Kilka dni w Bolonii

Podziwiam za spokój, który zachowaliście w trakcie podróży z lotniska do apartamentu. Ja już bym miała zawał. Ps. Ja w sierpniu po raz pierwszy lecę na własną rękę i nie ukrywam, że mam pewne obawy związane z tym wyjazdem. Konkretnie lecę do Bergamo, tam mamy nocleg i obmyślam plan zwiedzania. Dlatego przeszukuję wątki o Italii. Pozdrawiam

Sara76 napisał(a):Konkretnie lecę do Bergamo, tam mamy nocleg i obmyślam plan zwiedzania. Dlatego przeszukuję wątki o Italii.

W zeszłym roku odpoczywaliśmy tydzień nad jeziorem Como. Lot wlaśnie do Bergamo. Później w samym Bergamo też mieliśmy parę noclegów i wyskoczyliśmy sobie nad Iseo. To drugie jezioro podobało mi się nawet bardziej.
To jedyny nasz włoski trip z którego akurat nie powstała relacja.

megidh napisał(a):Dzięki Wiolu za zainteresowanie, ale niestety wtedy powodem mojej nieobecności na forum nie była kolejna wyprawa.
Powód był bardzo przykry, gdyż musieliśmy pożegnać się z naszym psem, który dostał udaru i niestety nie udało się go uratować.
...
Trochę mnie to zdołowało i chyba ta sytuacja spowodowała, że się rozchorowałam. Nawet by mi do głowy nie przyszło, że stres może być przyczyną anginy, ale ponoć tak może być.

To bardzo przykre doświadczenie. Pamiętam Gosiu, gdy dwa lata temu pisałam relację z wakacji, po których pożegnaliśmy naszego pieska, pisałaś, że Twój pies też już ma dużo lat i boisz się jak przeżyjesz dzień rozstania.

megidh napisał(a):Z kolei moja choroba spowodowała konieczność zrezygnowania w wycieczki, na którą mieliśmy jechać 8 czerwca.
Dopiero po wyzdrowieniu i nadrobieniu zaległości w pracy wyjechaliśmy na wczasy last minute, z których wróciliśmy dopiero kilka dni temu.

Taki wyjazd zapewne pomógł Ci dojść do siebie, chociaż last minute wiąże się z "pójściem na żywioł"

Przypominam sobie Twoje odcinki z Bolonii, bo za dwa tygodnie tam lecę, a tu końca nie ma .

wiola2012 napisał(a):Przypominam sobie Twoje odcinki z Bolonii, bo za dwa tygodnie tam lecę, a tu końca nie ma .

Muszę się zebrać i dokończyć tą relację. A niestety czasu mi brakuje, bo teraz opisuję naszą wizytę w Stambule.
Z Bolonii już niewiele zostało, bo jakieś pół deszczowego dnia i kolejny dzień, już słoneczny, który spędziliśmy częściowo w Bolonii a częściowo w Forli, przed odlotem.

Z kościoła Świętej Trójcy przeszliśmy do klasztoru, który obeszliśmy dość szybko.






Mocno padało, więc na dziedziniec klasztorny nie wyszliśmy.


Bez narażania się na zmoczenie, dobrze widzieliśmy dzwonnicę zespołu bolońskich kościołów.


Pod portykiem po północnej stronie krużganka znajduje się wejście do muzeum Santo Stefano, do którego się udaliśmy.

W muzeum można zobaczyć święte szaty, relikwiarze, obrazy i freski.



Fresk „Opowieści z życia San Petronio” autorstwa Michele di Matteo.


Seria drewnianych desek, które prawdopodobnie stanowiły część kasetonowego stropu zespołu.








