Kilka spojrzeń na Paryż - niekoniecznie obiektywnych.

A groby sławnych Rodaków nawiedzone? (że o Morrisonie nie wspomnę)...

Na wielu cmentarzach z Pere Lachaise na czele wielkich tego świata co nie miara. Również Polaków. Niestety aparat cyfrowy miałem tylko podczas dwóch pobytów zeszłorocznych, ale na żaden cmentarz nie trafiłem.
Temat ten uwieczniłem w poprzednich latach (przeźrocza, filmy video i zdjęcia tzw normalne.

Po drodze napatoczył mi się secesyjny kościół St Jean de Montmartre, który jest pierwszym kościołem w Paryżu posiadającym konstrukcję żelbetową.







Tylko skąd tu takie arabskie motywy?





Polakom zazdrościmy Żywca, a Paryżanom restauracji.





Zbliżamy się do okolicy mocno rozrywkowej. Bulwar de Clichy wypełniony takimi przybytkami



zamyka z jednej strony plac Blanche, na którym stoi jeszcze jeden wiatrak. Ale tu już nie mielą. Tu golą.




Z drugiej strony znajduje się plac Pigalle, ale jego zdjęcie gdzieś mi się zapodziało. A może ja tam nigdy nie byłem?


Obok stoi i taki przybytek i według moich informacji mieszkają tam normalni ludzie. Pewnie mają podłużne pokoje.

Paryż znany jest z figur woskowych




i naturalnych.



Ja tam wolę woskowe.


I tak przenieśliśmy się do naszego następnego celu - okolic wieży Eiffla.


Każdy wie, że Ferdynand Foch był marszałkiem Francji, ale już nie każdy, że również Wielkiej Brytanii i Polski.




Jeśli już mowa o marszałkach naszych i nie naszych, to wolałbym obciąć czubek głowy (a nawet całą) Konstantemu Rokossowskiemu - marszałkowi sowieckiemu, który udawał Polaka, ale jego pomnika w Paryżu nie znalazłem.

Tak to wygląda od strony placu Trocadero.





Znowu coś uciąłem.





Jak wszystkie armaty pluną wodą - jest na co popatrzeć!





Ogrody Trocadero. Pokazy niezwykłych umiejętności dawali tu niegdyś wrotkarze, a od kilku lat deskorolnicy. Musiało ich gdzieś wywiać.

Niektóre figury zasłaniają widoki.





Podobno makabryczne wyrażenie: "marzenia ściętej głowy", występuje tylko w języku polskim. Z rzeźbą, jak widać, jest nieco inaczej.



A już w realu kolejni dyrygenci pierwszej socjalistycznej rewolucji europejskiej we Francji postarali się (z pomocą techniczną doktora Guillotina), aby w konkurencji skracania ludzi o głowę wypaść jak najlepiej. I w większości wypadli z gry doświadczając tych eksperymentów na własnej skórze, czy może raczej głowie. A dr Guillotin? No cóż, za czasów napoleońskich przypomniał sobie, że jest lekarzem i jako jeden z pierwszych mocno i wytrwale promował szczepienia przeciw ospie. A jego wynalazek (a właściwie jego kolegi - też doktora Antoine`a Luisa) rozwinęli później twórczo inni socjaliści - narodowi.

Zostawiając za sobą Palaise Chaillot, Marszałka, ścięte głowy i nieobecnych deskorolkarzy przechodzimy mostem Jena zbliżając się do zabaweczki inż. Eiffel`a.









Widok na Pola Marsowe, Ecole Militaire (Szkoła Wojskowa) i drugą "wieżę" paryską: Montparnasse.





Jedna łapa tego potwora.





Ten złotorzeźbiony to nie jest Lenin, tylko inż. Eiffel, który nazwisko swoje wziął od słynnej wieży.





Koronka paryska (parižska čipka)








Z drugiej strony Pola Marsowe zamyka Ecole Militaire. O jednym z kadetów napisano w opinii: "W sprzyjających warunkach może zajść wysoko". Nazywał się Napoleon Bonaparte.

Dzięki jan_s1 za dowcipne pojmowanie Paryża i jego wątków historycznych...

slapol - dzięki za dobre słowo.

Skoczymy teraz (to tylko dwa kroczki) na Avenue Rapp 29 obejrzeć niezwykłej urody secesyjną kamieniczkę z 1901 roku.



























Zwykła paryska ulica.








Sporo jest w Paryżu parków większych i mniejszych. Psom wstęp wzbroniony!





Nad Sekwaną.

Jesteśmy w Ogrodach Tuileries, które załatwili nam komunardzi paryscy - znani psotnicy, którzy spalili pałac królewski o tej samej nazwie, a że nikomu już się nie chciało go odbudowywać, mamy więc kawałek pięknego parku między Luwrem, a placem Concorde.


















