Kilka dni w Bolonii

wiola2012 napisał(a):Bzaylike S. Domenico zapisałam sobie, może się uda. Zdobią ją piękne rzeźby, chciałabym ją odwiedzić.

Warto tam zajrzeć, chociaż w Bolonii nie ma chyba takiego kościoła, w którym nie byłoby czegoś ciekawego do obejrzenia.
A żeby zajrzeć do każdego z tych kościołów, to nie wiem, czy miesięczny pobyt w Bolonii by wystarczył.

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):Drugi, mniejszy, to grobowiec Egidio Foscherariego, pochodzący z 1289 roku. Do jego budowy wykorzystano glazurowaną cegłę oraz zdobiony marmurowy łuk z IX wieku, znajdujący się wcześniej w tabernakulum ołtarzowym...Ciekawie, jak się mieszka ludziom w tej kamienicy z takim sąsiedztwem za oknem ?.

Grobowiec jest z końca XIII w., kamienica jest młodsza, tak mi się wydaje więc ktoś bezmyślnie ją postawił przy grobowcu. Pewnie to kwestia przyzwyczajenia.

Niezbadane są pomysły niektórych planistów .

Kolejnym zabytkiem, do którego weszliśmy była Bazylika San Petronio, która znajduje się przy głównym placu Bolonii Piazza Maggiore.
Jej budowę rozpoczęto w roku 1390. W planach ten kościół miał być największym, jaki kiedykolwiek zbudowano, ale na planach się skończyło. Stało się tak za sprawą papieża Piusa IV, który nalegał na budowę pałacu Archiginnasio, co kolidowało z projektem budowy Bazyliki. Archiginnasio powstało dokładnie w miejscu, w którym znajdować się miało lewe skrzydło bazyliki. Drewniany model pierwotnego projektu można obejrzeć w muzeum San Petronio.
Prace nigdy nie zostały ukończone, a fasada, która miała być w całości marmurowa, pozostała niekompletna. Pomimo tego bazylika San Petronio jest siódmym co do wielkości kościołem na świecie.
Gdy weszliśmy do środka to otoczyła nas ciemność. Do wnętrze z zewnątrz docierało niewiele światła, bowiem dzień był pochmurny, a oświetlenie w bazylice było bardzo oszczędne.







W środku bazyliki znajduje się linia południkowa – meridiana, którą ułożono tutaj w 1657 roku. Jej długość wynosi 67 metrów i biegnie po podłodze kościoła. Na tej linii mosiężno-miedzianej linii promienie słoneczne wpadające przez mały otwór w dachu w południe wskazują dany dzień na marmurowym kalendarzu znajdującym się na posadzce.











Pochodziliśmy trochę po Bazylice, ale z powodu ciemności nie bardzo byliśmy z tej wizyty zadowoleni.
Dlatego następnego dnia, który był już słoneczny, również zajrzeliśmy do Bazyliki San Petronio.




Podczas tej wizyty udało nam się wypatrzyć na suficie świątyni niewielki otwór ozdobiony aureolą i złotymi promieniami, przez który wpadające w południe promienie słoneczne wskazują datę na linii meridiany.

megidh napisał(a):Niezbadane są pomysły niektórych planistów .

Uwielbiam polskie filmy

Po wyjściu z Bazyliki poszliśmy do Palazzo D'Accursio.
Wstęp do Ratusza Miejskiego jest bezpłatny z wyjątkiem wstępu do miejskich kolekcji sztuki.
My poszliśmy tam, aby spojrzeć z góry na plac Piazza Maggiore.
Do Ratusza weszliśmy główną bramą z placu Piazza Maggiore a następnie przeszliśmy przez wewnętrzny dziedziniec w kierunku dalszego prawego narożnika.
Tam znajdują się schody prowadzące na górę. Schody są dziwne, bo nie mają stopni.
Są to XVI-wieczne kordonowe schody przypisane Donato Bramantemu i zaprojektowano je z myślą o triumfalnym wjeździe na koniach przedstawicieli władz miejskich.