W jednym z pomieszczeń muzeum, Cappella della Benda, znajduje się najbardziej czczona relikwia. Jest to pas materiału, który Dziewica Maria miała przewiązane czoła podczas agonii Jezusa. Ten pas materiału miał zostać przesiąknięty potem i krwią Chrystusa. Relikwię tą podobno przywiózł z Jerozolimy San Petronio, a odnalazł ją w XII wieku biskup Enrico della Fratta, podczas poszukiwań zwłok San Petronio. Relikwia została skradziona w 1613 roku. Po odkryciu tej kradzieży już po kilku dniach wróciła do przyszłego papieża Urbana VIII i została złożony w srebrnym relikwiarzu.

Do obejrzenia pozostał nam jeszcze jeden kościół w kompleksie Santo Stefano.
To kościół pod wezwaniem świętych Vitale i Agricola. Jest to najstarsza część kompleksu siedmiu kościołów, w której znajdują się szczątki dwóch pierwszych męczenników i świętych Bolonii. Prześladowania świętych Witalisa i Agrykoli miały miejsce w czasach Dioklecjana, około 305 r. n.e.




Po prawej stronie znajduje się sarkofag Sant'Agricola, z wyrzeźbionymi symbolami jelenia i lwa. Sarkofag San Vitale stoi po lewej stronie i ma wyrzeźbione pawie (paw to symbol nieśmiertelności), ale nie mam jego zdjęcia.


Przez szybę można podziwiać pozostałości po rzymskiej mozaice.


Rzymskie marmurowe kolumny zostały wzmocnione żelaznymi obręczami, bowiem zostały one osłabione przez wilgoć.

Gdy wyszliśmy z kompleksu Santo Stefano deszcz dalej padał. Chowając się przed deszczem pod arkadami poszliśmy w stronę Bazyliki San Domenico.





W ciągu arkad ujrzeliśmy piękne drzwi w wersji mini.


Bazylika San Domenico uważana jest za jeden z najpiękniejszych kościołów w Bolonii i niewątpliwie warto ją odwiedzić.
Z zewnętrz bazylika stanowi piękny przykład gotyku romańskiego o surowym wyglądzie.



Natomiast wnętrza są pięknie urządzone na wzór baroku bolońskiego.
Wśród dzieł wyróżniają się prace Guido Reniego , Ludovico Carracciego , Bartolomeo Cesiego i Michelangelo Buonarrotiego.











Prawdziwym arcydziełem w tym kościele jest jest Arka San Domenico. Arka to monumentalny sarkofag stworzony, aby pomieścić szczątki Dominika Guzmána, zalożyciela Zakonu Dominikanów.
Święty Dominik urodził się pod koniec XII wieku w Caleruedze w Hiszpanii a zmarł w Bolonii w roku 1221, w klasztorze przy kościele San Nicolò delle Vigne. Wkrótce po jego śmierci kościół rozbudowano i na cześć hiszpańskiego świętego nazwano go bazyliką San Domenico.
Początkowo święty Dominik został pochowany za ołtarzem, ale później jego szczątki przeniesiono do sarkofagu w posadzce kościoła. Do grobu świętego zaczęli ściągać liczni pielgrzymi, którzy mieli jednak problem, aby znaleźć się w jego pobliżu, gdyż było wokół niego za mało miejsca na przyjęcie wszystkich pielgrzymów. Gromady pielgrzymów dniami i nocami oczekiwały więc w długiej kolejce do grobu. Istniała więc potrzeba takiego wyeksponowania grobu świętego, aby wszyscy pielgrzymi mogli do niego dotrzeć bez konieczności stania w kolejkach i aby był widoczny z daleka.
Stworzenie tego dzieła powierzono Nicolowi Pisano, który uważany jest za ostatniego rzeźbiarza gotyku i za jednego z pionierów renesansu. Pisano zaprojektował nowy grobowiec i wyrzeźbił kilka figur na froncie sarkofagu. Ale w roku 1265, w trakcie pracy nad grobowcem świętego Dominika, został wezwany do Sieny, aby pracować nad amboną w tamtejszej katedrze. Dlatego nie dokończył grobowca a pierwszą część sarkofagu świętego Dominika ukończył jeden z jego asystentów, Lapo Di Ricevuto.
W 1411 roku grupa rzeźbiarzy pod kierownictwem Niccolò Da Bariego ukończyła ten sarkofag, który trafił wreszcie na środek kościoła. Dzieło przyniosło Da Bariemu tak wielką sławę, że grobowiec do dziś nazywa się Niccolò Dell’Arca. Wśród rzeźbiarzy pracujących wówczas pod kierownictwem Niccolò Da Bariego był młody wówczas Michał Anioł, który ozdobił grobowiec figurami świętego Petroniusza i świętego Proculusa a także anioła ze świecznikiem.
Następnej przebudowy grobowca dokonano w roku 1597. Prac nad tą przebudową podjął się znany architekt Floriano Ambrosini. Grobowiec został przeniesiony do większej kaplicy, w której stoi do dzisiaj. Fresk na kopule apsydy tej kaplicy, zatytułowany Chwała św. Dominika, jest dziełem mistrza klasycyzmu, Guido Reniego.