Zanim udamy się do kościoła Madeleine, wpadniemy na moment do Saint-Chapelle (Świętej Kaplicy) - prawdziwej perły gotyku. Wybudowana w XIII w. dla pomieszczenia niesamowitych relikwii - korony cierniowej, fragmentów Krzyża Świętego i pochodzących zeń gwoździ. Pomimo, że od samego początku nie było pewności co do autentyczności relikwii - król Ludwik IX wypłacił za nie niemal trzykrotnie więcej, niż wynosił koszt budowy całej kaplicy.

La Madeleine (kościół św. Magdaleny) - świątynia antyczna, jak żywa - w istocie XIX-wieczny neoklasycyzm.








Widok ze schodów kościoła na plac Concorde z egipskim obeliskiem. Na dalszym planie Zgromadzenie Narodowe i kopuła kościoła Inwalidów. Takie "perspektywy paryskie" występują bardzo często.





Na schodach obok ogromnych kolumn zasiada tłumnie rozmaite towarzystwo.

Człowiek, jak się tak urobi po łokcie, to musi spocząć i wypić kapkę najtańszego wina, bo oszczędność jest cechą wielce chwalebną.





Gdy mówimy: Opera - zawsze mamy na myśli operę Garniera. Właśnie tą:





Ta druga to Opera Bastylii - wielkie gmaszysko ze stali, szkła i betonu powstała jako jedna z wielkich budowli socjalizmu z inspiracji Franciszka Mitteranda. Może i efektowna, ale trochę, jak wrzód na tyłku. Wolałem plac Bastylii bez tego przybytku.
Wracamy więc do Garniera.

Opera paryska, obok bazyliki Sacre-Coeur jest żywym dowodem na to, że eklektyzm może być piękny. Unosi się nad nią jakaś osobliwa aura, ale czy to jest wpływ pomieszkującego tam upiora - naprawdę trudno powiedzieć.

My byliśmy w Paryżu w 94 w nieco spóźnionej podróży poślubnej,a teraz dzięki Tobie Janie wróciły fajne wspomnienia.Szkoda tylko,że był to tzw. wyjazd zorganizowany-w tydzień postanowiono pokazać nam cały Paryż,ale może to i dobrze,bo wiemy,że na pewno tam wrócimy.Najmilej wspominam wzgórze z bazyliką i Dzielnicę Łacińską,pomimo dzikich tłumów

Janie, piękne zdjęcia niesamowitego Paryża i, jak zwykle, trafione i dowcipne komentarze
Już dziękuję za spacer ulicami miasta, do którego chcę wrócić. I czekam na więcej

AnetaA napisał(a):My byliśmy w Paryżu w 94 w nieco spóźnionej podróży poślubnej.Najmilej wspominam wzgórze z bazyliką i Dzielnicę Łacińską,pomimo dzikich tłumów

Tak, masz rację - to bardzo spektakularne miejsca. O wzgórzu Montmartre już coś niecoś było. Również Dzielnica Łacińska ma niepowtarzalny klimat. Z jednej strony plac St Michel (niedaleko Sorbony), gdzie faktycznie przewalają się tłumy młodzieży i gdzie musisz cwanemu kelnerowi wyraźnie zaznaczyć, że chcesz tylko petit espresso, bo jak nie, to przyniesie Ci cały dzbaneczek za potrójną cenę, a z drugiej kilka bajecznych uliczek-deptaków obok kościoła św. Seweryna najefektowniejszych po zmroku z nieustającym ciągiem niedrogich restauracyjek, gdzie możesz przez okienko zamówić np "piekielną bułeczkę", po której ze dwa kwadranse nie można złapać tchu.

maslinka napisał(a):Już dziękuję za spacer ulicami miasta, do którego chcę wrócić. I czekam na więcej

To bardzo dobrze, że się ujawniłaś, bo jak widać to na wstępie, jesteś jedną z głównych osób, którym ta relacja jest dedykowana.

Gdy ktoś mówi: Francja-elegancja, pewnie ma na myśli plac Vendôme. Najlepsze sklepy, przede wszystkim jubilerskie, bank Rotszyldów, Ritz. Zapach pieniędzy.








Na tym ekskluzywnym placu pod nr 12 dokonał żywota Fryderyk Chopin




co upamiętnia stosowna tablica





Pamiętam wizytę na Pere-Lachaise w dniu 1 listopada kilkanaście lat temu. Wokół słychać było prawie wyłącznie polską mowę. I świeże kwiaty na polskich grobach. I miejsce spoczynku Chopina ukwiecone przez okrągły rok...

Na szczęście nie musiałem zatrzymywać się w Ritzu,




bo miałem równie przyjemne lokum. Szykuje się wyżerka.





a po kolacji




koncert.




Zakończyliśmy po bożemu dzień i nasza podróż też ma się ku końcowi.