Na górę można też wjechać windą, do której należy dojść przez wewnętrzny dziedziniec do lewego głębszego narożnika. Tam znajdują się drzwi do budynku a za nimi korytarz, który prowadzi do windy.


Zdjęcie poniżej zrobione jest spod drzwi prowadzących do windy. Przez bramę główną prowadzącą do Ratusza widać Piazza Maggiore.


Weszliśmy na pierwsze piętro i tam ujrzeliśmy drzwi windy. Ulewa tutaj też spowodowała przemakanie okien.


Z sali znajdującej się na pierwszy piętrze Ratusza obejrzeliśmy Piazza Maggiore.


Fajny widok, pomimo tego, że niebo prawie ciemne.
Ale poszliśmy na kolejne piętro, bo im wyżej, tym widok lepszy.
Po drodze trafiliśmy na bezpłatne wystawy jakichś obrazków, rzeźb oraz zdjęć. Nie zagłębialiśmy się zbyt mocno w oglądania tych wystaw, bo czasu nie mieliśmy zbyt dużo.







Wchodziliśmy dalej schodami, bo było to bardzo ciekawe doświadczenie. Nigdy nie widziałam takich schodów, więc trzeba było skorzystać z okazji, jak się nadarzyła.


Po pokonaniu schodów weszliśmy do sali ozdobionej przepięknym sufitem i freskami na ścianach. Wejście do tej sali jest bezpłatne, ale do pozostałych sal na tym piętrze już trzeba mieć bilety.



Stąd widok na Piazza Maggiore jest zdecydowanie lepszy.









Z góry obejrzeliśmy również moknący dziedziniec Ratusza.


Na dół postanowiliśmy zjechać windą i tutaj staliśmy w oczekiwaniu, aż przyjedzie.


Okno na drugim piętrze przy windzie również przeciekało.


Przez to przemakające okno można spojrzeć na część drugiego dziedzińca ratuszowego.


Zjechaliśmy windą na dół i tym korytarzem wyszliśmy na zewnątrz budynku.


Bardzo nam się podobał widok z okien Ratusza na Piazza Maggiore, więc następnego dnia, przy słonecznej pogodzie powtórnie tutaj przyszliśmy.




Wejście do Palazzo d'Accursio jest możliwe od wtorku do piątku w godzinach 09:00 – 18:30 oraz w soboty i niedziele w godzinach 10:00 – 18:30. Natomiast w poniedziałki jest zamknięte.
Uważam że warto tam wejść, tym bardziej że wstęp jest bezpłatny.

Dalej padało, więc ruszamy do kolejnego wnętrza.
Tuż obok Ratusza, po jego prawej stronie (stojąc do niego twarzą) znajduje się Sala Borsa.
Wejście do budynku jest bezpłatne i można go zwiedzać w następującyh terminach:
Poniedziałek od 14:30 do 20:00
Wtorek-piątek od 10:00 do 20:00
Sobota od 10:00 do 19:00

Przez padający deszcz nie zrobiłam w tym dniu zdjęcia tego budynku. To dwa zdjęcia poniżej zrobiłam następnego dnia rano, kiedy na Piazza Nettuno nie było jeszcze ludzi, ale świeciło słońce.



Sala Borsa znajduje się w części Palazzo d'Accursio (Ratusza) i była wcześniej siedzibą niektórych urzędów miejskich.
W latach 1988-1990 podjęto decyzję o przekształceniu jej w nowoczesne centrum kulturalne i urządzono w jej wnętrzu bibliotekę. Po wejściu do Sali Borsa podziwiać piękno tego zabytkowego budynku.
Znajdująca się w nim biblioteka posiada ogromny księgozbiór, który obejmuje 255 000 woluminów odziedziczonych po bibliotekach Centrale, Ruffilli i Ragazzi, a także zbiór ponad 60 000 materiałów multimedialnych.
Pod podłogą budynku znajduje się także słynny Plac Kryty, nazywany tak ze względu na przykrywający go duży, szklany dach, który jest jednocześnie podłogą głównego pomieszczenia Sali Borsa. Można tu obejrzeć starożytne wykopaliska, które zostały odkryte podczas prac renowacyjnych.