Plac przed Bazyliką San Domenico wyłożony jest kamieniami rzecznymi.
Na placu stoi kolumna z umieszczonym na jej szczycie pomnikiem świętego Dominika.


Drugą kolumną, która stoi obok bazyliki San Domenico jest marmurowa statua Matki Boskiej z Dzieciątkiem na ceglanej kolumnie. Pomnik wzniesiono jako podziękowanie za uratowanie ludności przed zarazą w 1630 roku.


Znajdują się tam także dwa grobowce.
Większy z nich, znajdujący się bliżej kościoła, to pomnik nagrobny Rolandino de'Passeggeri, mistrza sztuki notarialnej, który został zbudowany przez Towarzystwo Notariuszy i ukończony w 1306 roku, kilka lat po śmierci notariusza. Potężna budowla jest hołdem oddanym notariuszowi, ale także świadectwem siły korporacji notarialnej. Rzeźbiony sarkofag, który widać przez kolumny na wyższym poziomie grobowca, jest prawdopodobnie dziełem Giovanniego Pisano, syna Nicoli i twórcy arki San Domenico. Grobowiec Rolandino został zniszczony przez bombę lotniczą, która spadła obok niego 24 lipca 1943 roku. Sarkofag został rozbity, a kości znamienitego notariusza rozsypały się pod gruzami. Szczątki zostały zebrane a po wojnie dokonano rekonstrukcji grobowca.




Drugi, mniejszy, to grobowiec Egidio Foscherariego, pochodzący z 1289 roku. Do jego budowy wykorzystano glazurowaną cegłę oraz zdobiony marmurowy łuk z IX wieku, znajdujący się wcześniej w tabernakulum ołtarzowym.




Ciekawie, jak się mieszka ludziom w tej kamienicy z takim sąsiedztwem za oknem ?.


Podczas naszego pobyty w tym miejscu mieliśmy okazję zobaczyć, jak kierowca tego czerwonego i małego autka, miał problem z wyjechaniem z miejsca parkingowego. I sądząc po tym, jak ten samochód wyglądał, to takie problemy miał nie tylko tym razem.

Po uczcie dla ducha teraz trzeba nam czegoś dla ciała, więc poszliśmy do Cremeria Cavour, czyli najbardziej znanej lodziarni w Bolonii, która działa od 2008 roku. Chcieliśmy jeszcze wypić kawę do tych lodów, ale niestety kawiarnia znajdująca się na piętrze tego lokalu była zamknięta. Działał tylko sklep, w którym kupiliśmy lody na wynos, ale z uwagi na padający deszcz, zjedliśmy je w środku sklepu. Faktycznie były pyszne. Podczas naszego delektowania się lodowym smakołykiem widzieliśmy, jak klienci przychodzący do tego sklepu, kupowali je na wynos, ale kilogramami i wychodzili z wielkimi pudłami lodów.







W sklepie oprócz lodów można też zakupić słodkie wypieki, między innymi sycylijskie cannolo.






