstałem o 5.30 (no może 5.45) i pojechałem do V-L na targ rybny. Wybór był nieduży: krótkie i pękate albo długie i chude. Nie studiowałem ichtiologii , ale wziąłem te pierwsze (dziś wiem, że to były dorady). Po powrocie znów wskoczyłem do łóżka-cóż za rozkosz- spaliśmy do 9. Po śniadaniu poszliśmy pływać. Wszedłem do wody za groblą. Niespiesznie ruszając kończynami i miarowo oddychając przez rurkę, oglądałem podwodne skały, ryby w tysięcznych migotliwych ławicach i złote strzały słońca przebijające wodę. W pewnej chwili zorientowałem się, że właściwie to mogę opłynąć wyspę dookoła (byłem za połową) i dopłynąć przez zatokę do Ewy i Tomka na pomoście.
Jeszcze nigdy nie płynąłem tak długo bez przerwy, wspaniałe uczucie relaksu, zawieszenia w ciepłym błękicie. Jak u Luca Bessona w "Wielkim błękicie" , tylko moja rodzina nie przypomina mi delfinów.
W południe jemy na tarasie arbuza, brzoskwinie i świeżo zerwane figi (za słodkie dla mnie). Potem jedziemy na plażę obok hotelu Adria po drodze do V-L. Plaża fajna z drobnym żwirkiem, niemal piaskiem, ale tłum i w wodzie pływają jakieś śmieci. Piach brudzi nogi łee. Zakupy w V-L i wracamy do domu smażyć ryby. Są po prostu pyszne, do tego małe pieczone ziemniaczki i sałatka. Popijamy wczorajszym białym winem prosto z lodówki.
Chmurzy się coraz mocniej i w końcu słychać pierwsze pomruki nadchodzącej od morza burzy. Błyska się i grzmi, trochę nawet pada, ale burza przechodzi gdzieś bokiem. Mocno wieje-właściciele łódek w zatoce poprawiają kotwice, zmieniają miejsca postoju. Fale rozbijają się o pomost sprawiając Tomkowi wiele radości. Podchodzi jak najbliżej i po chwili jest cały mokry, ale szczęśliwy.
Nieco później gramy na tarasie w scrabble oceniając co ładniejsze błyskawice. Wiatr niesie słoną wilgoć.Spod chmur wychodzi słońce

4.08 SOBOTA
Leniwy dzień wypoczynkowy. Spaliśmy do 10, potem śniadanie, kawa i hop do wody.Chciałem znów opłynąć wyspę, ale wycofałem się widząc rozbijające się o brzeg wielkie fale. Po wczorajszej burzy morze jest rozkołysane, pogoda ciepła i słoneczna, ale nie upalna. I dobrze. Ewa i Tomek dobrązowiają swoje ciała na pomoście, ja mam dosyć słońca i idę robić obiad. Piekę w piekarniku paprykę i bakłażany, smażę na oliwie cukinię i cebulkę, mieszam wszystko z cudownym sosem (kupionym) z pomidorów i oliwek. Wszystko razem siup! do spaghetti, popijamy białym winem. Pyszne.
Wieczorem w V-L odkrywam sklep z nalewanym winem- trzeba mieć własne butelki. Jest też sklep rybny, pusty i wymarły. Pojawiła się sklepowa, mówiąc, że może jutro będą kalmary. No trudno.
Wracamy do domu. Niebo gwiaździste i czyste. Zatrzymujemy się po drodze w miejscu bez świateł i podziwiamy niesamowitą wstęgę Drogi Mlecznej.