Ponieważ szklana podłoga przez lata użytkowania zrobiła się już bardzo matowa i mało co przez nią widać, zdecydowaliśmy się poszukać wejścia do wykopalisk.
Aby tam dotrzeć należy zaraz po wejściu do budynku skręcić w lewo i znajdującymi się tam schodami zejść na dół.
Za wejście do podziemi zapłaciliśmy po 1 euro, ale o ile pamiętam, to nie były bilety, lecz dobrowolna darowizna.
Jednorazowo na teren wykopalisk może wejść maksymalnie 20 osób, ale nam nikt nie towarzyszył i zwiedzaliśmy je samotnie.
Wykopaliska są niewielkie. Spaceruje się tam po wiszących metalowych kładkach.
Można tam zobaczyć z bliska pozostałości bazyliki cywilnej (II wiek p.n.e.), fundamenty średniowiecznych domów w rejonie Palazzo d'Accursio oraz pozostałości XVI-wiecznego Ogrodu Botanicznego.
Plan wykopalisk wygląda tak:


Ale spacerując po wykopaliskach trudno jest sobie wyobrazić, jak to miejsce wyglądało w przeszłości.







Wrażenia specjalnego te wykopaliska na nas nie zrobiły, ale mimo to nie żałujemy, że tam weszliśmy. Sporą atrakcją było spoglądanie na nogi spacerfujących nad naszymi głowami ludzi.

Po wyjściu z Sali Borsa udaliśmy się w kierunku Katedry Świętego Piotra, która znajduje się przy Via dell'Indipendenza.
Po drodze przeszliśmy przez Via Canton de' Fiori. Jest to odcinek drogi rozpoczynający się od Via Rizzoli do Via Altabella.
Nazwa ta wzięła się od odbywającej się w tym miejscu do około 1700 roku sprzedaży kwiatów.
Na sklepieniach portyku narożnego domu widzimy freski z napisami: "Canton de' Fiori", „Panis vita" (chleb to życie) , "Canabis Protectio" (konopie to ochrona) i "Vinum Laetitia” (wino to radość). Takie samy napisy znajdują się na mozaikach chodnika pod tymi arkadami.
Napis "Canabis Protectio" interpretuje się dwojako. Jedni uważają, że oznacza on, iż konopie chronią - czyli ich stosowanie pozwala nam poczuć się lepiej. Inni interpretują go jako symbol jednego ze źródeł bogactwa średniowiecznego miasta, które prosperowało również dzięki handlowi konopiami.

Po chwili doszliśmy do Katedry San Pietro.
Pierwsze wzmianki o tej budowli pochodzą z X wieku.
Katedra na przestrzeni wieków ulegała różnym zmianom. Swój obecny wygląd zawdzięcza renowacji w 1605 roku, która jednak spowodowała zatarcie śladów pierwotnej budowli rzymsko-gotyckiej.
Jest to katedra miejska, podniesiona przez papieża Grzegorza XIII do tytułu katedry metropolitarnej w 1582 roku.
Wejście do katedry jest możliwe od poniedziałku do soboty w godzinach 7.30 – 18.45 i w niedziele w godzinach 8.00 – 18.45.
Wstęp jest bezpłatny. Wewnątrz można zwiedzić skarbiec, ale po wcześniejszej rezerwacji. W skarbnu znajdują się XIV-wieczne artefakty i szaty liturgiczne o dużej wartości artystycznej i duchowej.
Można także wejść na dzwonnicę, która nas najbardziej interesowała. Ale dzwonnica jest możliwa do zwiedzania tylko w soboty w godzinach od 14:00 do 16:30 a latem również od 19:00 do 23:00, więc nie mieliśmy możliwości na nią wejść. W sobotę dotarliśmy do Bolonii zbyt późno, a do następnej soboty nie mogliśmy czekać. Bilet wstępu na dzwonnicę kosztuje 5 euro. Dzwonnica Katedry jest drugą co do wysokości wieżą w Bolonii, ma bowiem 70 metrów wysokości.
Dlatego zadowoliliśmy się tylko przejściem po wnętrzu katedry.