Potem poszliśmy do niedalekiej Galerii Cavour, zobaczyć jak jej wnętrze zostało świątecznie przystrojone. Galeria działa od 1959 roku i jest to miejsce pełne luksusu i elegancji. Urządzona została w historycznym Palazzo Vassè, patrycjuszowskiej rezydencji z XVI wieku. Znajdują się tutaj sklepy najbardziej znanych marek światowych. Galeria przepięknie pachnie perfumami do wnętrz "Farini 14", stworzonymi specjalnie dla Galerii Cavour. Nazwa tych perfum nawiązuje do adresu, pod którym mieści się Galeria, czyli przy Via Farini nr 14.

Mam inną ulubioną lodziarnię w Bolonii, ale te lody też wyglądają świetnie. Zresztą w IT trudno o słabe lody.

megidh napisał(a):Potem poszliśmy do niedalekiej Galerii Cavour, zobaczyć jak jej wnętrze zostało świątecznie przystrojone.

Pięknie to wygląda .

marze_na napisał(a):Mam inną ulubioną lodziarnię w Bolonii, ale te lody też wyglądają świetnie. Zresztą w IT trudno o słabe lody.

To zdradź nam, która jest Twoją ulubioną.
Prawdę mówiąc, to ja za lodami nie przepadam, ale w takich kultowych miejscach czasami się skuszę.

marze_na napisał(a):

megidh napisał(a):Potem poszliśmy do niedalekiej Galerii Cavour, zobaczyć jak jej wnętrze zostało świątecznie przystrojone.

Pięknie to wygląda .

Pięknie, ale ceny zapewne są tam zaporowe. Nawet nie weszliśmy do żadnego ze sklepów w tej Galerii.

Następnym miejscem, które odwiedziliśmy, był Pałac Archiginnasio.
Archiginnasio jest jednym z najważniejszych pałaców w Bolonii. Położony jest w samym sercu historycznego centrum miasta.
Od 1838 roku pałac jest siedzibą Biblioteki Miejskiej .
Pałac został zbudowany na zlecenie kardynała Boromeusza w latach 1562-1563.
Podczas bombardowań w roku 1944 budynek został poważnie uszkodzony, ale w późniejszych latach został odbudowany.
Na piętro prowadzą dwie duże klatki schodowe.
Na ścianach i sufitach pałacu znajduje się ponad 6000 herbów heraldycznych. Od patrzenia na nie można dostać zawrotu głowy.















Najbardziej elektryzującym miejscem w pałacu jest Teatr Anatomiczny, którego ściany został wyłożone drewnem rzeźbionym przez Antonio Levante w 1637 roku. W tej sali uczono anatomii. Wewnątrz znajdują się słynne posągi „Spellati” (oskórowani mężczyźni) autorstwa Ercole Lelli. Wejście do Teatru Anatomicznego jest płatne, więc aby tam wejść należy zakupić bilety wstępu. My za bilety płaciliśmy po 3 euro i ta cena chyba nie uległa zmianie, bo aktualnie na stronie Pałacu jest informacja o takiej samej cenie biletu.






Deszcz tak lał, że aż przeciekały okna w pałacu i na parapetach porozkładane zostały takie włochate dywaniki, żeby wchłaniały wodę.

Bzaylike S. Domenico zapisałam sobie, może się uda. Zdobią ją piękne rzeźby, chciałabym ją odwiedzić.

megidh napisał(a):Drugi, mniejszy, to grobowiec Egidio Foscherariego, pochodzący z 1289 roku. Do jego budowy wykorzystano glazurowaną cegłę oraz zdobiony marmurowy łuk z IX wieku, znajdujący się wcześniej w tabernakulum ołtarzowym...Ciekawie, jak się mieszka ludziom w tej kamienicy z takim sąsiedztwem za oknem ?.

Grobowiec jest z końca XIII w., kamienica jest młodsza, tak mi się wydaje więc ktoś bezmyślnie ją postawił przy grobowcu. Pewnie to kwestia przyzwyczajenia.
Świątecznie ozdobiona galeria jest świetna, klimat niepowtarzalny, mieliście szczęście .