5.08 NIEDZIELA
Wypływamy z portu w V-L do Hvaru. Katamaran połknął niewiarygodną ilość ludzi zgromadzonych na nabrzeżu. Trochę kołysze , całe szczęscie, że szybko płyniemy- Ewa zawiesiła wzrok na jakimś punkcie na stałym lądzie i dzielnie znosi podróż.Wreszcie Hvar- przepiękne białe miasteczko z placem i katedrą Św. Stefana.Klimat jest tu zdecydowanie środziemnomorski- wszędzie palmy, ogromne agawy i fikuśne kaktusy. Pokręciliśmy się po stromych uliczkach i malowniczych zaułkach i wychodzimy na zalany słoncem plac przed katedrą. Jest tu studnia z XV wieku , a plac wyłożony jest białymi kamiennymi płytami. Oczy bolą, nie wiem czy od blasku, czy od niecodziennych widoków. Wypijamy kawę na tarasie kawiarenki i ruszamy w kierunku górującej nad miastem fortecy z okresu panowania w Havrze wenecjan. Góra wysoka, ale idziemy zakosami przez coś podobnego do parku- poskrecane sosny,palmy, agawy i kaktusy w stu odmianach tętniące nieustannym dźwiękiem cykad. Forteca, od jej konstruktorów, nazwana jest hiszpańską. Małe zgrabne cacuszko wyczarowane z kamienia. Widok na miasto, port i leżące na lazurowym morzu wyspy, jeden z najpiękniejszych.Schodzimy powoli do miasta, odpoczywamy w cieniu palm na skwerze. Tomek zawzięcie czyta "Ziemię Obiecaną". Ciekawe zjawisko, to musi być naprawdę dobra literatura. Zostawiamy go zaczytanego i idziemy obejrzeć następną średniowieczną wieżę otoczoną pocztówkowymi domami. Dziwne, ale szczegóły nie są nadzwyczajne: tu odpada tynk, tam krzywa rynna, farba łuszczy się na okiennicach, jednak całość harmonijnie współgra ze sobą i wszystko jest na swoim miejscu. Obok romańskiego biforium wykutego z kamienia widać korynckie kapitele kolumn :wyślizgane płyty nagrobne w kościele mają datę MCC... ponad 800 lat temu!
Różnojęzyczny tłum przewala się we wszystkie strony. Przewalamy się i my w kierunku miejskiej plaży. Znakomita ochłoda w czystej wodzie- dużo ryb blisko brzegu, a i widoki też niezłe (topless)
Włóczymy się jeszcze jakiś czas po mieście pogryzając bułeczki z nadzieniem, popijając nieco nagrzaną wodą z plecaka. Wreszcie osiadamy w jednym z ogródków jedząc dobre lody.
Oglądamy jeszcze jeden kamienny średniowieczny kościół i klasztor franciszkanów. W nim wirydarz zamieniony w letnie kino. Plastikowe krzesła i ekran wstawione w historyczne miejsce zgrzytają dysonansem.
Wracamy katamaranem do V-L . Jego łagodne kołysanie sprowadziło na mnie zdrowy, pokrzepiający sen.
Kończy się dzień, słońce zachodzi, nad ciemniejącym morzem zapalają się gwiazdy.

6.08. PONIEDZIAŁEK
Dzień wypoczynkowy. Dłuuuugie spanie. Rozciągnięte w czasie śniadanie.... Kawa.... OK dosyć. W południe idziemy z Ewą nad morze.Pływam trochę obok skał, potem gadam z pół godziny z Polakami z Krakowa mieszkającymi na półwyspie. Następnie idziemy wzdłuż wybrzeża na przeciwną stronę zatoki Gradina i znajdujemy fajne miejsce z piaszczystym brzegiem i dnem. Oczywiście kąpiemy się w nowym miejscu. Wracamy do domu po Tomka. Nasz syn docenia to miejsce - pływa, nurkuje, wreszcie do obciętej plastikowej butelki łapie jeżowca. Obserwujemy jego zwyczaje i zachowanie. Przeprowadzamy serię eksperymentów i prób, próbując znależć odpowiedzi na pytania:
Czy jeżowiec wie, gdzie jest góra, gdzie dół i gdzie leży Polska?
Czy ma świadomość, że jest dumnym chorwackim jeżowcem, nie jakimś tam albańskim, czy bośniackim?
Czy wie, że to bardzo nieładnie wbijać czarne kolce w stopy pływaków, zwłaszcza z Polski, a w szczególności z Łodzi?
Po przesłuchaniu został uwolniony, teraz maglujemy kraba, w kolejce czeka krewetka.
Musieliśmy skoczyć na małe zakupy do V-L, ale potem poszliśmy na spacer za cypel kończący zatokę, gdzie na dzikich skałach rozbryzgiwały się fale otwartego morza. Potrzaskane skały i wiatr wywołały nastrój jak z bergmanowskich filmów. Miłość, nienawiść, zdrada, samotność, śliskie klapki na nogach, milczenie...
Ekolodzy zbierają śmieci do czarnych worków. Hej! Zabierzcie i mnie, czuję się taki brudny, zużyty i niepotrzebny.
Otrząsam się z myśli czarnych jak worek.
Z pogodą coś się zmienia - robi się cieplej i wilgotniej. Owady przypuszczają szturm, atakują nas hordy rozwścieczonych cykad (?) i jaszczurek; przegrywam w scrabble trafiony szarańczakiem w oko.
Niemcy - sąsiedzi, robią aromatycznego grilla. Popijam wino na tarasie i mam ochotę zjeść ich mięso, zgwałcić ich kobiety, a potem dokonać srogiej zemsty (za okupację) w słusznym gniewie. Matko jedyna! Skąd te myśli - czy to druga, ciemna strona bałkańskiego charakteru?