Była dopiero godzina 17-ta a ja miałam wrażenie, jakby już była noc. Przez padający stale deszcz na dworze było bardzo ciemno. Nie chciało nam się wracać do apartamentu, no bo cóż byśmy tam robili. Postanowiliśmy więc pójść gdzieś się napić jakiegoś winka. Czytałam o bardzo klimatycznym miejscu, które znajduje się pośród uliczek Quadrilatero, więc udaliśmy się na jego poszukiwania. To miejsce to Osteria del Sole, która znajduje się tutaj.
Jest to miejsce z bardzo długą tradycją, bowiem jego korzenie sięgają aż do roku 1465.
Nie szukaliśmy długo i po chwili staliśmy przed wejściem do Osterii del Sole.




W przedsionku przywitała na Mona Lisa, z zachęcająco wyglądającym kieliszkiem do wina w ręce. Szkoda tylko że był pusty .



Tak zachęceni zajrzeliśmy do wnętrza osterii przez szyby w drzwiach, na których ujrzeliśmy napis "no video" ze znakiem zakazu na rysunku telefonu komórkowego. Ale czy to znaczy że nie można kręcić filmów, czy że w ogóle nie można korzystać z telefonów, tego nie wiem.


Weszliśmy do środka, gdzie zaraz po prawej stronie znajduje się wielki bar, do którego od razu podeszliśmy i zamówiliśmy po lampce białego wina. Gdy wino mieliśmy już nalane zapytałam barmana, czy mogę zrobić kilka zdjęć i się zgodził, więc skorzystałam i cyknęłam kilka fotek.




Zabraliśmy nasze wino i poszliśmy usiąść przy stole.


Tłoku w osterii nie było, ale na stołach stały tabliczki informujące o ich zarezerwowaniu, więc zapewne później będzie tu tłoczniej.


W Osterii del Sole czuje się niepowtarzalny klimat. Długie drewniane ławy sprawiają, że siedzący obok siebie zupełni obcy ludzie po kilku lampkach wina mogą ze sobą swobodnie rozmawiać, przełamując bariery obcości.



Do Osterii Del Sole przychodzi się na wino. Nic innego tutaj nie ma. Jedzenie można przynieść swoje i tak właśnie robią miejscowi i turyści. Widzieliśmy, jak mężczyzna siedzący kilka metrów od rozwinął paczuszkę z jedzeniem zakupionym zapewne w którymś sklepie obok osterii i ze smakiem zajadał, popijając winem.


Czytałam wcześniej o tym fenomenie, ale wydawało mi się to tak nieprawdopodobne, że nawet nie pomyślałam o tym, żeby zabrać ze sobą jedzenie. A szkoda, bo zapewne mortadela i jakiś ser, zakupione w sklepie obok, smakowałyby w tym miejscu wyśmienicie.
Jeśli zainteresowało Was to miejsce, to możecie o nim więcej przeczytać na ich oficjalnej stronie.

Po winku wypadałoby coś zjeść, więc poszliśmy w kierunku upatrzonej już wcześniej pizzerii, oglądając po drodze wystawy sklepowe.







Po drodze zajrzeliśmy jeszcze do kościoła Santa Maria Della Vita, w której znajduje się największe dzieło Niccolò dell’Arca – Lament nad Martwym Chrystusem, które składa się z sześciu rzeźb naturalnej wielkości pochylonych nad leżącym Chrystusem.
Ciekawy opis tego dzieła znalazłam tutaj.


W środku tuż obok ołtarza ujrzeliśmy szpecącą wnętrze sporych rozmiarów budkę, która okazała się kasą biletową, bowiem aby obejrzeć to słynne dzieło, należy kupić bilety.



Stwierdziliśmy, że zrezygnujemy i obejrzeliśmy jedynie wnętrze kościoła.

Po wyjściu z kościoła już naprawdę idziemy do pizzerii.






Pizzeria o nazwie Due Torri znajduje się tuż obok wieży Asinelli. Ile razy tędy przechodziliśmy, to zawsze przy tej pizzerii była spora kolejka ludzi. Teraz z racji pogody byliśmy tylko my, chociaż za nami kilka osób przyszło.


Gdy do niej weszliśmy, to w TV trwała właśnie transmisja meczu Polski z Meksykiem na MS w Katarze.


Chwilę popatrzyliśmy na ten mecz, ale porywający nie był, więc zabraliśmy naszą pizzę i poszliśmy do apartamentu, do którego z tego miejsca mieliśmy bardzo blisko.


A w apartamencie zrobiliśmy sobie ucztę.
Pizza była pyszna i przestaliśmy się dziwić, że zawsze przy pizzerii Due Torri widzieliśmy kolejkę. Ludzie wiedzą, gdzie dobrze dają jeść.

Choć na zewnątrz było dosyć ciemno, to nie było jeszcze późno. Trochę za wcześnie żeby iść spać, a w apartamencie nie było co robić. Wyszliśmy więc jeszcze na krótki spacer przed snem, który szybko się nie skończył, bo poniosło nas spory kawałek drogi.
Najpierw zajrzeliśmy do Chiesa di San Bartolomeo, w którym zachwyciłam się kolorystyką tego wnętrza, utrzymaną w tonacji beżowo-złotej.







Bocznym wejściem weszliśmy do pomieszczenia, w którym zorganizowano kiermasz charytatywny. Z zaciekawieniem oglądaliśmy wystawiony tam towar.




Zauroczyły nas te magnesy na lodówkę w kształcie greckim amfor, których nabyliśmy kilka sztuk w cenie po 1 euro za sztukę.


Potem szwendaliśmy się po ulicach Bolonii, nie zastanawiając się nawet, gdzie idziemy.

Doszliśmy do miejsca, które chciałam zobaczyć, ale planowałam do niego dotrzeć następnego dnia.
No ale skoro już do niego dotarliśmy, to czemu go nie obejrzeć w nocnej odsłonie.
To miejsce to Canale di Reno. Jest to jedna z 5 dróg wodnych przecinających centrum Bolonii, wraz z Moline, Navile, Savena i Cavaticcio. Należy do sieci kanałów utworzonych w średniowieczu do celów cywilnych i handlowych.
Kanały zostały zasypane. Mimo to krótki odcinek pierwotnego biegu kanału pozostał widoczny.
Kanał widać z Via Piella. To ulica, z której można zobaczyć wodę płynącą wśród kolorowych domów rozciągających się pomiędzy Via Malcontenti i Via Oberdan.
Na kanał można stąd patrzeć na dwie strony.
Stojąc na moście patrzy się w jedną stronę


lub stojąc po drugiej stronie mostu przez małe okienko (Finestrella di Via Piella), znajdujące się w ścianie pod arkadami.
Było ciemno, ale coś tam mogliśmy zobaczyć.





Potem poszliśmy obejrzeć kanał od strony Via Malcontenti.



Następnie poszliśmy na Via Oberdan i stamtąd też oglądaliśmy kanał.




Ilość kłódek przyczepionych do karty zabezpieczającej jest niewyobrażalna. Że też ta krata utrzymuje taki ciężar.

Zrobiło się późno, więc zaczęliśmy wracać, ciesząc jeszcze oczy nocnymi obrazkami mokrej Bolonii.












Po drodze kupiliśmy jeszcze raz pizzę w naszej ulubionej pizzerii Due Torri i w apartamencie przed snem ją zjedliśmy.


Kładliśmy się spać pełni nadziei, że prognozy pogody się sprawdzą i następny dzień będzie słoneczny.

Spacer bardzo fajny.

Ale ilość odwiedzonych kościołów mnie przygniotła... Nie zlewają Ci się one w całość po czasie?

piekara114 napisał(a):Spacer bardzo fajny.

Ale ilość odwiedzonych kościołów mnie przygniotła... Nie zlewają Ci się one w całość po czasie?

Faktycznie, jak je podliczyłam, to wyszło, że tego dnia odwiedziliśmy 7 kościołów. A jeśli Bazylikę Santo Stefano policzyć jako cztery kościoły, to było ich więcej. Ale nie mam problemu z ich rozróżnieniem. Każdy wyróżnia się czymś innym i dzięki temu można je zapamiętać oddzielnie.