7.08.WTOREK
Poranny kurs do V-L na targ po ryby. 6.30, a tam tłok, kolejka, tak na oko 30 ludzi, stoi po małe rybki (girice) i biorą je kilogramami. Nie chce mi się stać w ogonku, są przecież wakacje, więc biorę trzy dorodne morskie okonie, kilka pomidorków i małe ziemniaczki.Wracam i dosypiam do 10. Po śniadaniu idziemy na "nowe" miejsce z piaseczkiem. Woda niezbyt ciepła, ale gdy wspomnę Bałtyk, to już wchodzę bez oporów. Tomek pokazuje mi płastugi zagrzebane w piasku na dnie. Kamuflaż doskonały, można je dostrzec dopiero, gdy zaczynają uciekać. Pluskamy się razem, potem smażymy ciała na wolnym żarze i tak w kółko. Mam już dosyć- wracam do domu przygotować obiad. A potem rozkosze podniebienia - smażone okonie z chrupkimi płetwami, pieczone z ziołami ziemniaczki i papryka. Zimne białe wino.Ślinka Wam cieknie? bo mnie tak, na samo wspomnienie. Tomek nieskory do pochwał powiedział "może być".
Wieczorem ruszamy trochę się przewietrzyć. Penetrujemy północne wybrzeże wyspy z dziwnymi ukośnie ponasuwanymi na siebie skałami. Gorąco na tych skałach, szukamy czegoś do picia i oczywiście lądujemy w V-L, bo tu jest najbliższy sklep. Dzień kończymy partyjką scrabbli, potem siedzę na tarasie i słucham radia Split, sącząc czerwone wino.

Masz fajny styl pisania, podoba mi się

Ale żeby tak maltretować psychicznie biedne zwierzaki

[quote="dżejbo"] Wreszcie tuż przed chorwacką granicą popełniamy straszliwy błąd...zmyleni drogowskazami wjeżdżamy na autostradę i już po 4 km zostajemy złapani przez kontrol. (Baszom a teremte-to takie węg. przekleństwo) Płacimy dziesięciokrotną cenę winietki i wściekli jak psy wjeżdżamy do Chorwacji.


Oj też byłbym wściekły.

Witam Już mnie ze swojej relacji nie wygonisz Popłakałam się ze śmiechu Bardzo fajnie piszesz Rozbroił mnie życiorys Marko Polo
Pozdrawiam Sylwia

8.08. ŚRODA
Dzień podobny do poprzedniego, ale wyróżnia go to, że jest naszym dniem ostatnim. Dlatego postanowiłem powtórzyć mój wyczyn - płynę znów wokół wyspy/półwyspu. Spokojne, przyjemne wrażenie powraca, aż do momentu wpłynięcia nad morską trawę. Trawa łaskocze brzuch i uda, brrr, wcale mi się nie chce śmiać.
Blisko brzegu spotykam pod wodą Tomka, wypłynął mi naprzeciw. Scena, jak z filmu "gdzie jest Nemo"-miłe uczucie. Idziemy z Ewą na piaseczek, ale słońce tak wali w łeb, że po godzinie wracam na cienisty taras. Siedzę sobie, popijam napoje, czytam książkę i jest dobrze. Widzę Ewę i Tomka na pomoście, słyszę, kiedy Tomek wskakuje do wody i energicznym crawlem rozcina wodę w zatoce. Podziwiam ich niesamowitą wytrzymałość na słońce. Ale i tak to nic, w porównaniu do sąsiadów- Niemców, którzy łapią brąz od 10 do 18 bez przerwy! Efekty są imponujące - Herr Johann wygląda jak murzyn, no może Turek.
Po obiedzie końcowe zakupy w V-L , Ewa kupiła super klipsy do bielizny (służą do dziś), rakija dla znajomej, wino lane z beczki dla mnie na wieczór. W domu zastajemy gospodynię, która na pożegnanie daje nam litrową flachę aromatycznej domowej oliwy (ooo!) i miskę zerwanych z drzewa fig (eee!).Zapada ostatni zmierzch.
Ewa nerwowo każe nam się spakować, ale ja jeszcze nie rozpakowałem długich spodni, bluzy z długim rękawem i kurtki.Czuję się zawiedziony, następnym razem spakuję się w reklamówkę - wystarczy. Przed nami droga powrotna, zamierzamy zobaczyć pałac Dioklecjana w Splicie, jeziora Plitwickie i Budapeszt - to jest plan MAX